Ik kan niet wàchten.....

Ik kan niet wàchten. Ik kijk met zo veel verlangen uit naar het nieuwe jaar. Naar 2014. want dat jaar zal zowel persoonlijk  als professioneel een hoop veranderingen met zich mee brengen. Normaal wordt ik toch altijd al wat onrustig als de jaarwisseling nadert, want hoeveel ellende zal het dit jaar met zich meebrengen. Hoe erg moet er geknokt worden ? Zullen er veel gewonden vallen, veel vernielingen verricht worden? Maar ook: na oud en nieuw volgt meestal de wintersport! Dit jaar even niet, want we hebben andere prioriteiten die echter ook heel leuk zijn en waar we naar uitkijken. We zijn namelijk in de markt voor een ander huis. En dat is spannend maar ook heel leuk.

Maar ook op het werk gaat een hoop veranderen. De zoektocht naar een nieuw bureau neemt vastere vormen aan. Ik denk niet dat we volgens jaar al een nieuwe werklocatie kunnen betrekken, maar je weet nooit hoe de ambtelijke molen nu weer zal draaien. In de tweede week van het nieuwe jaar ga ik de conversiecursus draaien voor het nieuwe politiepistool. Ik hoop hem nooit nodig te hebben, maar ik wil er wel klaar voor zijn als het onverhoopt tóch zo is. In April komt het nieuwe uniform. Hebben we eindelijk eens iets wat in de praktijk al getest is en wat tegen een stootje kan. En waarmee je er na een stoeipartijtje niet uitziet als een afgeragde voddenbaal. De twee ( en met een beetje geluk alle drie) de surveillancewagens op mijn team worden vervangen. Want ze zijn alle drie ouder dan drie jaar en hebben nu al meer dan 150.000 kilometer gedraaid. Desondanks is op de één afgelopen jaar nog een nieuwe versnellingsbak gezet en de andere wordt bijna wekelijks naar de garage gereden voor schadeherstel of reparaties. Politiewerk, daar is bijna geen enkele auto lang tegen bestand.

Ook de vorming van de Nationale Politie krijgt steeds meer gestalte. Al een tijdje is bekend hoe de basisteams eruit gaan zien, maar nu worden ook de juiste poppetjes op de juiste plaatsjes gezet. Worden de PDC's (politiedienstencentra 's) ingericht en wordt de missie en doelstelling van de NP steeds duidelijker.

En, als ik de krant mag geloven, krijgen we er nog een ander, veel gevraagd speeltje bij. Een nieuwe telefoon, die de mogelijkheid biedt om digitale bonnen te schrijven, vingerafdrukken te scannen en zodoende identiteit van verdachten vast te stellen en mensen te bevragen op openstaande boetes en strafrechtelijk verleden. Het schijnt zelfs ( maar ik durf niet al te veel te hopen) dat je ermee kunt bellen! Meer kun je toch niet vragen, lijkt het.

Maar ook komt er zeer binnenkort een nieuwe warmtebeeldcamera. Die gebruiken we voor nachtelijke opsporing van inbrekers en ander gespuis. Deze nieuwe generatie producten laat de oude eruitzien als kinderspeelgoed.

Deze opsomming lijkt wat op de uitspraak "the difference between men and boys is the price of their toys" maar goed gereedschap is essentieel om het werk goed uit te kunnen voeren.

Dus ik hoop. En ik verlang . Ik kijk uit naar nieuwe dingen, en velen met mij. Er blijft altijd iets over om te verlangen. Maar langzaamaan wordt de politie steeds professioneler.

In burger...

Hert is eigenlijk zo spannend, dat ik niet begrijp waarom we het niet vaker doen: in burger opereren. Tegelijkertijd snap ik wáárom we het niet doen, want als je, zoals ik, ergens dertien jaar werkt, is je kop zo bekend en ben je zo gesnapt.

