donderdag 23 februari 2012
Wie zonder zonde is....
Vandaag had ik een trainingsdag. Die in het teken stond van de toetsen, die iedere politieman- of vrouw jaarlijks moet doen om op straat te kunnen blijven werken. De dag begonnen met ambtsinstructie; de wet en regelgeving omtrent het gebruik van geweldsmiddelen. Wanneer mag het wel en wanneer niet? Daarna aanhouding/zelfverdedigingstechniek. In een hele nieuwe opzet: was het voorheen nog in de dojo waarbij je heel schools alle technieken moest laten zien, nu kreeg je een casus met een collega als verdachte en gaandeweg die casus kwamen alle vaardigheden die je moet beheersen, aan bod. Na de wel erg vroege lunch de schiettoets en als afsluiting een lezing van de Vreemdelingenpolitie over valse documenten en hoe deze te herkennen. Dat was een ontzettend interessante lezing, ondanks het feit dat het laat in de middag was en iedereen gewoontegetrouw wat onderuit hangt. Alle toetsen zijn weer behaald, dus ik kan weer een jaar de straat op.
Toch was het meest interessante gedeelte in de ochtend, na de toets ambtsinstructie. De instructeur, zelf voor geen kleintje vervaard ( hij heeft een lange tijd bij het arrestatieteam gewerkt en heeft tegenwoordig een eigen sportschool ) wilde een discussie starten. Hij vertelde een aantal diensten mee geweest te zijn op straat. En zich verbaasd had over de hoeveelheid geweld die een gewone diender iedere dag over zich heen krijgt en hoeveel die gewone diender pikt van de burger. Dat zorgde voor een levendige discussie.
Iedere dienden krijgt scheldwoorden naar zijn hoofd. Of je nou een bekeuring schrijft of waarschuwt.Kankerlijer. Tyfushond. Ik weet je te vinden. Het maakte volgens de instructeur niet uit of je nou in de stad werkt, of in een buitendistrict. Iedereen krijgt ermee te maken. Ik heb voor mezelf voorgenomen dat ik dat soort gedrag niet meer pik. De politie is de baas op straat, zo steek ik erin. En mensen hebben maar te luisteren. Een discussie aangaan op een nette en beleefde manier mag, maar ik laat me niet meer uitschelden of bedreigen, zeker niet door een dronken droppie of een gestresste manager.
We zijn de afgelopen decennia afgegleden van een grote-handen-politie naar een praatpolitie. Dat valt niet te ontkennen. We zijn niet het type agenten van luisteren-of-ik-sla-erop. En ergens is dat goed ook. Maar we mogen best wat slagvaardiger optreden. We hoeven echt niet alles meer te pikken. Een van de collega's opperde dat de inhoud van de laatste paar lessen, gericht op de verdediging tegen meerdere aanvallen tegelijk, een goede ontwikkeling was. Maar dat er wel meer op getraind mocht worden.
En toen kwam het bommetje van de discussie. De instructeur merkte fijntjes op dat het toevallig nú druk was, want de toetsen moesten gehaald worden. Daarom was de opkomst hoog. Maar normaal gesproken lag de opkomst zo rond de 30 %. Denk je eens in: dat zou betekenen dat 7 van de 10 collega's de trainingen kennelijk als niet waardevol beschouwen of een andere reden hebben om niet op te komen dagen. Als er rond het einde van het jaar inhaal-trainingen georganiseerd wordt, dan is het ineens weer erg druk. "Dan moet de leiding daar strakker op sturen!"was de algehele mening. Tijd voor het tweede bommetje. 70 % van de inhalers in december zijn leidinggevenden, zo stelde de instructeur. Wat hebben die dan nog te zeggen?
We klagen al jaren lang dat vier trainingsdagen veel en veel te weinig zijn om veilig te kunnen werken. Maar als we zélf als politie niet op komen dagen op de trainingsdagen die we wél hebben, dan hebben we eigenlijk geen recht van spreken. Pas als iedereen komt om te trainen wat we op straat dagelijks tegen zouden kunnen komen, kunnen we bij het ministerie meer trainingsdagen eisen. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen....
Toch was het meest interessante gedeelte in de ochtend, na de toets ambtsinstructie. De instructeur, zelf voor geen kleintje vervaard ( hij heeft een lange tijd bij het arrestatieteam gewerkt en heeft tegenwoordig een eigen sportschool ) wilde een discussie starten. Hij vertelde een aantal diensten mee geweest te zijn op straat. En zich verbaasd had over de hoeveelheid geweld die een gewone diender iedere dag over zich heen krijgt en hoeveel die gewone diender pikt van de burger. Dat zorgde voor een levendige discussie.
