Out with a bang

Nog even en het nieuwe jaar is alweer een feit. En wat is het jaar, waarin we nu nog leven, enorm snel gegaan. Vorig jaar met de jaarwisseling was ik vrij en in tegenstelling wat ik vroeger gewoon was te doen, ben ik gewoon thuis gebleven en lekker op de bank gezeten met lekkere hapjes, een goede film en mijn vrouw om me gezelschap te houden. Dit jaar echter, mag ik weer werken in de oudejaarsnacht.Dat hoort nu eenmaal bij een baan bij de politie en ik vind het ook niet echt erg. Sterker nog, toen mijn vrouw hoorde dat het met de catering dit jaar maar magertjes gesteld was, bood ze spontaan aan om wat lekkere warme hapjes te bereiden zodat we toch nog een beetje feestelijk gevoel er aan over zouden houden. Natuurlijk heb ik dat aanbod met beide handen aangenomen, daarbij niet weinig gepusht door de teamleiding.

Maar tegen oudjaar steekt ook dat andere probleem de lelijke kop weer op. Ik bedoelde het vuurwerk. Wat dacht u dan? Vuurwerk is een boost voor de economie. Voor meer dan 80 miljoen euro knallen Nederlanders vuurwerk de lucht in. Een grote kakofonie van knallen, lichten en strepen. Van de crisis is  niks te merken, zo rond vijf over twaalf. En ik was, voordat ik bij de politie kwam, geen haar beter. Ik heb zelf voor veel geld over de afgelopen jaren aan vuurwerk verschoten en vind het nog steeds mooi.

Maar er zijn ook negatieve gevolgen. De enorme milieuvervuiling, als voorbeeld, door de grote hoeveelheid rook en zware metalen die verbranden. De restanten aan papier en karton. En de slachtoffers die er vallen als gevolg van moedwillige experimenten of dom gedrag van een ander. De vernielingen aan andermans eigendommen.

Je hoort de laatste twee weken slecht nieuws. Het vuurwerk, veelal afkomstig uit Polen, is zo zwaar, dat zwaargewonden deze jaarwisseling niet uit kunnen blijven. En jongeren kunnen met de oneindige kennis die het internet biedt, gemakkelijk bommen maken die de kracht van professionele explosieven hebben. Denk maar eens aan de medewerker van de EOD die een hand moet missen als gevolg van de vuurwerkbom aan een flitspaal in Voorschoten. En hoewel de politie ook de digitale speurtocht heeft ingezet en er veel grote partijen in beslag worden genomen, is er veel meer dat níet in beslag wordt genomen. Ik liep een paar weken geleden door de polder en hoorde hoe een aantal jongeren onder elkaar bespraken hoe je de grootste bom kon maken. Het is eigen aan de jeugd, om de meest spectaculaire beelden te onthouden maar de mogelijke negatieve gevolgen te bagatelliseren ( als ze dat woord tenminste kennen en kunnen) of weg te denken. "Dat overkomt mij niet", denken ze dan. maar dat dachten ze ook over het vallen met de bromfiets terwijl ze hun helm niet ophadden, of het feit dat ze gepakt werden bij een winkeldiefstal terwijl ze nóg zo hun best hadden gedaan om niet op te vallen - en daardoor juist meer opvielen.

Ik las een tweet van een HALT-bureau die als volgt ging "Heb je het al geprobeerd? Gamen met twee vingers, je schoenveters vastmaken met één hand, met je ogen dicht de trap op en aflopen? Leuk hè, zelf knutselen met vuurwerk? " Misschien helpen dat soort harde confrontaties.

De politieke partij GroenLinks - u kent ze nog wel van de populaire site www.politieknuppel.nl - heeft een meldpunt opgestart om vuurwerkoverlast te melden. Want zij pleiten voor een vuurwerkverbod voor consumenten en het afsteken van professionele vuurwerkshows, georganiseerd en betaald door gemeentes. Er zouden al 25.000 meldingen zijn binnengekomen. Als dat zo is, dan zijn ze in ieder geval niet bij de politie gemeld. We krijgen wel meldingen, maar over het algemeen accepteren de meeste mensen de overlast gelaten, als een voorbijgaand iets.

Hoe denk ik er zelf over? Zoals ik al zei, ik vind vuurwerk mooi en heb er veel geld aan uitgegeven. En ik heb ook wel eens een illegaal stuk vuurwerk in een champagnefles gestopt op te zien wat het resultaat was. Maar dat was toen, en dit is nu. Nu ben ik ouder en wijzer. En ik zie wat een berg werk het ons oplevert. Dus aan de ene kant ben ik bereid om toe te geven dat GroenLinks een punt heeft. Met aarzeling, dat wel. Maar aan de andere kant lijkt het of de politiek erop gericht is om alles wat maar een beetje leuk is, van ons af te nemen. Alcohol, drugs, vuurwerk, hard rijden. Allemaal dingen die potentieel gevaarlijk zijn, maar voor sommigen een kick kunnen zijn. Voordat ik verkeerd begrepen wordt, haast ik mij te zeggen dat ik tegen iedere vorm van drugsgebruik ben, maar ook dat de wetgeving en het vervolgingsbeleid daartegen op dit moment niet veel hout snijdt. Dus gun jezlf een pleziertje maar let wel op dat je de ander niet ergert. Zoiets. Want oudjaar in Nederland is wel een volksfeest. En een verbod voor consumenten om vuurwerk af te steken had 20 jaar geleden misschien met succes afgedwongen kunnen worden, maar nu is ddat met open markten en grenzen godsonmogelijk.

En natuurlijk kondigde de politiek, met minister Opstelten voorop, aan dat misbruikers van vuurwerk KEIHARD gestraft gaan worden. Dat is ook zo'n loos dreigement. Iedereen wordt tegenwoordig KEIHARD aangepakt, of je nou geweld pleegt tegen politie, ambulance, brandweer, gemeenteambtenaren, conducteurs, begrafenisondernemers en vuilnismannen. En als iedereen KEIHARD wordt aangepakt, dan willen we binnenkort een nieuwe kretologie. Nog meer strafverzwaring dan de 75 % extra beboeting die nu al beloofd wordt.

Ik wens in ieder geval iedereen - en mijn lezers voorop - een spetterend uiteinde toe, met een lekker glaasje als je niet hoeft te rijden, een mooi stukje vuurwerk zonder dat er gewonden vallen en een lekkere oliebol zonder dat dat direct buikloop en overgewicht veroorzaakt. Geniet! Geniet met volle teugen, maar wel met mate. En alle goeds voor 2013.

Tweede kans...

Vandaag is het Kerstmis. Eerste Kerstdag, de dag dat mensen om uiteenlopende redenen bij elkaar komen om een gezellige dag met de familie en vrienden door te brengen. De dag dat er ontzettend veel geconsumeerd wordt, dure cadeaus aan elkaar worden gegeven en - heel soms - oude familieruzies nieuw leven worden ingeblazen. Het is ook de dag dat het aantal inbraken naar een absolute top klimt, maar dat geheel terzijde. Het is namelijk ook de tijd van Tweede Kansen. Van vergiffenis schenken aan mensen die je dwars hebben gezeten, die je kwaad hebben gedaan maar ook vrede te sluiten met mensen die jijzelf onheus hebt bejegend. Iedereen verdient een tweede kans. Nou ja, bijna iedereen...

Beroepsmatig,  naar de strafrechtsketen gekeken, bestaat er zo'n Tweede-Kans-Organisatie, de Reclassering genaamd. Zij verzorgen het terugkeren van veroordeelde criminelen in de maatschappij. Begeleiden ze naar eerlijk werk, een woning en een stabiel leven. Of althans, dat proberen ze. Want ze zijn natuurlijk afhankelijk van de medewerking van genoemde veroordeelden. Ik weet niet wat hun slagingspercentage is, maar ik heb daar wel duistere vermoedens over.

Al in een vroeg stadium, zo lijkt het vaak, doet de reclassering er alles aan om veroordeelden terug te laten keren in de maatschappij, door verlofregelingen toe te staan of detentie om te zetten in elektronisch toezicht, ofwel de enkelband. Soms - vaak!- tegen beter weten in. De reclassering is verplicht de verlofaanvraag aan een aantal instanties voor te leggen. Zo ook de wijkagent van de buurt, waar de veroordeelde zijn of haar verlof door wil brengen.

Ik krijg regelmatig dergelijke verzoeken op mijn bureau. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik vaak een negatief advies geef over het aangevraagde verlof. Niet omdat ik het de mensen misgun. Of misschien ook wel. Een anderhalf jaar geleden - ik heb er hier nog over geschreven- werden drie van onze lokale crimi's gepakt voor een woningoverval met een vuurwapen. En al na een jaar van de opgelegde drie jaar celstraf vroeg de Reclassering mij, of ik het een goed idee zou vinden als deze drie jongemannen, die tot kort deel hadden uitgemaakt van een criminele jeugdgroep, stukje bij beetje terug zouden keren in de maatschappij. En daar was ik het niet mee eens.

Ik vond dat een verkeerd signaal af zou geven naar hun voormalige vrienden, als ze naar zo'n relatief zwaar delict, na zo'n korte tijd alweer op straat te zien zouden zijn. Waar ze status konden ontlenen aan het feit dat ze in hotel de Houten Pollepel hadden gezeten. Want dan zijn het échte mannen. Vroeger ging je daarvoor in dienst, maar die tijd is geweest. Maar ik geef ook een negatief advies als er een grote kans is op onrust in de buurt. Want als de slachtoffers zien, dat de daders van hun leed al weer zo snel op straat zijn, wat doet dat dan met je rechtvaardigheidsgevoel? Of als de gezondheid van de veroordeelde gevaar loopt. Ik heb onlangs nog negatief geadviseerd, omdat ik weet, als de veroordeelde in onze plaats zijn verlof zou doorbrengen, hij niet zou terugkeren naar de gevangenis. Niet omdat hij dat niet wilde, maar omdat ik zeker weet dat als hij zijn oude vrienden terug zou zien, dit zou resulteren in ernstig letsel of zelfs een dodelijke afloop voor deze veroordeelde. En dat gun ik hem dan toch ook weer niet.

Het probleem echter, zit hem hierin: de reclassering vraagt dan wel om advies, maar is niet gebonden om zich aan dat advies te houden. Sterker nog, ze mogen het totaal links laten liggen. En wat dan nog erger is: ze verwaardigen zich niet om bericht van hun beslissing naar ons te sturen, zodat we weten wat we op straat kunnen verwachten. En dus werd ik afgelopen weekend geconfronteerd met een vent, waarvan ik dacht dat hij in die knast hoorde te zitten. En klagen hierover heeft geen zin. HEt zou nog eerder lukken de Titanic in al haar oude glorie te herstellen, dan dit soort organisaties van gedachten over het door hun gevolgde pad te laten veranderen. Want wat weten wij, gewone stervelingen, er nu van?

Iedereen behoort een tweede kans te krijgen,. En sommigen zelfs een derde kans. Maar het moet ook een keer ophouden. En als ik zeker wist dat er niet zoveel nadelige effecten aan kleefden, zou ik voorstander zijn van het Amerikaanse systeem three strikes and you're out: drie keer een zwaar misdrijf en je gaat 20 jaar  de cel in. Dan heb je onwaardig gemaakt om in de samenleving te verkeren. Maar dat kan ook niet de oplossing zijn. Toch?

Uitzonderingen zijn er echter altijd. Een jongeman, die deel uitmaakte van diezelfde jeugdgroep, werd afgelopen weekend gepakt in Amsterdam. Achter het stuur van een hele snelle auto die niet van hem was. Waar kentekenplaten opzaten, die niet bij deze auto hoorden. En waaruit een achtervolging voortvloeide, zoals we alleen maar recentelijk bij de aflevering van Unit Luchtvaartpolitie hebben kunnen zien. Dat soort jongeren verdient maar één ding: onverdeelde aandacht, zelfs zoveel dat het op stalking gaat lijken. En dat doen we dus ook. Iedere dag dat we hem zien lopen, rijden, hangen, wordt hij gecontroleerd. Wordt vastgelegd met wie hij zich ophoudt. Hoe laat. Waar. Wat. Want alleen als ze onze hete adem in de nek voelen, gaan ze zich misschien gedragen. Heel misschien.

Virusje...

Je hebt het onder de leden. Iemand heeft je aangestoken. Je hebt het te pakken. Het kan op meerdere dingen slaan, maar in dit geval slaat het wat mij betreft maar op één ding. Ik ben verkouden! Niet dat dat me tegenhoudt, zeg! Ik ben een Hollandse vent en een beetje snifferigheid houdt me niet tegen om mijn werk te gaan doen. Dat zal even lekker zijn.

