Oog om oog...

Iedereen moest het natuurlijk zien, want het geeft voeding aan ons onderbuik gevoel. Waar ik het over heb? De  beelden van Hart van Nederland, waar de vader van de doodgereden Donnie Rog de dader in de rechtszaal aanvalt en een paar flinke tikken verkoopt. En Nederland juicht hem van harte toe.

Vanmorgen vond ik op face-book - ja, ook ik heb me laten meezuigen in dat fenomeen - een stuk van een oudere neef van me, die een epistel had geschreven of gekopieerd over de schande dat de dader van die dodelijk aanrijding zo'n lage straf opgelegd had gekregen, dat hij maar goed achterom moest kijken en dat hij al vele verkeersovertredingen had gepleegd, zelfs ná de dodelijke aanrijding. Het stuk eindigde met de opsomming van artikel 307 Wetboek van Strafrecht, namelijk dood door schuld. Het was nog vroeg in de ochtend en er hadden nog niet veel mensen op gereageerd. Ik kon het natuurlijk niet laten. Ik hap veel te makkelijk...

Laat ik vooropstellen dat het gebeurde een tragedie is voor iedereen. Niemand heeft dit gewild, niemand heeft het zien aankomen. Maar het is wél gebeurd. En bij strafbare feiten hebben we een systeem in Nederland van rechtspraak. De verdachte heeft rechten, soms meer dan het slachtoffer, zo lijkt het wel. maar het blijft het systeem waarmee we werken en wat we met zijn allen te respecteren hebben. Totdat we iets beters uitvinden.

Want- en dat stond ook in mijn reactie op het oorspronkelijke stukje - wat willen we dan? Moet de dader overgoten worden met pek en veren en de grens over gezet worden? Willen we een publieke executie op de Dam? Moet zijn familie vervolgd worden? Natuurlijk lees je op internet dergelijke geluiden, vaak van anonieme bronnen die de kans niet onbenut laten om te brallen dat we in een kutland leven, Justitie niets waard is en de rechtspraak en straffen hier een lachertje zijn en dat we vooral snel naar het Amerikaanse systeem toe moeten. Ik kan niet helpen te denken dat de mensen die dat roepen, vooral hun verlangens waarheid moeten maken en een poosje in Amerika gaan wonen. Kunnen ze eens kijken hoe leuk het is, als je een verkeersovertreding begaat en je benaderd wordt door een agent met een taser of een getrokken vuurwapen en je bij het eerste sein van protest een stroomstoot krijgt die je ter plekke incontinent maakt.

Het Amerikaanse systeem. Three strikes and you're out. Als je drie maal de wet overtreedt, dan ga je voor minimaal 20 jaar de gevangenis in. Goed zo, denken we. Dat systeem laat tenminste geen ruimte voor persoonlijke beslommeringen, levensomstandigheden en cultuur. Drie maal een koetjesreep gejat bij de Albert Heijn en je mag 20 jaar brommen in de Bijlmer bajes. Maar we vergeten dat het niet bepaald gratis is om iemand 20 jaar op te sluiten en dat hij na die 20 jaar ook weinig meer bij te dragen heeft aan de maatschappij.

Ik zou graag willen verwijzen naar een film die ik onlangs heb gezien. Ik vond de film, genaamd Unthinkable met Samuel L. Jackson in de hoofdrol, niet echt goed en op sommige punten grof en gemeen. Er zit een scene in waarin een verdachte van terrorisme met een hakbijl van enkele vingers ontdaan wordt. En dan moeten de door hem geplaatste bommen nog afgaan. Nee, het goeie van de film zit hem in de boodschap ( grappig, want Nederlands filmmaker Dick Maas, bekend van de Lift en Flodder  vertelde ooit in een interview dat je 'voor boodschappen maar naar de Albert Heijn moest gaan')  en die luidt: hoe ver ben je bereid om te gaan? Ben je bereid een verdachte te martelen om de waarheid te achterhalen en net zo erg als hem te worden? Zijn burgerrechten te schenden die ieder mens gegeven zijn? Zonder enige vorm van proces iemand opsluiten of terechtstellen? In Amerika kan dat echt, getuige de opsluitingen van terroristen van Al- Qaida in Guantánamo Bay, Cuba. Of hou je je aan je eigen ethische normen en doe je alles volgens de regels, zodat je zeker weet dat, als de dag komt dat je zelf ergens van beschuldigd wordt, je op diezelfde ethiek mag rekenen? Met de zekerheid dat je geen resultaten behaalt, maar achteraf ook niet van barbaarsheden beschuldigd kunt worden?