Iedere dienden krijgt scheldwoorden naar zijn hoofd. Of je nou een bekeuring schrijft of waarschuwt.Kankerlijer. Tyfushond. Ik weet je te vinden. Het maakte volgens de instructeur niet uit of je nou in de stad werkt, of in een buitendistrict. Iedereen krijgt ermee te maken. Ik heb voor mezelf voorgenomen dat ik dat soort gedrag niet meer pik. De politie is de baas op straat, zo steek ik erin. En mensen hebben maar te luisteren. Een discussie aangaan op een nette en beleefde manier mag, maar ik laat me niet meer uitschelden of bedreigen, zeker niet door een dronken droppie of een gestresste manager.
We zijn de afgelopen decennia afgegleden van een grote-handen-politie naar een praatpolitie. Dat valt niet te ontkennen. We zijn niet het type agenten van luisteren-of-ik-sla-erop. En ergens is dat goed ook. Maar we mogen best wat slagvaardiger optreden. We hoeven echt niet alles meer te pikken. Een van de collega's opperde dat de inhoud van de laatste paar lessen, gericht op de verdediging tegen meerdere aanvallen tegelijk, een goede ontwikkeling was. Maar dat er wel meer op getraind mocht worden.
En toen kwam het bommetje van de discussie. De instructeur merkte fijntjes op dat het toevallig nú druk was, want de toetsen moesten gehaald worden. Daarom was de opkomst hoog. Maar normaal gesproken lag de opkomst zo rond de 30 %. Denk je eens in: dat zou betekenen dat 7 van de 10 collega's de trainingen kennelijk als niet waardevol beschouwen of een andere reden hebben om niet op te komen dagen. Als er rond het einde van het jaar inhaal-trainingen georganiseerd wordt, dan is het ineens weer erg druk. "Dan moet de leiding daar strakker op sturen!"was de algehele mening. Tijd voor het tweede bommetje. 70 % van de inhalers in december zijn leidinggevenden, zo stelde de instructeur. Wat hebben die dan nog te zeggen?
We klagen al jaren lang dat vier trainingsdagen veel en veel te weinig zijn om veilig te kunnen werken. Maar als we zélf als politie niet op komen dagen op de trainingsdagen die we wél hebben, dan hebben we eigenlijk geen recht van spreken. Pas als iedereen komt om te trainen wat we op straat dagelijks tegen zouden kunnen komen, kunnen we bij het ministerie meer trainingsdagen eisen. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen....
dinsdag 21 februari 2012
Te veel werk
De politie overtreedt stelselmatig de bepalingen uit de Arbeidstijdenwet. Dat is de wet die regelt hoe lang iedereen in Nederland maximaal mag werken en hoeveel rust hij of zij dient te krijgen. Zoals alle wetten een theoretisch geheel dat zich maar moeilijk laat toepassen op beroepen waarbij economische belangen in het geding zijn. Overtredingen van vrachtwagenchauffeurs zijn hier een goed voorbeeld van. Als zij zich aan de wet zouden houden, zou het heel druk worden op parkeerplaatsen in een straal van 50 km rondom de bloemenveilingen en distributiecentra, want 12 uur is net niet genoeg om een rit naar Duitsland of Frankrijk te maken en terug te keren voor een nieuwe ronde. Reden dus dat planners en bedrijven soms willens en wetens hun chauffeurs pushen om toch maar door te rijden. Want er moet wel brood op de plank komen. Maar ook op niet economische beroepen zoals de politie laat deze wet zich moeilijk toepassen. Hoewel, niet-economisch? Als we, zoals vorig jaar, ineens een miljoen boetes minder schrijven, heeft dat wel degelijk gevolg voor de economie, maar dat terzijde.
Het planningsprogramma dat tegenwoordig gebruikt wordt, is helemaal ATW-proof. Het staat geen vooraf ingevoerde overtredingen toe. En het regelt de rust die mensen zoals ik tussen twee diensten moet hebben. Maar politiewerk is weerbarstig. Er gebeurt altijd wel iets. En nog iets. En voor je het weet zit je in de overuren. En de politie kent niet alleen overuren, maar ook meeruren. Dat zijn uren die agenten zelf extra draaien om het werk af te krijgen, zonder dat daar de noodzaak voor is. Zoals de wijkagent die een paar uurtjes langer draait om een vergadering in zijn wijk bij te kunnen wonen, of een rechercheur die zich het schompes werkt om dat dossier af te krijgen en dus even doortikt. En die meeruren kunnen in tijd teruggenomen worden, als die tijd er tenminste is. Dat resulteert erin dat in december een aantal collega's gedwongen hun uren moeten opmaken omdat er anders verlofstuwmeren ontstaan.
