Iedereen heeft zo spullen waar hij of zij trots op is. Die je in eigendom hebt, gewoon omdat je het gekocht hebt, of van iemand hebt gekregen. Je zorgt voor wat van jou is. Maar de manier waarop je aan je spullen komt, is nogal eens onderwerp van mijn werk. De laatste jaren immers, is er in koop en verkoop wel wat veranderd. Vroeger, laten we zeggen een jaar of tien geleden voordat het internet echt serieus ons leven veranderde, kocht je je spullen in een winkel of tweedehands van iemand anders, bijvoorbeeld door een advertentie in de krant of aan het prikbord in een winkel. Nu koop je de hele wereld met drie muisklikken en een creditcard. Dat maakt misdrijven als heling ook moeilijker te bewijzen.
Heling, voor wie het niet weet is het aankopen van zaken die gestolen zijn of in ieder geval niet legaal verkregen zijn. Iets waarvan je wist, of had kunnen weten, dat het niet eerlijk was. Iemand die op het Leidseplein van een vermagerd, vermoeid uitziend mannetje die er bovendien enigszins vervuild uitziet een gloednieuwe fiets koopt voor 50 euro, weet dat dat nooit eerlijk kan zijn. Je kunt dus tegenover de politie volhouden dat je de fiets eerlijk gekocht hebt, maar dat houdt dus geen stand.
Wil je iets kopen en niet beschuldigd worden van heling, dan zijn er drie basisvoorwaarden. Je moet een marktconforme prijs voor het goed betaald hebben, je moet je voorganger kunnen benoemen ( dus degene van wie je het goed hebt gekocht) en het moet op een plaats gekocht zijn waar het gebruikelijk is om goederen te kopen. Die laatste voorwaarde is dus wat verwaterd, want waar criminelen vroeger beweerden dat ze een auto in een café hadden gekocht smadelijk door de rechter werden uitgelachen, worden ze nu geloofd. Want met Marktplaats en aanverwante sites is het heel goed mogelijk dat je in een café hebt afgesproken om daar een koop rond te maken.
Ik had van de week een man die op Marktplaats een boot had gezien en hij was ervan overtuigd dat het zijn boot was, die 3 jaar geleden van hem gestolen was. Oké, de boot op de foto's had een nieuw verfje gekregen maar hij wist een aantal punten te benoemen waardoor hij aannemelijk kon maken dat dit zijn boot was geweest. Ik ben naar de boot gegaan. Dat was nog een leuk iets want de huidige eigenaar en ik hebben in het verleden nogal eens wat aanvarinkjes gehad ( en niet altijd op het water) en dus heerst er wat oud zeer tussen ons. Hij benadrukte dat ook meteen door te stellen dat-ie mij een klootzak vond. Dat vond ik ook van hem, maar ik wist me te beheersen. Het had geen zin om zijn stekels nog meer op te zetten. Ik heb de boot onderzocht, maar kon niet onomstotelijk vaststellen dat dit dé gestolen boot was. En zijn verklaring, dat de boot op marktplaats was gekocht kon zo maar eens waar zijn. En daar had hij geen papieren van bewaard. Dat is dus weer een waardevolle les, gewaardeerde lezers.
Een ander nautisch geval van de week betrof een oude kajuitboot die al zeker drie jaar onbeheerd achter een landje lag. Ik kwam erbij omdat iemand een melding deed dat er werd ingebroken. We hielden acht jongeren staande, maar het leek er meer op dat de boot als hangplek gebruikt was dan een echte diefstal. Allemaal een bekeuring voor baldadigheid en allemaal het bos in. Want als de eigenaar niet te achterhalen valt, is een aangifte ook niet te regelen. En zonder aangifte geen strafzaak./ Dezelfde week kwam ik weer bij de boot en trof er, na wederom een melding van inbraak, twee jongens die met gereedschap trachtten de motor te reanimeren.
"nee meneer, we wilden hem niet stelen, maar het waterbedrijf had gezegd dat we de boot mee mochten nemen".
Het waterbedrijf produceert niet alleen drinkwater maar ziet ook toe op handhaving van vaarregels, bewaakt het milieu en sleept verwaarloosde boten af. Maar ik vond het moeilijk om te geloven dat ze toestemming hadden gegeven aan twee netaan meerderjarige jongens om een boot af te slepen en zich toe te eigenen. Want het maakt me niet uit wie je bent of wat je vertegenwoordigt, je kunt niet iets weggeven waar je geen eigenaar van bent. Dat zou even mooi zijn zeg. Mijn buurman komt naar me toe en geeft met zomaar de Mercedes van zíjn buurman. Gewoon, omdat het kan. Met een vriendelijk 'YOLO' wijst hij naar de auto en bralt " voor jou!" . Dacht het niet.