Voor allen onder u die denken dat Nederland slap straft: wij straffen harder dan de landen om ons heen. Onderzoek heeft dat uitgewezen. En een aanrijding in het verkeer is niet strafbaar volgens het Wetboek van Strafrecht, maar volgens de Wegenverkeerswet. En wel artikel 6 van die wet, die stelt dat :

Het is een ieder die aan het verkeer deelneemt verboden zich zodanig te gedragen dat een aan zijn schuld te wijten verkeersongeval plaatsvindt waardoor een ander wordt gedood of waardoor een ander zwaar lichamelijk letsel wordt toegebracht of zodanig lichamelijk letsel dat daaruit tijdelijke ziekte of verhindering in de uitoefening van de normale bezigheden ontstaat.

 

en de daarbij behorende strafbaarheidsstelling:

 

 

Artikel 175

1.

Overtreding van artikel 6 wordt gestraft met:

a. gevangenisstraf van ten hoogste drie jaren of geldboete van de vierde categorie, indien het een ongeval betreft waardoor een ander wordt gedood;

b. gevangenisstraf van ten hoogste een jaar en zes maanden of geldboete van de vierde categorie, indien het een ongeval betreft waardoor een ander lichamelijk letsel wordt toegebracht.

2.

Indien de schuld bestaat in roekeloosheid, wordt overtreding van artikel 6gestraft met:

a. gevangenisstraf van ten hoogste zes jaren of geldboete van de vijfde categorie, indien het een ongeval betreft waardoor een ander wordt gedood;

b. gevangenisstraf van ten hoogste drie jaren of geldboete van de vierde categorie, indien het een ongeval betreft waardoor een ander lichamelijk letsel wordt toegebracht.

3.

Indien de schuldige verkeerde in de toestand, bedoeld in artikel 8, eerste, tweede, derde of vierde lid, dan wel na het feit niet heeft voldaan aan een bevel, gegeven krachtens artikel 163, tweede, zesde, achtste of negende lid, of indien het feit is veroorzaakt of mede is veroorzaakt doordat hij een krachtens deze wet vastgestelde maximumsnelheid in ernstige mate heeft overschreden, dan wel zeer dicht achter een ander voertuig is gaan rijden, geen voorrang heeft verleend of gevaarlijk heeft ingehaald kunnen de in het eerste en tweede lid bepaalde gevangenisstraffen met de helft worden verhoogd.

 

Het laatste woord is aan de rechter, die onafhankelijk, zonder rekening te houden met druk van buitenaf, een oordeel moet vellen. En dat moet hij in deze zaak nog steeds doen. Want er ligt nu slechts een strafeis op tafel, nog geen uitspraak.

 

Oog om oog, tand om tand.  Voor een volk dat steeds meet ontkerkt raakt, houden we er oudtestamentische ( boek Exodus 21:24)  opvattingen op na. Het klinkt leuk, maar het is niet werkbaar noch wenselijk. Geloof me.

Ook agenten.....

Strafonderzoeken naar ambtenaren en politieagenten in het bijzonder zijn niets nieuws. Een bericht over de Belgische Politie afgelopen week deed de wenkbrauwen toch wel even fronsen. Politiemannen zijn brokkenmakers, zo moet u weten. Aanrijdingen zijn aan de orde van de dag. Niet van die grote ongelukken, met letsel en zo, maar kleine aanrijdingen met schade, wat de Amerikanen fender-benders noemen. Een kwart van de aanrijdingen bij de Belgische Politie echter, gebeurde onder invloed van alcohol. Laat dat even op u inwerken: Belgische politiemensen schijnen dus, als ik de uitkomsten van het onderzoek mag geloven, regelmatig onder invloed te rijden en te werken. Er wordt dus gedronken vlak voor, of zelfs tijdens het werk. Dat is in Nederland echt onbestaanbaar. Zelfs met de komst van smakelijk alcoholvrij bier is het als politieman not done om met een schuimend glas bij je lunchpauze te zitten. Wat die reclame met filmster Charlie Sheen - die zeker niet in zijn eerste biertje gestikt is - ook mag beweren.

