Nog even en het nieuwe jaar is alweer een feit. En wat is het jaar, waarin we nu nog leven, enorm snel gegaan. Vorig jaar met de jaarwisseling was ik vrij en in tegenstelling wat ik vroeger gewoon was te doen, ben ik gewoon thuis gebleven en lekker op de bank gezeten met lekkere hapjes, een goede film en mijn vrouw om me gezelschap te houden. Dit jaar echter, mag ik weer werken in de oudejaarsnacht.Dat hoort nu eenmaal bij een baan bij de politie en ik vind het ook niet echt erg. Sterker nog, toen mijn vrouw hoorde dat het met de catering dit jaar maar magertjes gesteld was, bood ze spontaan aan om wat lekkere warme hapjes te bereiden zodat we toch nog een beetje feestelijk gevoel er aan over zouden houden. Natuurlijk heb ik dat aanbod met beide handen aangenomen, daarbij niet weinig gepusht door de teamleiding.
Maar tegen oudjaar steekt ook dat andere probleem de lelijke kop weer op. Ik bedoelde het vuurwerk. Wat dacht u dan? Vuurwerk is een boost voor de economie. Voor meer dan 80 miljoen euro knallen Nederlanders vuurwerk de lucht in. Een grote kakofonie van knallen, lichten en strepen. Van de crisis is niks te merken, zo rond vijf over twaalf. En ik was, voordat ik bij de politie kwam, geen haar beter. Ik heb zelf voor veel geld over de afgelopen jaren aan vuurwerk verschoten en vind het nog steeds mooi.
Maar er zijn ook negatieve gevolgen. De enorme milieuvervuiling, als voorbeeld, door de grote hoeveelheid rook en zware metalen die verbranden. De restanten aan papier en karton. En de slachtoffers die er vallen als gevolg van moedwillige experimenten of dom gedrag van een ander. De vernielingen aan andermans eigendommen.
Je hoort de laatste twee weken slecht nieuws. Het vuurwerk, veelal afkomstig uit Polen, is zo zwaar, dat zwaargewonden deze jaarwisseling niet uit kunnen blijven. En jongeren kunnen met de oneindige kennis die het internet biedt, gemakkelijk bommen maken die de kracht van professionele explosieven hebben. Denk maar eens aan de medewerker van de EOD die een hand moet missen als gevolg van de vuurwerkbom aan een flitspaal in Voorschoten. En hoewel de politie ook de digitale speurtocht heeft ingezet en er veel grote partijen in beslag worden genomen, is er veel meer dat níet in beslag wordt genomen. Ik liep een paar weken geleden door de polder en hoorde hoe een aantal jongeren onder elkaar bespraken hoe je de grootste bom kon maken. Het is eigen aan de jeugd, om de meest spectaculaire beelden te onthouden maar de mogelijke negatieve gevolgen te bagatelliseren ( als ze dat woord tenminste kennen en kunnen) of weg te denken. "Dat overkomt mij niet", denken ze dan. maar dat dachten ze ook over het vallen met de bromfiets terwijl ze hun helm niet ophadden, of het feit dat ze gepakt werden bij een winkeldiefstal terwijl ze nóg zo hun best hadden gedaan om niet op te vallen - en daardoor juist meer opvielen.
Ik las een tweet van een HALT-bureau die als volgt ging "Heb je het al geprobeerd? Gamen met twee vingers, je schoenveters vastmaken met één hand, met je ogen dicht de trap op en aflopen? Leuk hè, zelf knutselen met vuurwerk? " Misschien helpen dat soort harde confrontaties.
De politieke partij GroenLinks - u kent ze nog wel van de populaire site www.politieknuppel.nl - heeft een meldpunt opgestart om vuurwerkoverlast te melden. Want zij pleiten voor een vuurwerkverbod voor consumenten en het afsteken van professionele vuurwerkshows, georganiseerd en betaald door gemeentes. Er zouden al 25.000 meldingen zijn binnengekomen. Als dat zo is, dan zijn ze in ieder geval niet bij de politie gemeld. We krijgen wel meldingen, maar over het algemeen accepteren de meeste mensen de overlast gelaten, als een voorbijgaand iets.
Hoe denk ik er zelf over? Zoals ik al zei, ik vind vuurwerk mooi en heb er veel geld aan uitgegeven. En ik heb ook wel eens een illegaal stuk vuurwerk in een champagnefles gestopt op te zien wat het resultaat was. Maar dat was toen, en dit is nu. Nu ben ik ouder en wijzer. En ik zie wat een berg werk het ons oplevert. Dus aan de ene kant ben ik bereid om toe te geven dat GroenLinks een punt heeft. Met aarzeling, dat wel. Maar aan de andere kant lijkt het of de politiek erop gericht is om alles wat maar een beetje leuk is, van ons af te nemen. Alcohol, drugs, vuurwerk, hard rijden. Allemaal dingen die potentieel gevaarlijk zijn, maar voor sommigen een kick kunnen zijn. Voordat ik verkeerd begrepen wordt, haast ik mij te zeggen dat ik tegen iedere vorm van drugsgebruik ben, maar ook dat de wetgeving en het vervolgingsbeleid daartegen op dit moment niet veel hout snijdt. Dus gun jezlf een pleziertje maar let wel op dat je de ander niet ergert. Zoiets. Want oudjaar in Nederland is wel een volksfeest. En een verbod voor consumenten om vuurwerk af te steken had 20 jaar geleden misschien met succes afgedwongen kunnen worden, maar nu is ddat met open markten en grenzen godsonmogelijk.
En natuurlijk kondigde de politiek, met minister Opstelten voorop, aan dat misbruikers van vuurwerk KEIHARD gestraft gaan worden. Dat is ook zo'n loos dreigement. Iedereen wordt tegenwoordig KEIHARD aangepakt, of je nou geweld pleegt tegen politie, ambulance, brandweer, gemeenteambtenaren, conducteurs, begrafenisondernemers en vuilnismannen. En als iedereen KEIHARD wordt aangepakt, dan willen we binnenkort een nieuwe kretologie. Nog meer strafverzwaring dan de 75 % extra beboeting die nu al beloofd wordt.
Ik wens in ieder geval iedereen - en mijn lezers voorop - een spetterend uiteinde toe, met een lekker glaasje als je niet hoeft te rijden, een mooi stukje vuurwerk zonder dat er gewonden vallen en een lekkere oliebol zonder dat dat direct buikloop en overgewicht veroorzaakt. Geniet! Geniet met volle teugen, maar wel met mate. En alle goeds voor 2013.
donderdag 27 december 2012
dinsdag 25 december 2012
Tweede kans...
Vandaag is het Kerstmis. Eerste Kerstdag, de dag dat mensen om uiteenlopende redenen bij elkaar komen om een gezellige dag met de familie en vrienden door te brengen. De dag dat er ontzettend veel geconsumeerd wordt, dure cadeaus aan elkaar worden gegeven en - heel soms - oude familieruzies nieuw leven worden ingeblazen. Het is ook de dag dat het aantal inbraken naar een absolute top klimt, maar dat geheel terzijde. Het is namelijk ook de tijd van Tweede Kansen. Van vergiffenis schenken aan mensen die je dwars hebben gezeten, die je kwaad hebben gedaan maar ook vrede te sluiten met mensen die jijzelf onheus hebt bejegend. Iedereen verdient een tweede kans. Nou ja, bijna iedereen...
Beroepsmatig, naar de strafrechtsketen gekeken, bestaat er zo'n Tweede-Kans-Organisatie, de Reclassering genaamd. Zij verzorgen het terugkeren van veroordeelde criminelen in de maatschappij. Begeleiden ze naar eerlijk werk, een woning en een stabiel leven. Of althans, dat proberen ze. Want ze zijn natuurlijk afhankelijk van de medewerking van genoemde veroordeelden. Ik weet niet wat hun slagingspercentage is, maar ik heb daar wel duistere vermoedens over.