Geen wonder dat er bij de collega's en de leiding soms de roep ontstaat over het afschaffen van de ATW bij de politie. Zodat we wat meer werk kunnen verzetten. Zodat we voldoende personeel bij elkaar kunnen krijgen om een bepaalde klus kunnen klaren. Geen wonder dat er collega's zijn die net een nieuwe blackberry hebben ontvangen en die thuis gebruiken voor het beantwoorden van mailtjes, en het verantwoorden van de gewerkte uren. Dat scheelt op het bureau toch gauw weer een uurtje waarin je andere dingen kunt doen. Mijn vrouw zou me wat aandoen als ze zag dat ik dat soort dingen thuis deed, dus ik onthoud me ervan, maar ze zijn er.
Minister Opstelten ziet die ontwikkelingen ook. Niet dat van mijn vrouw, maar van de ATW. Dus heeft hij in de nieuwe CAO-voorstellen op laten nemen dat er een aparte regeling moet komen als het gaat om werk- en rusttijden voor de politie. En dat er, in plaats van 26 vrije zondagen per jaar, nog maar 13 vrije zondagen komen. De politiebonden komen daar tegen in opstand. Zij willen namelijk een hogere onregelmatigheidsvergoeding voor de gewerkte avond- en nachturen en willen voldoende rust voor een redelijk sociaal leven. En die eisen botsen. Dus de onderhandelingen duren en duren maar.
Ik weet eerlijk waar niet wat het beste is. Meer werken? Anders werken? Meer collega's erbij? Wie gaat dat betalen, zoete lieve Gerritje? Ik ben best bereid meer te werken per dag, als me dat aan de andere kant een paar vrije dagen méér oplevert. Of als de onregelmatigheidsvergoeding ingaat om 19.00 uur, in plaats van 22.00 uur nu. En dat de vergoeding voor het weekend een verschil kent tussen dag en nacht, iets wat nu niet het geval is.
Soms is het maar goed dat er vakbonden zijn. Heb ik dat hardop gezegd?
Het planningsprogramma dat tegenwoordig gebruikt wordt, is helemaal ATW-proof. Het staat geen vooraf ingevoerde overtredingen toe. En het regelt de rust die mensen zoals ik tussen twee diensten moet hebben. Maar politiewerk is weerbarstig. Er gebeurt altijd wel iets. En nog iets. En voor je het weet zit je in de overuren. En de politie kent niet alleen overuren, maar ook meeruren. Dat zijn uren die agenten zelf extra draaien om het werk af te krijgen, zonder dat daar de noodzaak voor is. Zoals de wijkagent die een paar uurtjes langer draait om een vergadering in zijn wijk bij te kunnen wonen, of een rechercheur die zich het schompes werkt om dat dossier af te krijgen en dus even doortikt. En die meeruren kunnen in tijd teruggenomen worden, als die tijd er tenminste is. Dat resulteert erin dat in december een aantal collega's gedwongen hun uren moeten opmaken omdat er anders verlofstuwmeren ontstaan.
Geen wonder dat er bij de collega's en de leiding soms de roep ontstaat over het afschaffen van de ATW bij de politie. Zodat we wat meer werk kunnen verzetten. Zodat we voldoende personeel bij elkaar kunnen krijgen om een bepaalde klus kunnen klaren. Geen wonder dat er collega's zijn die net een nieuwe blackberry hebben ontvangen en die thuis gebruiken voor het beantwoorden van mailtjes, en het verantwoorden van de gewerkte uren. Dat scheelt op het bureau toch gauw weer een uurtje waarin je andere dingen kunt doen. Mijn vrouw zou me wat aandoen als ze zag dat ik dat soort dingen thuis deed, dus ik onthoud me ervan, maar ze zijn er.
Minister Opstelten ziet die ontwikkelingen ook. Niet dat van mijn vrouw, maar van de ATW. Dus heeft hij in de nieuwe CAO-voorstellen op laten nemen dat er een aparte regeling moet komen als het gaat om werk- en rusttijden voor de politie. En dat er, in plaats van 26 vrije zondagen per jaar, nog maar 13 vrije zondagen komen. De politiebonden komen daar tegen in opstand. Zij willen namelijk een hogere onregelmatigheidsvergoeding voor de gewerkte avond- en nachturen en willen voldoende rust voor een redelijk sociaal leven. En die eisen botsen. Dus de onderhandelingen duren en duren maar.
Ik weet eerlijk waar niet wat het beste is. Meer werken? Anders werken? Meer collega's erbij? Wie gaat dat betalen, zoete lieve Gerritje? Ik ben best bereid meer te werken per dag, als me dat aan de andere kant een paar vrije dagen méér oplevert. Of als de onregelmatigheidsvergoeding ingaat om 19.00 uur, in plaats van 22.00 uur nu. En dat de vergoeding voor het weekend een verschil kent tussen dag en nacht, iets wat nu niet het geval is.