Ik weet ook precies waar het begonnen is. Ik was vorige week in de sportschool, waar de airconditioning op orkaankracht staat om de zweetlucht te verdrijven. Want een sportschool is toch al één grote modeshow, met rollende spierballen en strakke pakjes. Stel je voor dat zoiets idyllisch door zoiets gewoons als zweetlucht teniet gedaan zou worden, zeg. Maar tijdens een korte pauze tussen het cardio-gedeelte en de krachttraining, hebben ze me toch te pakken gekregen. Vrijdag de hele dag aan de strepsil en in het weekend ben ik erachter gekomen dat het waar moet zijn, dat een mens voor meer dan 90 % aan vocht bestond. Anders zou het nooit kunnen dat ik vocht verloor uit openingen, die anders strak op slot zitten. Maar ik ben niet ziek!

Je kunt collega's ( en dat geldt niet alleen voor politiemensen, denk ik tenminste) onder verdelen in twee categorieën. Degene die zich ziek melden bij het eerste kuchje, het liefst een half uur voordat ze moeten beginnen met de dienst. En degene zoals ik, die tegen beter weten in door blijven ploeteren, op de been gehouden door zakdoeken ( ik gebruik het liefst van die grote rode boerenzakdoeken; daar kan meer in) hot coldrex en vitamine C. Maar eigenlijk weet ik niet wat nou het beste is. Natuurlijk, als je zo kort voor aanvang dienst je collega's in de steek laat door niet af te lossen, dat is niet leuk. Maar door toch te komen iedereen aan te steken zodat de rest ziek wordt terwijl jij net weer beter bent, dat kan ook niet de bedoeling zijn. En hoewel mijn weerstand normaal gesproken onveranderd hoog is, slaat mijn neus dicht zodra er iemand in de teamkamer binnenloopt die verkouden is. Ik ruik het als het ware op een afstand.

Tegenwoordig wordt van een daco, zoals ik vandaag was, verwacht dat hij zelf een oplossing in de roosters zoekt om het ziekteverzuim van zijn collega's op te vangen. Vandaag echter, regende het ziekmeldingen en de spoeling was zodanig dun, dat ik toch weer op de centrale planning moest terugvallen. Die kan districtsbreder kijken en uit andere teams bijstand vragen. En dat lukte, zij het met moeite. Want alle teams hebben te maken met ziekte.

Morgen is de eindejaarsbijeenkomst, waar we even een momentje rust kunnen hebben. De gebeurtenissen van het afgelopen jaar de revue kunnen laten passeren. Een hapje en een drankje nuttigen. En de kans om op nóg grotere schaal mensen aan te steken, als ik ga. Dus ik denk dat het verstandig is als ik maar gewoon aan het werk blijf. Maar ik ben niet ziek! Hatsjoe!

Nog even een oproepje: de Kerst en de Oudejaarsviering komen er weer aan. Denk eraan dat nu inbrekers hun slag slaan en ze hebben echt niet veel tijd nodig. Dus zorg er voor dat uw huis goed is afgesloten als u buitenshuis Kerst gaat vieren ( met name de kerstnacht, als de kerken onveranderd vol zijn en de rest van het jaar weer leeg zijn) is geliefd onder inbrekers. En met oud en nieuw werken hulpverleners voor u. Loop ons dus alstublieft niet in de weg en doe gewoon wat we zeggen. Dan blijft het het feestje, dat het zou moeten zijn. Snif. Uche.

Engelse humor...

Een vriend van me uit Engeland, wetende dat ik hier politieman ben, stuurde met het onderstaande verhaal over de Engelse politie. Ik heb de vertaling zelf verzorgd, dus eventuele grammaticale fouten zijn geheel en al voor mijn eigen rekening, niet voor de zijne.

 

 

Een politiebureau in Noord-Londen ontving de volgende vraag van een inwoner via de lokale politie-website.

"Ik wil graag weten, hoe het kan dat politiemensen doorlopend mensen pesten en daar altijd mee weg komen ?". Als antwoord mailde de brigadier het volgende:  

 

Als eerste wil ik u graag dit vertellen...het is niet gemakkelijk! In de regio Stoke Newington en de landelijke omgeving van Hackney hebben we gemiddeld één politieman voor 5005 inwoners. Ongeveer 60 % daarvan is beschikbaar voor de algemene dienst ( of wat u zou noemen "patrouille") waarin we ons grootste deel van het pesten uitvoeren.

 

De rest van de politiemensen zijn ingedeeld in zogenaamd niet-pesten-eenheden die niet de mogelijkheid hebben om dagelijks in contact te komen met onschuldige burgers. Op ieder gegeven tijdstip is er ongeveer één-vijfde van de 60% in dienst en beschikbaar voor het pesten van burgers terwijl de rest vrij is. Dus, je zou ruwweg kunnen stellen dat één politieman beschikbaar is voor het pesten van ongeveer 60.000 burgers.

 

Als je dan ook nog het bedrijfsleven en de toeristentrekplaatsen erbij voegt waardoor mensen vanuit andere woongebieden deze kant optrekken, ontstaan er soms situaties waarbij een eenzame politie-agent verantwoordelijk is voor het pesten van 15.000 of meer burgers per dag!

 

Wel, de gemiddelde acht-uursdienst duurt 28.800 seconden. Dat geeft de politieman een ruimte van tweederde van een seconde om een burger  te pesten en de resterende éénderde seconde om een kop koffie te drinken EN een nieuwe burger te vinden om te pesten. Dat is zeker geen makkelijke taak. Om eerlijk te zijn, zijn de meeste politiemensen niet opgewassen tegen deze uitdaging. Het is gewoon te vermoeiend. Wat we daarom gedaan hebben, is enkele protocollen en gereedschappen ontwikkelen om burgers te selecteren die we echt goed lastig kunnen vallen.

 

 

TELEFOON:Mensen bellen ons en vertellen ons zaken die ons ertoe nopen onze focus te richten op burgers die we dan serieus gaan treiteren. "Mijn buurman slaat zijn vrouw" is één van die codes die mensen dan vaak gebruiken. Dit betekent dat we ter plaatse gaan en iemand een speciale treiterbehandeling gaan geven. "Er is een inbreker in de straat bezig". Het treiterteam wordt vervolgens in stelling gebracht.

 

AUTO'S: We hebben speciaal geselecteerde politiemensen die automobilisten treiteren. Ze vinden het heerlijk om onverzekerde auto's of bestuurders zonder rijbewijs enzovoorts te treiteren. Het is echt leuk om ze uit het verkeer te halen voor zoiets simpels als het rode stoplicht negeren. Soms gaan ze echt in een hogere treiterversnelling, zoals wanneer ze drugs in de auto vinden of wanneer de bestuurder openstaande boetes of een arrestatiebevel open hebben staan.

 

WETTEN:Als de auto's of telefoons geen oplossing bieden, of we hebben niks beters te doen, dan zijn er ook nog een soort boeken waarin ideeën staan diewe kunnen gebruiken om mensen te pesten. Ze worden "wetboeken" genoemd. Dit zijn bijvoorbeeld het Wetboek van Strafrecht, De Wegenverkeerswet en de Opiumwet en nog heel veel anderen. Hier staan allerlei dingen in waarmee je mensen pas echt kunt pesten. Als je de wet hebt gelezen, dan kun je gewoon een beetje rondrijden totdat je iemand vindt die de wetten overtreedt en dan mag je ze pesten! Vorige week nog, zag ik een vent die probeerde een auto te stelen. De wet zegt dat dat niet mag, dus dat betekent dat ik toestemming had om die vent te pesten.

 

Het is echt een prima systeem dat we hebben bedacht en het werkt goed.Hierdoor hebben we namelijk een oneindige voorraad van mensen die we kunnen pesten. En ja, we komen ermee weg. Waarom? Omdat wij voor de goede burgers die de rekening betalen de straat en de woonomgeving veilig proberen te houden. En ze betalen ons dus om sommige mensen te pesten!

 

De volgende keer dat u in Noord Londen bent, kunt u mij de éénvingerige groet geven. Dat is ook zo'n code. Het betekent "Politiemeneer, u mag mij pesten, hoor!" . Dat is mijn favoriet...

 

Met vriendelijke groet,

 

Politie Noord Londen.

.

 

 

Gelukkig heeft de Nederlandse Politie ook humor, zoals bleek uit een tweet die ik kreeg van @maurits1. Er is namelijk een site genaamd www.watzegtivo.nl waarin...oh nee, ik zou geen politici meer belachelijk maken. Kijk zelf maar even...

Stille tocht

Ik heb een hele tijd zitten broeden op dit stuk, of ik het wel of niet zou schrijven. Want zoals wel meer van mijn stukjes wordt ook deze veroorzaakt door een gruwelijk iets. Het kan niemand ontgaan zijn dat er afgelopen week op een voetbalveld een grensrechter door drie minderjarigen zó werd mishandeld dat hij daar aan kwam te overlijden. De hele wereld - letterlijk - sprak er schande van, was onthutst, nam stilte en rouw in acht. En vanavond zag ik op het NOS journaal de indrukwekkende beelden van de stille tocht en de hartverscheurende toespraak van de zoon van de grensrechter.

Tegelijkertijd was ik wat bitter. Zonder aan dit geval af te doen, bedacht ik me dat wij als Nederlanders de afgelopen jaren met dergelijke gevallen om de oren zijn geslagen. Als er een willekeurig iemand naar vraagt, zal hij misschien één of twee namen kunnen noemen. Maar als je wat dieper zoekwerk verricht, kom je op enkele tientallen gevallen van de afgelopen 10 jaar, die door zinloos geweld om het leven zijn gekomen. En dan heb ik het nog niet eens over alle gewonden die de afgelopen jaren zijn gevallen.

Wie een volledige lijst wil inzien en een 'oh-ja' moment wil beleven, kijkt op de link van http://nl.wikipedia.org/wiki/Zinloos_geweld

En voor bijna al deze gevallen is een stille tocht georganiseerd in het kader van 'dit nooit meer!' En steeds kwamen er nieuwe gevallen. Dus wat is zo'n stille tocht dan waard en wat zijn de reacties uit het publiek dan nog waard? Kennelijk leren we dus keer op keer niks van een tragedie als deze en van de geschokte reacties.

Als ik het dan ook nog op mijn eigen beroepsgroep betrek, en bekijk, met hoeveel zinloos geweld wij als politie en andere hulpverlenende diensten te maken krijgen, en dat niemand zich daar druk om lijkt te maken, dan bloedt mijn hart. Het kabinet uit wat spierballentaal, de minister start een reclamecampagne ( handen af van onze hulpverleners) en op internet is de site te vinden www.geweldtegenpolitie.nl  waar categorisch alle geweldsincidenten worden genoemd, maar zorgt dat voor een afname daarvan? Nee dus. Vroeger vonden rechters en bewindslieden dat een bepaalde mate van geweld tegen hulpverleners 'bij het vak' hoorde, maar gelukkig hebben ze sindsdien iets bijgeleerd.

En wat is dan de oorzaak van dit alles? Een hele belangrijke oorzaak is gebrek aan respect voor je medemens, geüniformeerd of niet. En dat vloeit weer voort uit een stuk opvoeding. Als drie 16 jarige pubers een dergelijke gewelddaad kunnen verrichten, wat hebben ze dan geleerd? Een overdaad aan gewelddadige films en computerspelletjes, waarin het heel gewoon is om iemand af te knallen alsof het niks is, zijn gemeengoed geworden. Respect voor ouderen, voor gezagsdragers? Vraag dat eens op een middelbare school, waar leraren op hun best genegeerd worden en soms ronduit bedreigd worden. En als dat thuis verteld wordt, heb je dikke kans dat vader ook nog even verhaal komt halen. Want het kan toch niet zo zijn dat een leraar hun kind straft! Dat zou even mooi zijn, zeg! En ga eens langs de kant van de lijn kijken op zaterdagmorgen bij het plaatselijke voetbalveld. Waar vaders en moeders hun zoons en dochters 'motiveren' door de meest ergerlijke verwensingen over de tegenstander uit te roepen. Ook dat is opvoeding. Of een gebruik

Opvoeding dus. En respect. Respect voor ouderen, voor jongeren, voor elkaar. Je kunt het met elkaar oneens zijn; dat is prima. Als iemand een beslissing neemt in jouw nadeel, mag je daar natuurlijk tegen protesteren. Als je het maar netjes houdt. En respectvol! Ik kan dat niet genoeg benadrukken. We zitten namelijk nog heel lang met elkaar opgescheept in dit kleine landje. En willen we echt iets leren van al die daden van zinloos geweld, laten we dan zorgen dat het niet meer voorkomt. Anders kunnen we net zo goed stoppen met stille tochten als we toch niet van plan zijn ons eraan te houden.

