Een klein berichtje, zonet, op de site van de televaag : De politievakbonden ACP wil dat er nóg strenger gestraft wordt bij geweld tegen agenten. Net zoals tijdens de jaarwisseling, maar dan permanent. Geen taakstraffen meer, en een minimumstraf invoeren. De reacties waren niet mals.
Politiebonden gaan steeds meer de politiek bedrijven, terwijl vakbonden eigenlijk in oorsprong zijn opgericht om de landelijke politiek tegen te gaan als het ging om uitbuiting en slavernij van arbeiders. Maar door vuur met vuur te bestrijden, hopen ze iets te bereiken. Terwijl ze naar mijn bescheiden mening alleen maar beter worden in het oplaten van proefballonnetjes. Als je naam of organisatie deze week niet in de media genoemd werd, is het volk al heel gauw vergeten waar je ook al weer voor stond. Behalve de duur betaalde media-adviseurs natuurlijk, die een gat in de markt bespeuren.
De meeste reacties op genoemd stukje was een oproep om een steviger, besluitvaardiger, daadkrachtiger politie, die desnoods niet bang was om zelf een paar klappen uit te delen . Het voorbeeld van de Amerikaanse politie werd veelvuldig aangehaald, vast door alle politieseries die je op tv en internet kunt vinden. Maar dichter over de grens kunnen we het ook vinden, hoor. Probeer geen geintjes uit te halen met de Belgische of Franse Gendarmerie, want je gaat zonder problemen het cachot in. Wel eens op vakantie naar Spanje of Italië geweest? Je gaat niet in discussie met de Carabiniëri ( ik hoop dat ik goed spelde, maar u weet wie ik bedoel) of de Guarda Civil. Niet alleen omdat die politiekorpsen al enkele tientallen jaren ervaring hebben met echte terreur ( de mafia of de ETA) maar ook omdat vreemde ogen dwingen.
Gisterenavond nog, hebben collega's van mij maximaal moeten vechten met een vent die niet mee wilde. Vijf man en een hond waren er voor nodig om de man mee te krijgen en hij gebruikte dusdanig veel geweld terug dat alle collega's aangifte van mishandeling hebben gedaan, omdat het de spuigaten uitliep. Tegen dat soort mensen helpt alleen maar een lange, lange vrijheidsstraf. En dat is maar één van de vele voorbeelden van afgelopen weekend in den lande. Collega's die gebeten, geslagen en geschopt werden: het wordt al net zo gewoon als meldingen dat de politie geschoten heeft.
Omdat er door Justitie nogal eens verschillende straffen worden geëist in zaken die in wezen hetzelfde zijn ( nl geweld tegen politiemensen) zou het misschien een goed idee zijn om een Officier van Justitie aan ieder arrondissement te hebben die geweldszaken tegen hulpverleners in zijn of haar portefeuille had. Iedere OVJ heeft wel een taakaccent. Of dat nou recherchezaken, zeden, witwassen of forensisch onderzoek is. Dus waarom niet? Dan krijg je geen willekeur meer in strafeisen. Wat de uiteindelijke straf wordt, is dan natuurlijk aan de rechter. En die is niet beïnvloedbaar. Zoals het hoort.
Een hoop geweld komt voort uit het simpele feit, dat we strafzaken zijn gaan inschalen naar groot belang, relatief klein belang en geen belang. Aan fietsendiefstal en auto-inbraken, doen we hoegenaamd niets, tenzij een student een afstudeerproject zoekt. Terwijl dat de meest voorkomende vormen van criminaliteit zijn. Tegen kleinschalige cocaine handel doen we ook bijna niets, want zo wordt geredeneerd, de dealer die je kent is beter dan degene die je niet kent, en trouwens, je kunt beter de bron aanpakken dan de eindverkoper. Dat mag dan wel zo zijn, maar die denkwijze zorgt er wel voor dat de jeugd en de oudere jongere vrijwel zonder moeite zijn lijntje coke kan bemachtigen. En zich dan oppermachtig voelt als de politie hem durft aan te spreken op zijn gedrag. Om nog maar te zwijgen van de alcohol, die in grote hoeveelheden voorradig en verkrijgbaar is. Thuis en bij het benzinestation. In de kroeg en in de supermarkt.