Soms is het maar goed dat er vakbonden zijn. Heb ik dat hardop gezegd?
woensdag 15 februari 2012
boa's
Minister Opstelten lanceerde gisteren het plan om BOA's in te zetten tegen winkeldiefstal, zo kopten de media. Om gelijk maar even wat misverstanden recht te zetten, we hebben niet over mensen met gevederde shawls of de slangensoort, hoewel die laatste best eens effectief zou kunnen blijken te zijn. Nee, Bijzonder Opsporing Ambtenaren, zoals die in dienst van de gemeente, zouden dan een uitbreiding van hun bevoegdheden krijgen om de politie werk uit handen te nemen. Uiteraard is dit een onderdeel van een veel groter plan dat criminaliteit op een veel groter vlak aanpakt maar ook helpt te voorkomen. Laat het maar aan de media over om de zaak volledig uit zijn verband te rukken.
Wie het volledige plan wil lezen, kijke op http://www.rijksoverheid.nl/ministeries/venj/documenten-en-publicaties/rapporten/2012/02/13/actieplan-criminaliteit-tegen-bedrijfsleven.html
Ik bestrijd alleen het gegeven van de pers of van Opstelten, dat de politie te druk is om winkeldiefstal aan te pakken. Want winkeldiefstal is al jaren volkssport nummer 1, naast natuurlijk kankeren op elkaar, het weer en de politie, maar dat terzijde. Iedereen heeft het wel eens een keer gedaan of is tenminste in de verleiding gekomen: iets jatten uit een winkel. Ik ook. Ik werkte nog niet bij de politie, en stal uit een winkel en tijdschrift met glanzende foto's van....straaljagers en tanks. Kun je nagaan waar toen mijn prioriteiten lagen !
Dat gegeven los je alleen op door winkeldieven aan te pakken. Als je nu gepakt wordt voor winkeldiefstal, kost je dat als first offender 150 euro en dat loopt alleen maar op naarmate je vaker gepakt wordt. Daarnaast kan een winkelier een civiel traject starten om een schadeclaim in te dienen voor de tijd die hij aan de winkeldief kwijt is en niet effectief kan ondernemen. Die schadeclaim bedraagt standaard 151 euro.
Maar winkeldieven pakken doe je allereerst door ze aan te houden en vervolgens aangifte te doen. En daar faalt het nogal eens. Want winkeliers denken dan dat ze tweeënhalf uur op het politiebureau moeten zitten terwijl de dief zo weer buiten staat. Welnu, even een paar misverstanden wegnemen.
- De winkelier hoeft niet mee naar het politiebureau, maar kan op de site www.hbd.nl een Landelijk erkend aangifteformulier downloaden, invullen en overhandigen aan de politie. Op diezelfde site kan de winkelier een ontzeggingsformulier downloaden waarmee hij de dief vaak voor een jaar de toegang tot de winkel ontzegt.
- De winkeldief kan in eerste aanleg 6 uur worden vastgehouden terwijl de politie het onderzoek uitvoert. Daarna kan deze tijd verlengd worden met 3x24 uur. In die tijd kijkt de politie camerabeelden uit, verhoort getuigen, verhoort de verdachte etc.
- De winkeldief wordt aangemeld bij ZSM, een project van de rechtbank, reclassering en politie. De zaak wordt besproken en de Officier van Justitie kan direct - zonder tussenkomst van een rechter- een straf opleggen. Dit kan en boete zijn, een taakstraf of een oproeping voor een zitting. De verdachte kan de boete direct pinnen op het politiebureau. Hij verlaat het politiebureau dus óf armer óf met een dagvaarding op zak. Gedrag heeft consequenties.
Al met al heeft de winkelier er dus weinig werk aan. Dat zou dus geen reden moeten zijn om de politie niet in te schakelen. Maar ik hoor nogal eens achteraf dat winkeldieven zijn heengezonden met een "foei!" en een "niet meer doen" en dat werkt niet. Daar gaat geen afschrikwekkende werking vanuit.
In onze gemeente zijn de BOA's net ontslagen, dus komt het werk sowieso bij ons terecht. En in gemeentes die wel BOA's hebben, zal de procedure hetzelfde zijn, dus dat verandert voor de winkeliers niks. In de grote steden zijn winkeldiefstallen de orde van de dag. En de politie is daar heel druk mee. Dat hoort gewoon bij het werk. In mijn gemeente horen we bijna nooit iets over winkeldiefstal en ik kan me niet voorstellen dat er nooit iets gestolen wordt. Dus ik hoop, dat de aangiftebereidheid bij de ondernemers omhoog gaat. Wij komen altijd......