Verstand van zaken.....

Vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Je kunt, binnen redelijke grenzen niet gestraft worden voor wat je zegt. Goed, je gesproken woord mag niet beledigend zijn of discriminatief, maar verder mag je bijna alles roepen wat voor je mond komt. Of je nou verstand van zaken hebt of niet. Mijn visie is dat verstand van zaken er vaak niet zoveel toe doen. Als je maar hard genoeg schreeuwt, is er altijd wel een medium dat je aandacht geeft zodat meer mensen je kunnen horen roepen. En iedereen mag daar weer een mening over hebben, zodat levendige discussies losbarsten. Een discussie, net zoals meningsuiting, is een goed iets. Het doet soms je bloed koken als je iemand over de top van zijn longen iets in de grond tracht te boren wat jij zojuist over de top van jouw longen hebt getracht te verdedigen. Maar dat is democratie. Dat is kiezen. Dat is vrijheid van meningsuiting.

Toen ik van de week terugkwam van de laatste cursus tweedaagse uit Warnsveld, las ik op mijn smartphone een bericht dat mijn bloed deed koken. Ik heb het de afgelopen dagen nog een aantal malen gelezen, maar de reactie werd er niet minder om. Gewoon, omdat het geschreven is door iemand die uit hoofde van zijn beroep of politieke overtuigingen gewoon geen verstand kan hebben van dit soort zaken.

Als u wilt weten waar ik me zo druk over maakte, lees dan het stuk op http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3358181/2012/12/04/Schrap-het-vuurwapen-als-onderdeel-van-de-normale-politie-uitrusting.dhtml

Vergeet ook niet de reacties te lezen die erbij staan.

Voor degene die niet zoveel geduld hebben zal ik een korte samenvatting geven. Er is een man, genaamd....nou ja, dat doet ook niet ter zake. Hij noemt zichzelf politiek filosoof en theatermaker. Hij stelt dat politieagenten zonder vuurwapen de straat op moeten. Het vuurwapen is namelijk niet alleen de vijand van de burgers maar ook van de agent zelf. Daarnaast is een overheid die haar eigen burgers doodt, geen rechtstaat maar een politiestaat. Het draait natuurlijk allemaal om het laatste schietincident op station Hollands Spoor, waar ik al eerder over blogde. Hij stelt dat de politie helemaal niet had mogen schieten omdat er slechts één melding was van een vuurwapen die bovendien niet geverifieerd kon worden, en dat er al zeker geen dodelijk schot afgegeven had mogen worden.

Kennelijk verkeert deze meneer onder de indruk dat wij, politie-agenten, een stelletje schietgrage sukkels zijn die gericht mensen doodschieten en dat vervolgens verdoezelen, onder het tapijt vegen en gewoon doorgaan met wat we daarvoor deden. Dat wij gericht op de nek van die jongen hebben geschoten met de opzet om hem te doden. Want ach, het was maar een straatjochie en bovendien deed hij niet wat de politie van hem vroeg. Je moet het maar eens proberen. Neem een luchtdrukpistool, teken op je schuurdeur de omvang van een persoon, ga een stuk rennen en probeer dan eens met een schot die figuur in de nek te raken. Als je dat lukt heb je niet hard genoeg gelopen, een heleboel geluk of misschien ben je echt een hele goeie schutter. Maar ik garandeer je dat het niet lukt. En daarmee wil ik maar zeggen, dat wat je ook van het schietincident mag vinden, ik hier en nu stel dat het nooit de bedoeling was die jongeman te doden. En iedereen die iets anders zegt, heeft geen verstand van zaken.

De reacties van de lezers zijn divers. Omdat het uit de Volkskrant komt en omdat die krant over het algemeen niet wordt gelezen door de lombroso's die normaal het nieuws uit de Telegraaf plegen te becommentariëren zou je verwachten dat ook daar wat semi-intellectuelen tussen zitten. Maar ook hier wordt ik teleurgesteld, tenminste, voor ongeveer 30 %. De andere lezers zijn of politiemensen of mensen die zo verstandig zijn om toe te geven dat ze er geen verstand van hebben. De politiemensen pleiten maar voor twee dingen: behoud van het vuurwapen en de wens dat de schrijver van het gewraakte stuk zelf een keer meedraait in de grote stad in politieuniform. Zonder vuurwapen.

Ik ben ervan overtuigd dat er een gedegen strafonderzoek komt naar de gedragingen van de collega. Mijn wens is dat recht zal zegevieren. Daar laat ik het verder bij. Maar van een cover-up zal geen sprake zijn. Daarvoor is het systeem te goed. De rijksrecherche is zeker geen vriend van de politie en houdt dan ook geen reden met de politie-organisatie of haar werknemers. Zij zullen hun best doen de waarheid boven tafel te krijgen. Niets meer of minder dan dat.

Oh, en dat we medelijden moeten hebben met de ouders van Rishi? Dat spreekt voor zichzelf. Geen enkele ouder zou zijn eigen kind moeten overleven. Maar aan de andere kant - als de jongen gewoon geluisterd had naar de politie, had dit allemaal niet nodig geweest. En daar draait het allemaal om. Je kunt het er niet mee eens zijn. Dat mag. Dat is vrijheid van meningsuiting. Maar als je spreekt, spreek dan verstandig. Of doe er het zwijgen toe.

één-één-twee!

Ik wilde dit podium even aangrijpen om wat misverstanden uit de wereld te helpen rondom het nationale noodnummer 1-1-2. Het nummer is van kracht in bijna heel Europa: Andorra, België, Bulgarije, Cyprus, Denemarken, Duitsland, Estland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, Ierland, IJsland, Kroatië, Letland, Liechtenstein, Litouwen, Luxemburg, Malta, Macedonië, Monaco, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Oekraïne, Polen, Portugal, Roemenië, San Marino, Servië, Slowakije, Slovenië, Spanje, Tsjechië, Turkije, Vaticaanstad, Verenigd Koninkrijk, Zweden en Zwitserland. Iemand vertelde me zelfs eens, dat als Amerikaanse toeristen in Europa het hun bekende 911 bellen, ze automatisch worden doorverbonden met de alarmcentrale van land waar ze zich in bevinden. Ik heb het nooit zelf uitgeprobeerd, want misbruik van het alarmnummer is strafbaar.

Daar komt gelijk het grootste misverstand rond het alarmnummer vandaan; In Nederland wordt vooral gedacht dat als je ten onrechte 112 belt, je een bekeuring kunt krijgen. Welnu, daar wilde ik het dus even over hebben, want die angst zorgt ervoor dat mensen liever niet 112 bellen. Je kunt inderdaad een proces-verbaal krijgen volgens artikel 142 Wetboek van Strafrecht, dat stelt:

1 Hij die opzettelijk door valse alarmkreten of signalen de rust verstoort, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de vierde categorie.

2 Hij die opzettelijk, zonder dat daartoe de noodzaak aanwezig is, gebruik maakt van een alarmnummer voor publieke diensten wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste drie maanden of geldboete van de derde categorie.

 

Dat geldt dus voor mensen die opzettelijk  misbruik maken van het alarmnummer, bijvoorbeeld door vele malen achter elkaar te bellen, voor zogenaamde broekzakgesprekken of aandachtvragers. Berucht is de vrouw, die afgelopen weekend honderden malen de alarmcentrale belde met als laatste verzoek of de politie om acht uur terug kon bellen, want 'haar wekker was kapot'.

 

Ik ben voor mijn hobby LOTUS slachtoffer bij een EHBO vereniging en ik merk daar ook de angst. "112? Dat mag toch alleen als er iemand dood ligt te gaan?" Nee, er zijn nog meer doeleinden voor.

 

De politie propagandeert om 112 te bellen bij 'verdachte situaties'. Dat is een wijds begrip. Want wat is precies een verdachte situatie? Een betere omschrijving is  een 'dader-slachtoffer-confrontatie'. Makkelijk gezegd, als u oog in oog staat met iemand die u of iemand anders kwaad wil aandoen, zoals bij een vechtpartij, een inbraak die voor uw ogen gebeurt, een vernieling van een bushokje of welke andere situatie waarbij de politiekomst meteen gewenst is, dan mag u 112 bellen. Graag zelfs! Ik heb liever dat u tien keer belt dat we net te laat zijn, dan dat u besluit niet te bellen en dat er achteraf iets heel ergs is gebeurd. Zoals afgelopen weekend, toen bewoners in Diemen wakker werden van vuurwerkknallen en besloten niet te bellen. Totdat de volgende morgen bleek dat een bekende crimineel nog een openstaande rekening had, die ter plekke werd afgerekend. Dor middel van enkele pistoolschoten. Maar ook als u niet het slachtoffer bent, maar de maatschappij, dan mag u ook bellen. Dat klinkt een beetje als klikken, maar dat is het niet. We storen ons toch allemaal aan het vuurwerk, de vernielingen van bushokjes, of gebouwen die onder de graffiti worden gespoten? Nou dan! Bel ons dus.

 

Als u 112 belt met een vaste aansluiting, komt u direct terecht in de alarmcentrale van uw woonomgeving en wordt daar gevraagd wie u wilt spreken: politie, ambulance of brandweer. En daarvandaan wordt u doorgeschakeld. Belt u met een mobiele telefoon, dan krijgt u het KLPD in Driebergen als eerste aan de lijn. Dat verschil merkt u trouwens niet, want ze stellen dezelfde vraag en handelen volgens hetzelfde protocol. Berucht overigens zijn wel de verhalen van mensen die claimen 112 gebeld te hebben en dat de centralist hun situatie geen noodzaak vond en geen politie wilde sturen. Dat zal best eens voorgekomen zijn, maar over het algemeen zijn we de moeilijkste niet. We komen dus zo vaak mogelijk, maar als we niet helemaal kunnen vaststellen hoe ernstig de situatie is, of er is toevallig nog een ander incident waar we nodig zijn, dan gaat dat voor.

 

En als u vermoeden heeft dat de buurman of die aardige man op straat niet helemaal lekker wordt maar u denkt ' nou ja, hij zal voorlopig nog niet dood gaan' bel dan toch ook maar 112. Want als u vraagt naar de ambulance dienst, krijgt u op de centrale een ambulance-verpleegkundige aan de lijn die u desnoods stap voor stap helpt met de juiste maatregelen te treffen en het ziektebeeld te herkennen. Dat vinden ze helemaal niet erg. Ook voor hun geldt: ze worden liever een keer te veel gebeld als te weinig. Gelukkig heeft de brandweer geen echte telefoonnummers meer die je kunt bellen als je denkt dat de situatie nét niet ernstig genoeg is. Bij brand weet iedereen het: bel 112 en de grote rode auto rijdt voor met allemaal enthousiaste mannen en vrouwen om u te helpen.

 

Bel ons dus! We worden niet boos als u met goede bedoelingen de politie waarschuwt. De politie kan de misdaad namelijk niet alleen aanpakken. Daar hebben we burgers voor nodig. Sterker nog, ik las van de week in diverse kranten dat 80 % van de aanhoudingen die de politie op heterdaad ( dus terwijl of direct nadat het feit gepleegd werd) verrichtte, op aanwijzingen van een burger werd gedaan. Dat geeft de noodzaak van een oplettende burger wel aan, denk ik.

 

 

Bemiddeling

Veel gemeentes hebben tegenwoordig een bemiddelingsinstantie. Ze zijn daar min of meer door gedwongen door de politie. Vroeger, toen de politie alles nog deed wat ze eigenlijk niet behoorden te doen, konden buren, die elkaar niet konden uistaan, terecht bij de politie. Die deed dan een bemiddeling en probeerde beide partijen weer bij elkaar te brengen. Vandaar dat nu nog mensen, tegen wij ik vertel dat ik wijkagent ben, denken dat ik me vooral bezig hou met overhangende takken en de kat die in de tuin van de buren schijt. De politie doet dat allang niet meer en verwijst door naar de gemeente. We zijn daar heel stellig in: zolang er geen strafbaar feit heeft plaatsgevonden, is het geen politiewerk. Dus moet de gemeente er iets mee. En bij ons is daarvoor een bedrijf in de arm genomen die met ingang van volgend jaar daardoor ons werk gaat verlichten.