Ik had er van de week een leuke discussie over met Koos Spee via Twitter. Koos Spee, de goeroe van de alcohol  - en snelheidscontroles, stelde dat het een goede zaak was dat pompstations geen alcohol mochten verkopen van de rechter. Dit zou gelijk staan met de kat op het spek binden, zeg maar. Ik vroeg me af of cijfers uit Duitsland, waar je bij een benzinepomp werkelijk alle soorten spiritualiën kunt krijgen, anders zijn. Ik kreeg als antwoord terug dat er in Nederland 32 verkeersdoden vallen per miljoen inwoners en in Duitsland 44 verkeersdoden per miljoen inwoners. En 25 % van die verkeersdoden zou direct of indirect tee wijten zijn aan alcoholgebruik. Toen ik stelde dat we niet meer genoeg mensen hadden om van die grote alcoholcontroles op te zetten zoals je die een jaar of twee geleden nog regelmatig zag, gaf mr. Spee als antwoord, dat we nog mensen genoeg hadden maar dat er andere keuzes worden gemaakt.

Hij heeft gelijk en ik heb ook gelijk. We hebben niet genoeg man om alles te kunnen doen wat de maatschappij van ons verlangt. En er zijn inderdaad andere keuzes gemaakt. Het AD gezien afgelopen week, met dat artikel over mobiel banditisme? Nederland wordt leeggeroofd door bendes uit Oost-Europese landen. Van alle inbraken in Nederland worden er maar 10 % opgelost, en dan ben ik nog optimistisch. Een inbraak heeft veel impact, maar hoe groot is de impact van een zwaar ongeluk met letsel of zelfs dodelijke afloop waarbij alcohol in het spel is? Bij een alcoholcontrole zie je zelden chagrijnige gezichten, behalve bij degenen die gepakt worden. Iedereen vindt het een goeie zaak. Bij een inbraak - waar we steevast te laat komen, hoe bitter dat ook is- is iedereen sceptisch. We horen er nooit meer iets van. De politie doet er niets aan.

Als het om inbraken gaat, zijn we afhankelijk van mensen die hun buurt het beste kennen en verdachte situaties melden. Van toevalligheden, als je het zo wilt stellen. Gisterenavond nog, vonden een aantal jochies tijdens het zwemmen een aantal sieraden in het water, die waarschijnlijk van een inbraak afkomstig zijn. Dat geeft weer een aanknopingspunt. Langzaam komen we er wel, maar we moeten de focus verleggen en een andere werkwijze ontwikkelen. Boefjes waarvan we weten, of op zijn minst vermoeden, dat ze op inbrekerspad zijn, stalken, plat controleren en voor elke overtreding schrijven. En vooral: alle informatie vastleggen als ze ergens gezien zijn. En met wie, in welk voertuig, wat voor kleding droegen ze.

Inmiddels is mijn wijkchef, altijd een trouw lezer van mijn stukjes, verkast naar een nieuwe stek. en hebben we weer een nieuwe wijkchef. Een vrouwelijke, deze keer. Niet dat dat er iets toe doet, maar het is voor mij een primeur. We zijn elkaar nog een beetje aan het aftasten, figuurlijk dan. Chefs komen en gaan. En sommigen laten een grotere indruk achter dan anderen.

Tot later...

Nu! Nu is belangrijk! Straks is te laat en geduld is niet langer een schone zaak. Dat waren de superlatieven die me te binnen schoten toen ik een krantenbericht las, vanmorgen en na een discussie op Twitter, afgelopen week. Het krantenbericht kan u niet ontgaan zijn, want het was voorpaginanieuws van het AD vanochtend. De politie opent een nieuw offensief tegen gebruik van smartphones. Niet eens vanwege de bellers, nee, maar vanwege de Whatsapp'jes, de Instagrammers en de Twitters tijdens het rijden. Onlangs zijn twee dodelijke ongelukken gebeurd doordat bestuurders zich bezig hielden met deze programma's. Voordat iemand erover begint: Nee, ze zaten niet te bellen, maar het ter hand nemen en houden van een mobiele telefoon tijdens het besturen van een motorvoertuig is verboden.