Door een goede tip, die we afgelopen vrijdagavond kregen over een mogelijke fietsendief, hebben mijn collega's en ik snel een plannetje gesmeed om trachten de dader aan te houden. Dat is helaas niet gelukt, maar we hebben wel een aantal hele interessante dingen gezien, die we anders misschien gemist hadden. Dan laat ik de verkeersovertredingen zoals fietsen zonder licht en rijden met brommers in het voetgangersgebied maar even buiten wege.  

Kort na het avondmaal hebben we ons omgekleed naar burger. Je kijkt dan naar je eigen kleren en denkt bij jezelf: waarom heb ik niet iets aangetrokken dat niet uitschreeuwt: hallo, hier loopt een politieman in burger! Het is een feit: zet tien politiemannen of vrouwen in burger bij elkaar en ze steken boven de massa uit als een priester op een orgie. Want waren politiemensen tien jaar geleden allemaal zonder uitzondering geleed in een broek-met-van-die-zakken-aan-de-zijkant en bergschoenen en een fleecejack, nu zijn ze gekleed in een worker met bruine hippe schoenen en een soft-shell jack en een petje. Op de politieacademie worden hele lezingen gehouden over wat zij noemen non-politioneel gedrag. Je zo onopvallend mogelijk kleden en gedragen. De kunst van een kroeg binnengaan waar een aantal criminelen zitten en niet meteen stuk zijn. En dat kan niet iedereen. Zeker ik niet. Ik schijn iets over me te hebben dat roept: politieman in burger! Iedereen wegwezen!

Aan de kapstok hangt een achtergelaten winterjas zonder rits, die niet zo opvalt als het helwitte ski-jack dat ik normaal draag. Mijn pistool zit in een rechercheholster waaruit je je wapen nooit snel genoeg kunt trekken in een noodsituatie. De zakken van de jas zitten volgepropt met een extra magazijn, pepperspray, handboeien en een klein zaklampje. De portofoon in een borstzak met een oortje en een kraagmicrofoontje. Als je daarin praat, lijkt het net alsof je jezelf de hele tijd in je nek loopt te krabben. Dat moet opvallen, maar iets anders hebben we niet. En dan het dorp in waar je al talloze malen in uniform hebt gelopen. En dat lijkt goed te gaan. Ook al ben jij de enige die zijn capuchon ophebt terwijl het niet regent.

Ik vind een plaatsje achter een deur die toegang geeft naar een achteringang van een restaurant en kan daarvandaan de plaats, waar de verkoop plaats gaat vinden goed in de gaten houden zonder zelf op te vallen. Zelfs mijn collega, die een aantal malen langsfietst, ziet me - tot mijn trots - niet staan. En we zien een aantal potentiele fietsendieven. We zien mannen, die we kennen van een schietpartij vorig jaar. We zien een jongere, ook al gespecialiseerd in fietsen- en bromfietsdiefstal, door het dorp struinen terwijl hij eigenlijk een straatverbod heeft. We zien mensen draaien om winkelpanden en denken aan een mogelijke op handen zijnde overval. En als we bijna zeker zijn van een drietal mannen als onze mogelijke daders, geven we die een staartje. We zien hoe ze drie kwartier - het is net aan 2 graden boven nul - staan te blauwbekken op een brug terwijl de derde doelloos rondjes loopt door het centrum. En net als we besluiten dat de verkoop niet meer doorgaat en we de mannen door een collega in uniform gecontroleerd willen hebben, breekt de hel los over de porto.

Brand in een woning in een dorpje even verderop. Daar zijn alle auto's druk met een woningoverval. Voor de burgers moet het echt heel raar uitgezien hebben: De pitauto rijdt het plein op en zet zijn blauwe lampen aan, precies ter hoogte van de twee mannen die we op de korrel hadden. Die schrikken zich een ongeluk. Twee mannen in donkere burgerkleren rennen op de politieauto af en duiken erin, waarna die met gierende banden wegrijdt. Iedereen in verwarring achterlatend.

De brand bleek geen brand te zijn en de twee mannen zijn naderhand door andere collega's gecontroleerd. Ze bleken al meer met fietsendiefstallen in verband te zijn gebracht, dus waarschijnlijk hadden we wel de goede onder observatie. Dat is een onderbuik gevoel dat veel politiemensen in de loop der tijd ontwikkelen.