Al in een vroeg stadium, zo lijkt het vaak, doet de reclassering er alles aan om veroordeelden terug te laten keren in de maatschappij, door verlofregelingen toe te staan of detentie om te zetten in elektronisch toezicht, ofwel de enkelband. Soms - vaak!- tegen beter weten in. De reclassering is verplicht de verlofaanvraag aan een aantal instanties voor te leggen. Zo ook de wijkagent van de buurt, waar de veroordeelde zijn of haar verlof door wil brengen.
Ik krijg regelmatig dergelijke verzoeken op mijn bureau. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik vaak een negatief advies geef over het aangevraagde verlof. Niet omdat ik het de mensen misgun. Of misschien ook wel. Een anderhalf jaar geleden - ik heb er hier nog over geschreven- werden drie van onze lokale crimi's gepakt voor een woningoverval met een vuurwapen. En al na een jaar van de opgelegde drie jaar celstraf vroeg de Reclassering mij, of ik het een goed idee zou vinden als deze drie jongemannen, die tot kort deel hadden uitgemaakt van een criminele jeugdgroep, stukje bij beetje terug zouden keren in de maatschappij. En daar was ik het niet mee eens.
Ik vond dat een verkeerd signaal af zou geven naar hun voormalige vrienden, als ze naar zo'n relatief zwaar delict, na zo'n korte tijd alweer op straat te zien zouden zijn. Waar ze status konden ontlenen aan het feit dat ze in hotel de Houten Pollepel hadden gezeten. Want dan zijn het échte mannen. Vroeger ging je daarvoor in dienst, maar die tijd is geweest. Maar ik geef ook een negatief advies als er een grote kans is op onrust in de buurt. Want als de slachtoffers zien, dat de daders van hun leed al weer zo snel op straat zijn, wat doet dat dan met je rechtvaardigheidsgevoel? Of als de gezondheid van de veroordeelde gevaar loopt. Ik heb onlangs nog negatief geadviseerd, omdat ik weet, als de veroordeelde in onze plaats zijn verlof zou doorbrengen, hij niet zou terugkeren naar de gevangenis. Niet omdat hij dat niet wilde, maar omdat ik zeker weet dat als hij zijn oude vrienden terug zou zien, dit zou resulteren in ernstig letsel of zelfs een dodelijke afloop voor deze veroordeelde. En dat gun ik hem dan toch ook weer niet.
Het probleem echter, zit hem hierin: de reclassering vraagt dan wel om advies, maar is niet gebonden om zich aan dat advies te houden. Sterker nog, ze mogen het totaal links laten liggen. En wat dan nog erger is: ze verwaardigen zich niet om bericht van hun beslissing naar ons te sturen, zodat we weten wat we op straat kunnen verwachten. En dus werd ik afgelopen weekend geconfronteerd met een vent, waarvan ik dacht dat hij in die knast hoorde te zitten. En klagen hierover heeft geen zin. HEt zou nog eerder lukken de Titanic in al haar oude glorie te herstellen, dan dit soort organisaties van gedachten over het door hun gevolgde pad te laten veranderen. Want wat weten wij, gewone stervelingen, er nu van?
Iedereen behoort een tweede kans te krijgen,. En sommigen zelfs een derde kans. Maar het moet ook een keer ophouden. En als ik zeker wist dat er niet zoveel nadelige effecten aan kleefden, zou ik voorstander zijn van het Amerikaanse systeem three strikes and you're out: drie keer een zwaar misdrijf en je gaat 20 jaar de cel in. Dan heb je onwaardig gemaakt om in de samenleving te verkeren. Maar dat kan ook niet de oplossing zijn. Toch?
Uitzonderingen zijn er echter altijd. Een jongeman, die deel uitmaakte van diezelfde jeugdgroep, werd afgelopen weekend gepakt in Amsterdam. Achter het stuur van een hele snelle auto die niet van hem was. Waar kentekenplaten opzaten, die niet bij deze auto hoorden. En waaruit een achtervolging voortvloeide, zoals we alleen maar recentelijk bij de aflevering van Unit Luchtvaartpolitie hebben kunnen zien. Dat soort jongeren verdient maar één ding: onverdeelde aandacht, zelfs zoveel dat het op stalking gaat lijken. En dat doen we dus ook. Iedere dag dat we hem zien lopen, rijden, hangen, wordt hij gecontroleerd. Wordt vastgelegd met wie hij zich ophoudt. Hoe laat. Waar. Wat. Want alleen als ze onze hete adem in de nek voelen, gaan ze zich misschien gedragen. Heel misschien.
Beroepsmatig, naar de strafrechtsketen gekeken, bestaat er zo'n Tweede-Kans-Organisatie, de Reclassering genaamd. Zij verzorgen het terugkeren van veroordeelde criminelen in de maatschappij. Begeleiden ze naar eerlijk werk, een woning en een stabiel leven. Of althans, dat proberen ze. Want ze zijn natuurlijk afhankelijk van de medewerking van genoemde veroordeelden. Ik weet niet wat hun slagingspercentage is, maar ik heb daar wel duistere vermoedens over.
Al in een vroeg stadium, zo lijkt het vaak, doet de reclassering er alles aan om veroordeelden terug te laten keren in de maatschappij, door verlofregelingen toe te staan of detentie om te zetten in elektronisch toezicht, ofwel de enkelband. Soms - vaak!- tegen beter weten in. De reclassering is verplicht de verlofaanvraag aan een aantal instanties voor te leggen. Zo ook de wijkagent van de buurt, waar de veroordeelde zijn of haar verlof door wil brengen.
Ik krijg regelmatig dergelijke verzoeken op mijn bureau. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik vaak een negatief advies geef over het aangevraagde verlof. Niet omdat ik het de mensen misgun. Of misschien ook wel. Een anderhalf jaar geleden - ik heb er hier nog over geschreven- werden drie van onze lokale crimi's gepakt voor een woningoverval met een vuurwapen. En al na een jaar van de opgelegde drie jaar celstraf vroeg de Reclassering mij, of ik het een goed idee zou vinden als deze drie jongemannen, die tot kort deel hadden uitgemaakt van een criminele jeugdgroep, stukje bij beetje terug zouden keren in de maatschappij. En daar was ik het niet mee eens.
Ik vond dat een verkeerd signaal af zou geven naar hun voormalige vrienden, als ze naar zo'n relatief zwaar delict, na zo'n korte tijd alweer op straat te zien zouden zijn. Waar ze status konden ontlenen aan het feit dat ze in hotel de Houten Pollepel hadden gezeten. Want dan zijn het échte mannen. Vroeger ging je daarvoor in dienst, maar die tijd is geweest. Maar ik geef ook een negatief advies als er een grote kans is op onrust in de buurt. Want als de slachtoffers zien, dat de daders van hun leed al weer zo snel op straat zijn, wat doet dat dan met je rechtvaardigheidsgevoel? Of als de gezondheid van de veroordeelde gevaar loopt. Ik heb onlangs nog negatief geadviseerd, omdat ik weet, als de veroordeelde in onze plaats zijn verlof zou doorbrengen, hij niet zou terugkeren naar de gevangenis. Niet omdat hij dat niet wilde, maar omdat ik zeker weet dat als hij zijn oude vrienden terug zou zien, dit zou resulteren in ernstig letsel of zelfs een dodelijke afloop voor deze veroordeelde. En dat gun ik hem dan toch ook weer niet.