Laat de recherches de grote jongens maar aanpakken. Daar zijn ze voor. Maar geef de wijkteams de tools om ook de kleine vissen aan te pakken. En zorg ervoor dat Justitie, die de strafvervolging betaalt ( en wie betaalt, bepaalt) daar ook het belang van inziet. Dat zou alweer een stapje op de goede weg zijn.
maandag 30 januari 2012
maandag 9 januari 2012
Een zwervend bestaan
Al sinds oudsher zijn er mensen die een zwervend bestaan verkiezen boven een gesetteld leven. Ik zeg wel 'verkiezen' maar vaak was het de enige keuze die nog openstond. In de jaren 50 en 60 werd er fronsend op dit soort mensen neergekeken. Het was de tijd van de wederopbouw en je werd geacht hard te werken en zondags naar de kerk te gaan en te luisteren naar gezagsdragers, zoals de veldwachters van de Rijkspolitie. Zwervers kregen ook zonder meer aandacht van de politie; iemand die geen werk had, was een landloper en dat was nog steeds strafbaar volgens het Wetboek van Strafrecht. Pas in 2000 is het feit uit het Wetboek verwijderd. En na de straf te hebben uitgezeten werd je in een busje geladen, in ons geval een GSA( ofwel Groot Surveillance Auto) en naar de Utrechtse Brug in Amsterdam geladen en daar zonder al te veel plichtplegingen eruit gemieterd. En als je niet vrijwillig ging, kon het wel eens gebeuren dat je wat geholpen werd. Dat kwam iemand vaak op gekneusde vingers te staan omdat ze klem hadden gezeten tussen de schuifdeur van voornoemd GSA.
Afgelopen weekend hadden wij ook een zwerver. Hij vond het nodig om met een end hout proberen de ruiten van het politiebureau in te slaan, want het was de schuld van de politie dat hij geen geld, eten of onderdak had. Dus moesten wij die drie levensbehoeften van hem verzorgen. Onderdak was het snelste geregeld. Geld had hij al niet en na een aantal boetes werd dat er niet beter op en eten verzorgen...ja kom zeg, we zijn geen restaurant! Maar meneer wilde niet uit de cel komen. Hij lag daar best, droog en warm. Dus verzonnen we een list, gebaseerd op bovenomschreven succesnummer. Want met enige dwang uit het politiebureau verwijderen, zou binnen de kortste keren nieuwe strafbare feiten opleveren, zo vreesden wij. Bij de snelweg werd hij uit het voertuig gezet en nadat wij weg waren, besloot hij de feestvreugde te verhogen door rijkseigendommen te slopen. Dat leverde hem een enkeltje richting Houten op, voor, jawel, onderdak, eten en nachtrust. En zo kreeg hij toch nog zijn zin.
Heeft u de discussie gevolgd van de jongeman uit het Utrechtse Terwijde, die een collega tot 6 maal toe in het gezicht sloeg en daarvoor 20 uur werkstraf kreeg? Pas toen het Openbaar Ministerie de volkswoede bespeurde over deze belachelijke straf ( de campagne 'handen af van onze hulpverleners' was kennelijk nog niet doorgedrongen in de burelen van Justitie) besloten ze haastig in hoger beroep te gaan. Een jongeman, die het nodig vond om mij een wat minder aardige koosnaam toe te wensen, liep de dag erna met 30 uur werkstraf onder zijn arm het cellencomplex uit. De vorige kreeg een boete van 650 euro, maar dit doet ook pijn.