Bemiddeling. Polderen. Compromis sluiten. Het is allemaal een beetje van de softe kant, vind ik. Je bereikt samen het beste van het slechtste. Doe allebei wat water bij de wijn en je krijgt een product wat niemand lekker vindt, maar waar je niet dood aan gaat. Typisch Nederlands, dus.

Afgelopen week lanceerden twee PVDA-Kamerleden een plan om minder streng te gaan straffen. Er moest meer bemiddeld worden in het strafrecht en er moest minder 'ideologisch' gedacht worden. Dat laatste begreep ik niet. Als er één partij voor ideologisch gedachtegoed staat, is het toch de PVDA? Maar goed, zij vonden dat er evenveel aandacht moest zijn voor de dader als voor het slachtoffer.

Mensen die dat soort dingen bedenken, denk ik wel eens, hebben zelf nooit iets met de harde kant van strafrecht te maken gehad. Alleen is dat hier niet het geval, want één van de bedenkers is zelf jaren lang wijkagent geweest in Amsterdam, alvorens kamerlid te worden.

We zijn juist de laatste jaren een weg in geslagen waarbij meer ruimte komt voor het slachtoffer om te spreken tijdens rechtszittingen. Tot gruwel van de advocaten van de verdachten trouwens, want nu is er een partij die hun cliënt in een kwaad daglicht kan stellen terwijl dat niet per sé over de feiten hoeft te gaan, maar meer over de gevoelens. Er wordt, wat je daar ook van mag denken, in ons land erg streng gestraft in vergelijking met de landen om ons heen. En nog is het ons niet genoeg, als je de kranten leest en de gewone man of vrouw op de straat om zijn mening vraagt. Straf, het woord zegt het al, moet namelijk een afschrikwekkende werking hebben op mensen die overwegen een misdaad te begaan. Als de harde kern van het misdaadgilde hoort, dat de straf vermindert en dat ze in plaats daarvan gedwongen in gesprek moeten met het slachtoffer, dan zal de schrik hen bepaald niet om het hart slaan. Ik zie dat al voor me. "Sorry dat ik bij u heb ingebroken mevrouw, maar ik ben te lui om te werken en je moet toch wat!"

Een andere verandering is wel nodig: er is nu veel te weinig aandacht voor de terugkeer in de maatschappij. Een veroordeelde wordt aan het einde van zijn straf wel begeleid, maar lang niet genoeg. Al tijdens zijn vrijheidsstraf dient hij of zij ervan bewust gemaakt te worden dat hij, eenmaal terug in de maatschappij, zich dient te gedragen. Aan het werk moet. Huisvesting moet zien te vinden. Gewoon belasting moet betalen. En zich dient te gedragen. Dat is moeilijk in deze tijd van crisis, maar aan de andere kant: als je wìlt werken, is er altijd werk. Het zal geen droomcarriere zijn, maar het is werk. En dat moet altijd beter zijn dan makkelijk geld pikken van anderen. De bureaucratie in de reclassering is berucht. De begeleiding is lastig, want als iemand niet begeleid wil worden, kun je hem niet helpen. Ook als de rechter die begeleiding verplicht. Want voordat dat is teruggemeld aan de rechter, is er al heel wat water door de polder gestroomd.

Dus: straf moet blijven. Maar de tijd in de gevangenis moet beter besteed worden. Alleen dan zal straf ook echt werken. Zal iemand zeggen "Ik heb mijn lesje echt geleerd". Dat is beter dan bemiddeling.

Niet geschoten....

Afgelopen week is een jongen door vuurwapengebruik van een politieman om het leven gekomen. Dat is een tragisch feit. En aan die discussie werd tegelijkertijd de schietvaardigheid van de Nederlandse politie gekoppeld. Onlosmakelijk met elkaar verbonden, ja,maar een beetje smakeloos tijdstip.

De agent in kwestie ging met zijn collega's naar station Hollands Spoor omdat er een melding was dat een jongeman iemand had bedreigd met een vuurwapen. Of er daadwerkelijk een vuurwapen getoond was, of dat er 'alleen' gezegd was "ik schiet je neer"of zoiets, vertelt het verhaal niet. Op het spoor zagen de collega's een jongeman lopen die aan het signalement voldeed. Met getrokken wapens benaderden ze hem en riepen hem aan zijn handen te laten zien. Toen de jongeman dit niet deed maar naar zijn middel greep, heeft één van de collega's geschoten en de jongeman in zijn nek geraakt. Hij overleed ter plaatse. En dat is een tragedie. Voor alle betrokkenen.

Hoewel ik een dergelijke heftige melding nooit heb gekregen, of me niet kan herinneren, kan ik me goed voorstellen wat er door de hoofden van de collega's gingen. Sowieso zijn ze in de stad meer vuurwapengeweld of gewoon geweld gewend. Maar toch.Je rijdt aan met meer dan gemiddelde snelheid. Je stapt uit en trekt eventueel het zware kogelwerende vest aan. Je trekt je wapen en misschien overtuig je jezelf ervan, dat het wapen is doorgeladen. En daarna ga je kijken.En dan overkomt je zoiets als ik hierboven beschreef. Reken maar dat je hart in je keel zit, dat je begint te zweten en dat je mond droog wordt. Allemaal perfect lichamelijke reacties van je lichaam op stress. Je lichaam komt in de vechten-of-vluchten-modus. Maar door die stress kun je niet meer goed zien, omdat daarmee ook tunnelvisie komt. Je ziet alleen maar waar je recht naar kijkt, niet wat er allemaal omheen gebeurt. Je hoort niks meer. En dan neem je - bewust of onbewust - de beslissing om te schieten. Je richt op het doelwit, maar niet op een bepaald lichaamsdeel. Je mikt op het grootste trefvlak. Veelal denken collega's die geschoten hebben, dat niet zijzelf, maar de andere collega's geschoten hebben. Ze sluiten het schot auditief uit, horen het niet. Merken niet dat hun eigen wapen beweegt door de terugslag. En worden dan even later, als de hartslag zakt, geconfronteerd met de werkelijkheid. Dat ze een ander mens hebben neergeschoten, zelfs hebben gedood. En ook dat is een tragedie.

Een Nederlandse agent krijgt 32 uur per jaar aan trainingstijd en ze worden lang niet allemaal gebruikt. En dat is zonde, want het is al zo weinig. En in die tijd moet zoveel gedaan worden. EHBO met reanimatie, zelfverdediging en aanhoudingstechnieken, mindset, fysieke vaardigheidstoets, lezingen over heel veel onderwerpen. En schietvaardigheid. In het verleden hebben we wel geoefend met zogenaamde simunition, verfpatronen van Canadese makelij die in dienstwapens met een aangepaste loop verschoten kunnen worden. Die redelijk trefzeker zijn en en verfvlek achterlaten op de kleding. En een fikse blauwe plek, want ze komen hard aan. Kan ik uit eigen ervaring zeggen. We zijn ermee opgehouden omdat je beschermende kleding moest dragen, inclusief gezichtsbescherming en dat maakte de zaak weer minder 'echt'. En daar train je toch voor. Om raak te kunnen schieten als het werkelijk nodig is. Maar trainen op 'schieten of niet schieten'? Dat doen we bijna niet. Daar is ook geen tijd voor. Dan moet je iedere maand trainen of misschien wel iedere week.

Een zaak als deze kent alleen maar verliezers. Want zelfs als de collega wordt beoordeeld door de Officier van Justitie, of zelfs door de rechter en hij wordt vrijgesproken, draagt hij deze gebeurtenis voor de rest van zijn leven met zich mee. En ook dat is een tragedie.

Ik moet nog even mijn excuses maken voor een opmerking van mijn vorige blog: Ik heb daarin een naam genoemd van een politica in een wat minder vleiende context. Dat had ik beter niet kunnen  doen, hoe mijn persoonlijke mening daar ook over is. Ik zal in het vervolg geen namen meer gebruiken en als dan onverhoopt toch uit de tekst mag blijken wie ik bedoel, dan is iedere overeenkomst puur toevallig.....

NAPO

Hij komt, het komt. Nee, niet Sinterklaas! Hoewel, die komt ook één dezer dagen, maar dat bedoelde ik niet. Nee, nog minder dan 40 dagen en dan hebben we in Nederland een Nationale Politie. Weg met de 26 koninkrijkjes waar iedereen doet wat-ie wil, meer eenheid en samenwerking. Tenminste, als ik de kwartiermakers mag geloven.

De komst van de nationale politie doet op de bureau's nog weinig harten sneller kloppen. Hoewel er tonnen aan informatie over ons wordt uitgestort, meestal in de vorm van weer een nieuwe intranetpagina of folder op de koffietafel, zijn maar weinigen er in geïnteresseerd. Ik ook niet, moet ik eerlijk toegeven. De hoofdoorzaak, volgens mij, is dat niemand echt weet wat er nou gaat veranderen en wat het voor hem of haar voor gevolgen heeft.

Een van de zaken die de komst van NP aankondigen, is het nieuwe politieblad 24/7, dat 26 regionale kranten ( en dus een groot aantal communicatiemedewerkers) overbodig maakte. Er zat dit keer een boekje bij geschreven door Gerard Bouman, dè kwartiermaker der kwartiermakers. Hij vertelde in dat boekje dat hij onlangs een gesprek had gehad met een groep politiemedewerkers niveau 5 ( het één na hoogste niveau) en had 'voorzichtig gevraagd wie er al iets uit het Nationale Inrichtingsplan had gelezen....Niemand. Nul' . Daarom een extra bijlagen met uitleg over de korpswaarden en de visie van het korps. Want zonder visie geen doelen. En vice versa.

Ook op de opleiding die ik op dit moment volg, werd een soortgelijke vraag gesteld. Het antwoord luidde zo ongeveer 'hebben we een visie dan?' En dat vat het genoeg samen.

Er gaat een enorme hoop veranderen in de komende twee jaar. En de berichten in de media, waar de politiebonden stelling nemen tegen de kwartiermakers omdat die zich niet aan de afspraken zouden houden die in de CAO zijn afgesproken, doen daar geen goed aan. De kwartiermakers zouden namelijk het nieuwe LFNP aan de kant willen zetten en 'gewoon'weer een hiërarchische lijnorganisatie op willen bouwen. Het LFNP, voor de onwetenden onder u, is een nieuwe invulling van de functiebeschrijvingen bij de politie. 12.000( u leest het goed) verschillende functies die nu bestaan bij de politie worden omgevormd tot krap 90 functies, elk met dezelfde rechten, plichten, vergoedingen enzovoorts.  En de ontkenning van het o zo anonieme ministerie van V&J, die zegt 'zich niet te herkennen in de kritiek van de bonden' geeft ook al geen warm gevoel bij mij. Juist de term 'operationeel leiderschap' wordt uitgedragen door het korps en dat is precies het tegenovergestelde van een hiërarchische lijnorganisatie.

Als je ziet wat er aan reclamemateriaal wordt gemaakt en verspreid, is het moeilijk om te geloven dat er zoveel bezuinigd moet worden. Het hele bureau is volgeplakt met posters met wervende teksten over LSD( luisteren, samenvatten, doorvragen) NIVEA(niet invullen voor een ander), OEN ( open, eerlijk en nieuwsgierig) en ga zo maar door.

Het leeft dus niet, zo blijkt. Ik titelde dit stukje NAPO, als afkorting van NAtionale POlitie, maar ik besefte me ook dat dat teveel associaties oproept met de Duitse politieorganisaties uit de Tweede Wereldoorlog, dus het zal wel NP blijven. Ik hoop maar dat de anonieme start die het nu lijkt te worden, gaat doen wat het belooft: meer eenduidigheid in handelen, optreden, materiaal en werkwijzen. Dat zou al een enorm winstpunt zijn. En de besparingen? Ach, die worden vast wel ergens anders aan uitgegeven waar u en ik van achter de oren zouden  krabben en de wijsheid zouden betwisten. Zoals gewoonlijk.

Niet inzetbaar

Door de jaren heen heb ik geleerd, niet in de hitte van het moment een mailtje te beantwoorden, de telefoon op te pakken en in verontwaardiging iemand op te bellen en de huis vol te schelden. Ik heb min of meer geleerd mijn emoties te beteugelen. Niet helemaal natuurlijk, want emoties zijn een belangrijke karaktertrek en dat laat zich erg moeilijk veranderen.

Vanavond was het leading issue van het RTL nieuws dat 1 op de 4 agenten niet inzetbaar was voor de drie hoofdtaken van de politie: noodhulp, opsporing en handhaving. De researchafdeling van dat nieuwsprogramma had de roosters opgevraagd van de 26 korpsen en daar deze cijfers uit gedistilleerd.