Het probleem echter, zit hem hierin: de reclassering vraagt dan wel om advies, maar is niet gebonden om zich aan dat advies te houden. Sterker nog, ze mogen het totaal links laten liggen. En wat dan nog erger is: ze verwaardigen zich niet om bericht van hun beslissing naar ons te sturen, zodat we weten wat we op straat kunnen verwachten. En dus werd ik afgelopen weekend geconfronteerd met een vent, waarvan ik dacht dat hij in die knast hoorde te zitten. En klagen hierover heeft geen zin. HEt zou nog eerder lukken de Titanic in al haar oude glorie te herstellen, dan dit soort organisaties van gedachten over het door hun gevolgde pad te laten veranderen. Want wat weten wij, gewone stervelingen, er nu van?
Iedereen behoort een tweede kans te krijgen,. En sommigen zelfs een derde kans. Maar het moet ook een keer ophouden. En als ik zeker wist dat er niet zoveel nadelige effecten aan kleefden, zou ik voorstander zijn van het Amerikaanse systeem three strikes and you're out: drie keer een zwaar misdrijf en je gaat 20 jaar de cel in. Dan heb je onwaardig gemaakt om in de samenleving te verkeren. Maar dat kan ook niet de oplossing zijn. Toch?
Uitzonderingen zijn er echter altijd. Een jongeman, die deel uitmaakte van diezelfde jeugdgroep, werd afgelopen weekend gepakt in Amsterdam. Achter het stuur van een hele snelle auto die niet van hem was. Waar kentekenplaten opzaten, die niet bij deze auto hoorden. En waaruit een achtervolging voortvloeide, zoals we alleen maar recentelijk bij de aflevering van Unit Luchtvaartpolitie hebben kunnen zien. Dat soort jongeren verdient maar één ding: onverdeelde aandacht, zelfs zoveel dat het op stalking gaat lijken. En dat doen we dus ook. Iedere dag dat we hem zien lopen, rijden, hangen, wordt hij gecontroleerd. Wordt vastgelegd met wie hij zich ophoudt. Hoe laat. Waar. Wat. Want alleen als ze onze hete adem in de nek voelen, gaan ze zich misschien gedragen. Heel misschien.
maandag 17 december 2012
Virusje...
Je hebt het onder de leden. Iemand heeft je aangestoken. Je hebt het te pakken. Het kan op meerdere dingen slaan, maar in dit geval slaat het wat mij betreft maar op één ding. Ik ben verkouden! Niet dat dat me tegenhoudt, zeg! Ik ben een Hollandse vent en een beetje snifferigheid houdt me niet tegen om mijn werk te gaan doen. Dat zal even lekker zijn.
Ik weet ook precies waar het begonnen is. Ik was vorige week in de sportschool, waar de airconditioning op orkaankracht staat om de zweetlucht te verdrijven. Want een sportschool is toch al één grote modeshow, met rollende spierballen en strakke pakjes. Stel je voor dat zoiets idyllisch door zoiets gewoons als zweetlucht teniet gedaan zou worden, zeg. Maar tijdens een korte pauze tussen het cardio-gedeelte en de krachttraining, hebben ze me toch te pakken gekregen. Vrijdag de hele dag aan de strepsil en in het weekend ben ik erachter gekomen dat het waar moet zijn, dat een mens voor meer dan 90 % aan vocht bestond. Anders zou het nooit kunnen dat ik vocht verloor uit openingen, die anders strak op slot zitten. Maar ik ben niet ziek!
Je kunt collega's ( en dat geldt niet alleen voor politiemensen, denk ik tenminste) onder verdelen in twee categorieën. Degene die zich ziek melden bij het eerste kuchje, het liefst een half uur voordat ze moeten beginnen met de dienst. En degene zoals ik, die tegen beter weten in door blijven ploeteren, op de been gehouden door zakdoeken ( ik gebruik het liefst van die grote rode boerenzakdoeken; daar kan meer in) hot coldrex en vitamine C. Maar eigenlijk weet ik niet wat nou het beste is. Natuurlijk, als je zo kort voor aanvang dienst je collega's in de steek laat door niet af te lossen, dat is niet leuk. Maar door toch te komen iedereen aan te steken zodat de rest ziek wordt terwijl jij net weer beter bent, dat kan ook niet de bedoeling zijn. En hoewel mijn weerstand normaal gesproken onveranderd hoog is, slaat mijn neus dicht zodra er iemand in de teamkamer binnenloopt die verkouden is. Ik ruik het als het ware op een afstand.
Tegenwoordig wordt van een daco, zoals ik vandaag was, verwacht dat hij zelf een oplossing in de roosters zoekt om het ziekteverzuim van zijn collega's op te vangen. Vandaag echter, regende het ziekmeldingen en de spoeling was zodanig dun, dat ik toch weer op de centrale planning moest terugvallen. Die kan districtsbreder kijken en uit andere teams bijstand vragen. En dat lukte, zij het met moeite. Want alle teams hebben te maken met ziekte.
Morgen is de eindejaarsbijeenkomst, waar we even een momentje rust kunnen hebben. De gebeurtenissen van het afgelopen jaar de revue kunnen laten passeren. Een hapje en een drankje nuttigen. En de kans om op nóg grotere schaal mensen aan te steken, als ik ga. Dus ik denk dat het verstandig is als ik maar gewoon aan het werk blijf. Maar ik ben niet ziek! Hatsjoe!
Nog even een oproepje: de Kerst en de Oudejaarsviering komen er weer aan. Denk eraan dat nu inbrekers hun slag slaan en ze hebben echt niet veel tijd nodig. Dus zorg er voor dat uw huis goed is afgesloten als u buitenshuis Kerst gaat vieren ( met name de kerstnacht, als de kerken onveranderd vol zijn en de rest van het jaar weer leeg zijn) is geliefd onder inbrekers. En met oud en nieuw werken hulpverleners voor u. Loop ons dus alstublieft niet in de weg en doe gewoon wat we zeggen. Dan blijft het het feestje, dat het zou moeten zijn. Snif. Uche.
Ik weet ook precies waar het begonnen is. Ik was vorige week in de sportschool, waar de airconditioning op orkaankracht staat om de zweetlucht te verdrijven. Want een sportschool is toch al één grote modeshow, met rollende spierballen en strakke pakjes. Stel je voor dat zoiets idyllisch door zoiets gewoons als zweetlucht teniet gedaan zou worden, zeg. Maar tijdens een korte pauze tussen het cardio-gedeelte en de krachttraining, hebben ze me toch te pakken gekregen. Vrijdag de hele dag aan de strepsil en in het weekend ben ik erachter gekomen dat het waar moet zijn, dat een mens voor meer dan 90 % aan vocht bestond. Anders zou het nooit kunnen dat ik vocht verloor uit openingen, die anders strak op slot zitten. Maar ik ben niet ziek!
Je kunt collega's ( en dat geldt niet alleen voor politiemensen, denk ik tenminste) onder verdelen in twee categorieën. Degene die zich ziek melden bij het eerste kuchje, het liefst een half uur voordat ze moeten beginnen met de dienst. En degene zoals ik, die tegen beter weten in door blijven ploeteren, op de been gehouden door zakdoeken ( ik gebruik het liefst van die grote rode boerenzakdoeken; daar kan meer in) hot coldrex en vitamine C. Maar eigenlijk weet ik niet wat nou het beste is. Natuurlijk, als je zo kort voor aanvang dienst je collega's in de steek laat door niet af te lossen, dat is niet leuk. Maar door toch te komen iedereen aan te steken zodat de rest ziek wordt terwijl jij net weer beter bent, dat kan ook niet de bedoeling zijn. En hoewel mijn weerstand normaal gesproken onveranderd hoog is, slaat mijn neus dicht zodra er iemand in de teamkamer binnenloopt die verkouden is. Ik ruik het als het ware op een afstand.