Maar dat in burger weren: het is leuk, het is spannend, het is waardevol, maar lang niet iedereen kan het goed. Zeker ik niet. Dus ik ga voortaan maar weer in uniform.

ptss en pillen

Sinds niet al te lange tijd is PTSS, oftewel Post Traumatische Stress Stoornis, officieel erend als een beroepsziekte bij de politie. Dat mocht ook wel, want het aantal gevallen van ptss bij de politie steeg de afgelopen jaren dramatisch. En evenzoveel collega's werden met een kluitje in het riet gestuurd met diagnoses als "je verbeeld het je maar" en "je moet eens wat meer lol malen, dan gaat het wel over" terwijl die collega's door alle gruwelijke voorvallen die ze hadden meegemaakt, slecht sliepen, nauwelijks functioneerden op het werk, in scheiding lagen en zelfs zelfmoord pleegden. Er is zelfs een heuse politie-polikliniek in het AMC voor ptss behandelingen. Desondanks was het bericht afgelopen week dat veel, ongeveer 1000, politiemannen en vrouwen medicijnen slikken voor de behandeling van ptss. Dit zijn vaak antidepressiva en andere zg. "downers" die de scherpe kantjes van de dagelijkse realiteit wegnemen. Tegelijkertijd zorgen ze ervoor dat je minder scherp, minder alert bent en daarmee een mogelijk veiligheidsgevaar vormt voor jezelf of je collega. De politieacademie ziet dit alles als een serieus probleem, en gelijk hebben ze.

Ikzelf heb geen last van ptss en ik ken geen collega's die dat wel hebben. Wel ken ik een aantal collega's die, al dan niet vrijwillig, uit de frontlijn zijn gestapt en een wat rustigere baan hebben aanvaard. Collega's die bijvoorbeeld een detachering bij de recherche aannemen, om even rust te creëren voor zichzelf en vaak ook voor hun familie. Dat ze daarmee een flink stuk inconveniëntenvergoeding inleveren, staat volgens hen niet in verhouding tot de rust die ze er zowel thuis als op het werk mee creëren. Ik ken dus ook geen collega's die, versuft door de pillen, naast me in de bijrijdersstoel hangen en niets om hen heen in de gaten hebben.

Wat ik wél weet, en dat vond ik ook best een schokkend bericht, is dat heel veel collega's downers gebruiken om na de nachtdienst in slaap te komen en te blijven. Ik niet, hoor. Als ik 's morgens thuis om, kan ik niet meer recht kijken van de slaap en moet ik snel mijn benen onder de deken trekken, anders slaap ik de rest van de dag met dat been buitenboord. Maar het is waar: collega's die geneesmiddelen slikken, of vertrouwen op de middeltjes uit de drogisterij om hun slaap op te wekken en vast te houden. Want als ze het niet doen, slapen ze hooguit drie uurtjes en daarna zijn ze nog steeds verrot. En ze gaan de volgende avond gewoon weer aan de slag, terwijl ze bij lange na niet voldoende rust hebben gehad om goed te kunnen functioneren. En er zijn er ook, die de nachtdienst besluiten met een fikse borrel ( of twee) zodat ze in slaap komen. Ook dat doe ik niet, behalve in de zomer als het écht warm is. Dan wil ik nog wel eens een biertje nemen. Om mezelf een uurtje later te vervloeken, want ja, wat er in gaat moet er ook weer uit, hè?

Dus dat probeer ik te voorkomen, want voor je het weet kun je niet meer op de natuurlijke manier de slaap vatten en ben je afhankelijk van alles wat moeder Natuur niet zo bedacht heeft. Waar ik wel moeite mee heb, is aan één stuk doorslapen. Ik slaap daarom meestal in twee etappes en dat werkt goed voor mij. Ik slaap eerst een vijf uur aan elkaar, ga er dan uit voor een lunch en wat kleine klusjes, kijk een film of lees een boek en dan ga ik nog een paar uurtjes terug. Dat helpt me de nacht wel door.

