cheffies

Het zal vast geen verschijnsel zijn dat alleen maar bij de politie voorkomt. Op een gegeven moment wordt iemand het ' gewone' werk zat en wil ergens iets over te zeggen hebben. Soms omdat hij of zij er goed in is (geworden), soms omdat het leuk is om ergens wat over te mogen beslissen en soms omdat ze voor iets anders niet meer geschikt zijn. Ik heb het over cheffies. De baas. Ontsproten uit ons midden mag een diender met veel ervaring leiding gaan geven aan een club mensen. In de afgelopen decennia is er bij de politie, maar ook in andere takken van sport een wildgroei ontstaan aan leidinggevenden. Er waren ( en zijn) groepschefs, de sergeanten bij de politie. De laagste vorm van leidinggevenden en de meest essentiële. Zij geven leiding aan acht tot tien agenten, beoordelen ze, sturen ze aan, zorgen voor nakijkwerk van het schriftelijke werk en doen duizend-en-één andere dingen. Dan zijn er wijkchefs, die de groepschefs aansturen en het beleid van boven vertalen naar beneden. En daarboven stond weer een chef, en nog één en wéér één. Maar nu hebben we de Nationale Politie, die alles overhoop gooit. Sowieso zijn er een groot aantal functies geschrapt die niet meer terug zullen komen in de nieuwe organisatiestructuur. En dat heeft vooral voor leidinggevenden gevolgen. Er zijn nog maar een stuk of 900 vacatures voor leidinggevenden op alle niveaus. En alle chefs moeten opnieuw solliciteren binnen de nieuwe structuur. Er zijn alleen wel 5000 gegadigden. Dat kan niet anders of het wordt een slagveld. En om zaken nog ingewikkelder te maken, worden de beoordelingscommissies gevormd door mensen uit het veld. Die stellen aan de hand van de richtlijnen een competentieprofiel op en wil een oude chef de nieuwe chef worden, moet hij daaraan voldoen. En de leden van de beoordelingscommissie moeten het unaniem eens zijn, of anders geen nieuwe wijn in oude zakken. Het doet toch een beetje denken aan de Franse revolutie, waarbij koningen en koninginnen die zichzelf onaantastbaar dachten door het volk berecht werden en niet zelden dezelfde dag nog kennis maakten met de guillotine. Tsjakka! Er is dus een overschot aan chefs die allemaal wat anders moeten gaan doen. Soms binnen de politie en soms daarbuiten. Maar wat ga je doen met pakweg 30 jaar praktijkervaring binnen de politie en je niet door de survival of the fittest komt? Wat moet je dan nog? In je sollicitatiebrief zetten dat je meerdere grootschalige incidenten goed hebt afgehandeld? Dat je niet terugschrikt van een treinlijk of vervanging? Dat maakt je bepaald niet geschikt voor een baan als leidinggevende bij de lokale Albert Heijn of van de stomerij. Nee, het is geen situatie waarin ik graag zou zitten, en velen met mij. Want wat de politie ook bood in het verleden, het was vooral baanzekerheid en goede secundaire arbeidsvoorwaarden waardoor mensen lang bleven plakken bij de politie. En natuurlijk het gegeven dat als je een carrière koos je maar zelden ging jobhoppen, zoals nu de mode is. En leidinggevende posities zijn niet de enige die gaan verdwijnen. Ik sprak laatst met de hoogste in rang op ons bureau: de wijksecretaresse. Die functie houdt in het nieuwe bestel op te bestaan. En niets in een politiebureau kan gebeuren zonder dat de wijksecretaresse ervan weet en haar goedkeuring eraan gegeven heeft, stilzwijgend of niet. Nieuwe pennen nodig, of nieuwe schrijfblokken? Vraag het de WS. Is de koffie op? Moet er een opbeurend kaartje naar een zieke of nieuwe ouders? De WS is het sociale geweten van de wijkagenten, die het zelf te druk hebben om daaraan te denken. Is er een overleg op het gemeentehuis? De WS kijkt in de agenda en plant de afspraak. Ze int boetes aan de balie, verzet bergen schriftelijk werk, onderhoudt contacten met de gemeente en andere instanties. Het lijkt zelf wel een beetje op een überwijkagent. Maar in de nieuwe setting is die functie er niet meer en worden alle wijksecretaresses teruggezet naar de afdeling service & intake, waar ze echter geen aangiftes meer mogen opnemen, maar alleen de telefoon mogen beantwoorden n klanten aan de balie te woord mogen taan. Als er ergens een vorm van kapitaalvernietiging is, dn is dat het: het afschaffen van de wijksecretaresse. Dus als Gerard Bouman per ongeluk deze hersenspinsels onder ogen krijgt, is dat de oproep die ik aan hem wil doen: Gerard, spaar de Martine's , de Wiena's en Emma's van onze organisatie en laat ze zitten waar wij er het meeste aan hebben. Op een goed functionerend wijksecretariaat, waar wijkagenten niet zonder kunnen. We zijn u dankbaar, oh grote Leider.