Tegenwoordig wordt van een daco, zoals ik vandaag was, verwacht dat hij zelf een oplossing in de roosters zoekt om het ziekteverzuim van zijn collega's op te vangen. Vandaag echter, regende het ziekmeldingen en de spoeling was zodanig dun, dat ik toch weer op de centrale planning moest terugvallen. Die kan districtsbreder kijken en uit andere teams bijstand vragen. En dat lukte, zij het met moeite. Want alle teams hebben te maken met ziekte.
Morgen is de eindejaarsbijeenkomst, waar we even een momentje rust kunnen hebben. De gebeurtenissen van het afgelopen jaar de revue kunnen laten passeren. Een hapje en een drankje nuttigen. En de kans om op nóg grotere schaal mensen aan te steken, als ik ga. Dus ik denk dat het verstandig is als ik maar gewoon aan het werk blijf. Maar ik ben niet ziek! Hatsjoe!
Nog even een oproepje: de Kerst en de Oudejaarsviering komen er weer aan. Denk eraan dat nu inbrekers hun slag slaan en ze hebben echt niet veel tijd nodig. Dus zorg er voor dat uw huis goed is afgesloten als u buitenshuis Kerst gaat vieren ( met name de kerstnacht, als de kerken onveranderd vol zijn en de rest van het jaar weer leeg zijn) is geliefd onder inbrekers. En met oud en nieuw werken hulpverleners voor u. Loop ons dus alstublieft niet in de weg en doe gewoon wat we zeggen. Dan blijft het het feestje, dat het zou moeten zijn. Snif. Uche.
vrijdag 14 december 2012
Engelse humor...
Een vriend van me uit Engeland, wetende dat ik hier politieman ben, stuurde met het onderstaande verhaal over de Engelse politie. Ik heb de vertaling zelf verzorgd, dus eventuele grammaticale fouten zijn geheel en al voor mijn eigen rekening, niet voor de zijne.
Een politiebureau in Noord-Londen ontving de volgende vraag van een inwoner via de lokale politie-website.
"Ik wil graag weten, hoe het kan dat politiemensen doorlopend mensen pesten en daar altijd mee weg komen ?". Als antwoord mailde de brigadier het volgende:
Als eerste wil ik u graag dit vertellen...het is niet gemakkelijk! In de regio Stoke Newington en de landelijke omgeving van Hackney hebben we gemiddeld één politieman voor 5005 inwoners. Ongeveer 60 % daarvan is beschikbaar voor de algemene dienst ( of wat u zou noemen "patrouille") waarin we ons grootste deel van het pesten uitvoeren.
De rest van de politiemensen zijn ingedeeld in zogenaamd niet-pesten-eenheden die niet de mogelijkheid hebben om dagelijks in contact te komen met onschuldige burgers. Op ieder gegeven tijdstip is er ongeveer één-vijfde van de 60% in dienst en beschikbaar voor het pesten van burgers terwijl de rest vrij is. Dus, je zou ruwweg kunnen stellen dat één politieman beschikbaar is voor het pesten van ongeveer 60.000 burgers.
Als je dan ook nog het bedrijfsleven en de toeristentrekplaatsen erbij voegt waardoor mensen vanuit andere woongebieden deze kant optrekken, ontstaan er soms situaties waarbij een eenzame politie-agent verantwoordelijk is voor het pesten van 15.000 of meer burgers per dag!
Wel, de gemiddelde acht-uursdienst duurt 28.800 seconden. Dat geeft de politieman een ruimte van tweederde van een seconde om een burger te pesten en de resterende éénderde seconde om een kop koffie te drinken EN een nieuwe burger te vinden om te pesten. Dat is zeker geen makkelijke taak. Om eerlijk te zijn, zijn de meeste politiemensen niet opgewassen tegen deze uitdaging. Het is gewoon te vermoeiend. Wat we daarom gedaan hebben, is enkele protocollen en gereedschappen ontwikkelen om burgers te selecteren die we echt goed lastig kunnen vallen.
TELEFOON:Mensen bellen ons en vertellen ons zaken die ons ertoe nopen onze focus te richten op burgers die we dan serieus gaan treiteren. "Mijn buurman slaat zijn vrouw" is één van die codes die mensen dan vaak gebruiken. Dit betekent dat we ter plaatse gaan en iemand een speciale treiterbehandeling gaan geven. "Er is een inbreker in de straat bezig". Het treiterteam wordt vervolgens in stelling gebracht.
AUTO'S: We hebben speciaal geselecteerde politiemensen die automobilisten treiteren. Ze vinden het heerlijk om onverzekerde auto's of bestuurders zonder rijbewijs enzovoorts te treiteren. Het is echt leuk om ze uit het verkeer te halen voor zoiets simpels als het rode stoplicht negeren. Soms gaan ze echt in een hogere treiterversnelling, zoals wanneer ze drugs in de auto vinden of wanneer de bestuurder openstaande boetes of een arrestatiebevel open hebben staan.
WETTEN:Als de auto's of telefoons geen oplossing bieden, of we hebben niks beters te doen, dan zijn er ook nog een soort boeken waarin ideeën staan diewe kunnen gebruiken om mensen te pesten. Ze worden "wetboeken" genoemd. Dit zijn bijvoorbeeld het Wetboek van Strafrecht, De Wegenverkeerswet en de Opiumwet en nog heel veel anderen. Hier staan allerlei dingen in waarmee je mensen pas echt kunt pesten. Als je de wet hebt gelezen, dan kun je gewoon een beetje rondrijden totdat je iemand vindt die de wetten overtreedt en dan mag je ze pesten! Vorige week nog, zag ik een vent die probeerde een auto te stelen. De wet zegt dat dat niet mag, dus dat betekent dat ik toestemming had om die vent te pesten.
Het is echt een prima systeem dat we hebben bedacht en het werkt goed.Hierdoor hebben we namelijk een oneindige voorraad van mensen die we kunnen pesten. En ja, we komen ermee weg. Waarom? Omdat wij voor de goede burgers die de rekening betalen de straat en de woonomgeving veilig proberen te houden. En ze betalen ons dus om sommige mensen te pesten!
De volgende keer dat u in Noord Londen bent, kunt u mij de éénvingerige groet geven. Dat is ook zo'n code. Het betekent "Politiemeneer, u mag mij pesten, hoor!" . Dat is mijn favoriet...
Met vriendelijke groet,
Politie Noord Londen.
.
Gelukkig heeft de Nederlandse Politie ook humor, zoals bleek uit een tweet die ik kreeg van @maurits1. Er is namelijk een site genaamd www.watzegtivo.nl waarin...oh nee, ik zou geen politici meer belachelijk maken. Kijk zelf maar even...
zondag 9 december 2012
Stille tocht
Ik heb een hele tijd zitten broeden op dit stuk, of ik het wel of niet zou schrijven. Want zoals wel meer van mijn stukjes wordt ook deze veroorzaakt door een gruwelijk iets. Het kan niemand ontgaan zijn dat er afgelopen week op een voetbalveld een grensrechter door drie minderjarigen zó werd mishandeld dat hij daar aan kwam te overlijden. De hele wereld - letterlijk - sprak er schande van, was onthutst, nam stilte en rouw in acht. En vanavond zag ik op het NOS journaal de indrukwekkende beelden van de stille tocht en de hartverscheurende toespraak van de zoon van de grensrechter.
Tegelijkertijd was ik wat bitter. Zonder aan dit geval af te doen, bedacht ik me dat wij als Nederlanders de afgelopen jaren met dergelijke gevallen om de oren zijn geslagen. Als er een willekeurig iemand naar vraagt, zal hij misschien één of twee namen kunnen noemen. Maar als je wat dieper zoekwerk verricht, kom je op enkele tientallen gevallen van de afgelopen 10 jaar, die door zinloos geweld om het leven zijn gekomen. En dan heb ik het nog niet eens over alle gewonden die de afgelopen jaren zijn gevallen.