Mijn vaste collega-wijkagent, met wie ik nu zo'n vijf jaar samenwerk in de vrijdag- en zaterdagavonddiensten, gaat ons team verlaten. Hij heeft gesolliciteerd voor een functie bij de recherche en is aangenomen. Omdat ik volgende week op vakantie ben, was dit de laatste dienst die we samen draaiden. We hebben veel voorvallen de revue laten passeren, gelachen over dwaze voorvallen en gekke mensen en over moeilijke klussen die we tot een goed eind brachten. Hij werd, sinds dat zijn beslissing bekend werd, genadeloos geplaagd. De recherche wordt bij ons nogal eens de 'afdeling mikado' genoemd. De eerste die beweegt, is af.....Dat geeft wel aan hoe hoog ze in de algemene achting staan. Ikzelf pakte het iets subtieler aan: ik vroeg aan de collega's, in zijn bijzijn, voor een donatie voor het gouden horloge, dat men gewend is te krijgen bij pensionering. Hij verdroeg het allemaal gelaten.
Natuurlijk weet ik dat er hard gewerkt wordt bij de recherche, alleen is het niet altijd even zichtbaar. En ik weet zeker dat hij het er naar zijn zin zal hebben. Ik zal hem missen, maar zo is het leven.
Succes bij je nieuwe functie, Arjan. De koffie staat altijd klaar.
Afgelopen weekend hadden wij ook een zwerver. Hij vond het nodig om met een end hout proberen de ruiten van het politiebureau in te slaan, want het was de schuld van de politie dat hij geen geld, eten of onderdak had. Dus moesten wij die drie levensbehoeften van hem verzorgen. Onderdak was het snelste geregeld. Geld had hij al niet en na een aantal boetes werd dat er niet beter op en eten verzorgen...ja kom zeg, we zijn geen restaurant! Maar meneer wilde niet uit de cel komen. Hij lag daar best, droog en warm. Dus verzonnen we een list, gebaseerd op bovenomschreven succesnummer. Want met enige dwang uit het politiebureau verwijderen, zou binnen de kortste keren nieuwe strafbare feiten opleveren, zo vreesden wij. Bij de snelweg werd hij uit het voertuig gezet en nadat wij weg waren, besloot hij de feestvreugde te verhogen door rijkseigendommen te slopen. Dat leverde hem een enkeltje richting Houten op, voor, jawel, onderdak, eten en nachtrust. En zo kreeg hij toch nog zijn zin.
Heeft u de discussie gevolgd van de jongeman uit het Utrechtse Terwijde, die een collega tot 6 maal toe in het gezicht sloeg en daarvoor 20 uur werkstraf kreeg? Pas toen het Openbaar Ministerie de volkswoede bespeurde over deze belachelijke straf ( de campagne 'handen af van onze hulpverleners' was kennelijk nog niet doorgedrongen in de burelen van Justitie) besloten ze haastig in hoger beroep te gaan. Een jongeman, die het nodig vond om mij een wat minder aardige koosnaam toe te wensen, liep de dag erna met 30 uur werkstraf onder zijn arm het cellencomplex uit. De vorige kreeg een boete van 650 euro, maar dit doet ook pijn.
Mijn vaste collega-wijkagent, met wie ik nu zo'n vijf jaar samenwerk in de vrijdag- en zaterdagavonddiensten, gaat ons team verlaten. Hij heeft gesolliciteerd voor een functie bij de recherche en is aangenomen. Omdat ik volgende week op vakantie ben, was dit de laatste dienst die we samen draaiden. We hebben veel voorvallen de revue laten passeren, gelachen over dwaze voorvallen en gekke mensen en over moeilijke klussen die we tot een goed eind brachten. Hij werd, sinds dat zijn beslissing bekend werd, genadeloos geplaagd. De recherche wordt bij ons nogal eens de 'afdeling mikado' genoemd. De eerste die beweegt, is af.....Dat geeft wel aan hoe hoog ze in de algemene achting staan. Ikzelf pakte het iets subtieler aan: ik vroeg aan de collega's, in zijn bijzijn, voor een donatie voor het gouden horloge, dat men gewend is te krijgen bij pensionering. Hij verdroeg het allemaal gelaten.