Daarom: nu is belangrijk. Ons leven wordt geregeerd door Nu. Als de telefoon een piepje of riedeltje geeft, grijpen we ernaar en checken we wie ons heeft getracht te bereiken. Maakt niet uit wat aan het doen zijn. Op de WC of tijdens een vergadering. Tijdens een gesprek met vrienden of tijdens het koken. De telefoon regeert. En ik ben zelf geen haar beter hoor. Ik check mijn twitteraccounts meerdere maken per dag, heb sinds kort Facebook en speel doorlopend wordfeud met alles en iedereen. Ik zit nu, terwijl ik dit schrijf op de camping en hoor dus eigenlijk vakantie te vieren, maar aangezien de camping faciliteert in Wi-Fi kan ik gewoon op de hoogte blijven van de wereld om me heen. Ik maak echter wel één uitzondering: niet tijdens het rijden.

Het andere geval was tijdens een roodlicht controle van afgelopen week. Een kruising waar sinds vier jaar verkeerslichten staan omdat de lokale lagere school nauwelijks meer veilig bereikbaar was voor kinderen. Dus had het dorpscommitee samen met de gemeente besloten verkeerslichten te plaatsen. En deze wijkagent vindt dat belangrijk genoeg om daar een paar keer per maand een controle te houden. Ik schreef dus wat scooterrijders en automobilisten op die door rood gereden waren en postte dat op Twitter. Ik kreeg gelijk een aantal reacties, soms nota bene van verkeersouders van andere scholen.

"Je staat daar soms zo lang te wachten". "'s Avonds en 's nachts en in het weekend kunnen ze wel uit" "Ik snap niet dat je daar boetes voor schrijft.". "De lichten staan verkeerd afgesteld. Je staat gewoon voor jan lul te wachten"

Ik snap die mensen niet. Nu is er een maatregel getroffen om ervoor te zorgen dat kinderen veilig naar school kunnen gaan en wart doen we? We klagen dat we te lang in de rij staan. En hoe lang wacht je dan effectief? 1 minuut? 2 minuten? Nou en?  We zijn het wachten niet meer gewoon. Maar omdat in dit specifieke geval ervoor gekozen is om de fietsers en de auto's apart van elkaar groen licht te geven, moeten rijrichtingen wat vaker op elkaar wachten. en ook niet onbelangrijk: deze kruising is nog uitgerust met een ontruimingsfase, dat wil zeggen dat er tussen het op rood gaan van het ene licht en het op groen gaan van het andere, twee seconden zitten die het verkeer de mogelijkheid geven de kruising vrij te maken. Twee hele seconden, ja! Zo'n ontruimingsfase kom je niet vaak meer tegen. Kijk het maar na: als jouw licht op rood springt, gaat het andere licht direct op groen. En dat kan soms spannende situaties opleveren als iemand besluit toch nog even door te rrijden .

Nee, we zijn ongeduldiger geworden. En de telefoon regeert. Dat zijn de twee hoofdconclusies van dit stukje. Maar maak u niet ongerust: de politie zegt wel een offensief te gaan starten, maar dat is meer een politieke uitspraak. Want de politie heeft al zoveel op haar bordje, zoals de hoofdredacteur van het AD in zijn redactionele commentaar vanmorgen aangaf. Dit is gewoon de zoveelste opdracht van de politiek om meer aandacht te besteden aan iets. De wet van de communicerende vaten, echter, blijft overeind. Voor alle nieuwe dingen, moeten we oude dingen laten versloffen. Ik denk niet eens dat dit item de briefing haalt. Ook dat geeft niet, want recent onderzoek toonde aan dat agenten driekwart van de briefing al weer vergeten zijn als ze de briefingruimte verlaten en de straat opgaan.

Ik hoor de vakantie ( en mijn vrouw) roepen! Leg die laptop weg en kom eens helpen. Tot later.....

het nieuwe uniform..alleen het veiligheidsvest staat er niet bij

Verstrikt....

De minister heeft gesproken. Het gebruik van Boa's ( bijzondere opsporingsambtenaren)door gemeentes gaat zo goed, dat het gebruik ervan wordt verruimd. Het wordt gemeentes toegestaan om meer Boa's in te huren, vaak via beveiligingsbedrijven. Deze boa's kunnen controleren op allerhande wetgeving, zoals milieu, openbaar vervoer, openbare ruimte cetera.

Boa's zijn nu nog nauwelijks herkenbaar, alleen door een tekentje op hun uniform van een vuist met een duimpje er bovenop. Maar in 2014 krijgen alle boa's hetzelfde uniform. Net zoals de politie overigens, waar gisteren de eerste officiële foto's van verschenen.