Wie een volledige lijst wil inzien en een 'oh-ja' moment wil beleven, kijkt op de link van http://nl.wikipedia.org/wiki/Zinloos_geweld
En voor bijna al deze gevallen is een stille tocht georganiseerd in het kader van 'dit nooit meer!' En steeds kwamen er nieuwe gevallen. Dus wat is zo'n stille tocht dan waard en wat zijn de reacties uit het publiek dan nog waard? Kennelijk leren we dus keer op keer niks van een tragedie als deze en van de geschokte reacties.
Als ik het dan ook nog op mijn eigen beroepsgroep betrek, en bekijk, met hoeveel zinloos geweld wij als politie en andere hulpverlenende diensten te maken krijgen, en dat niemand zich daar druk om lijkt te maken, dan bloedt mijn hart. Het kabinet uit wat spierballentaal, de minister start een reclamecampagne ( handen af van onze hulpverleners) en op internet is de site te vinden www.geweldtegenpolitie.nl waar categorisch alle geweldsincidenten worden genoemd, maar zorgt dat voor een afname daarvan? Nee dus. Vroeger vonden rechters en bewindslieden dat een bepaalde mate van geweld tegen hulpverleners 'bij het vak' hoorde, maar gelukkig hebben ze sindsdien iets bijgeleerd.
En wat is dan de oorzaak van dit alles? Een hele belangrijke oorzaak is gebrek aan respect voor je medemens, geüniformeerd of niet. En dat vloeit weer voort uit een stuk opvoeding. Als drie 16 jarige pubers een dergelijke gewelddaad kunnen verrichten, wat hebben ze dan geleerd? Een overdaad aan gewelddadige films en computerspelletjes, waarin het heel gewoon is om iemand af te knallen alsof het niks is, zijn gemeengoed geworden. Respect voor ouderen, voor gezagsdragers? Vraag dat eens op een middelbare school, waar leraren op hun best genegeerd worden en soms ronduit bedreigd worden. En als dat thuis verteld wordt, heb je dikke kans dat vader ook nog even verhaal komt halen. Want het kan toch niet zo zijn dat een leraar hun kind straft! Dat zou even mooi zijn, zeg! En ga eens langs de kant van de lijn kijken op zaterdagmorgen bij het plaatselijke voetbalveld. Waar vaders en moeders hun zoons en dochters 'motiveren' door de meest ergerlijke verwensingen over de tegenstander uit te roepen. Ook dat is opvoeding. Of een gebruik
Opvoeding dus. En respect. Respect voor ouderen, voor jongeren, voor elkaar. Je kunt het met elkaar oneens zijn; dat is prima. Als iemand een beslissing neemt in jouw nadeel, mag je daar natuurlijk tegen protesteren. Als je het maar netjes houdt. En respectvol! Ik kan dat niet genoeg benadrukken. We zitten namelijk nog heel lang met elkaar opgescheept in dit kleine landje. En willen we echt iets leren van al die daden van zinloos geweld, laten we dan zorgen dat het niet meer voorkomt. Anders kunnen we net zo goed stoppen met stille tochten als we toch niet van plan zijn ons eraan te houden.
Tegelijkertijd was ik wat bitter. Zonder aan dit geval af te doen, bedacht ik me dat wij als Nederlanders de afgelopen jaren met dergelijke gevallen om de oren zijn geslagen. Als er een willekeurig iemand naar vraagt, zal hij misschien één of twee namen kunnen noemen. Maar als je wat dieper zoekwerk verricht, kom je op enkele tientallen gevallen van de afgelopen 10 jaar, die door zinloos geweld om het leven zijn gekomen. En dan heb ik het nog niet eens over alle gewonden die de afgelopen jaren zijn gevallen.
Wie een volledige lijst wil inzien en een 'oh-ja' moment wil beleven, kijkt op de link van http://nl.wikipedia.org/wiki/Zinloos_geweld
En voor bijna al deze gevallen is een stille tocht georganiseerd in het kader van 'dit nooit meer!' En steeds kwamen er nieuwe gevallen. Dus wat is zo'n stille tocht dan waard en wat zijn de reacties uit het publiek dan nog waard? Kennelijk leren we dus keer op keer niks van een tragedie als deze en van de geschokte reacties.
Als ik het dan ook nog op mijn eigen beroepsgroep betrek, en bekijk, met hoeveel zinloos geweld wij als politie en andere hulpverlenende diensten te maken krijgen, en dat niemand zich daar druk om lijkt te maken, dan bloedt mijn hart. Het kabinet uit wat spierballentaal, de minister start een reclamecampagne ( handen af van onze hulpverleners) en op internet is de site te vinden www.geweldtegenpolitie.nl waar categorisch alle geweldsincidenten worden genoemd, maar zorgt dat voor een afname daarvan? Nee dus. Vroeger vonden rechters en bewindslieden dat een bepaalde mate van geweld tegen hulpverleners 'bij het vak' hoorde, maar gelukkig hebben ze sindsdien iets bijgeleerd.
En wat is dan de oorzaak van dit alles? Een hele belangrijke oorzaak is gebrek aan respect voor je medemens, geüniformeerd of niet. En dat vloeit weer voort uit een stuk opvoeding. Als drie 16 jarige pubers een dergelijke gewelddaad kunnen verrichten, wat hebben ze dan geleerd? Een overdaad aan gewelddadige films en computerspelletjes, waarin het heel gewoon is om iemand af te knallen alsof het niks is, zijn gemeengoed geworden. Respect voor ouderen, voor gezagsdragers? Vraag dat eens op een middelbare school, waar leraren op hun best genegeerd worden en soms ronduit bedreigd worden. En als dat thuis verteld wordt, heb je dikke kans dat vader ook nog even verhaal komt halen. Want het kan toch niet zo zijn dat een leraar hun kind straft! Dat zou even mooi zijn, zeg! En ga eens langs de kant van de lijn kijken op zaterdagmorgen bij het plaatselijke voetbalveld. Waar vaders en moeders hun zoons en dochters 'motiveren' door de meest ergerlijke verwensingen over de tegenstander uit te roepen. Ook dat is opvoeding. Of een gebruik
Opvoeding dus. En respect. Respect voor ouderen, voor jongeren, voor elkaar. Je kunt het met elkaar oneens zijn; dat is prima. Als iemand een beslissing neemt in jouw nadeel, mag je daar natuurlijk tegen protesteren. Als je het maar netjes houdt. En respectvol! Ik kan dat niet genoeg benadrukken. We zitten namelijk nog heel lang met elkaar opgescheept in dit kleine landje. En willen we echt iets leren van al die daden van zinloos geweld, laten we dan zorgen dat het niet meer voorkomt. Anders kunnen we net zo goed stoppen met stille tochten als we toch niet van plan zijn ons eraan te houden.
donderdag 6 december 2012
Verstand van zaken.....
Vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Je kunt, binnen redelijke grenzen niet gestraft worden voor wat je zegt. Goed, je gesproken woord mag niet beledigend zijn of discriminatief, maar verder mag je bijna alles roepen wat voor je mond komt. Of je nou verstand van zaken hebt of niet. Mijn visie is dat verstand van zaken er vaak niet zoveel toe doen. Als je maar hard genoeg schreeuwt, is er altijd wel een medium dat je aandacht geeft zodat meer mensen je kunnen horen roepen. En iedereen mag daar weer een mening over hebben, zodat levendige discussies losbarsten. Een discussie, net zoals meningsuiting, is een goed iets. Het doet soms je bloed koken als je iemand over de top van zijn longen iets in de grond tracht te boren wat jij zojuist over de top van jouw longen hebt getracht te verdedigen. Maar dat is democratie. Dat is kiezen. Dat is vrijheid van meningsuiting.