Even een stukje achtergrondinformatie: sinds een jaar of drie verantwoordt de politie haar uren in een programma genaamd BVCM. Daarin zouden ( let op: zouden) politieagenten per uur moeten aangeven waar ze zich mee bezig hadden gehouden op een werkdag. Alleen merkten we al gauw, dat het verantwoorden van de uren soms een groot deel van die werkbare uren op de dag opslokte, dus werd teruggegrepen op de meer algemene noemers "uitvoeren wijkzorg" of " afhandelen melding". Dat was veel makkelijker, mar geeft dus ook wel een vertekend beeld. Uit dit programma haalt RTL dus haar cijfers.

Ik las op de site van RTL ook nog het volgende: Wat verder opvalt is dat gemiddeld 17 procent van de tijd opgaat aan het volgen van vaardigheidstrainingen en opleidingen. Het hoge percentage is voor een deel te verklaren doordat agenten in opleiding ook in de politiesterkte wordt meegenomen en die zitten een groot deel van hun tijd in de schoolbanken.

Dan draai je je kijkers wel een rad voor de ogen hoor! Dat betekent dus, dat elke werkstudent, die een drie- of vierjarige opleiding volgt, waarin hij of zij de helft van die opleidingstijd in de schoolbanken hoort door te brengen, ook meegerekend worden als cursus. Zo lust ik er nog wel een paar!
Om alvast even een voorsprong te nemen op de opleidingstijd: een politieagent blijft zijn leven lang leren. Komend jaar staat voor elke agent vier dagen IBT weggezet voor trainingen en toetsen, moet iedereen een driedaagse weerbaarheidstraining volgen om de stressbestendigheid te testen en te verhogen en wordt het nieuwe dienstwapen geïntroduceerd, waar per korpslid ook nog eens 28 uur voor gereserveerd is. Dan ontkom je er niet aan dat we veel op cursus zijn. En dan reken ik andere cursussen, zoals leiderschapscursussen, laser- en ademanalysetesten, vaarbewijs, rijvaardigheidstrainingen, motoropleiding, ME-opleidingen en ga zo maar door, gemakshalve nog maar niet mee.

Het ziekteverzuim is overigens wel schrikbarend hoog. Daar moet ik ze wel weer gelijk in geven. 11 % van je mensen ziek thuis is gewoon veel. Als ik dat betrek op mijn eigen team, zie ik dat er een man aan het reintegreren is wegens een beroepsgerelateerde ziekte, en dat een ander onlangs te horen kreeg dat hij ook behoorlijk ziek is. Dan was er nog een surveillant die uitgleed tijdens een achtervolging en zijn schouder blesseerde. En zo loopt het aardig op.

Eerste scene, tweede akte: de bezemkast gaat open en wie komt daar van rechts het toneel op: Magda Berndsen, die enige niet politie-vrouw die wel een politie-uniform heeft gedragen, vanuit het niets korpschef is geweest en uit carrière-overwegingen een kamerlidmaatschap voor de D66 innam.Toch wordt zij regelmatig bevraagd door diverse journalisten als het gaat om politie-gerelateerde zaken, terwijl ze hooguit in de kantine af en toe echte politiemensen tegenkwam. Vraag het dan aan iemand die er écht verstand van heeft. En daarmee bedoel ik niet aan mij, hoor. Ik ben maar gewoon een simpele werkbij die zijn loon verdient met hard werken. En nee, ik ben bijna nooit ziek. Ik volg wel zoveel mogelijk cursussen. Want daar wordt je nooit slechter van.

Kortom: ik ben dus zoveel mogelijk inzetbaar. Maar ik wil graag goed beslagen ten ijs komen...

Horecahahaha

Het zwaartepunt van de politie-inzet ligt altijd in het weekend. Dit is van oudsher zo gegroeid, omdat er in het weekend het meeste volk op straat is. Waar veel volk is, is veel politie nodig, want hoe meer volk, hoe meer meldingen. Wij zetten in ons team vier extra mensen in in het weekend, om de horeca en de jeugd op straat in de smiezen te houden. Nou klinkt dat niet veel, vier man extra, maar op een totaal bestand van 32 man heb je het toch over een achtste van je team dat je iedere week weer wegzet voor de openbare orde. Niet dat we dan geen andere werkzaamheden doen, hoor, maar horeca is onze hoofdmoot. En er zijn veel interessanter dagen om je personeel in te zetten. Zondagnacht en maandagnacht bijvoorbeeld, dé nacht waarin de meeste grote klapper plaats vinden en er slecht twee koppeltjes politiemensen op straat zijn in een gebied zo groot als de halve provincie Utrecht. Eén middelgroot incident is genoeg om die povere inzet achter de computer te kluisteren om de formulierenbedenkers eer van hun werk te gunnen. Terwijl de misdaad ook niet gek is en gerust een valse melding eruit doet gaan, of zelfs simpele zielen opoffert zodat ze zelf een grote slag kunnen slaan. Of wat te denken van de zaterdag overdag,waarin een plaatsje dat een streekfunctie vervult, zoals het onze, een groot aantal bezoekers trekt. Statistisch gezien moeten daar een aantal rotte appelen tussen zitten, maar ook als het niet zo is, is er nog zat te doen. Maar dat doen we dus niet.

De meeste horeca met wie wij te maken hebben, werken over het algemeen goed samen met de politie. Omdat ze weten dat ze in meer of mindere mate afhankelijk zijn van ons. Hebben ze problemen met hun gasten die ze zelf niet aankunnen, dan komen wij om met zachte hand die gasten te verwijderen. En als dat niet lukt met harde hand. En de horeca heeft ons ook nodig als ze eens wat bijzonders willen organiseren, zoals een feest op het lokale plein. De politie geeft dan een advies aan de gemeente waarin een aantal voorwaarden staan die volgens ons nodig zouden moeten zijn. Het is aan de gemeente of die voorwaarden ook echt in de vergunning worden opgenomen, maar hee, als het achteraf fout loopt kunnen wij tenminste zeggen dat de politie had geadviseerd. De omgang met de meeste uitbaters is dan ook hartelijk en we doen zaken op een snelle en duidelijke manier met inachtneming van beider belangen.

Zo eens in de zoveel tijd echter, komt er een nieuwe uitbater ( meestal één uit de grote stad) die de boeren alhier wel eens een poepje zal laten ruiken. Welnu, grote stadsuitbater, poep is één ding waar ze hier alles van weten! Samenwerking met de politie echter is ver te zoeken, Meestal is het Ja zeggen en Nee doen. Of zijn ze niet gediend van inmenging buitenaf en overtreden ze alle regelgeving om zo snel mogelijk zo veel mogelijk geld naar binnen te harken. Met als resultaat geluidsoverlast voor de buren, wekelijkse vechtpartijen, rommel op straat, parkeeroverlast en ga zo maar door. Het zou echter de eerste keer niet zijn als de gemeente besluit zo´n kroeg via bestuursdwang een straf oplet, waarin bijvoorbeeld bepaald wordt dat de desbetreffende kroeg de eerstkomende maand om middernacht moet sluiten. En als je horecaondernemers in hun portemonnee raakt, doet dat pijn.

Afgelopen weekend waren we bij zo´n probleemkroeg. Waarin veelvuldig geschonken wordt aan jongeren die nog veel te jong zijn of aan jongeren die al veel te dronken zijn. Waar een vechtpartij de zaak aardig op stelten zette en dat, toen we daar aankwamen, bleek dat het bezoek hun auto's zodanig geparkeerd hadden dat wij er ternauwernood doorheen konden, laat staan de brandweer als er even verderop brand mocht uitbreken. En een krap half uur nadat we de boel gesust hadden(want niemand wilde-kon-durfde ergens aangifte van te doen) stonden we er weer, voor hetzelfde probleem. Een hartig gesprek met de uitbater eindigde met de belofte zijnerzijds dat hij de muziek even uit zou zetten om de raddraaiers toe te spreken. We hebben nog een kwartiertje staan wachten op de achtergrond maar de muziek is geen decibel gezakt. Dat was jammer voor hem, want de gemeente had alle klachten van omwonenden serieus genomen en had geluidsmetingen gedaan waaruit bleek dat de kroeg het dubbelen van het toegestane geluidsniveau op straat liet horen. Dat wordt een leuk gesprekje met de burgemeester, komende week.

Nee, horeca zou je bijna een grote werkgever van de politie kunnen noemen. Maar eigenlijk zou het niet zo moeten zijn. Zou iedereen rustig een biertje moeten kunnen drinken. Zodat wij ook andere zaken konden oppakken. En zo blijft er altijd iets te wensen over. Blijven ademhalen, blijven lachen. Als een boer met kiespijn.

Oh ja, ik had een tweet eruit gedaan waarin ik ouders uitnodigde om rond sluitingstijd eens te komen kijken naar de gedragingen van hun eigen kinderen. Ik heb nog niks mogen horen. Wie pakt de handschoen op?

Appelig

Ik werk in een gemeente die gelegen is vlak naast wat ik iemand onlangs de startbaan van Amsterdam Vijf banen breed, zowel richting Utrecht als richting Amsterdam. Waar je toch maar maximaal 100 km per uur mag. Een schande, vinden sommigen. Als zo'n mooi stuk weg van ónze belastingcenten is aangelegd, dan willen we zelf kunnen bepalen hoe hard we er mogen rijden. tenminste 120, maar als het even kan 140 of harder. Want wat kan er nou fout gaan op zo'n brede weg. Nou, daarmee zal ik u niet vermoeien. Ik moest in ieder geval afgelopen week voor zeven uur 's ochtends over die weg, onderweg net zoals alle andere forenzen. Ik ging onderweg naar het IBT centrum, om er achter te komen dat de les waar ik voor stond gepland helemaal niet door ging. Maar da's weer een heel ander verhaal.

Ondanks dat ik onderweg ben ergens naar toe, en dus niet ben belast met enige vorm van toezicht of surveillance, let ik nog steeds op op wat er om me heen gebeurt. Het feit dat ik in uniform was en in een politieauto reed, dragen daar natuurlijk ook aan bij. Zo's instinct laat zich maar moeilijk uitschakelen. Op grond van de bevoegdheden die mij als politie-ambtenaar zijn ontleend, rij ik harder dan is toegestaan. Ik kijk in het voorbijgaan in de auto's naast me om te zien of de bestuurder zich met vreemde zaken bezig houdt. En ik heb al wat vreemde zaken gezien en de politie in het algemeen komt mensen tegen die zich met hele rare dingen bezig houdt. Terwijl ze een brok staal met een gewicht tussen de 1200 en 1500 kilo besturen. Telefoneren staat met stip op één, of dat nou handsfree is of niet. Even de papieren doornemen voor de vergadering van zometeen. De secretaresse kietelen ( of zichzelf) . De navigatie instellen. Een filmpje kijken. Een broodje bal met mayo downloaden. Voorbeelden te over.

Als ik dan voorbij rijd zie ik mensen altijd wat appelig naar me opkijken. Zo van: hij wél! Als ik dat probeer krijg ik een boete. En niemand maakt hem wat.

Als ik probeer het verkeer te controleren op al die dingen die ik zoeven opnoemde, dan heeft het weinig zin om netjes 100 km per uur achter één auto aan te blijven hobbelen. Dan kan ik gedurende 25 km ook precies die ene auto controleren, die dan heel zenuwachtig wordt. Als ik wat harder rijd, dan kan ik er veel meer bekijken. Dat is de gedachte die erachter zit. Niet de gereden snelheid, of die moet wel heel erg uit de pan rijzen. Ik voor mij vind het ook onzin dat je op zo'n brede weg maar 100 km mag rijden. De veiligheid komt echt niet in het geding als we de maximum snelheid daar wat verhogen. Of je nou met 100 of met 120 km een vast object raakt, dood ben je tóch. Dus het is geen veiligheidsissue. En persoonlijk vind ik, los van de spanning die het met zich meebrengt, dat harder rijden de concentratie wel ten goede komt. Maar goed, de powers-that-be hebben besloten dat 100 hard genoeg is er er hangt een duur computersysteem om ervoor te zorgen dat de staatskas gespekt blijft, dus waarom zou ik me druk maken over de overschrijdingen van de snelheid. Degene die dat tenslotte toch doen, vinden dat kennelijk leuk genoeg om regelmatig een bijdrage te doen aan de rijksfinanciën. Op zichzelf een nobel streven.