Wie het volledige plan wil lezen, kijke op http://www.rijksoverheid.nl/ministeries/venj/documenten-en-publicaties/rapporten/2012/02/13/actieplan-criminaliteit-tegen-bedrijfsleven.html
Ik bestrijd alleen het gegeven van de pers of van Opstelten, dat de politie te druk is om winkeldiefstal aan te pakken. Want winkeldiefstal is al jaren volkssport nummer 1, naast natuurlijk kankeren op elkaar, het weer en de politie, maar dat terzijde. Iedereen heeft het wel eens een keer gedaan of is tenminste in de verleiding gekomen: iets jatten uit een winkel. Ik ook. Ik werkte nog niet bij de politie, en stal uit een winkel en tijdschrift met glanzende foto's van....straaljagers en tanks. Kun je nagaan waar toen mijn prioriteiten lagen !
Dat gegeven los je alleen op door winkeldieven aan te pakken. Als je nu gepakt wordt voor winkeldiefstal, kost je dat als first offender 150 euro en dat loopt alleen maar op naarmate je vaker gepakt wordt. Daarnaast kan een winkelier een civiel traject starten om een schadeclaim in te dienen voor de tijd die hij aan de winkeldief kwijt is en niet effectief kan ondernemen. Die schadeclaim bedraagt standaard 151 euro.
Maar winkeldieven pakken doe je allereerst door ze aan te houden en vervolgens aangifte te doen. En daar faalt het nogal eens. Want winkeliers denken dan dat ze tweeënhalf uur op het politiebureau moeten zitten terwijl de dief zo weer buiten staat. Welnu, even een paar misverstanden wegnemen.
- De winkelier hoeft niet mee naar het politiebureau, maar kan op de site www.hbd.nl een Landelijk erkend aangifteformulier downloaden, invullen en overhandigen aan de politie. Op diezelfde site kan de winkelier een ontzeggingsformulier downloaden waarmee hij de dief vaak voor een jaar de toegang tot de winkel ontzegt.
- De winkeldief kan in eerste aanleg 6 uur worden vastgehouden terwijl de politie het onderzoek uitvoert. Daarna kan deze tijd verlengd worden met 3x24 uur. In die tijd kijkt de politie camerabeelden uit, verhoort getuigen, verhoort de verdachte etc.
- De winkeldief wordt aangemeld bij ZSM, een project van de rechtbank, reclassering en politie. De zaak wordt besproken en de Officier van Justitie kan direct - zonder tussenkomst van een rechter- een straf opleggen. Dit kan en boete zijn, een taakstraf of een oproeping voor een zitting. De verdachte kan de boete direct pinnen op het politiebureau. Hij verlaat het politiebureau dus óf armer óf met een dagvaarding op zak. Gedrag heeft consequenties.
Al met al heeft de winkelier er dus weinig werk aan. Dat zou dus geen reden moeten zijn om de politie niet in te schakelen. Maar ik hoor nogal eens achteraf dat winkeldieven zijn heengezonden met een "foei!" en een "niet meer doen" en dat werkt niet. Daar gaat geen afschrikwekkende werking vanuit.
In onze gemeente zijn de BOA's net ontslagen, dus komt het werk sowieso bij ons terecht. En in gemeentes die wel BOA's hebben, zal de procedure hetzelfde zijn, dus dat verandert voor de winkeliers niks. In de grote steden zijn winkeldiefstallen de orde van de dag. En de politie is daar heel druk mee. Dat hoort gewoon bij het werk. In mijn gemeente horen we bijna nooit iets over winkeldiefstal en ik kan me niet voorstellen dat er nooit iets gestolen wordt. Dus ik hoop, dat de aangiftebereidheid bij de ondernemers omhoog gaat. Wij komen altijd......
zondag 12 februari 2012
Social Media
De politie is - schreeuwend en schoppend, mag ik wel toevoegen - meegesleept in de vaart der volkeren als het gaat om social media. Waar vroeger argwanend werd gekeken naar nieuwe ontwikkelingen, zo heeft de politie alle vormen om meer en vaker contact te leggen met de burgerij omarmd. En ten goede. Want het mooie van social media is, dat je ernaar kunt kijken als het jou uitkomt. Tegenwoordig kun je ten allen tijde je hyves, facebook en twitter checken. Kun je in een verloren halfuurtje de uitzending terugkijken van Opsporing Verzocht tof van de lokale variant daarvan. En ben je dus niet meer verplicht om te kijken op de regulieren uitzendtijden.
Al jaren zijn we bezig de bevolking duidelijk te maken dat de politie veiligheid niet alleen kan verzorgen. dat we daar zowel externe partners als burgers bij nodig hebben. Burgers die onze ogen en oren zijn, maar ook bereid zijn te bellen of te waarschuwen als dingen verkeerd dreigen te gaan. En dat lijkt te lukken met social media. Doordat ik tegenwoordig ook een twittercop ben merk ik dat één berichtje van 140 tekens een heleboel burgers bereikt. Eén bericht over controle op fietsverlichting staat garant voor het feit, dat iedereen zijn licht aanheeft. De azijnpissers onder ons zullen denken: dan schrijven ze geen boetes en wordt de staatskas en de levensvreugde van de agenten bedreigd. Maar ik zeg: doel bereikt.