Toen ik van de week terugkwam van de laatste cursus tweedaagse uit Warnsveld, las ik op mijn smartphone een bericht dat mijn bloed deed koken. Ik heb het de afgelopen dagen nog een aantal malen gelezen, maar de reactie werd er niet minder om. Gewoon, omdat het geschreven is door iemand die uit hoofde van zijn beroep of politieke overtuigingen gewoon geen verstand kan hebben van dit soort zaken.
Als u wilt weten waar ik me zo druk over maakte, lees dan het stuk op http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3358181/2012/12/04/Schrap-het-vuurwapen-als-onderdeel-van-de-normale-politie-uitrusting.dhtml
Vergeet ook niet de reacties te lezen die erbij staan.
Voor degene die niet zoveel geduld hebben zal ik een korte samenvatting geven. Er is een man, genaamd....nou ja, dat doet ook niet ter zake. Hij noemt zichzelf politiek filosoof en theatermaker. Hij stelt dat politieagenten zonder vuurwapen de straat op moeten. Het vuurwapen is namelijk niet alleen de vijand van de burgers maar ook van de agent zelf. Daarnaast is een overheid die haar eigen burgers doodt, geen rechtstaat maar een politiestaat. Het draait natuurlijk allemaal om het laatste schietincident op station Hollands Spoor, waar ik al eerder over blogde. Hij stelt dat de politie helemaal niet had mogen schieten omdat er slechts één melding was van een vuurwapen die bovendien niet geverifieerd kon worden, en dat er al zeker geen dodelijk schot afgegeven had mogen worden.
Kennelijk verkeert deze meneer onder de indruk dat wij, politie-agenten, een stelletje schietgrage sukkels zijn die gericht mensen doodschieten en dat vervolgens verdoezelen, onder het tapijt vegen en gewoon doorgaan met wat we daarvoor deden. Dat wij gericht op de nek van die jongen hebben geschoten met de opzet om hem te doden. Want ach, het was maar een straatjochie en bovendien deed hij niet wat de politie van hem vroeg. Je moet het maar eens proberen. Neem een luchtdrukpistool, teken op je schuurdeur de omvang van een persoon, ga een stuk rennen en probeer dan eens met een schot die figuur in de nek te raken. Als je dat lukt heb je niet hard genoeg gelopen, een heleboel geluk of misschien ben je echt een hele goeie schutter. Maar ik garandeer je dat het niet lukt. En daarmee wil ik maar zeggen, dat wat je ook van het schietincident mag vinden, ik hier en nu stel dat het nooit de bedoeling was die jongeman te doden. En iedereen die iets anders zegt, heeft geen verstand van zaken.
De reacties van de lezers zijn divers. Omdat het uit de Volkskrant komt en omdat die krant over het algemeen niet wordt gelezen door de lombroso's die normaal het nieuws uit de Telegraaf plegen te becommentariëren zou je verwachten dat ook daar wat semi-intellectuelen tussen zitten. Maar ook hier wordt ik teleurgesteld, tenminste, voor ongeveer 30 %. De andere lezers zijn of politiemensen of mensen die zo verstandig zijn om toe te geven dat ze er geen verstand van hebben. De politiemensen pleiten maar voor twee dingen: behoud van het vuurwapen en de wens dat de schrijver van het gewraakte stuk zelf een keer meedraait in de grote stad in politieuniform. Zonder vuurwapen.
Ik ben ervan overtuigd dat er een gedegen strafonderzoek komt naar de gedragingen van de collega. Mijn wens is dat recht zal zegevieren. Daar laat ik het verder bij. Maar van een cover-up zal geen sprake zijn. Daarvoor is het systeem te goed. De rijksrecherche is zeker geen vriend van de politie en houdt dan ook geen reden met de politie-organisatie of haar werknemers. Zij zullen hun best doen de waarheid boven tafel te krijgen. Niets meer of minder dan dat.
Oh, en dat we medelijden moeten hebben met de ouders van Rishi? Dat spreekt voor zichzelf. Geen enkele ouder zou zijn eigen kind moeten overleven. Maar aan de andere kant - als de jongen gewoon geluisterd had naar de politie, had dit allemaal niet nodig geweest. En daar draait het allemaal om. Je kunt het er niet mee eens zijn. Dat mag. Dat is vrijheid van meningsuiting. Maar als je spreekt, spreek dan verstandig. Of doe er het zwijgen toe.
Toen ik van de week terugkwam van de laatste cursus tweedaagse uit Warnsveld, las ik op mijn smartphone een bericht dat mijn bloed deed koken. Ik heb het de afgelopen dagen nog een aantal malen gelezen, maar de reactie werd er niet minder om. Gewoon, omdat het geschreven is door iemand die uit hoofde van zijn beroep of politieke overtuigingen gewoon geen verstand kan hebben van dit soort zaken.
Als u wilt weten waar ik me zo druk over maakte, lees dan het stuk op http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3358181/2012/12/04/Schrap-het-vuurwapen-als-onderdeel-van-de-normale-politie-uitrusting.dhtml
Vergeet ook niet de reacties te lezen die erbij staan.
Voor degene die niet zoveel geduld hebben zal ik een korte samenvatting geven. Er is een man, genaamd....nou ja, dat doet ook niet ter zake. Hij noemt zichzelf politiek filosoof en theatermaker. Hij stelt dat politieagenten zonder vuurwapen de straat op moeten. Het vuurwapen is namelijk niet alleen de vijand van de burgers maar ook van de agent zelf. Daarnaast is een overheid die haar eigen burgers doodt, geen rechtstaat maar een politiestaat. Het draait natuurlijk allemaal om het laatste schietincident op station Hollands Spoor, waar ik al eerder over blogde. Hij stelt dat de politie helemaal niet had mogen schieten omdat er slechts één melding was van een vuurwapen die bovendien niet geverifieerd kon worden, en dat er al zeker geen dodelijk schot afgegeven had mogen worden.
Kennelijk verkeert deze meneer onder de indruk dat wij, politie-agenten, een stelletje schietgrage sukkels zijn die gericht mensen doodschieten en dat vervolgens verdoezelen, onder het tapijt vegen en gewoon doorgaan met wat we daarvoor deden. Dat wij gericht op de nek van die jongen hebben geschoten met de opzet om hem te doden. Want ach, het was maar een straatjochie en bovendien deed hij niet wat de politie van hem vroeg. Je moet het maar eens proberen. Neem een luchtdrukpistool, teken op je schuurdeur de omvang van een persoon, ga een stuk rennen en probeer dan eens met een schot die figuur in de nek te raken. Als je dat lukt heb je niet hard genoeg gelopen, een heleboel geluk of misschien ben je echt een hele goeie schutter. Maar ik garandeer je dat het niet lukt. En daarmee wil ik maar zeggen, dat wat je ook van het schietincident mag vinden, ik hier en nu stel dat het nooit de bedoeling was die jongeman te doden. En iedereen die iets anders zegt, heeft geen verstand van zaken.
De reacties van de lezers zijn divers. Omdat het uit de Volkskrant komt en omdat die krant over het algemeen niet wordt gelezen door de lombroso's die normaal het nieuws uit de Telegraaf plegen te becommentariëren zou je verwachten dat ook daar wat semi-intellectuelen tussen zitten. Maar ook hier wordt ik teleurgesteld, tenminste, voor ongeveer 30 %. De andere lezers zijn of politiemensen of mensen die zo verstandig zijn om toe te geven dat ze er geen verstand van hebben. De politiemensen pleiten maar voor twee dingen: behoud van het vuurwapen en de wens dat de schrijver van het gewraakte stuk zelf een keer meedraait in de grote stad in politieuniform. Zonder vuurwapen.