Nee, laat mij dan maar opletten op echt foute handelingen. En dan heb je nog die types die denken dat als je ingehaald wordt door een politieauto, je dan het recht heeft om dan maar net zo hard te rijden. Dus ik heb regelmatig volgers, die dezelfde snelheid aanhouden als ik. E dan verontwaardigd reageren als ze erop aangesproken worden. "U reed zelf veel te hard!" . Ja, maar ik mag dat en u niet. Dan volgt er wat gepruttel, maar het kwartje valt dan wel. De andere categorie let helemaal nergens op en komt mij nog gewoon voorbij rijden aan de linkerkant, terwijl ik al te hard rij. Dat is pas echt lef hebben. Ik bedoel, zouden ze het echt niet gezien hebben of kan het ze gewoon niet schelen dat ze veel te hard rijden?

Oh, en ook als de politie het te bont maakt, worden we ter verantwoording geroepen hoor. Want dat computersysteem waar ik net over sprak, dat maakt geen onderscheid tussen politieauto's en de rest. De boetes belanden gewoon op het bureau van het hoofd verkeerszaken van ons district. Die bekijkt of de overschrijding proportioneel was. En zo niet, dan mag je even komen uitleggen waarom je zo hard hebt gereden. En als je dat niet kunt, mag je gewoon zelf de boete betalen. Zoals het hoort, als je iets hebt gedaan wat niet mag. Net een gewoon mens.

Roosjes melken

Zoals bekend mag worden geacht, is de politie als ordehandhavingsdienst de enige die legaal een vuurwapen mag dragen, voorhanden hebben en gebruiken. Ik reken de marechaussee in haar hoedanigheid als militaire- of grenspolitie dan maar even onder datzelfde kopje. De enige andere legale manier om een vuurwapen te bezitten is om lid te zijn van een schietsportvereniging en je met die sport bezig te houden. Ik dacht altijd dat schietsportverenigingen vooral in zwang waren gekomen na de tweede wereldoorlog, omdat mensen zich wilden kunnen verdedigen als er weer een tijd zou aanbreken als in '40-'45. Een blik op de site van de KNSA, de Koninklijke Nederlandse Schutters Associatie, leerde echter dat schietsport in Nederland al sinds 1851 bestond.

Ik ben zelf in mijn jeugdige jaren twee maal lid geweest van een schietsportvereniging en ik heb mijn liefde voor vuurwapens nooit onder stoelen of banken gestoken. Toentertijd was het ook heel simpel. Je ging naar een club, vertelde dat je lid wilde worden en je was het. Het eerste half jaar was je aspirantlid en mocht je schieten met de wapens van de vereniging en na een jaar volledig lid te zijn geweest kon je voorzichtig gaan denken over aanschaf van een eigen wapen. Zover is het nooit gekomen, om uiteenlopende redenen. Ik heb vuurwapens altijd mooi gevonden, als sportartikel. Ik stel dat laatste even heel duidelijk, omdat ik niet gezien wil worden als een of andere guncrazy, die graag op alles wil schieten wat los en vast zit.

Want, zo'n dergelijke guncrazy met psychiatrische problemen, die ook nog eens een plaatsgenoot van me bleek te zijn, is verantwoordelijk voor een van de grootste rampen in de Nederlandse geschiedenis. Op een zonnige zaterdagmorgen schoot Tristan van der Vlis in Alphen aan den Rijn zes mensen dood, verwondde een aantal anderen en pleegde daarna zelfmoord. Met vuurwapens die hij via zijn lidmaatschap van een schietvereniging had verkregen. Terwijl de jongen psychisch gewoon niet in orde was. En door die daad werd iedere sportschutter, die serieus met zijn sport bezig was, bestempeld tot een verdachte in zijn eigen huis.

Daardoor is de controle op sportschutters, en in het verlengde de jachtaktehouders, zwaar verscherpt. Werd er vroeger steekproefsgewijs door de afdeling bijzondere wetten van de politie een aantal sportschutters thuis bezocht om te zien of ze zich aan alle regels hielden, nu moeten álle schutters thuis gecontroleerd worden.

Een sportschutter moet zijn wapens thuis in een afgesloten, verankerde kluis bewaren. Ongeladen, met de munitie apart opgeborgen. Moet over de juiste papieren beschikken. Mag uiteraard niet meer of andere wapens hebben dan er op zijn verlof vermeld staan. Moet per jaar tenminste zes schietbeurten op de baan maken. Mag zijn wapen alleen in een koffer vervoeren, met de munitie apart verpakt. Overtredingen komen op een schorsing te staan van je wapenverlof en een mogelijke strafrechterlijke sanctie. Ter vergelijking, mijn dienstpistool ligt weliswaar ongeladen in mijn kluis ( maar ik ben wel de enige die consequent zijn wapen laadt en ontlaadt bij begin en einde van de dienst) maar wel met de munitie erbij en ik mag van geluk spreken als ik vier keer per jaar een trainingsmoment op de baan krijg.

Dus nu moeten we vóór het einde van dit jaar alle sportschutters en jachtaktehouders in mijn werkgebied bezocht en gecontroleerd hebben. We doen dat als de zoveelste klus die op ons toch al overvolle bordje terecht komt. Want een dergelijke controle duurt ongeveer een half uur per bezoek en dan moet alles nog pico bello zijn, anders duurt het nog langer. En omdat we in een poldergebied wonen, waar jagen van oudsher heel normaal was om de maaltijd wat aan te vullen, wonen er ongeveer 200 jachtaktehouders en sportschutters in mijn gebied. En volgend jaar moeten ze allemaal weer gecontroleerd worden.

De titel 'roosjes melken' slaat op precisieschieten, waarbij een goed schutter niets anders dan tienen schiet. Een betere titel had kunnen zijn 'als het kalf verzopen is, dempt men de put'. Want het is natuurlijk een sterk staaltje van symboolbestrijding. Niet bepaald een geval van in de roos schieten...

Nieuwigheden

Nieuwigheden bij de politie: zo eens in de zoveel tijd komt er een golf van berichten uit diverse bronnen die het hart van menig politieman/vrouw sneller doen kloppen. Vaak gaat dat over nieuwe zaken, nieuwe uitrusting, nieuwe procedures die, het moet gezegd worden, langzamerhand steeds meer geënt zijn op vergemakkelijking van het werk. Niet meer bedacht door juristen die geen bal verstand hadden van politiewerk, maar door mensen die geluisterd hebben naar de praktijk. Hetzelfde geldt voor nieuwe uitrusting. Het lijkt erop dat er nu dingen loskomen waar we echt iets aan hebben, maar ook die nieuwe mogelijkheden openen.

Zo kijk ik wel eens met enige jaloezie naar een bureau zo'n 15 km ten zuiden van ons. Het lijkt er soms op dat alle nieuwe dingen, die voor de politie worden bedacht, dáár als eerste uitgetest worden. Soms gaat dat om kleine dingen, zoals nieuwe broeken. U heeft ze misschien al gezien, een soort van soldatenbroeken ( met van die zakken aan de zijkant; was daar niet een liedje over?) die beter geschikt zijn voor een stoeipartij of het door de slootkant lopen als het werk daarom vraagt. Maar soms ook hele ingewikkelde apparatuur. Mensen buiten de politie en met name jongeren, die digitaal zijn opgevoed, verbazen zich hier nog wel eens over, maar de politie heeft sinds kort een aantal geprepareerde fietsen die gevolgd kunnen worden met een GPS-ontvanger. Deze kunnen worden ingezet om de notoire fietsendieven te kunnen vangen. Ik hoor ze denken: nou en, dat was er toch al lang? GPS bestaat toch al 10 jaar of zo? Ook hebben we al een tijdje helmcamera's voor de bikers, en sinds kort zijn deze uitgerust met een 3G module zodat collega's op het bureau live mee kunnen kijken met wat hun collega's op straat op dat moment zien. Da's makkelijk bij evenementen om makkelijk een sfeerplaatje door te kunnen geven of om een vent, die geen ID bij zich heeft - je wilt tenslotte niet elke zonder-licht-fietser-die-geen-ID-bij-zich-heeft aanhouden, dus misschien kent iemand op het bureau hem wel. Zo lijkt het wel of zij alle leuke dingen krijgen. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ze een zeer actieve wijkchef hebben en een aantal wijkagenten die zich daar hard voor maken. Die hebben dan kennelijk geen volle bak met zaken en afspraken, denk ik wel eens kinnesinnend, maar het is waar je je hard voor wilt maken.

En zo zijn er de nieuwe auto's met een krachtiger motor; ik ben altijd verzot geweest op mijn VW transporter, maar nu sta ik toch voor een dilemma: als ik moet kiezen tussen de bus of de nieuwe touran zou ik het moeilijk krijgen. De nieuwe rijdt heerlijk en alleen dat start/stopsysteem mag er gelijk uitgehaald worden. Ook kwam er van de week bericht over het nieuwe pistool, maar daar ben ik héél voorzichtig mee, want voor je het weet...maar vooruitlopend op dat nieuwe wapen hebben we gisteren tijdens bike-IBT nieuwe procedures geoefend zoals die nu ontwikkeld worden. Ik mag daar nog niet te veel over vertellen, maar het James-Bond-gevoel was hoog! En er komt een nieuw kogelwerend vest met afzonderlijk erin te ritsen traumaplaten, die je er naar gelang van behoefte in het vest kunt ritsen. Het overhemd gaat weg en daar komt een polo'tje voor terug.

Rechtgeaarde politiemensen maken zich niet erg druk over dit soort berichten, tenminste niet uiterlijk. Ze zijn genoeg gepokt en gemazeld om te weten dat deze aken pas vrijkomen als de hogere legerleiding dat besluit. En totdat er daadwerkelijk dergelijke apparatuur op het bureau ligt, of de nieuwe kleding bezorgd wordt, geloven ze het wel ( of eigenlijk niet). Want er zijn nogal wat teleurstellingen geweest. Dus we wachten vol spanning af. Of moet ik, geheel naar de tijdgeest, zeggen: vol verwachting klopt ons hart...

Alcohol

Dit wordt mijn derde stukje in twee dagen en daar heeft het onderwerp niks mee te maken. Hoewel, ik denk dat ik vanavond me ga overgeven aan één van mijn weinige zondes, namelijk een goed glas single malt whisky, iets waar ik verzot op ben geraakt sinds een vakantie in Schotland. Nee, de reden van mijn plotselinge hoge productie ( ik las eens een boek waarin iemand het beschreef als verbale diarree, maar dat is het ook niet echt) was omdat ik me realiseerde dat ik mijn trouwe lezers in de steek liet. Alles liever dan dat!

De Nederlandse politie steekt relatief veel tijd in controle op alcohol in het verkeer. In de jaren 70 en 80 begon was het heel gewoon om onder invloed van alcohol achter het stuur te kruipen, ook al eiste dat een groot aantal doden en zwaar gewonden. Nederlanders maakten zichzelf wijs dat het echt geen kwaad kon, een paar glaasjes voor het rijden. Gedurende de jaren 90 en nu heeft de politie, naar ik vermoed onder zware invloed (...) van Koos Spee en de zijnen, de jacht op drank in het verkeer ingezet. En dat vinden we zo belangrijk, dat daar een groot gedeelte van de capaciteit van politie-opzet in opgaat. Er vinden ieder weekend wel alcoholcontroles plaats en tijdens de surveillance wordt iedere auto die gecontroleerd wordt, ook even onderworpen aan een voorlopig ademonderzoek ( en geen blaastest; bij een blaastest moet je bij de dokter zijn om in een potje te plassen).

En ondanks dat het steeds veiliger wordt op de weg en het aantal doden in het verkeer steeds lager wordt pakken we iedere nacht en ieder weekend weer mensen die nog steeds onder invloed van alcohol rijden. Auto's, vrachtauto's, brommers,ja zelfs lijnbussen. En met een georganiseerde controle is en aantal van 17 aanhoudingen op ongeveer 750 ademtesten. En dat beangstigt me. Want als we 17 mensen pakken, hoeveel pakken we dan niet? Hoeveel mensen slippen door de fuik? Hoeveel mensen komen ermee weg? En hoeveel ongelukken zijn er toch gebeurd?

De overheid ( u weet wel, waarmee je zo kunt lachen, zie vorige stukje) heeft jarenlang gepromoot dat twee glazen alcohol het maximum is als je nog moet rijden. Nou, daar mag u ook om lachen, want er klopt gewoon niks van waar.