Maar met de komst van social media komen ook hele andere gedragscodes. Sommige dingen kun je gewoon niet meer doen. Omdat niet alleen jij, maar ook de burger zijn wenkbrauwen fronst bij bepaalde uitlatingen. Omdat de pers ook de bekende sites bekijkt. Met de opkomst van hyves kwam er een hele groepering die met naam en toenaam en foto toegaf dat ze voor de politie in onze regio werkte. Ruim 200 collega's die dat openlijk propageerden. Niet dat dat nou zo verkeerd is, maar je maakt je wel kwetsbaar. Want alles wat je op die site zet, wordt gelezen als een uitlating van DE politie. En niet van Jan, Piet of Marie die toevallig ook nog eens een keer bij de politie werkt. Ik heb geen hyves-pagina en ik moet nog steeds voor de eerste keer inloggen op een willekeurige facebook-pagina. Wel gebruiken we hyves voor de opsporing, want ook de politie maakt dankbaar misbruik van de sukkels die al hun informatie op de hyves-pagina zetten, maar dat geheel terzijde.
Een beleidsbeslissing die recentelijk genomen werd door een aantal mensen becommentarieerd op facebook. Met de nodige krachttermen over hen, die de beslissing genomen hadden. Dat is niet zo handig, want diezelfde mensen lazen die pagina's ook en waren, op zijn zachts gezegd, not amused. En ook ik heb wel eens op mijn donder gekregen omdat ik bepaalde uitspraken op dit blogje had gedaan, waar de nodige wenkbrauwen over gefronst werden. Dat geeft niet, want ieder mens heeft grenen nodig en hoewel ik het leuk vind om mensen te prikkelen, ben ik er zeker niet op uit om mensen te kwetsen. Maar ik probeer me wel te houden aan regels die door de werkgever gesteld worden, ook al is dit een privé-project. Want uiteindelijk gaat het over mijn werk.
Dus ik blog naar hartenlust. Ik gebruik twitter, zowel privé als zakelijk.Ik kijk op hyves als het mijn doelen dient maar zal er zelf geen pagina aanmaken, evenals op facebook. Maar conflicten vecht ik anders uit. Het liefst face-to-face, met degenen die er rechtstreeks bij betrokken zijn. En niet onder het toeziend oog van de ganse bevolking. Want naar buiten vormen we één front, weten we nog? Eén voor allen, allen voor één.
Al jaren zijn we bezig de bevolking duidelijk te maken dat de politie veiligheid niet alleen kan verzorgen. dat we daar zowel externe partners als burgers bij nodig hebben. Burgers die onze ogen en oren zijn, maar ook bereid zijn te bellen of te waarschuwen als dingen verkeerd dreigen te gaan. En dat lijkt te lukken met social media. Doordat ik tegenwoordig ook een twittercop ben merk ik dat één berichtje van 140 tekens een heleboel burgers bereikt. Eén bericht over controle op fietsverlichting staat garant voor het feit, dat iedereen zijn licht aanheeft. De azijnpissers onder ons zullen denken: dan schrijven ze geen boetes en wordt de staatskas en de levensvreugde van de agenten bedreigd. Maar ik zeg: doel bereikt.
Maar met de komst van social media komen ook hele andere gedragscodes. Sommige dingen kun je gewoon niet meer doen. Omdat niet alleen jij, maar ook de burger zijn wenkbrauwen fronst bij bepaalde uitlatingen. Omdat de pers ook de bekende sites bekijkt. Met de opkomst van hyves kwam er een hele groepering die met naam en toenaam en foto toegaf dat ze voor de politie in onze regio werkte. Ruim 200 collega's die dat openlijk propageerden. Niet dat dat nou zo verkeerd is, maar je maakt je wel kwetsbaar. Want alles wat je op die site zet, wordt gelezen als een uitlating van DE politie. En niet van Jan, Piet of Marie die toevallig ook nog eens een keer bij de politie werkt. Ik heb geen hyves-pagina en ik moet nog steeds voor de eerste keer inloggen op een willekeurige facebook-pagina. Wel gebruiken we hyves voor de opsporing, want ook de politie maakt dankbaar misbruik van de sukkels die al hun informatie op de hyves-pagina zetten, maar dat geheel terzijde.