Maar een telefoontje naar het waterbedrijf leerde desondanks dat ze wel niet met zoveel woorden hadden toegezegd dat de jongens de boot mochten hebben maar dat ze het wel konden zien als een gevonden voorwerp. En een gevonden voorwerp mag je onder je nemen, mits je dat meldt bij de gemeente ( want de politie doet geen gevonden voorwerpen meer tenzij het om wapens, drugs of geld gaat) en na een jaar wordt je eigenaar van het goed. Meldt zich tussentijds een eigenaar, dan ben je verplicht het goed over te dragen, maar mag je kosten die je gemaakt hebt in rekening brengen bij de oorspronkelijke eigenaar. Ik vond het een creatieve oplossing van het waterbedrijf. Want zij bespaarden immers de kosten van slepen, opslag en adverteren om een eigenaar te vinden. Maar desondanks kon ik er niet mee akkoord gaan. Ik heb de jongens wel laten gaan, overigens. Zij behoefden niet het slachtoffer te worden van de eigenaardige handelswijze van een bedrijf, dat beter had moeten weten dan iets weg te geven wat niet hun eigendom was.
zaterdag 29 juni 2013
Voors en tegens
Nederlanders zijn voor of tegen. Een tussenweg is er niet. Ik kwam tot die conclusie toen ik het artikel las over de nieuwe drones - onbemande surveillancevliegtuigjes - die Defensie heeft aangekocht voordat de bezuinigingsdrift van het kabinet het departement van Defensie in zijn geheel opdoekt. Om het bestaansrecht van de drones te garanderen, heeft defensie beloofd dat de politie en de marechaussee ook gebruik mogen maken van de drones voor opsporingsdoeleinden. En de politiek roert zijn staart.
Voors en tegens. Er zijn groepen Nederlanders die geen enkel bezwaar hebben tegen welk middel dan ook, als dat leidt tot een veiliger maatschappij en het oppakken, berechten en opsluiten van criminelen. Drones? Prima, ik heb niets te verbergen. Mochten ze filmen tijdens een potje echtelijk stoeien in de achtertuin, veel plezier en stuur me een kopie. DNA afname van alle baby's en alle Nederlanders? Ik heb niks te verbergen. Plaatsen van gezichten van verdachten op youtube ? Meteen doen! Verdachten hebben geen rechten!
Ik snap de discussie wel en ik voer hem ook regelmatig met mijn vrouw. Daarnaast is er sprake van groot onbegrip: als u naar de stad gaat voor het doen van de wekelijkse boodschappen, of u gaat op familiebezoek in een ander deel van het land, wordt u op zeker in de gaten gehouden. Camera's volgen uw bewegingen. ANPR-systemen en trajectcontrolesystemen volgen uw bewegingen per auto. Alle stations en openbaar vervoermiddelen zijn voorzien van permanente camerabewaking. In de stad agenten en toezichthouders. U kunt nergens heen. Sommige Nederlanders voelen zich daardoor veilig en andere voelen zich bespied. Dus met al die toezicht, wat maken die drones, die je niet kunt zien en niet kunt horen, dan nog uit? Je weet niet eens dat je bespied wordt, dus....
De politiek maakt zich zorgen over wetgeving rondom het gebruik van de drones. Want de andere opsporingsmogelijkheden zijn door de wet afgebakend over het hoe wanneer en in welke vorm zij gebruikt mogen worden ter opsporing van strafbare feiten. Soms mag dat helemaal niet, in andere gevallen is het alleen onder bepaalde voorwaarden toegestaan. Hoe lang mogen de beelden opgeslagen worden en voor hoelang? En wie controleert dat allemaal?
Ik had daar laatst een interessante discussie over op een symposium over leiderschap bij de politie. Dat ging over het digitaal volgen van mensen. De stelling luidde dat "de politie alles van mensen moest kunnen weten als het ging om internetgedrag, met het oog op vroegtijdig ontdekken van terrorisme en familiedrama's". Een verontrustend aantal politiemensen was het daarmee eens. Ik was het er niet mee eens. Want ik wil toch nog een bepaald gevoel van privacy over houden. Het is mijn zaak naar welke sites ik allemaal surf.
En toch snap ik die andere groep mensen, zeker de agenten onder hen, óók. Want het wordt steeds moeilijker om strafbare feiten op te sporen op zo'n manier dat de rechter de bewijzen accepteert. En wat is er nou mooier dan een filmpje waarop een verdachte te zien is die een strafbaar feit pleegt? Wat valt er dan nog te ontkennen? Want de enige manier waarop we dat anders kunnen bereiken, is als iedereen in Nederland zijn verantwoordelijkheid pakt en meehelpt aan opsporing en veiligheid. Lid wordt van burgernet. 112 bellen bij verdachte situaties. Getuigenverklaringen afleggen als je iets gezien hebt of gezien hebt.
Privacy is een groot goed, maar tot hoe ver strekt het recht op privacy?
Voors en tegens. Er zijn groepen Nederlanders die geen enkel bezwaar hebben tegen welk middel dan ook, als dat leidt tot een veiliger maatschappij en het oppakken, berechten en opsluiten van criminelen. Drones? Prima, ik heb niets te verbergen. Mochten ze filmen tijdens een potje echtelijk stoeien in de achtertuin, veel plezier en stuur me een kopie. DNA afname van alle baby's en alle Nederlanders? Ik heb niks te verbergen. Plaatsen van gezichten van verdachten op youtube ? Meteen doen! Verdachten hebben geen rechten!
Ik snap de discussie wel en ik voer hem ook regelmatig met mijn vrouw. Daarnaast is er sprake van groot onbegrip: als u naar de stad gaat voor het doen van de wekelijkse boodschappen, of u gaat op familiebezoek in een ander deel van het land, wordt u op zeker in de gaten gehouden. Camera's volgen uw bewegingen. ANPR-systemen en trajectcontrolesystemen volgen uw bewegingen per auto. Alle stations en openbaar vervoermiddelen zijn voorzien van permanente camerabewaking. In de stad agenten en toezichthouders. U kunt nergens heen. Sommige Nederlanders voelen zich daardoor veilig en andere voelen zich bespied. Dus met al die toezicht, wat maken die drones, die je niet kunt zien en niet kunt horen, dan nog uit? Je weet niet eens dat je bespied wordt, dus....