Even wat zaken op een rij: Je lichaam doet er ongeveer anderhalf uur over om de inhoud van één glas alcohol uit je lichaam te spoelen. Zodra je echter een nieuw glas drinkt, moet dat proces weer overnieuw beginnen. Een uur nadat je je laatste glas alcohol hebt gedronken, is je bloed-alcoholpercentage (BAG) of jeademalcoholpercentage(AAG) op z'n hoogst. Dan blijft het een tijdje gelijk en dan pas begint de afname. Je kunt NIKS doen om die afbreuk te versnellen. Geen sterke koffie, geen kauwgom, geen bananen, geen water, niks. ( die laatste twee helpen overigens wel tegen de onvermijdelijke kater de volgende morgen; eigen ervaring!) Alles is daarnaast nog afhankelijk van andere factoren. Ben je man of vrouw, wat is je lichaamsgewicht, heb je normaal gegeten, ben je oud of jong, heb je hard gewerkt of ben je goed uitgerust, allemaal zaken die ertoe kunnen doen. We weten immers allemaal dat één biertje in de middag helemaal verkeerd kan vallen of dat je na 10 bier helemaal niks voelt.

Ik weet het wel hoor. Alcohol kan lekker zijn, mits in beperkte mate. Ik ben een groot aanhanger van een country-artiest genaamd Brad Paisley, die daar een nummer over schreef, uiteraard genaamd "Alcohol". Hierin zingt hij over het feit, dat alcohol geholpen heeft om blanke mensen te laten dansen, heeft de beroemde schrijver Hemingway laten schrijven zoals hij dat alleen kon, en ervoor gezorgd dat we allemaal dingen hebben gedaan die we ons liever niet willen herinneren ( en waarschijnlijk doen we dat ook niet meer, totdat je trouwt of vijftig wordt en je vrienden en familie een leuke powerpointpresentatie voor je in elkaar hebben gedraaid. En bedankt!)

Dus: drink gerust een borrel. En nog één! Maar ga alsjeblieft niet rijden. Niet op een brommer, niet in een auto, zelfs niet op een driewieler ( niet omdat dat ook verboden is, maar gewoon omdat het er stom uitziet en je waarschijnlijk lelijk ten val komt).

Zo, en nu ga ik een belofte aan mezelf waarmaken.Proost!

Gek genoeg

De politie en het het verlengde de rijksoverheid, is zo'n leuke baas om voor te werken. Nee serieus! Het is een goede werkgever. Je zult er nooit rijk mee worden, maar de secundaire arbeidsvoorwaarden zijn goed geregeld. En de baas doet er alles aan om je regelmatig in een goede stemming te brengen en te houden, want hoewel dienstsport al enige decennia tot het verleden behoort, worden bepaalde spiergroepen nog regelmatig getraind. De spiergroep die ik vanmorgen in opdracht van de baas trainde, waren de lachspieren.

Regelmatig verschijnen er berichten in de landelijke media of op de interne nieuwssite waarbij je denkt: het moet niet gekker worden. Maar net als je dat denkt, wordt ge geconfronteerd met iets waarvan je denkt: het is nog niet gek genoeg.

Neem nou het bericht gisteren in de krant, dat er ten alle tijden een Friessprekende collega op de meldkamer in Noord-Nederland moet zitten. Om dat even te verduidelijken: met de vorming van de Nationale Politie en het verminderen van het aantal regio's, wordt evenredig ook het aantal meldkamers verminderd. Opstelten wilde eerst maar één landelijke meldkamer, maar dat zou zeker niet werken. Goed, nu komen er dus 10.Noord-Nederland, waar de provincies Groningen, Friesland en Drenthe onder vallen, moeten dus ten allen tijde een Friessprekende collega daar hebben werken zodat Friezen niet gedwongen worden hun meldingen in het Nederlands te doen en zo gedwongen worden, een stukje cultuur af te staan. Gaat dat dan ook gelden voor de rest van de meldkamers? Als je iemand plat Utrechts hoort praten, weet je absoluut niet waar het over gaat. Om nog maar te zwijgen van Zeeuws of Limburgs. En ik maar denken dat we Nederland woonden.

Open ik vanmorgen de site van de telegraaf, staat daar een berichtje van de politie Rotterdam dat zij de vrouwelijke agenten kosteloos een BH gaan verstrekken voor onder het veiligheidsvest. Dat bracht toch tenminste een grijns op mijn gezicht. Natuurlijk hoef ik niet met zo'n ding rond te lopen - een BH, het vest draag ik overigens wel altijd - maar twee van de hardplastic beugels die in je vlees worden geperst kan niet altijd even prettig aanvoelen. Dus nu krijgen alleen de collega's uit de maasstad een BH, om er zo voor te zorgen dat in ieder geval de vrouwelijke collega's het goede voorbeeld aan de mannen gaan geven en het vest gaan dragen. Want het ligt nu nog veel te veel op de achterbank. Het vest zorgt namelijk voor nogal wat rugpijn bij de meeste dienders en, zo is het veel gehoorde excuus, vuurwapengevaarlijke crimi's weten dat je een vest draagt en mikken dus meer op het hoofd. Wat een lulkoek-excuus, zeg! Het hoofd is het meest beweeglijke deel van het menselijk lichaam en onder schietbaancondities al moeilijk te raken, laat staan op straat, met paniek, bewegingen en adrenaline. Nee, deze collega's met hun beweringen zouden mij op de lachspieren kunnen werken, als het niet zo triest was.

Nu is het alleen nog de vraag of de BH ook in de smaak gaat vallen. U kent dat wel, juiste kleur, juiste merk, spaghetti-bandjes. U merkt: ook ik wordt regelmatig meegesleept door mijn vrouw naar winkels waar ze dergelijke zaken verkopen en ik moet u zeggen: er zijn ergere zaken op de wereld, alhoewel ik me wel verbaas over de prijs van die dingen, waar de hoeveelheid gebruikt materiaal omgekeerd evenredig is aan de hoogte van de prijs. Maar we dwalen af!

Dialect en ondergoed: het is een raar thema om over te bloggen en zeker als je ze bij elkaar zet. Ik ben ervan overtuigd dat er binnenkort weer,nog gekkere berichten uit het blauwe politieland verschijnen die op de lachspieren werken. Onder het motto dat het nooit gek genoeg kan zijn, herinner ik me een uitspraak: Je hoeft niet gek te zijn om bij deze baas te werken, maar het wordt er wel een stuk gemakkelijker op....

Je mag toch niks...

Het is een vaak gehoorde zinsnede in mijn vakgebied. "Je mag toch niks" zeggen ze dan. Als de wat
middelbare of oudere burger het zegt, is de intonatie soms wat meelijwekkend. Als de spreker jonger is, dan klinkt het vaak wat schamper. Mensen bedoelen dat politiemensen in Nederland niet voldoende bevoegdheden hebben om de misdaad aan te pakken. Of liever gezegd, om hén aan te pakken. Met name de jeugd en de oudere jongere, om maar eens een Koot-en-Bie uitdrukking te lenen, hebben dat nogal eens. Wat wil je nou beginnen, je ziet het ze denken. Terwijl politiemensen in Nederland verregaande bevoegdheden hebben. Alleen weet lang niet iedere politieman wat hij precies mag en de burger vaak al helemaal niet.

Zo mag de politieman uit eigen beweging opvragen welk telefoonnummer bij welk persoon hoortof omgekeerd. Een bon schrijven. Vervolging instellen nadat er aangifte tegen je gedaan is. Je aanhouden, voorgeleiden en insluiten als je een strafbaar feit hebt gedaan. En als er een (hulp)officier van Justitie geconsulteerd wordt, dan mag er nog veel meer. Dat is bijna altijd een inbreuk op je persoonlijke levenssfeer, maar dan wel gesanctioneerd door de rechterlijke macht. Je telefoon of je internet kan afgetapt worden. Je bankgegevens kunnen opgevraagd worden. Videobewakingsbeelden kunnen worden opgevraagd en er kan zelfs een team van goedgetrainde specialisten worden ingezet om jóu te volgen, waar je ook heen gaat. Als de Officier van Justitie op zijn beurt dan weer een vordering indient bij de Rechter-Commissaris kan er nog een stap verder gegaan worden. Aan de hand van je telefoonnummer opsporen waar je bent. Je aan laten houden in het buitenland. Een pseudo-koop toestaan.

Als ik dus iets nodig heb in de zin van bevoegdheden, heb ik een weids scala om uit te kiezen. Zo heb ik een zaak in behandeling waarbij ik twee verdachten van mishandeling of openlijke geweldpleging wil laten aanhouden. En omdat dat vier weken geleden is gebeurd, mag ik dat niet zelf beslissen. Omdat mijn chef, die ook Hulp-officier van Justitie is, op cursus is, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en zelf de rechtbank gebeld, waar de officieren aan verbonden zijn.

Pardon? De stoute schoenen? Ja, want Officieren van Justitie praten eigenlijk nauwelijks met gewone agenten. Er zijn er zelfs bij die gewoon geen zaken met anderen dan HOvJ's willen doen. Ik heb daar maling aan. Want zo'n Officier moet ook gewoon naar de WC en eet ook wel eens een vette hap. Er zijn er heel goede tussen, die direct een beslissing kunnen nemen. Maar er lopen er ook tussen, die absoluut geen risico durven te nemen. Terug naar vandaag. Toen ik de Officier aan de lijn had, heb ik de zaak uitgelegd en ik kreeg toestemming om ze per brief te ontbieden om op het bureau te verschijnen en ze aldaar aan te houden. Dus niet eerst 's morgens vroeg de deur eruit lopen en ze te overrompelen, maar ze de kans geven zich voor te bereiden op wat er komen gaat. Het beginsel van subsidiariteit en proportionaliteit. Het minst ingrijpende middel gebruiken dat er is en zodra het niet meer nodig is, stoppen ermee.

Ik had de officier nog een keer nodig, dit keer voor een vordering om beelden op te vragen van een bewakingssysteem. Daarmee zouden we misschien een fietsendiefstal op kunnen lossen. Ik wacht de uitslag nog af. Ook dit lijkt een hoop moeite voor een simpele fietsendiefstal, maar aan de andere kant, als het jouw fiets was zou je ook willen dat we er alles aan deden toch? Dus dat betekende een groot aantal formulieren invullen zodat de Officier, gesteund door alle kennis over het strafbare feit een beslissing kon nemen die hopelijk er op uitdraait dat ik de beelden kan opvragen en de eigenaar van die beelden me dat niet mag weigeren.

En als minister Opstelten zijn zin krijgt mag de politie binnenkort op last van de rechter-commissaris tijdens een onderzoek in een computer inbreken en gegevens veiligstellen of vernietigen. Zeg nou zelf, dat zijn nog eens bevoegdheden. Dan mag je best een hele boel. De kunst alleen is weten wat je mag en door laten schemeren dat je het ook zúlt doen, tenzij de verdachte zich gaat gedragen en doet wat je zegt. Want van een agent mag dan gezegd worden dat hij niks mág, een verdachte hóeft niks te doen....

Geschokt....

Meestal is het een term die de politici gebruiken als ze met een feit geconfronteerd worden: ze zijn geschokt door wat ze horen of zien. Een redelijk nietszeggende term waarvan men denkt dat het afschuw uitdrukt. Ik had diezelfde gevoelens toen ik vanmorgen op de voorpagina van het Algemeen Dagblad las, dat minister Opstelten iedere agent met een stroomstootwapen wilde uitrusten.

Een stroomstootwapen, ook wel een taser of stun gun genaamd is een wapen dat al dan niet door middel van draden of direct contact met het lichaam een stroomstoot van een hoog voltage afgeeft, waardoor alle spieren samenspannen en een verdachte zich niet meer kan verzetten. Desnoods kunnen meerdere schokken gegeven worden. Het wordt geacht een non-lethal wapen te zijn, ofwel niet dodelijk. Als het juist gebruikt wordt en als de verdachte in een redelijke conditie is.

De beelden uit Amerika zijn natuurlijk bekend. En sinds een jaar of zo hebben de Arrestatieteams ook een dergelijk wapen in hun arsenaal en zij zijn er toch heel tevreden over. Volgens Opstelten willen 9 van de 10 politiemensen een dergelijk wapen. Ik zal dan wel de 10e zijn, want ik zie er niet zo het nut van in.

Ten eerste een praktische vraag. Waar moet ik dat ding in hemelsnaam laten? Komt hij ter vervanging van een uitrustingsstuk of komt het erbij? Want als ik mijn koppel van links naar rechts bekijk wat er allemaal aanhangt...Pistool, extra houder, pepperspray, portofoon, multitool, kleine zaklamp, tasje met rubber handschoenen, wapenstok... Nee, dat gaat hem niet worden. Dus er moet iets weg. Dan maar de pepperspray, denk ik, want in al die jaren heb ik dat spul slechts twee keer gebruikt, waarvan één keer succesvol. En hoewel dat ook in de serie van niet-dodelijke wapens valt, kan een astma-patiënt het er toch heel moeilijk van krijgen.