Een beleidsbeslissing die recentelijk genomen werd door een aantal mensen becommentarieerd op facebook. Met de nodige krachttermen over hen, die de beslissing genomen hadden. Dat is niet zo handig, want diezelfde mensen lazen die pagina's ook en waren, op zijn zachts gezegd, not amused. En ook ik heb wel eens op mijn donder gekregen omdat ik bepaalde uitspraken op dit blogje had gedaan, waar de nodige wenkbrauwen over gefronst werden. Dat geeft niet, want ieder mens heeft grenen nodig en hoewel ik het leuk vind om mensen te prikkelen, ben ik er zeker niet op uit om mensen te kwetsen. Maar ik probeer me wel te houden aan regels die door de werkgever gesteld worden, ook al is dit een privé-project. Want uiteindelijk gaat het over mijn werk.
Dus ik blog naar hartenlust. Ik gebruik twitter, zowel privé als zakelijk.Ik kijk op hyves als het mijn doelen dient maar zal er zelf geen pagina aanmaken, evenals op facebook. Maar conflicten vecht ik anders uit. Het liefst face-to-face, met degenen die er rechtstreeks bij betrokken zijn. En niet onder het toeziend oog van de ganse bevolking. Want naar buiten vormen we één front, weten we nog? Eén voor allen, allen voor één.
vrijdag 3 februari 2012
Agenten en hun wapens
Mijn favoriet nieuwssite kopte gisterenavond dat "aspirant-agenten en dienstwapens een gevaarlijke situatie kan zijn". Ik dacht: ja hoor, daar gaan we weer. Maar gaandeweg het artikel moest ik ze toch wel enigszins gelijk geven. Want de berichtgeving in de pers de laatste tijd doet niet hoopvol stemmen. Drie incidenten die eruit springen de laatste tijd zijn natuurlijk de vreselijke moord op een cassiere in Almelo door een aspirant uit Amsterdam-Amstelland, de zelfmoord van eveneens een aspirant uit datzelfde korps en de - nu nog steeds- vermiste politieman uit Groningen, die zijn dienstwapen heeft meegenomen en waarvan elk spoor tot op heden ontbreekt.
De politie heeft van oudsher het geweldsmonopolie: de enige organisatie die, binnen de landsgrenzen, gelegitimeerd geweld mag gebruiken, mits redelijk in verhouding tot het te bereiken doel en beëindiging van het geweld als dat doel is bereikt. Er is geen goed punt in een opleiding of carriére van een politieman- of vrouw om hem/haar vertrouwd te maken met een vuurwapen. Toen ik de opleiding volgde, kregen we ruwweg in de vierde maand schietles en een vuurwapen. Dat is nu ruwweg hetzelfde. Maar aangezien je nooit in iemands anders hart kunt kijken, weet je ook nooit wat daarin leeft. Je kunt alleen maar hopen dat de psychologen bij de selectie hun werk goed hebben gedaan.
Door de tijd hebben wij ook werkstudenten of volledig afgestudeerde collega's gekend wier dienstverband beëindigd werd, naar eigen keus of die van de organisatie. Bij hen werd vrijwel direct hun wapen ingenomen, zodat ze niet op verkeerde gedachten konden komen. Uitzonderingen zijn er op iedere regel: een werkstudent die onlangs ons team moest verlaten omdat hij vanwege zijn medische conditie de opleiding niet kon en mocht voltooien, kreeg op zaterdag - de dag dat er werkelijk niemand bij de politie overdag in het bureau is, behalve een vijftal collega's die de noodhulp bemensen - ruimschoots de gelegenheid om zijn uniform en wapen in te leveren. Ik vraag me af of daar toezicht op was. En enkele jaren geleden kwam een collega, die enkele maanden daarvoor met pensioen was gegaan, een bakkie doen bij zijn oud-collega's op kantoor. Hij bemerkte dat zijn toegangspas nog niet geblokkeerd was, dat zijn password voor de computer nog steeds werkte en, omdat ze zijn sleutels niet hadden teruggevraagd, hij zo bij zijn wapenkluis kon, waar zijn pistool en pepperspray gewoon op hem lagen te wachten.
Er zal meer controle en discipline moeten komen als het gaat om politie en vuurwapens. Niet zozeer op het gebruik ervan, maar wel op het opbergen ervan. Ik hoorde van collega's bij het KLPD Driebergen, dat zij onlangs doorzichte, perspexglazen wapenkluizen hebben gekregen met aparte vakken voor de munitie en houders. Zodat iedereen kan zien welke dienstwapens er zijn en welke er zouden móeten zijn. Da's trouwens vrij nieuw hoor, die aparte vakken. Iedere sportschutter die zijn munitie opbergt bij zijn wapens raakt zijn verlof kwijt, maar de politie legt vrolijk alles in hetzelfde vak.
Ik heb redelijk wat ervaring met vuurwapens. Ik ben lid geweest van een schietvereniging. U kent dat wel ( of niet): dan krijg je les van kromme, oude mannetjes met ervaring uit de tweede wereldoorlog waar je rustig een schop voor je hol kreeg als je iets fout deed. Ik heb in dienst gezeten en daar leren schieten op de karabijn en de UZI. En nu bij de politie. Ik ben de enige op het bureau die consequent aan het begin van de dienst zijn wapen doorlaadt. En na de dienst weer ontlaadt. Dat is voor mij een ritueel van veiligheid, maar wat mij betreft zou iedereen dat moeten doen. Gewoon, om te weten dat je wapen leeg is.