De politiek maakt zich zorgen over wetgeving rondom het gebruik van de drones. Want de andere opsporingsmogelijkheden zijn door de wet afgebakend over het hoe wanneer en in welke vorm zij gebruikt mogen worden ter opsporing van strafbare feiten. Soms mag dat helemaal niet, in andere gevallen is het alleen onder bepaalde voorwaarden toegestaan. Hoe lang mogen de beelden opgeslagen worden en voor hoelang? En wie controleert dat allemaal?
Ik had daar laatst een interessante discussie over op een symposium over leiderschap bij de politie. Dat ging over het digitaal volgen van mensen. De stelling luidde dat "de politie alles van mensen moest kunnen weten als het ging om internetgedrag, met het oog op vroegtijdig ontdekken van terrorisme en familiedrama's". Een verontrustend aantal politiemensen was het daarmee eens. Ik was het er niet mee eens. Want ik wil toch nog een bepaald gevoel van privacy over houden. Het is mijn zaak naar welke sites ik allemaal surf.
En toch snap ik die andere groep mensen, zeker de agenten onder hen, óók. Want het wordt steeds moeilijker om strafbare feiten op te sporen op zo'n manier dat de rechter de bewijzen accepteert. En wat is er nou mooier dan een filmpje waarop een verdachte te zien is die een strafbaar feit pleegt? Wat valt er dan nog te ontkennen? Want de enige manier waarop we dat anders kunnen bereiken, is als iedereen in Nederland zijn verantwoordelijkheid pakt en meehelpt aan opsporing en veiligheid. Lid wordt van burgernet. 112 bellen bij verdachte situaties. Getuigenverklaringen afleggen als je iets gezien hebt of gezien hebt.
Privacy is een groot goed, maar tot hoe ver strekt het recht op privacy?
dinsdag 18 juni 2013
Opleiden is een vak
Ik heb in 13 jaar tijd bij de politie al heel wat opleidingen mogen volgen. ME-opleiding op Ossendrecht. Politie-vaarbewijs. Laser gun, ademanalyse. Maar ook ontwikkelopleidingen zoals een wijkagentenopleiding en recenter, effectief leidinggeven. Politiewerk is een leven lang leren, een leven lang mee veranderen met de maatschappij.
De mate van vakmanschap waarmee deze opleidingen gegeven worden, verschillen als dag en nacht. Sommige opleidingen bij de politie worden gegeven door trainers of bureaus van buitenaf. Die hebben als voordeel dat ze de stof goed kennen en goed zijn in lesgeven, maar vaak wat minder van de politiepraktijk weten of de directe toepasbaarheid van hun training. Want als politiemensen iets willen, is het aan het eind van een opleidingsdag naar huis kunnen gaan met de gedachte, dat hetgeen ze geleerd hebben morgen op straat in praktijk gebracht kan worden. Soms wordt de stof gegeven door politiemensen, die helemaal gek zijn van hun vak. Ze zijn dan niet bedreven in het lesgeven, maar hun enthousiasme werkt vaak zo aanstekelijk dat de kennis toch goed overgebracht wordt.
De laatste tijd echter, maakt de politie gebruik van zogenaamde kerninstructeurs. Dat werkt als volgt: je neemt een aantal mensen ( zonder dat het ertoe doet of die mensen daar zelf om gevraagd hebben) en je stampt ze een week vol met allerlei kennis over één bepaald onderwerp. Daarna mogen deze kerninstructeurs andere mensen gaan opleiden. Hoewel ze dat waarschijnlijk best leuk vinden, is het nog maar de vraag of ze er goed in zijn. Want lesgeven, beste mensen, is een vàk. Een heel moeilijk vak. En - ook niet onbelangrijk - die mensen zijn tóch al in dienst van de politie, dus het scheelt aardig op je betalingsbalans of je een training kunt geven met behulp van eigen mensen of met inhuurkrachten.
Komt nog bij dat de firma Microsoft het programma PowerPoint heeft bedacht. Dit is ongetwijfeld bedoeld om met een flitsende diapresentatie de les te ondersteunen. Maar dat heeft vaak als onbedoeld gevolg dat de presentatie van het scherm wordt voorgelezen en er verder niks bij wordt verteld. Dat is killing voor de aandacht, neem dat maar van mij aan.
Vanmorgen kreeg ik een les van zo'n kerninstructeur over het nieuwe programma van de overheid om ervoor te zorgen dat bij verdachten - en in mindere mate bij getuigen - de juiste identiteit wordt vastgesteld. Want er zijn nogal wat zaken geweest waarbij mensen de gevangenis is gingen onder een hele andere naam dan waarmee ze geboren werden, en zo andermans straf opknapten. Ook is er een levendige handel en gebruik van valse identiteitsbewijzen. Dat moet afgelopen zijn, zo besloot de overheid. En nu moet de politie dus meer aandacht besteden aan de identiteit en de daarbij behorende bewijzen die verdachten op straat of in het bureau tonen. Moeten verdachten, die verdacht worden van een delict waar vier of mee jaren gevangenisstraf op staat, door een identiteitszuil gehaald worden, die vingerafdrukken en foto's neemt, en gegevens gaat vergelijken met eerdere gegevens. Zodat het moeilijker wordt voor een verdachte, met een valse naam of alias te werken. Dat het systeem de nodige haken en ogen kent, alsmede een beperkte praktische toepassing, zal u niet verbazen. Dit is nou eenmaal de overheid en die doet nooit iets direct goed. Er zijn altijd mensen - vaak vanuit de praktijk - die met veel betere, slimmere en uitvoerbaardere oplossingen komen dat de 'mensen van het ministerie '. Maar ja, die hadden waarschijnlijk wel geld om een goede trainer in te huren om de zoveelste cursus te volgen.