Natuurlijk weet ik dat er hard gewerkt wordt bij de recherche, alleen is het niet altijd even zichtbaar. En ik weet zeker dat hij het er naar zijn zin zal hebben. Ik zal hem missen, maar zo is het leven.
Succes bij je nieuwe functie, Arjan. De koffie staat altijd klaar.
zondag 8 januari 2012
Meldplicht...
Op mijn vrije zondagavond zat ik, onderuitgezakt op de bank, doelloos te zappen. Ik kwam een uitzending van Brandpunt tegen over sektarische genootschappen ( ik wilde eerst gezelschappen schrijven, maar zo gezellig lijken me de sektes niet) in Nederland. Ze kunnen gewoon bij je om de hoek zitten, zo blijkt. Ik heb niet de hele uitzending bekeken, dus ik onthoud me maar van verder commentaar daarover. Het was ook niet het onderwerp wat ik in gedachten had. Nee, dat kwam door de vraag van de presentator wat de politiek kon en wilde doen om sektarische genootschappen tegen te gaan. In beeld verscheen D66 kamerlid Magda Berndsen. Zij is zelf ex-politievrouw geweest en zou dus het één en ander moeten weten van wet en regelgeving en (on)mogelijkheden op dat gebied. Oh nee, dat geldt dan misschien wel voor echte politiemensen, maar niet voor herintredende, ex-directiesecretaresses/burgemeesters die uit het oogpunt van een carríereswitch divisiechef worden zonder enige kennis van het echte blauw. Oh jee, daar ga ik weer....
Mevrouw Berndsen stelde voor een meldpunt in te stellen voor slachtoffers en hun familie om zo misstanden bij sektes aan de kaak te stellen. Natuurlijk: als iemand in een sekte zich misbruikt voelt, bel je toch gewoon het meldpunt? Dan komen de mannen in het blauw je redden!
het is tekenend voor de politiek van nu. Zijn er misstanden? Gaat er ergens iets verkeerd? Kunnen we er de vinger niet achter krijgen, of kost dat teveel moeite? Stel gewoon een meldpunt in. Dan komen de slachtoffers vanzelf. En als ze niet komen, nou, dan zullen er wel geen slachtoffers zijn. We stellen een meldpunt in voor Poolse vrachtwagenchauffeurs in Nederland die uitgebuit worden door hun baas. Verrassend genoeg wordt er niet gebeld. Zouden ze er wel aan gedacht hebben om een Poolse Tolk aan de andere kant van de lijn te zetten? En zullen ze er ook aan gedacht hebben, dat uitgebuite mensen uit angst en schaamte gewoon doorgaan met uitgebuit worden en hopen op betere tijden?
Een zoekvraag op internet levert een oneindige lijst op van meldpunten, al dan niet opgezet door de overheid, maar in ieder geval wel met overheidsgeld. Leest u even mee:
- meldpunt van cybercriminaliteit ( laat het de politie weten als u online opgelicht wordt)
- meldpunt ouderenmishandeling
-meldpunt medicijngebruik
-meldpunt bodemkwaliteit
-meldpunt knellende regelgeving ( mijn persoonlijke favoriet)
-meldpunt vreemdelingendetentie
-meldpunt ongewenst verhuurgedrag
-meldpunt homopesterijen
-meldpunt UFO-waarnemingen
-meldpunt fietsroutes ANWB
Zomaar tien willekeurige meldpunten waar mensen terecht kunnen met vragen, klachten, tips en trucs. waar je je buurman of je zwager aan kunt geven. Waar je kunt klagen over verkeerde fietspaden of pesterijen op het werk. We zijn gewoon niet meer weerbaar genoeg, denk ik wel eens. We pikken niks meer van een ander, maar we zeggen het niet recht in zijn gezicht. We bellen het meldpunt wel, dat zal hem leren!