Zo heeft iedereen zijn ding. Ik mag toch wel hopen, dat als collega's merken dat hun dienstmakkers volslagen versuft aan de koffietafel zitten, ze de verantwoordelijkheid nemen om die mensen uit de vuurlinie weg te halen. Als de leidinggevenden dat nog niet gedaan hebben, tenminste. Want een collega die niet voor de volle 100% scherp is, is een gevaar voor zijn omgeving. En voor zichzelf.

Ik sta op (stads)wacht !

Groot was de verontwaardiging gisteren. De hele krant viel over hem heen. "Ik ben blij dat ik me kon beheersen, mijn kinderen waren er bij. Ik ben naar huis gereden, maar als de bon op de mat valt, dan laat ik het voorkomen!" Dit stukje ging over een stadswacht in Zwijndrecht, die een burger bekeurde omdat deze een parkeeraartje, dat nog geldig was, doorgaf aan een volgende bezoeker.

Het artikel kunt u teruglezen op http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3544775/2013/11/14/Man-bekeurd-voor-doorgeven-parkeerkaartje.dhtml

Maar waar werd hij dan precies voor bekeurd? Ja, nou ehh.....ik weet het eigenlijk ook niet.

In Nederland gelden namelijk twee verschillende parkeerregimes. Parkeren is net als alle andere regels op de weg geregeld in het Regelement Verkeersregels en Verkeerstekens, dat als een algemene maatregel van bestuur aan de Wegenverkeerswet hangt. Op basis daarvan kunnen automobilisten bekeurd worden voor hun (parkeer)gedrag. Daarnaast staan er aanvullende regels in de Algemene Plaatselijke Verordening. Die verschilt van stad tot stad. Meestal zijn dit regels die betrekking hebben op parkeren in de groenstrook of parkeren van grote voertuigen. Maar hierin kan ook iets geregeld zijn over het zogenaamde fiscale parkeren. Dan komt het parkeergeld ten goede aan de gemeente waar je parkeert. Diezelfde gemeente zorgt dan ook voor de handhaving. Meestal is hiervoor een parkeerbrigade in het leven geroepen, maar het kunnen ook stadswachten zijn met een BOA diploma. En ook de politie kan hiervoor ingezet worden, al is die daar meestal uiterst terughoudend mee. Dat we  geld ophalen om de rijkskas te spekken is al tot daar aan toe, maar dat we als rijksorgaan helpen om de lokale begrotingsgaten te dichten, daar willen we ons niet voor lenen. Dat is precies omgekeerd voor de parkeerbrigade en de stadswachten. Die zijn in dienst van die gemeente en als ze hun baan willen behouden moeten ze vooral veel boetes schrijven. Op die manier betaalt de parkeerbrigade zichzelf terug en blijft er misschien nog een extra inkomst over voor de stad. Dat klinkt wat cynisch, maar zo werkt het natuurlijk wel. Daarnaast kan de gemeente regelementen hebben opgenomen waarin staat, dat het overdragen van een kaartje aan anderen, niet toegestaan en zelfs strafbaar is. Of dit in Zwijndrecht ook zo is, weet ik niet.

Meestal wordt er wat meesmuilend neergekeken op zo'n parkeerwachter, óók door de politie. Ten eerste omdat parkeertoezicht wel echt onder aan de lijst met belangrijke taken staat en omdat de parkeerwachters, de goede niet te na gesproken, meestal wel wanna-be politieagenten zijn die nèt niet door de keuring kwamen en denken dat ze hoofdcommissaris zijn. Ik had laatst nog zo'n discussie met een parkeerwachter in mijn woonplaats. Ik stond buiten het parkeergebied geparkeerd ( had ik echt niet gezien) en de parkeerwachter in kwestie wees me daarop en liet me op hoge toon weten wat ik allemaal fout deed en hoeveel bonnen ik daarvoor kon rijgen. Ik pareerde met hem te vertellen dat je in Nederland overal een bon voor kon krijgen, zelfs voor het laten van een scheet. Daar keek hij wat vreemd van op, maar in de Wet Milieubeheer is geregeld dat uitstoot van kwalijke gassen strafbaar is, tenzij het volume lager is dan 0,025 kubieke meter en....nou ja, gekheid natuurlijk, maar 's mans reactie vond ik tekenend.