Zo kon een cursus van vandaag, waarvoor acht uur gepland stond, binnen vijfenhalf uur afgerond zijn. Omdat we de PowerPoint, die de instructeur gebruikte, al een week eerder aan ons gemaild was en we die al doorgenomen hadden. En omdat de stof zichzelf vrijwel wijst.
Een leven lang leren? Ja graag!
De mate van vakmanschap waarmee deze opleidingen gegeven worden, verschillen als dag en nacht. Sommige opleidingen bij de politie worden gegeven door trainers of bureaus van buitenaf. Die hebben als voordeel dat ze de stof goed kennen en goed zijn in lesgeven, maar vaak wat minder van de politiepraktijk weten of de directe toepasbaarheid van hun training. Want als politiemensen iets willen, is het aan het eind van een opleidingsdag naar huis kunnen gaan met de gedachte, dat hetgeen ze geleerd hebben morgen op straat in praktijk gebracht kan worden. Soms wordt de stof gegeven door politiemensen, die helemaal gek zijn van hun vak. Ze zijn dan niet bedreven in het lesgeven, maar hun enthousiasme werkt vaak zo aanstekelijk dat de kennis toch goed overgebracht wordt.
De laatste tijd echter, maakt de politie gebruik van zogenaamde kerninstructeurs. Dat werkt als volgt: je neemt een aantal mensen ( zonder dat het ertoe doet of die mensen daar zelf om gevraagd hebben) en je stampt ze een week vol met allerlei kennis over één bepaald onderwerp. Daarna mogen deze kerninstructeurs andere mensen gaan opleiden. Hoewel ze dat waarschijnlijk best leuk vinden, is het nog maar de vraag of ze er goed in zijn. Want lesgeven, beste mensen, is een vàk. Een heel moeilijk vak. En - ook niet onbelangrijk - die mensen zijn tóch al in dienst van de politie, dus het scheelt aardig op je betalingsbalans of je een training kunt geven met behulp van eigen mensen of met inhuurkrachten.
Komt nog bij dat de firma Microsoft het programma PowerPoint heeft bedacht. Dit is ongetwijfeld bedoeld om met een flitsende diapresentatie de les te ondersteunen. Maar dat heeft vaak als onbedoeld gevolg dat de presentatie van het scherm wordt voorgelezen en er verder niks bij wordt verteld. Dat is killing voor de aandacht, neem dat maar van mij aan.
Vanmorgen kreeg ik een les van zo'n kerninstructeur over het nieuwe programma van de overheid om ervoor te zorgen dat bij verdachten - en in mindere mate bij getuigen - de juiste identiteit wordt vastgesteld. Want er zijn nogal wat zaken geweest waarbij mensen de gevangenis is gingen onder een hele andere naam dan waarmee ze geboren werden, en zo andermans straf opknapten. Ook is er een levendige handel en gebruik van valse identiteitsbewijzen. Dat moet afgelopen zijn, zo besloot de overheid. En nu moet de politie dus meer aandacht besteden aan de identiteit en de daarbij behorende bewijzen die verdachten op straat of in het bureau tonen. Moeten verdachten, die verdacht worden van een delict waar vier of mee jaren gevangenisstraf op staat, door een identiteitszuil gehaald worden, die vingerafdrukken en foto's neemt, en gegevens gaat vergelijken met eerdere gegevens. Zodat het moeilijker wordt voor een verdachte, met een valse naam of alias te werken. Dat het systeem de nodige haken en ogen kent, alsmede een beperkte praktische toepassing, zal u niet verbazen. Dit is nou eenmaal de overheid en die doet nooit iets direct goed. Er zijn altijd mensen - vaak vanuit de praktijk - die met veel betere, slimmere en uitvoerbaardere oplossingen komen dat de 'mensen van het ministerie '. Maar ja, die hadden waarschijnlijk wel geld om een goede trainer in te huren om de zoveelste cursus te volgen.
Zo kon een cursus van vandaag, waarvoor acht uur gepland stond, binnen vijfenhalf uur afgerond zijn. Omdat we de PowerPoint, die de instructeur gebruikte, al een week eerder aan ons gemaild was en we die al doorgenomen hadden. En omdat de stof zichzelf vrijwel wijst.
Een leven lang leren? Ja graag!
dinsdag 11 juni 2013
Vrij spel of niet?
Vandaag verscheen een bericht in de media waarvan ik weer typisch dacht: als mensen dit gaan geloven, dan staan we er als politie weer eens slecht op. En het bericht is niet waar, is zelfs gemakkelijk te weerleggen.
DEN HAAG -
Winkeliers weten zich geen raad meer omdat bendes die hun zaken bestelen vrij spel hebben. De politie doet vrijwel niets met beveiligingsbeelden, waar ondernemers voor miljoenen in investeren.
Volgens Detailhandel Nederland, de belangenbehartiger van de winkeliers, heeft diefstal gewoonweg geen prioriteit bij de politie. Daardoor zouden bendes ongestoord hun gang kunnen gaan.
„Winkeliers geven jaarlijks 400 miljoen euro uit aan preventie. Er hangen tegenwoordig hd-camera’s waar je de zweetdruppels van de daders mee kunt zien. Maar als de politie die beelden krijgt, gebeurt er niks”, zegt Jelger .