Veel mensen weten niet eens wat een boa is. Welnu, even een stukje opheldering. Een politieambtenaar is volgens artikel 141 van het Wetboek van Strafvordering belast met de opsporing van strafbare feiten. Omdat er geen limitatieve opsomming aan het artikel is gehangen, betekent dat, dat een politieagent ALLE strafbare feiten mag opsporen. Hij is dus een Algemeen opsporingsambtenaar. Een Bijzondere opsporingsambtenaar wordt benoemd in het volgende artikel. Dit is een aangewezen persoon die door de minister of het college van Procureurs generaal een akte tot opsporing heeft gekregen, waarin precies is afgebakend voor welke feitensoorten deze opsporingsbevoegdheid geldig is. Beveiligingsbeambten zijn geen Boa's, hebben geen opsporingsbevoegdheid en doen aanhoudingen voor bijvoorbeeld winkeldiefstal op grond van artikel 53 van het wetboek van Strafvordering. Iedereen - dus ook u!- is bevoegd een verdachte van een strafbaar feit op heterdaad aan te houden. Je ziet Boa's in het openbare leven bijvoorbeeld in de tram, als controleurs. In de vrije natuur, als boswachters of natuuropzichters. In het uitgaansleven, als controleurs van de Voedsel- en warenautoriteit of Milieudiensten. Ze zijn er meer dan je denkt. Begin 2013 telde ons land 30.000 Boa's, tegen 55.000 politieagenten.

Een Boa moet vaak aan meer eisen voldoen dan een politieagent. Zo moet een Boa iedere vijf jaar opnieuw examen doen om zijn of haar akte geldig te houden. Een politieman hoeft dat niet, op een jaarlijkse toets voor de ambtsinstructie waar geweldsgebruik in is geregeld.

Het wordt gemeentes dus toegestaan om meer Boa's in te huren, bijvoorbeeld bij grote evenementen of festiviteiten, maar ook bij calamiteiten of als er meer toezicht op straat nodig is en de politie dit niet kan leveren. Een rijke gemeente kan dus meer toezicht inkopen dan een arme gemeente. En dat doet toch denken aan een stukje rechtsongelijkheid. Want als een gemeente heel veel toezicht in kan kopen, zal de politie haar toezicht verschuiven naar andere gebieden. Dat kan goed, maar ook slecht uitpakken. Een politie zou zich meer op woninginbrekers kunnen storten, maar ook meer tijd voor opleidingen kunnen inplannen ( want de Boa's vangen de eerste klappen op) . Een slim beveiligingsbedrijf zal dus nu haar mensen aansporen om het Boa diploma te halen. En tegelijkertijd kan een gemeente, die nu Boa's in dienst heeft, deze ontslaan en voor een lagere beloning via een beveiligingsbedrijf in te huren. Want dat drukt niet zo zwaar meer op de betalingsbalans.

En wat was de reactie van de politiebonden op dit alles? Die waren bang dat er bonnenquota's terugkwamen. Want de Boa's worden ingehuurd en moeten zichzelf terugbetalen. Dus hoe meer bonnen zij schrijven, des te meer geld stroomt er in de staatskas en des te meer geld krijgen gemeentes voor het in stand houden van hun veiligheidsbeleid. En de politie kan dan niet achterblijven, dus moeten die ook meer bonnen gaan schrijven om hun bestaansrecht zeker te stellen.

De quota's zijn een paar jaar geleden afgeschaft en dat was een zeer slechte stap. Ik kreeg van de week toevallig een staatje onder ogen met het aantal boetes dat mijn teamleden en ik hadden geschreven. Ik had er 78 in de afgelopen 12 maanden en was daarmee op-één-na-eerste. terwijl ik er vijf jaar geleden gemakkelijk 250 in het jaar schreef en dan was ik nog niet eens een strenge schrijver. Er waren collega's die in 12 maanden tijd niet meer dan 5 bonnen hadden geschreven.

Politiemensen worden aangenomen om strafbare feiten op te sporen en te beboeten als het om eenvoudige zaken gaat. Verkeerszaken, bijvoorbeeld, maar ook misdragingen in de openbare ruimte. Bonnen schrijven en mensen straffen voor verkeerd gedrag, in de hoop dat ze dat voortaan niet meer zullen doen, is dus corebusiness voor politiemensen. En als je de drang van bovenaf weghaalt om dat werk goed te blijven doen, krijg je een versnipperd beeld. En dat moet je niet willen. Dan raak je verstrikt in eigen beleid. waar jij voor schrijft, daar schrijf ik niet voor. Een slangenkuil, dat krijg je...