Tegenwoordig voeren ze bij mij namelijk ook een zeer strikt hondenbeleid, wat inhoudt dat je ten alle tijde een zakje of schepje mee moet dragen om hondenpoep op te kunnen ruimen. Op zichzelf een goede zaak, want je ziet dat de straten veel schoner zijn. Maar ik hoorde laatst dat een mevrouw was bekeurd omdat ze maar één zakje bij zich had terwijl het altijd mogelijk was dat de hond wat meer darmbeweging dan normaal zou hebben en dat één zakje dus niet genoeg was. Hupsakee, een bon van 90 euro. Ik weet niet of ik in dat geval wel zoveel beheersing aan de dag had kunnen leggen, hoor. Had ik een gevuld zakje bij gehad, dan zou dit wel op de auto van de afdeling toezicht uitgesmeerd kunnen worden.

Dus ik ben meestal wat voorzichtiger met stadswachten, omdat het vaak van die broodschrijvers zijn. Ik vind dat er bij de politie vaak wat meer begrip bestaat voor aparte situaties waarin mensen soms verkeren. Per slot van rekening krijgen we er geen cent meer of minder voor, hoeveel bonnen we ook schrijven.

Over begrip gesproken, ik moest ineens denken aan een stukje uit het NOS- journaal van gisterenavond. De ramp in de Filipijnen was op beeld en een bevelvoerder van de Filipijnse Marine kon het niet over zijn hart verkrijgen om zijn landgenoten op de kade te laten staan. Hij barste in tranen uit voor de camera en liep weg, omdat hij de ellende niet aan kon zien. En dat voor zo'n ongetwijfeld stoere zeebonk. Kijk, als je het dán over inlevingsvermogen hebt.....

Op een roze wolk.....

Politici hebben een heerlijk leven. Dat moet bijna wel, als je er zo naar kijkt. Beetje vergaderen, op TV interviews weggeven. Een vorstelijk salaris, een goede staf, uitstekende bedrijfskeuken en een wachtgeldregeling van zes jaar - eigenlijk een betaalde vakantie. Maar dat vind ik niet het allermooiste. Nee, het allermooiste is dat je iets mag roepen, zonder dat je het flauwste benul hebt of het allemaal wel bestaat en technisch gezien mogelijk is. En zelfs dat is niet belangrijk, want als je het echt wilt: hé, je ontwerpt een wet, en met een beetje geluk wordt jouw visie werkelijkheid. Dat soort macht moet heerlijk voelen. Geen wonder dat een kamerlid zes jaar de tijd krijgt om af te kicken. Als ze dat al willen.

Natuurlijk komt deze satire voort uit het bericht dat de PvdA en de VVD voortaan verkeershufters echt KEIHARD willen gaan aanpakken. Hogere boetes, zelfs celstraf moet mogelijk worden. Da's toch best vreemd voor één partij die eigenlijk tegen auto's is en het bezit ervan aan banden zou willen leggen ( want auto's zijn verderfelijke dingen die alleen rijke mensen zich kunnen veroorloven) en de andere partij die autorijden in het hart van het programma heeft gesloten en dus zou moeten weten dat ieder stokpaardje zijn excessen kent. Het blijft een verstandshuwelijk tussen die twee. Of misschien meer een one-night-stand met onbedoelde gevolgen.

Even een stukje wetskennis. De wet administratiefrechtelijke handhaving verkeersvoorschriften, kortweg de WAHV of wet Mulder genoemd, naar zijn ontwerper, gooide destijds de handhaving radicaal open. Moest in het grijze verleden de veldwachter voor iedere overtreding die hij zag een ambtsedig proces-verbaal tikken,  waarvan een Officier van Justitie iets van moest gaan vinden, met de komst van de wet Mulder schreef hij simpelweg een doorslagje uit en kon hij direct een boetebedrag erbij noemen. Zo wist de overtreder direct waar hij ( vrouwelijke chauffeurs waren toen nog op één hand te tellen) aan toe was.