Ik werk samen met een groep vertegenwoordigers van de lokale handelsvereniging om het winkelgebied nog veiliger te maken. Daar zitten ook vertegenwoordigers van de brandweer, de gemeente en van het Bedrijfschap Detailhandel. We vergaderen iedere twee maanden over maatregelen die we moeten nemen en daarna gaan we uiteen. En worden de maatregelen gewoon uitgevoerd.
Ik heb al eerder iets gezegd over bewakingscamera's en hoe slecht de kwaliteit af en toe is. Dat wordt gelukkig rap beter, maar het is nog lang niet altijd goed genoeg voor een herkenning. Ook heb ik geschreven over het feit dat we geen computer hadden om de beelden uit te kunnen kijken. Welnu, dáár is dan tenminste verandering in gekomen. Iemand heeft 2000 euro uitgegeven om een laptop aan te schaffen die in de winkel nooit meer dan 700 euro had mogen kosten. maar ja, hè, die overheid...nooit goed geweest in slim inkopen (fyra!) Daarnaast, als de plaatselijke collega's geen herkenning kunnen doen, omdat de winkeldief misschien niet van lokale afkomst is, wordt het nog moeilijker. Korpsnet namelijk, het intranet van de politie, kan geen bewegende beelden aan. Geen flash player, geen software. Dus komen de 'stills' op korpsnet te staan en daar herken je je eigen vrouw nog niet op.
Nee, het probleem is niet dat de politie niets aan winkeldiefstal doet. We doen misschien nog niet alles wat we zouden kunnen doen en de afhandeling gaat vaak ontzettend traag - met een winkeldief zijn twee agenten soms wel zes uur bezig - maar het gebrek zit hem veel vaker in het geen aangifte of melding doen door winkeliers.
Ga maar na: in mijn dorp zijn 150 bedrijven bij de handelsvereniging aangesloten. 150 winkels in de detailhandel. Toch krijg ik hooguit tien tot twintig meldingen van winkeldiefstal per jaar binnen. Natuurlijk worden niet alle dieven op heterdaad betrapt, maar dan nog: ook aangiftes achteraf komen zelden of nooit binnen. Dan reken ik de winkelierster die zó verbouwereerd was toen twee dieven simpelweg tien dure jassen van het rek pakten en brutaal wegliepen, waardoor zij pas een uur later 112 besloot te bellen ( oh ja! de Politie) niet mee...Er zouden dus veel meer meldingen binnen moeten komen, maar die komen dus niet, Vaak gooien de ondernemers het op Geen Tijd. Want tijd is geld. Nou, dat valt heel erg mee tegenwoordig. Je kunt gewoon via internet aangifte doen dus je hoeft niet eens naar het politiebureau. Het zou nog mooier zijn als je je beelden kon uploaden naar de politie, maar misschien komt dat nog. En er is een regeling waardoor van iedere winkeldief, naast de straf die justitie hem geeft, 151 euro mag aftikken aan de winkelier als vergoeding voor de tijd, die de ondernemer kwijt was met de afhandeling van de diefstal.
Nee, dieven krijgen wat ons betreft geen vrij spel...maar het is wel een kwestie van samenwerking. Alleen staan we machteloos, maar samen kunnen we diefstal stevig verminderen.
DEN HAAG -
Winkeliers weten zich geen raad meer omdat bendes die hun zaken bestelen vrij spel hebben. De politie doet vrijwel niets met beveiligingsbeelden, waar ondernemers voor miljoenen in investeren.
Volgens Detailhandel Nederland, de belangenbehartiger van de winkeliers, heeft diefstal gewoonweg geen prioriteit bij de politie. Daardoor zouden bendes ongestoord hun gang kunnen gaan.
„Winkeliers geven jaarlijks 400 miljoen euro uit aan preventie. Er hangen tegenwoordig hd-camera’s waar je de zweetdruppels van de daders mee kunt zien. Maar als de politie die beelden krijgt, gebeurt er niks”, zegt Jelger .
Ik werk samen met een groep vertegenwoordigers van de lokale handelsvereniging om het winkelgebied nog veiliger te maken. Daar zitten ook vertegenwoordigers van de brandweer, de gemeente en van het Bedrijfschap Detailhandel. We vergaderen iedere twee maanden over maatregelen die we moeten nemen en daarna gaan we uiteen. En worden de maatregelen gewoon uitgevoerd.
Ik heb al eerder iets gezegd over bewakingscamera's en hoe slecht de kwaliteit af en toe is. Dat wordt gelukkig rap beter, maar het is nog lang niet altijd goed genoeg voor een herkenning. Ook heb ik geschreven over het feit dat we geen computer hadden om de beelden uit te kunnen kijken. Welnu, dáár is dan tenminste verandering in gekomen. Iemand heeft 2000 euro uitgegeven om een laptop aan te schaffen die in de winkel nooit meer dan 700 euro had mogen kosten. maar ja, hè, die overheid...nooit goed geweest in slim inkopen (fyra!) Daarnaast, als de plaatselijke collega's geen herkenning kunnen doen, omdat de winkeldief misschien niet van lokale afkomst is, wordt het nog moeilijker. Korpsnet namelijk, het intranet van de politie, kan geen bewegende beelden aan. Geen flash player, geen software. Dus komen de 'stills' op korpsnet te staan en daar herken je je eigen vrouw nog niet op.
Nee, het probleem is niet dat de politie niets aan winkeldiefstal doet. We doen misschien nog niet alles wat we zouden kunnen doen en de afhandeling gaat vaak ontzettend traag - met een winkeldief zijn twee agenten soms wel zes uur bezig - maar het gebrek zit hem veel vaker in het geen aangifte of melding doen door winkeliers.