Dan een vraag over protocol. Wanneer mag je het wel en wanneer mag je een taser niet gebruiken? Ik schat in hetzelfde als bij pepperspray. Niet tegen kinderen beneden de 10 jaar en mensen die aantoonbaar ouder zijn dan 65. Niet tegen zwangere vrouwen. Niet tegen groepen mensen. Niet meer dan twee stoten van één seconde en niet binnen een straal van 1 meter. Zoiets. Het is maar de vraag of je je dat allemaal realiseert binnen een split-second die je nodig hebt om te beslissen of je gebruik maakt van een wapen. Ikzelf grijp altijd eerst naar mijn pistool, gewoon omdat ik niet gewend ben de pepperspray in te zetten.

Ergens klinkt het in mijn oren als een excuus om geen nieuw vuurwapen aan te schaffen, hoewel dat traject toch ook al een heel eind gevorderd is als men tenminste geleerd heeft van de fouten van de vorige keer. Ik voor mij zou veel meer tevreden zijn met een nieuwe wapenstok, zo'n uitschuifbare als waar nu in Deventer en Zwolle mee geoefend wordt. Die geeft me wat meer mogelijkheid om afstand te creëren en hoewel hij flinke blauwe plekken veroorzaakt, zal het niet zo snel tot dodelijk letsel komen. Ik weet dat ik met deze uitspraak ook voorzichtig moet zijn, maar excessen kun je niet altijd uitsluiten.

Ik hoop niet dat minister Opstelten al te geschokt is door deze weigering, maar ach....af en toe met beide benen op de wereld gezet worden,  is helemaal niet erg. Een soort van shocktherapie, zeg maar. Dan weet je weer wat er allemaal écht belangrijk is.

Afspraakje maken

Zo eens in de tijd lees ik berichten in de krant over het doen van aangiftes. Of ik hoor berichten van mensen op straat. Ik hoor dan iets wat me totaal onbekend in de oren klinkt, namelijk dat je zo lang moet wachten voordat je aangifte KUNT doen. En als ik dan voorzichtig doorvraag, komen mensen met verhalen dat je bij de politie tegenwoordig een afspraak moet maken om aangifte te MOGEN doen. En daar kan ik dus met mijn gedachten niet bij.

Want waarom zou je een afspraak moeten maken om aangifte te doen van een strafbaar feit, dat jou is overkomen? Als er bij je wordt ingebroken, of je wordt op straat overvallen, dan bel je de politie toch? En als ze langskomen, dan mag je toch verwachten dat je aangifte direct wordt opgenomen? Helaas moet ik concluderen dat dat soms - eigenlijk steeds vaker - niet gebeurt. Mensen worden doorverwezen naar het bureau om daar aangifte te gaan doen. Want daar zitten mensen die daarvoor bedoeld zijn. Toch...?

Ik werk op een relatief klein wijkbureau'tje. Waar twee dames de afdeling Service en Intake bemannen/bevrouwen. En gelooft u mij als ik zeg dat dit verreweg de meest hardwerkende afdeling van ons wijkteam is. Als je alleen al nagaat hoeveel mensen per dag aangifte komen doen van verlies van een paspoort/rijbewijs/identiteitsbewijs...ik denk dat het gemiddelde op 8 aangiftes ligt. Daar moet een ambtsedig proces-verbaal van opgemaakt worden ( in tweevoud) wat mee moet naar de gemeente voor verkrijging van een nieuw identiteitsbewijs. Iedere dag weer. Maar moet je bij ons een afspraak daarvoor maken? Nee dus. Dat gebeurt tussen de bedrijven door. Want aan de balie komen ook mensen die aangiftes doen van afpersing, oplichting, diefstal, stalking, mishandeling en ga zo maar door. En moet je daar een afspraak voor maken? Ook niet. Alleen als het heel erg druk is of het gaat om een hele complexe zaak dan wordt er een afspraak gepland zodat de dames zeker weten dat ze voldoende tijd en aandacht aan je kunnen besteden, maar voor de rest geldt: wie het eerst komt, die het eerst maalt. Maar ze gaan soms zo lang door dat ze na sluitingstijd nog een half uurtje zitten te tikken om alles bij te werken.

Het is dan ook extra wrang als je, zoals wij, tegen de grote stad bent aangelegen. Waar een vele malen groter korps is gevestigd, met vele vestigingen die allemaal een afdeling hebben net zoals ons. En toch hoor ik dat je daar wel een afspraak moet maken. Voor (bijna) alles. En waar deze afdelingen helemaal een handje van hebben, is om mensen met een kluitje in het riet te sturen.

"Waar is het feit gebeurd? Niet hier? Oh, maar dan moet u aangifte doen in de plaats waar het gebeurd is, hoor!" Pertinent niet waar! U kunt op elk politiebureau in Nederland aangifte doen van welk strafbaar feit dan ook. Het hoeft zelfs niet eens een feit te zijn waar u zelf slachtoffer van bent geworden. De letterlijke tekst van artikel 161 van het Wetboek van Strafvordering luidt "Een ieder die kennis draagt van een strafbaar feit, is bevoegd tot het doen van aangifte" . Aangifte betekent in dit geval "een verzoek tot het starten van een opsporingsonderzoek".

Ook nog zo'n veel gehoorde smoes. "Waar woont u? Niet hier? Dan moet u aangifte doen in de plaats waar u woont!". Ook niet waar! Artikel 163 lid 5 van datzelfde wetboek bepaalt dat "ambtenaren verplicht zijn aangifte op te nemen". Natuurlijk adviseren we u dan wel wat de beste actie is, maar als u staat op het doen van aangifte, mag de politie dat niet weigeren. De burger, aan de andere kant, is wel verplicht de waarheid te spreken. Een valse aangifte doen mag niet.

Wij krijgen dus nog wel eens mensen aan de balie die vanuit de grote stad weggestuurd zijn. En eigenlijk zouden wij ze gewoon terug moeten sturen. Maar dat zou totaal niet klantvriendelijk zijn naar die burger toe en dus gaan we er voor zitten en werken we de aangifte uit. Maar het irriteert wel!  De aangifte wordt vervolgens met dezelfde gang teruggestuurd  naar de grote stad, omdat het feit dáár gepleegd is. En dat is wel bepalend, want het korps in de pleegplaats doet onderzoek.

Die dames van de service overigens, hebben geen volledige opsporingsbevoegdheid maar zijn Bijzonder Opsporingsambtenaar. En die moeten, wettelijk gezien iedere vijf jaar opnieuw naar een cursus en opnieuw examen doen. En als ze daarvoor zakken, zijn ze dus een tijdje niet inzetbaar. Kom daar eens om bij een gewone politie-agent. Die hoeft na de basisopleiding, nooit meer een examen af te leggen voor wets- en rechtskennis. Tenzij hij of zij een aanvullende opleiding gaat volgen, natuurlijk, maar verder? Ik had van de week toevallig dienst achter de balie met één van de dames en werd bestookt met wetskwesties waarbij ik aan mezelf merkte, dat ik ook even diep moest nadenken hoe het ook al weer zat. Overigens werd op haar opleiding de houding van de grote-stad-dienders naar de plattelands-dienders ook gewoon bevestigd hoor. Zij hadden geen tijd om zomaar even aangiftes op te nemen. Dat zou even mooi zijn, zeg, als zomaar iedereen willekeurig kon binnenlopen! Waarom kan het bij ons dan wel? En dat is gewoon de hoofdstad van onze eigen regio, waar ik het nu over heb. Die belasten dus willens en wetens hun eigen collega's met extra werk.

Ik hoop niet dat het nodig is, want de politie kun je maar beter niet te veel nodig hebben. Maar bij ons kunt u zo binnen lopen. Afspraakje maken? In beginsel niet nodig!

Haren ten berge...

Ondanks alle informatiebronnen die de hedendaagse jeugd - en de ouderen die wanhopig trachten met de informatiestroom mee te zwemmen - denk ik dat niet veel mensen de titel van dit blogje begrijpen. Ik zal het dan toch maar uitleggen: het is een spreekwoord dat zegt "de haren rijzen mij ten berge" en het betekent zoveel als "ik ben geschokt. Geschrokken. Vervuld van afgrijzen"

Eén van die informatiebronnen is uiteraard social media. Was er de afgelopen weken veel te doen over de zogenaamde face-book moord , nu had een meisje uit het Groningse Haren ( de titel was inderdaad met enige ironie gekozen, dank u) een uitnodiging gepost op face-book voor haar verjaardag. Ze was alleen vergeten een vinkje te zetten in het vakje 'prive' waardoor iedereen die dat bericht las, via zijn vrienden, vage kennissen en buren, zich als uitgenodigd mocht beschouwen. En de geruchtenmachine draaide op volle toeren. Duizenden jongeren zouden afreizen naar de dorre vlakten van het Groningse platteland. De gemeente en de politie, die al snel inzagen dat dit wel eens gierend uit de klauwen zou kunnen lopen, zetten diezelfde social media in om jongeren te ontmoedigen langs te komen. Er was geen feest, er zou geen feest komen en een lange reis voor niks maken had geen enkele zin. Om de één of andere reden werd dát bericht niet opgepikt of door de lezers als onwaar afgedaan. Want wie wilde er nou geen groot feest geven voor alle jongeren uit Nederland, Duitsland en België als je de kans had? Nou dan! En daar moest je bij zijn, anders ben je een loser.

Het losergehalte was inderdaad vrij hoog, afgaande op de beelden die ik gezien heb. Voor het merendeel jongeren tussen de 16 en 20 jaar, maar ook enkele ouderen. Ik heb geen kinderen, zal ze ook nooit krijgen, dus het weinige dat ik van opvoeding af weet, heb ik opgedaan op straat. Als agent zie je vaak de dingen die fout gaan in de opvoeding. Zo ook nu. Hoe kan het in hemelsnaam nou zo fout gaan?

De verslaggever van RTL wist het wel: De ME had veel te hard ingegrepen. Ook de jongeren wisten het wel. als de ME niet zo hard en totaal overbodig had ingegrepen, dan had het allemaal niet zo hoeven te gaan.

Inmiddels is de balans aardig bekend. Auto's die in brand zijn gestoken. De lokale Albert Heijn geplunderd. Enorme vernielingen, knokpartijen, en een slechte naam voor de jeugd in het algemeen. Want ik durf te stellen dat de schuld echt bij de jeugd ligt. De jeugd die de hype geloofden, voedden en naleefden. De jeugd die ondanks oproepen in grote getalen naar Haren afreisden, zonder zich verdiept te hebben in de berichtgeving. De jeugd die zich, ondanks het alcoholverbod, vol liet lopen met bier en andere alcohol waar ze dus duidelijk helemaal niet tegen kunnen. De jeugd die het nodig vond te rellen en niet te luisteren naar de politie. Te gooien met verkeersborden, dranghekken en alles wat voor de hand lag. En - minstens zo belangrijk - de ouders van die jeugd, die hun kinderen af lieten reizen naar Groningen.

Een aantal van hen zal de afgelopen nacht en de komende nacht doorbrengen in de cel. En gezien het enorme aantal filmpjes dat ik na nog geen vijf minuten zoeken op het internet trof, zullen er de komende tijd nog heel wat jongeren worden aangehouden. En ook dan zullen weinigen het boetekleed aantrekken, ouders of jongeren. Want hun kind doet dat niet en als ze het wél deden, dan is de politie veel te hard van leer getrokken.

Een evenement als dit had gemakkelijk kunnen uitmonden in een tweede Hoek van Holland. Weten we het nog? Grote rellen waarin de politie zich genoodzaakt zag vele malen te schieten. Want hoeveel ME je ook oproept ( Groningen heeft twee ME-pelotons en de omliggende regio's, die het eerst te hulp kunnen schieten, elk één), de tegenstanders zijn altijd met meer.

Als de politie blaam treft omdat er bijvoorbeeld niet voldoende is geïnvesteerd in inlichtingen, mensen of beleid, zullen we daarvan wijze lessen leren. Dat geldt ook voor de bestuurlijke driehoek van (loco)burgemeester, Officier van Justitie en Korpschef. Maar uiteindelijk is er maar één schuldige: de jeugd. En hoewel de jeugd spreekwoordelijk gesproken de toekomst heeft, heeft ze hier laten zien dat ze die toekomst nog lang niet waardig zijn.

Mijn vingers jeukten in ieder geval toen ik de beelden zag. Maar dat zal dan wel weer niet pedagogisch verantwoord zijn. Om dan maar af te sluiten zoals ik begonnen ben: ik krijg er grijze haren van!