Veiligheid, veiligheid, veiligheid. Als het aankomt op wapens kun je niet zeker genoeg zijn. Een vuurwapen is altijd geladen, daar ga je van uit. Ik pretendeer niet de oplossing te weten voor de problemen ( voor een keertje). Ik hoop alleen dat de collega uit Groningen, Friso Wouda, in goede gezondheid wordt gevonden. En dat er een volkomen logische reden is dat hij zijn vuurwapen heeft meegenomen. Hoewel ik twijfel aan dat laatste....
De politie heeft van oudsher het geweldsmonopolie: de enige organisatie die, binnen de landsgrenzen, gelegitimeerd geweld mag gebruiken, mits redelijk in verhouding tot het te bereiken doel en beëindiging van het geweld als dat doel is bereikt. Er is geen goed punt in een opleiding of carriére van een politieman- of vrouw om hem/haar vertrouwd te maken met een vuurwapen. Toen ik de opleiding volgde, kregen we ruwweg in de vierde maand schietles en een vuurwapen. Dat is nu ruwweg hetzelfde. Maar aangezien je nooit in iemands anders hart kunt kijken, weet je ook nooit wat daarin leeft. Je kunt alleen maar hopen dat de psychologen bij de selectie hun werk goed hebben gedaan.
Door de tijd hebben wij ook werkstudenten of volledig afgestudeerde collega's gekend wier dienstverband beëindigd werd, naar eigen keus of die van de organisatie. Bij hen werd vrijwel direct hun wapen ingenomen, zodat ze niet op verkeerde gedachten konden komen. Uitzonderingen zijn er op iedere regel: een werkstudent die onlangs ons team moest verlaten omdat hij vanwege zijn medische conditie de opleiding niet kon en mocht voltooien, kreeg op zaterdag - de dag dat er werkelijk niemand bij de politie overdag in het bureau is, behalve een vijftal collega's die de noodhulp bemensen - ruimschoots de gelegenheid om zijn uniform en wapen in te leveren. Ik vraag me af of daar toezicht op was. En enkele jaren geleden kwam een collega, die enkele maanden daarvoor met pensioen was gegaan, een bakkie doen bij zijn oud-collega's op kantoor. Hij bemerkte dat zijn toegangspas nog niet geblokkeerd was, dat zijn password voor de computer nog steeds werkte en, omdat ze zijn sleutels niet hadden teruggevraagd, hij zo bij zijn wapenkluis kon, waar zijn pistool en pepperspray gewoon op hem lagen te wachten.
Er zal meer controle en discipline moeten komen als het gaat om politie en vuurwapens. Niet zozeer op het gebruik ervan, maar wel op het opbergen ervan. Ik hoorde van collega's bij het KLPD Driebergen, dat zij onlangs doorzichte, perspexglazen wapenkluizen hebben gekregen met aparte vakken voor de munitie en houders. Zodat iedereen kan zien welke dienstwapens er zijn en welke er zouden móeten zijn. Da's trouwens vrij nieuw hoor, die aparte vakken. Iedere sportschutter die zijn munitie opbergt bij zijn wapens raakt zijn verlof kwijt, maar de politie legt vrolijk alles in hetzelfde vak.
Ik heb redelijk wat ervaring met vuurwapens. Ik ben lid geweest van een schietvereniging. U kent dat wel ( of niet): dan krijg je les van kromme, oude mannetjes met ervaring uit de tweede wereldoorlog waar je rustig een schop voor je hol kreeg als je iets fout deed. Ik heb in dienst gezeten en daar leren schieten op de karabijn en de UZI. En nu bij de politie. Ik ben de enige op het bureau die consequent aan het begin van de dienst zijn wapen doorlaadt. En na de dienst weer ontlaadt. Dat is voor mij een ritueel van veiligheid, maar wat mij betreft zou iedereen dat moeten doen. Gewoon, om te weten dat je wapen leeg is.
Veiligheid, veiligheid, veiligheid. Als het aankomt op wapens kun je niet zeker genoeg zijn. Een vuurwapen is altijd geladen, daar ga je van uit. Ik pretendeer niet de oplossing te weten voor de problemen ( voor een keertje). Ik hoop alleen dat de collega uit Groningen, Friso Wouda, in goede gezondheid wordt gevonden. En dat er een volkomen logische reden is dat hij zijn vuurwapen heeft meegenomen. Hoewel ik twijfel aan dat laatste....
Abonneren op:
Posts (Atom)