Ga maar na: in mijn dorp zijn 150 bedrijven bij de handelsvereniging aangesloten. 150 winkels in de detailhandel. Toch krijg ik hooguit tien tot twintig meldingen van winkeldiefstal per jaar binnen. Natuurlijk worden niet alle dieven op heterdaad betrapt, maar dan nog: ook aangiftes achteraf komen zelden of nooit binnen. Dan reken ik de winkelierster die zó verbouwereerd was toen twee dieven simpelweg tien dure jassen van het rek pakten en brutaal wegliepen, waardoor zij pas een uur later 112 besloot te bellen ( oh ja! de Politie) niet mee...Er zouden dus veel meer meldingen binnen moeten komen, maar die komen dus niet, Vaak gooien de ondernemers het op Geen Tijd. Want tijd is geld. Nou, dat valt heel erg mee tegenwoordig. Je kunt gewoon via internet aangifte doen dus je hoeft niet eens naar het politiebureau. Het zou nog mooier zijn als je je beelden kon uploaden naar de politie, maar misschien komt dat nog. En er is een regeling waardoor van iedere winkeldief, naast de straf die justitie hem geeft, 151 euro mag aftikken aan de winkelier als vergoeding voor de tijd, die de ondernemer kwijt was met de afhandeling van de diefstal.
Nee, dieven krijgen wat ons betreft geen vrij spel...maar het is wel een kwestie van samenwerking. Alleen staan we machteloos, maar samen kunnen we diefstal stevig verminderen.
zaterdag 1 juni 2013
Je moet tegen een (stroom)stootje kunnen!
Hoewel weinig andere media het bericht oppikten, wist 1vandaag gisteren te melden dat minister Opstelten de Nationale Politie allemaal wil uitrusten met zogenaamde tasers (zo genoemd naar de eerste fabrikant) oftewel stroomstootwapens. De arrestatieteams gebruiken de tasers al langere tijd en hoewel ik er verder niets over hoor, zijn ze er nog steeds. De AT's zouden ze absoluut niet gebruiken als ze er niet tevreden over waren - die zeggenschap over hun uitrusting hebben ze.
Maar nu zou dus iedere platte pet, ruiter, biker of motorrijder met een taser uitgerust moeten worden. EN ik vraag me af: waarom? Een taser is zeker geen wondermiddel. Het heet een niet-dodelijk wapen te zijn, maar sinds de uitvinding ervan zijn er letterlijk honderden doden gevallen door het gebruik ervan. Nu weet ik wel: elke uitvinding die met een goede bedoeling is bedacht, kan door mensen misbruikt worden. Het kost minder dan 10 seconden om filmpjes te vinden op het internet van misbruik door - meestal - agenten, meestal uit Amerika waarbij onnodig lange stroomstoten worden gegeven, meerdere malen achter elkaar.
Allereerst een paar praktische bezwaren: waar moet ik het ding laten? Aan de koppel is geen ruimte meer. Je zou de taser in de auto of motor kunnen bewaren, maar dan kun je er misschien niet snel genoeg bij in geval van nood en je
hebt het inbraak- of diefstalrisico. Dat moeten we dus niet willen. Wat worden de voorwaarden van inzet? Voor het gebruik van het vuurwapen of de pepperspray bestaan allerlei wettelijke regels, waar iedere agent jaarlijks op afgetoetst wordt. Dat moet dan ook bedacht worden voor een taser. En wat zijn de gevaren? Als één agent een verdachte tracht onder controle te krijgen en de andere agent besluit de taser in te zetten, krijgt de eerste agent dan ook een stroomstoot? En zo ja, hoe zwaar dan?
En een vervanging voor het nieuwe vuurwapen wordt het ook niet. De beslissing voor de Walther P99Q is al gevallen en ik weet uit betrouwbare bron dat een klas van politiesurveillanten, die nu voor niveau 3 of 4 op de opleiding zitten, komende week de eerste schietlessen krijgen met het nieuwe wapen en dus als eerste - zelfs nog vóór het AT - zullen worden uitgerust met de nieuwe Walther.
Daarnaast loopt er nog een ander onderzoek naar een less-lethal weapon, de nieuwe uitschuifbare wapenstok. Daarmee is in Zwolle en Deventer geëxperimenteerd in de horeca-diensten. Ik heb nog geen ervaringen gehoord, maar de wapenstok is opgebouwd uit stalen segmenten die in elkaar schuiven en blokkeren als je hem uitschuift. Hierdoor ontstaat een knuppel van 40 of 60 cm lang, al naar gelang het model. Maar de stok veert niet mee en wanneer je verkeerd geraakt wordt, loop je de kans op serieus letsel.
Maar goed, daar zit hem dan ook de crux. Als je je gedraagt dan kom je niet in aanraking met de politie en als dat toch gebeurt, dan zou de algemene regel moeten zijn: gedraag je en doe wat je gezegd wordt. Je mag het er niet mee eens zijn, maar op dat moment is de beslissing voor jou genomen en heb je dat maar te aanvaarden. Doe je dat niet en wordt de sfeer gewelddadig, dan kan de politie geweld gebruiken door middel van de bovengenoemde middelen.