Maar ziedaar de wet van de onbedoelde gevolgen, vergelijkbaar met de wet van Murphy. Voor het administratief recht is een overtreder geen verdachte volgens het wetboek van Strafrecht en kunnen dwangmiddelen uit dat boek dus niet op hem van toepassing zijn. Dus: geen aanhouden, geen inbeslagname, geen onderzoek aan lichaam en kleding en geen celstraf. Pas als je niet meewerkt aan de staandehouding, dus bij het uitschrijven van de bekeuring, dan kent de WAHV een achterdeurtje die de weg naar Strafvordering weer openzet.  Daar gaat het mooie plannetje.

Maar nu wil men dus verkeershufters extra hard ( keihard was al niet hard genoeg meer) straffen. Da's dan pech, want het bijkomende geval van de wet mulder wil, dat als je je boete betaalt, er geen registratie plaatsvindt. Dat gebeurt alleen als je bijvoorbeeld harder van 50 kilometer hebt gereden...afijn, iedereen kijkt wel naar wegmisbruikers en blik op de weg, dus iedereen weet ondertussen wel hoe het werkt. Maar een echte verkeershufter, die aan de lopende band overtredingen begaat, kan daar dus gewoon mee wegkomen. Zelfs de regel, die iemand registreerbaar maakt voor een Elementaire Cursus Gedrag als hij tenminste drie overtredingen kort naar elkaar maakt, werkt niet echt. Want hufters blijven hufters, ook als ze duizenden euro's aan de staat kwijt zijn. Rijbewijs invorderen dan? Daar laten ze zich niet door tegen houden. En de invoering van het puntenrijbewijs voor beginnende bestuurders heeft - althans, als je naar de ongevalscijfers kijkt - niet geholpen. Daarnaast is de registratie van die punten zo lek als een mandje en niemand let er meer echt op.

Nee, het enige dat misschien zou helpen is het makkelijker in beslag nemen van de auto van dit soort mensen. Want dan wordt het moeilijk om verkeersovertredingen te plegen. En ze zijn direct veroordeeld tot gebruik van het openbaar vervoer. En hoewel meestal betrouwbaar, wint de NS en de streekvervoerder niet vaak een prijs vanwege de snelheid. Maar die bevoegdheid is nu voorbehouden aan de Officier van Justitie en die heeft het al druk genoeg.

Dit hele plan is natuurlijk een aanzet naar de volgende verhoging van boetes in het algemeen. Met - nou, wat zal het zijn? - 20%? Gewoon een wilde gok? Dat zou betekenen dat rijden door rood en mobiel bellen op ruwweg 260 euro uitkomen en dan hebben we het nog niet gehad over de administratiekosten die natuurlijk ook wel iets omhoog kunnen. Doen we dat met diezelfde 20 % dan komen die uit op € 8,40. Naar boven afgerond is dat negen euro, dat maakt de stap naar tien een stuk makkelijker. En het maakt de politie nog meer tot de geldinner van Nederland.

Ik vind het niet erg om boetes te schrijven. Heb ik nooit gevonden. Zeker niet als het om asociaal gedrag gaat. Maar ik denk dat de bedragen de pan uitstijgen en dat moet anders. De boetebedragen kunne best een heel eind naar beneden. Ik weet natuurlijk wel waarom dat niet gebeurt: de balans moet in orde blijven en als de overheid ergens minder geld binnenkrijgt, dan moet ze dat ergens anders binnenhalen, anders kunnen politici misschien niet zo vaak meer naar die luxe kantine. Maar ik garandeer je dat als de boetebedragen omlaag gaan met 20 % ( om maar even bij dat nummer te blijven) er véél meer boetes worden uitgeschreven dan nu. Gewoon, omdat we dan met zijn allen niet meer die roze wolk omhoog te moeten houden. U weet wel, die wolk waarop staat "verkeersveiligheid". Want die is met het huidige systeem allang niet meer gediend.