Ik ben ervan overtuigd dat er een gedegen strafonderzoek komt naar de gedragingen van de collega. Mijn wens is dat recht zal zegevieren. Daar laat ik het verder bij. Maar van een cover-up zal geen sprake zijn. Daarvoor is het systeem te goed. De rijksrecherche is zeker geen vriend van de politie en houdt dan ook geen reden met de politie-organisatie of haar werknemers. Zij zullen hun best doen de waarheid boven tafel te krijgen. Niets meer of minder dan dat.
Oh, en dat we medelijden moeten hebben met de ouders van Rishi? Dat spreekt voor zichzelf. Geen enkele ouder zou zijn eigen kind moeten overleven. Maar aan de andere kant - als de jongen gewoon geluisterd had naar de politie, had dit allemaal niet nodig geweest. En daar draait het allemaal om. Je kunt het er niet mee eens zijn. Dat mag. Dat is vrijheid van meningsuiting. Maar als je spreekt, spreek dan verstandig. Of doe er het zwijgen toe.
maandag 3 december 2012
één-één-twee!
Ik wilde dit podium even aangrijpen om wat misverstanden uit de wereld te helpen rondom het nationale noodnummer 1-1-2. Het nummer is van kracht in bijna heel Europa: Andorra, België, Bulgarije, Cyprus, Denemarken, Duitsland, Estland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, Ierland, IJsland, Kroatië, Letland, Liechtenstein, Litouwen, Luxemburg, Malta, Macedonië, Monaco, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Oekraïne, Polen, Portugal, Roemenië, San Marino, Servië, Slowakije, Slovenië, Spanje, Tsjechië, Turkije, Vaticaanstad, Verenigd Koninkrijk, Zweden en Zwitserland. Iemand vertelde me zelfs eens, dat als Amerikaanse toeristen in Europa het hun bekende 911 bellen, ze automatisch worden doorverbonden met de alarmcentrale van land waar ze zich in bevinden. Ik heb het nooit zelf uitgeprobeerd, want misbruik van het alarmnummer is strafbaar.
Daar komt gelijk het grootste misverstand rond het alarmnummer vandaan; In Nederland wordt vooral gedacht dat als je ten onrechte 112 belt, je een bekeuring kunt krijgen. Welnu, daar wilde ik het dus even over hebben, want die angst zorgt ervoor dat mensen liever niet 112 bellen. Je kunt inderdaad een proces-verbaal krijgen volgens artikel 142 Wetboek van Strafrecht, dat stelt:
Daar komt gelijk het grootste misverstand rond het alarmnummer vandaan; In Nederland wordt vooral gedacht dat als je ten onrechte 112 belt, je een bekeuring kunt krijgen. Welnu, daar wilde ik het dus even over hebben, want die angst zorgt ervoor dat mensen liever niet 112 bellen. Je kunt inderdaad een proces-verbaal krijgen volgens artikel 142 Wetboek van Strafrecht, dat stelt:
1 Hij die opzettelijk door valse alarmkreten of signalen de rust verstoort, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de vierde categorie.
2 Hij die opzettelijk, zonder dat daartoe de noodzaak aanwezig is, gebruik maakt van een alarmnummer voor publieke diensten wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste drie maanden of geldboete van de derde categorie.
Dat geldt dus voor mensen die opzettelijk misbruik maken van het alarmnummer, bijvoorbeeld door vele malen achter elkaar te bellen, voor zogenaamde broekzakgesprekken of aandachtvragers. Berucht is de vrouw, die afgelopen weekend honderden malen de alarmcentrale belde met als laatste verzoek of de politie om acht uur terug kon bellen, want 'haar wekker was kapot'.
Ik ben voor mijn hobby LOTUS slachtoffer bij een EHBO vereniging en ik merk daar ook de angst. "112? Dat mag toch alleen als er iemand dood ligt te gaan?" Nee, er zijn nog meer doeleinden voor.
De politie propagandeert om 112 te bellen bij 'verdachte situaties'. Dat is een wijds begrip. Want wat is precies een verdachte situatie? Een betere omschrijving is een 'dader-slachtoffer-confrontatie'. Makkelijk gezegd, als u oog in oog staat met iemand die u of iemand anders kwaad wil aandoen, zoals bij een vechtpartij, een inbraak die voor uw ogen gebeurt, een vernieling van een bushokje of welke andere situatie waarbij de politiekomst meteen gewenst is, dan mag u 112 bellen. Graag zelfs! Ik heb liever dat u tien keer belt dat we net te laat zijn, dan dat u besluit niet te bellen en dat er achteraf iets heel ergs is gebeurd. Zoals afgelopen weekend, toen bewoners in Diemen wakker werden van vuurwerkknallen en besloten niet te bellen. Totdat de volgende morgen bleek dat een bekende crimineel nog een openstaande rekening had, die ter plekke werd afgerekend. Dor middel van enkele pistoolschoten. Maar ook als u niet het slachtoffer bent, maar de maatschappij, dan mag u ook bellen. Dat klinkt een beetje als klikken, maar dat is het niet. We storen ons toch allemaal aan het vuurwerk, de vernielingen van bushokjes, of gebouwen die onder de graffiti worden gespoten? Nou dan! Bel ons dus.
Als u 112 belt met een vaste aansluiting, komt u direct terecht in de alarmcentrale van uw woonomgeving en wordt daar gevraagd wie u wilt spreken: politie, ambulance of brandweer. En daarvandaan wordt u doorgeschakeld. Belt u met een mobiele telefoon, dan krijgt u het KLPD in Driebergen als eerste aan de lijn. Dat verschil merkt u trouwens niet, want ze stellen dezelfde vraag en handelen volgens hetzelfde protocol. Berucht overigens zijn wel de verhalen van mensen die claimen 112 gebeld te hebben en dat de centralist hun situatie geen noodzaak vond en geen politie wilde sturen. Dat zal best eens voorgekomen zijn, maar over het algemeen zijn we de moeilijkste niet. We komen dus zo vaak mogelijk, maar als we niet helemaal kunnen vaststellen hoe ernstig de situatie is, of er is toevallig nog een ander incident waar we nodig zijn, dan gaat dat voor.
En als u vermoeden heeft dat de buurman of die aardige man op straat niet helemaal lekker wordt maar u denkt ' nou ja, hij zal voorlopig nog niet dood gaan' bel dan toch ook maar 112. Want als u vraagt naar de ambulance dienst, krijgt u op de centrale een ambulance-verpleegkundige aan de lijn die u desnoods stap voor stap helpt met de juiste maatregelen te treffen en het ziektebeeld te herkennen. Dat vinden ze helemaal niet erg. Ook voor hun geldt: ze worden liever een keer te veel gebeld als te weinig. Gelukkig heeft de brandweer geen echte telefoonnummers meer die je kunt bellen als je denkt dat de situatie nét niet ernstig genoeg is. Bij brand weet iedereen het: bel 112 en de grote rode auto rijdt voor met allemaal enthousiaste mannen en vrouwen om u te helpen.