Als ik dan toch moet kiezen, geef mij maar de wapenstok. Ten eerste omdat de huidige wapenstok allang niet meer voldoet, als dat ooit al het geval is geweest. Te kort, te slap. Daarnaast is het effect van vier dienders, die allemaal de wapenstok uit laten schuiven, een schrikeffect op een groep. Dat is een bewezen feit. En omdat je altijd gekken hebt die iets denken in de trant van : Van die taser krijg ik toch geen permanent letsel en je moet alles een keer geprobeerd hebben, dus kom maar op met die taser. En om dat te bereiken zijn ze bereid om ver te gaan, totdat een agent zich genoodzaakt voelt de taser te gebruiken. Of erger. En geloof me: agenten gebruiken niet graag geweld. Alleen als het niet anders kan. Want ook agenten moeten tegen een stootje kunnen.
Maar nu zou dus iedere platte pet, ruiter, biker of motorrijder met een taser uitgerust moeten worden. EN ik vraag me af: waarom? Een taser is zeker geen wondermiddel. Het heet een niet-dodelijk wapen te zijn, maar sinds de uitvinding ervan zijn er letterlijk honderden doden gevallen door het gebruik ervan. Nu weet ik wel: elke uitvinding die met een goede bedoeling is bedacht, kan door mensen misbruikt worden. Het kost minder dan 10 seconden om filmpjes te vinden op het internet van misbruik door - meestal - agenten, meestal uit Amerika waarbij onnodig lange stroomstoten worden gegeven, meerdere malen achter elkaar.
Allereerst een paar praktische bezwaren: waar moet ik het ding laten? Aan de koppel is geen ruimte meer. Je zou de taser in de auto of motor kunnen bewaren, maar dan kun je er misschien niet snel genoeg bij in geval van nood en je
hebt het inbraak- of diefstalrisico. Dat moeten we dus niet willen. Wat worden de voorwaarden van inzet? Voor het gebruik van het vuurwapen of de pepperspray bestaan allerlei wettelijke regels, waar iedere agent jaarlijks op afgetoetst wordt. Dat moet dan ook bedacht worden voor een taser. En wat zijn de gevaren? Als één agent een verdachte tracht onder controle te krijgen en de andere agent besluit de taser in te zetten, krijgt de eerste agent dan ook een stroomstoot? En zo ja, hoe zwaar dan?
En een vervanging voor het nieuwe vuurwapen wordt het ook niet. De beslissing voor de Walther P99Q is al gevallen en ik weet uit betrouwbare bron dat een klas van politiesurveillanten, die nu voor niveau 3 of 4 op de opleiding zitten, komende week de eerste schietlessen krijgen met het nieuwe wapen en dus als eerste - zelfs nog vóór het AT - zullen worden uitgerust met de nieuwe Walther.
Daarnaast loopt er nog een ander onderzoek naar een less-lethal weapon, de nieuwe uitschuifbare wapenstok. Daarmee is in Zwolle en Deventer geëxperimenteerd in de horeca-diensten. Ik heb nog geen ervaringen gehoord, maar de wapenstok is opgebouwd uit stalen segmenten die in elkaar schuiven en blokkeren als je hem uitschuift. Hierdoor ontstaat een knuppel van 40 of 60 cm lang, al naar gelang het model. Maar de stok veert niet mee en wanneer je verkeerd geraakt wordt, loop je de kans op serieus letsel.
Maar goed, daar zit hem dan ook de crux. Als je je gedraagt dan kom je niet in aanraking met de politie en als dat toch gebeurt, dan zou de algemene regel moeten zijn: gedraag je en doe wat je gezegd wordt. Je mag het er niet mee eens zijn, maar op dat moment is de beslissing voor jou genomen en heb je dat maar te aanvaarden. Doe je dat niet en wordt de sfeer gewelddadig, dan kan de politie geweld gebruiken door middel van de bovengenoemde middelen.
Als ik dan toch moet kiezen, geef mij maar de wapenstok. Ten eerste omdat de huidige wapenstok allang niet meer voldoet, als dat ooit al het geval is geweest. Te kort, te slap. Daarnaast is het effect van vier dienders, die allemaal de wapenstok uit laten schuiven, een schrikeffect op een groep. Dat is een bewezen feit. En omdat je altijd gekken hebt die iets denken in de trant van : Van die taser krijg ik toch geen permanent letsel en je moet alles een keer geprobeerd hebben, dus kom maar op met die taser. En om dat te bereiken zijn ze bereid om ver te gaan, totdat een agent zich genoodzaakt voelt de taser te gebruiken. Of erger. En geloof me: agenten gebruiken niet graag geweld. Alleen als het niet anders kan. Want ook agenten moeten tegen een stootje kunnen.
Advocaat van de duivel
Terwijl het proces tegen de verdachten van het doodschoppen van de grensrechter Richard Nieuwenhuizen bezig is, had ik zo mijn eigen beslommeringen met advocaten, afgelopen week. Ziet u, ik dacht altijd dat een advocaat er was om de belangen van zijn cliënt te behartigen. Ervoor te zorgen dat ze een eerlijk proces kregen. Ervoor te zorgen dat het bewijs, dat het Openbaar Ministerie verzameld heeft, niet onrechtmatig verkregen was en geen ruimte overliet voor andere interpretatie. Hoe naïef van mij. Want in de regel is het eerste advies dat een advocaat aan zijn of haar cliënt geeft is "niets zeggen. Wat ze ook aan je vragen: niets zeggen".
De huidige advocatuur is er meer op gericht om boeven buiten de gevangenis te houden dan te zorgen dat het recht zijn loop krijgt. Natuurlijk, als ik ooit in een beklaagdenbank terechtkom, zou ik ook een advocaat willen die ervoor zorgt dat ik eerlijk behandeld word en dat ik, als het even kan, vrijgesproken wordt. maar ik ben wel zo eerlijk om toe te geven dat ik fout ben geweest, als dat de waarheid is. Gedrag heeft consequenties, nietwaar?