Da's ook het nare van wolken: een beetje wind, en ze zijn zò verdwenen.

Waar zouden we zijn zonder de trein?

Het was een nieuwsberichtje waar ik hartelijk om moest lachen vanmorgen: de politie in Almelo heeft een Poolse veelpleger, die het afgelopen half jaar al 66 maal was aangehouden voor winkeldiefstallen, een enkeltje Berlijn gegeven en op de trein gezet. Ze stelden, dat de tijd die in het afhandelen van deze winkeldiefstallen zó groot was, dat het niet naar de buitenwereld te verantwoorden was.

Ga maar na. De winkeldief wordt aangehouden, moet worden overgebracht naar het cellencomplex, moet worden afgehoord ( gelukkig zijn de meeste Polen niet zoveel in een gesprek met een raadsman, anders zou het hele proces nog meer vertraging hebben opgelopen), dan moet Justitie er iets van vinden en dan kan meneer weer gaan. 66 keer in het laatste half jaar, dat is gemiddeld eens in de drie dagen! Voordat Justitie er iets van gevonden heeft, echter, kan er zo maar een jaar verstreken zijn en dan nog is de helft van de zaken niet op zitting geweest. Vandaar dat staatssecretaris Fred Teeven wil, dat veroordeelden al 30 dagen na hun vonnis de gevangenis in gaan. Wat is er dan gebeurd me direct opsluiting, zodra de hamer van de rechter zijn laatste klap heeft gegeven?

En het is al van alle tijden, dat zwervers, overlastgevers, klap- en landlopers en veelplegers is een busje worden geladen en op de Utrechtsebrug ( in ons geval) eruit worden geflikkerd met de boodschap niet meer terug te komen. Het is niet fraai, niet eerlijk, maar soms kies je voor de oplossing die werkt, ook als dat betekent dat je iemand anders met jouw probleem opzadelt. Maar ach, als we nou toch één Politie geworden zijn, waarom mag de rest van de organisatie dan niet helpen met het oplossen van mijn probleem? toch?

Over justitie gesproken, soms gaat er echt wel iets goed. Afgelopen week zijn drie van mijn lokale boefjes veroordeeld tot gevangenisstraffen van 4 jaar, waarvan 18 maanden voorwaardelijk, voor het plegen van een overval. De eerste werd door omstanders van zijn brommer getrokken, dus ontkennen was er voor hem niet bij. De twee anderen echter, werden na degelijk recherchewerk achterover getrokken en vastgehouden. Zij weigerden echter een verklaring af te leggen en beriepen zich op hun zwijgrecht. Dat mag, want het is een recht. Zelfs in de rechtszaal hielden ze dat vol en verklaarden vertrouwen te hebben in hun advocaat en niets te willen zeggen. De rechter pareerde dat met de stelling, dat vertrouwen goed was en dat ze inderdaad het recht hadden om geen verklaring te leggen, maar dat hun advocaat niet kon verklaren waarom er zoveel toevalligheden waren, zoveel bewijs, dat ze daadwerkelijk bij de overval betrokken waren geweest. Desondanks volhardden ze in stilzwijgen. En de rechter heeft gezegd dat als er geen aannemende verklaring kwam, hij niet anders on dan aannemen dat ze schuldig waren. 1-0 voor de rechterlijke macht. Er zal vast een hoger beroep uit voortkomen, maar sinds de aanhoudingen is het erg stil geweest op straat en zijn het aantal eenvoudige kraakjes, waar we zo'n kast van hadden, teruggebracht tot nul. En dat zegt ook wel iets, vind ik.

Nee, veelplegers, draaideurcriminelen of onverbeterlijke boeven: ons rechtssysteem is daar nog lang niet op aangepast. En aanpassingen kosten tijd, zegt men dan. Ik zeg: we lopen achter de feiten aan. Jammer dat wij in de gemeente geen treinstation met een internationale verbinding hebben.