De politiek kan niet voor alles een oplossing bedenken, overal wetten voor opstellen. Daar zijn we juist een beetje vanaf aan het stappen, met de paarse krokodillen acties van de laatste jaren, ook al is het al weer een tijdje akelig stil aan dat font. En we moeten gewoon weerbaarder worden, durven zeggen wat we op ons hart hebben ( maar wel beleefd en geciviliseerd, alstublieft) maar dat betekent ook dat we zelf meer open moeten staan voor kritiek. Anders moet er weer een meldpunt komen voor mensen die zich onterecht bekritiseerd voelen.
En even als PS-je: Alweer over de 1000 bezoekers sinds de omzetting van de site naar een nieuwe provider. Ik ben trots op jullie! Ga zo door!
Mevrouw Berndsen stelde voor een meldpunt in te stellen voor slachtoffers en hun familie om zo misstanden bij sektes aan de kaak te stellen. Natuurlijk: als iemand in een sekte zich misbruikt voelt, bel je toch gewoon het meldpunt? Dan komen de mannen in het blauw je redden!
het is tekenend voor de politiek van nu. Zijn er misstanden? Gaat er ergens iets verkeerd? Kunnen we er de vinger niet achter krijgen, of kost dat teveel moeite? Stel gewoon een meldpunt in. Dan komen de slachtoffers vanzelf. En als ze niet komen, nou, dan zullen er wel geen slachtoffers zijn. We stellen een meldpunt in voor Poolse vrachtwagenchauffeurs in Nederland die uitgebuit worden door hun baas. Verrassend genoeg wordt er niet gebeld. Zouden ze er wel aan gedacht hebben om een Poolse Tolk aan de andere kant van de lijn te zetten? En zullen ze er ook aan gedacht hebben, dat uitgebuite mensen uit angst en schaamte gewoon doorgaan met uitgebuit worden en hopen op betere tijden?
Een zoekvraag op internet levert een oneindige lijst op van meldpunten, al dan niet opgezet door de overheid, maar in ieder geval wel met overheidsgeld. Leest u even mee:
- meldpunt van cybercriminaliteit ( laat het de politie weten als u online opgelicht wordt)
- meldpunt ouderenmishandeling
-meldpunt medicijngebruik
-meldpunt bodemkwaliteit
-meldpunt knellende regelgeving ( mijn persoonlijke favoriet)
-meldpunt vreemdelingendetentie
-meldpunt ongewenst verhuurgedrag
-meldpunt homopesterijen
-meldpunt UFO-waarnemingen
-meldpunt fietsroutes ANWB
Zomaar tien willekeurige meldpunten waar mensen terecht kunnen met vragen, klachten, tips en trucs. waar je je buurman of je zwager aan kunt geven. Waar je kunt klagen over verkeerde fietspaden of pesterijen op het werk. We zijn gewoon niet meer weerbaar genoeg, denk ik wel eens. We pikken niks meer van een ander, maar we zeggen het niet recht in zijn gezicht. We bellen het meldpunt wel, dat zal hem leren!
De politiek kan niet voor alles een oplossing bedenken, overal wetten voor opstellen. Daar zijn we juist een beetje vanaf aan het stappen, met de paarse krokodillen acties van de laatste jaren, ook al is het al weer een tijdje akelig stil aan dat font. En we moeten gewoon weerbaarder worden, durven zeggen wat we op ons hart hebben ( maar wel beleefd en geciviliseerd, alstublieft) maar dat betekent ook dat we zelf meer open moeten staan voor kritiek. Anders moet er weer een meldpunt komen voor mensen die zich onterecht bekritiseerd voelen.
En even als PS-je: Alweer over de 1000 bezoekers sinds de omzetting van de site naar een nieuwe provider. Ik ben trots op jullie! Ga zo door!
Abonneren op:
Posts (Atom)