Bel ons dus! We worden niet boos als u met goede bedoelingen de politie waarschuwt. De politie kan de misdaad namelijk niet alleen aanpakken. Daar hebben we burgers voor nodig. Sterker nog, ik las van de week in diverse kranten dat 80 % van de aanhoudingen die de politie op heterdaad ( dus terwijl of direct nadat het feit gepleegd werd) verrichtte, op aanwijzingen van een burger werd gedaan. Dat geeft de noodzaak van een oplettende burger wel aan, denk ik.
zaterdag 1 december 2012
Bemiddeling
Veel gemeentes hebben tegenwoordig een bemiddelingsinstantie. Ze zijn daar min of meer door gedwongen door de politie. Vroeger, toen de politie alles nog deed wat ze eigenlijk niet behoorden te doen, konden buren, die elkaar niet konden uistaan, terecht bij de politie. Die deed dan een bemiddeling en probeerde beide partijen weer bij elkaar te brengen. Vandaar dat nu nog mensen, tegen wij ik vertel dat ik wijkagent ben, denken dat ik me vooral bezig hou met overhangende takken en de kat die in de tuin van de buren schijt. De politie doet dat allang niet meer en verwijst door naar de gemeente. We zijn daar heel stellig in: zolang er geen strafbaar feit heeft plaatsgevonden, is het geen politiewerk. Dus moet de gemeente er iets mee. En bij ons is daarvoor een bedrijf in de arm genomen die met ingang van volgend jaar daardoor ons werk gaat verlichten.
Bemiddeling. Polderen. Compromis sluiten. Het is allemaal een beetje van de softe kant, vind ik. Je bereikt samen het beste van het slechtste. Doe allebei wat water bij de wijn en je krijgt een product wat niemand lekker vindt, maar waar je niet dood aan gaat. Typisch Nederlands, dus.
Afgelopen week lanceerden twee PVDA-Kamerleden een plan om minder streng te gaan straffen. Er moest meer bemiddeld worden in het strafrecht en er moest minder 'ideologisch' gedacht worden. Dat laatste begreep ik niet. Als er één partij voor ideologisch gedachtegoed staat, is het toch de PVDA? Maar goed, zij vonden dat er evenveel aandacht moest zijn voor de dader als voor het slachtoffer.
Mensen die dat soort dingen bedenken, denk ik wel eens, hebben zelf nooit iets met de harde kant van strafrecht te maken gehad. Alleen is dat hier niet het geval, want één van de bedenkers is zelf jaren lang wijkagent geweest in Amsterdam, alvorens kamerlid te worden.
We zijn juist de laatste jaren een weg in geslagen waarbij meer ruimte komt voor het slachtoffer om te spreken tijdens rechtszittingen. Tot gruwel van de advocaten van de verdachten trouwens, want nu is er een partij die hun cliënt in een kwaad daglicht kan stellen terwijl dat niet per sé over de feiten hoeft te gaan, maar meer over de gevoelens. Er wordt, wat je daar ook van mag denken, in ons land erg streng gestraft in vergelijking met de landen om ons heen. En nog is het ons niet genoeg, als je de kranten leest en de gewone man of vrouw op de straat om zijn mening vraagt. Straf, het woord zegt het al, moet namelijk een afschrikwekkende werking hebben op mensen die overwegen een misdaad te begaan. Als de harde kern van het misdaadgilde hoort, dat de straf vermindert en dat ze in plaats daarvan gedwongen in gesprek moeten met het slachtoffer, dan zal de schrik hen bepaald niet om het hart slaan. Ik zie dat al voor me. "Sorry dat ik bij u heb ingebroken mevrouw, maar ik ben te lui om te werken en je moet toch wat!"
Een andere verandering is wel nodig: er is nu veel te weinig aandacht voor de terugkeer in de maatschappij. Een veroordeelde wordt aan het einde van zijn straf wel begeleid, maar lang niet genoeg. Al tijdens zijn vrijheidsstraf dient hij of zij ervan bewust gemaakt te worden dat hij, eenmaal terug in de maatschappij, zich dient te gedragen. Aan het werk moet. Huisvesting moet zien te vinden. Gewoon belasting moet betalen. En zich dient te gedragen. Dat is moeilijk in deze tijd van crisis, maar aan de andere kant: als je wìlt werken, is er altijd werk. Het zal geen droomcarriere zijn, maar het is werk. En dat moet altijd beter zijn dan makkelijk geld pikken van anderen. De bureaucratie in de reclassering is berucht. De begeleiding is lastig, want als iemand niet begeleid wil worden, kun je hem niet helpen. Ook als de rechter die begeleiding verplicht. Want voordat dat is teruggemeld aan de rechter, is er al heel wat water door de polder gestroomd.
Dus: straf moet blijven. Maar de tijd in de gevangenis moet beter besteed worden. Alleen dan zal straf ook echt werken. Zal iemand zeggen "Ik heb mijn lesje echt geleerd". Dat is beter dan bemiddeling.
Bemiddeling. Polderen. Compromis sluiten. Het is allemaal een beetje van de softe kant, vind ik. Je bereikt samen het beste van het slechtste. Doe allebei wat water bij de wijn en je krijgt een product wat niemand lekker vindt, maar waar je niet dood aan gaat. Typisch Nederlands, dus.
Afgelopen week lanceerden twee PVDA-Kamerleden een plan om minder streng te gaan straffen. Er moest meer bemiddeld worden in het strafrecht en er moest minder 'ideologisch' gedacht worden. Dat laatste begreep ik niet. Als er één partij voor ideologisch gedachtegoed staat, is het toch de PVDA? Maar goed, zij vonden dat er evenveel aandacht moest zijn voor de dader als voor het slachtoffer.
Mensen die dat soort dingen bedenken, denk ik wel eens, hebben zelf nooit iets met de harde kant van strafrecht te maken gehad. Alleen is dat hier niet het geval, want één van de bedenkers is zelf jaren lang wijkagent geweest in Amsterdam, alvorens kamerlid te worden.
We zijn juist de laatste jaren een weg in geslagen waarbij meer ruimte komt voor het slachtoffer om te spreken tijdens rechtszittingen. Tot gruwel van de advocaten van de verdachten trouwens, want nu is er een partij die hun cliënt in een kwaad daglicht kan stellen terwijl dat niet per sé over de feiten hoeft te gaan, maar meer over de gevoelens. Er wordt, wat je daar ook van mag denken, in ons land erg streng gestraft in vergelijking met de landen om ons heen. En nog is het ons niet genoeg, als je de kranten leest en de gewone man of vrouw op de straat om zijn mening vraagt. Straf, het woord zegt het al, moet namelijk een afschrikwekkende werking hebben op mensen die overwegen een misdaad te begaan. Als de harde kern van het misdaadgilde hoort, dat de straf vermindert en dat ze in plaats daarvan gedwongen in gesprek moeten met het slachtoffer, dan zal de schrik hen bepaald niet om het hart slaan. Ik zie dat al voor me. "Sorry dat ik bij u heb ingebroken mevrouw, maar ik ben te lui om te werken en je moet toch wat!"
Een andere verandering is wel nodig: er is nu veel te weinig aandacht voor de terugkeer in de maatschappij. Een veroordeelde wordt aan het einde van zijn straf wel begeleid, maar lang niet genoeg. Al tijdens zijn vrijheidsstraf dient hij of zij ervan bewust gemaakt te worden dat hij, eenmaal terug in de maatschappij, zich dient te gedragen. Aan het werk moet. Huisvesting moet zien te vinden. Gewoon belasting moet betalen. En zich dient te gedragen. Dat is moeilijk in deze tijd van crisis, maar aan de andere kant: als je wìlt werken, is er altijd werk. Het zal geen droomcarriere zijn, maar het is werk. En dat moet altijd beter zijn dan makkelijk geld pikken van anderen. De bureaucratie in de reclassering is berucht. De begeleiding is lastig, want als iemand niet begeleid wil worden, kun je hem niet helpen. Ook als de rechter die begeleiding verplicht. Want voordat dat is teruggemeld aan de rechter, is er al heel wat water door de polder gestroomd.
Dus: straf moet blijven. Maar de tijd in de gevangenis moet beter besteed worden. Alleen dan zal straf ook echt werken. Zal iemand zeggen "Ik heb mijn lesje echt geleerd". Dat is beter dan bemiddeling.
Abonneren op:
Posts (Atom)