Advocaten weten veel beter nog dan het Openbaar ministerie, de publieke opinie te bespelen. Zoeken graag de pers op omdat zij weten, dat daar punten te behalen zijn. Wie de Publieke Opinie mee heeft, krijgt sympathie. Terwijl het de advocaten zijn die, als het Openbaar Ministerie hetzelfde doet, de eerste zijn die hard schreeuwen dat de privacy van hun cliënten aangetast wordt en dat de rechtsorde groot onrecht wordt aangedaan. Zoals de advocaten van Robert M. luidkeels protesteerden tegen de beslissing van de rechter, om de ouders van misbruikte kinderen te horen in het kader van het spreekrecht van slachtoffers. De ouders waren geen slachtoffers, zo betoogden de advocaten, maar de kinderen. Dat die kinderen grotendeels minderjarig - ja, soms nog baby's- waren, die onmogelijk onder woorden konden brengen wat ze gevoeld en ervaren hadden, kwam de advocatuur wel erg goed uit. Wie niets kan zeggen, kan ook de mening van een rechter niet beïnvloeden, nietwaar?
Het is daarom, dat de politie niet erg veel waardering voor de advocatuur op kan brengen. Andersom is dat ook niet altijd even groot, hoor. Sinds het Salduz-arrest heeft een verdachte voorafgaand aan het verhoor recht op een gesprek met een advocaat. Dit kan een advocaat zijn via de piketcentrale of een voorkeursadvocaat. Hoe een 19-jarige inbreker een eigen advocaat kan hebben, laat staan betalen, is één van de wonderen van de rechtstaat. Bij een aanhouding is dat dus de eerste vraag, om een proces voor de rechter niet bij voorbaat kansloos te maken omdat de rechten van de verdachte geschonden zijn.
Afgelopen week hielden collega's een verdachte aan voor een aantal feiten. Verkeersfeiten, rijden onder invloed, het in bezit hebben van inbrekerswerktuigen en een mogelijk verboden wapen, en het feit dat hij nog werd gezocht voor een inbraak. Dat de verdachte wilde verdoezelen door een valse naam op te geven. In de afhandeling van dit alles werkte de fax kennelijk niet goed en kwam de melding niet door bij de piketcentrale. En daardoor zaten wij de volgende dag maar te wachten totdat de voorkeursadvocaat bij de verdachte was geweest, zodat wij het werk voort konden zetten. En toen we tegen de middag - want ook wij zijn gebonden aan een tijdspanne - de advocaat nòg niet was geweest, hebben we hem gebeld. Toen bleek dat hij geen melding had gehad en dus niet op de hoogte was van het feit dat zijn cliënt überhaupt vast zat. En natuurlijk was het eerste wat hij deed, klagen dat de rechten van zijn cliënt geschonden waren.
Uiteindelijk draaide het erop uit, dat de verdachte voortijdig in vrijheid werd gesteld. Daar kwam natuurlijk wel meer bij kijken en er waren goede redenen voor, maar daar kan ik uit het oogpunt van privacy en geheimhoudingsplicht niet al te veel over vertellen. Neem maar van mij aan, dat wij als politie met een kater achterbleven en dat de advocaat een dikke rekening in kan dienen bij een verdachte waarvan wij weten dat het een beroepsinbreker is. En die rekening wordt betaald door nog meer inbraken te plegen, want een eerlijke manier om aan geld te komen kent deze verdachte niet. Ik kan dat zeggen, want het was niet de eerste keer dat ik hem aanhield.
Vanmorgen stond een ingezonden brief in een landelijk dagblad van een ongetwijfeld hoog bejaarde burger. Die stelde dat 'verdachten vastgehouden moeten worden totdat ze bekennen, zoals de Koninklijke Marechaussee in zijn tijd altijd deed ' . Die tijd is gelukkig lang voorbij, want je bent nog altijd verdachte en pas schuldig als dat onomstotelijk wordt bewezen. Maar er is een verschil tussen zand in de raderen strooien of de belangen van een verdachte behartigen.
De huidige advocatuur is er meer op gericht om boeven buiten de gevangenis te houden dan te zorgen dat het recht zijn loop krijgt. Natuurlijk, als ik ooit in een beklaagdenbank terechtkom, zou ik ook een advocaat willen die ervoor zorgt dat ik eerlijk behandeld word en dat ik, als het even kan, vrijgesproken wordt. maar ik ben wel zo eerlijk om toe te geven dat ik fout ben geweest, als dat de waarheid is. Gedrag heeft consequenties, nietwaar?
Advocaten weten veel beter nog dan het Openbaar ministerie, de publieke opinie te bespelen. Zoeken graag de pers op omdat zij weten, dat daar punten te behalen zijn. Wie de Publieke Opinie mee heeft, krijgt sympathie. Terwijl het de advocaten zijn die, als het Openbaar Ministerie hetzelfde doet, de eerste zijn die hard schreeuwen dat de privacy van hun cliënten aangetast wordt en dat de rechtsorde groot onrecht wordt aangedaan. Zoals de advocaten van Robert M. luidkeels protesteerden tegen de beslissing van de rechter, om de ouders van misbruikte kinderen te horen in het kader van het spreekrecht van slachtoffers. De ouders waren geen slachtoffers, zo betoogden de advocaten, maar de kinderen. Dat die kinderen grotendeels minderjarig - ja, soms nog baby's- waren, die onmogelijk onder woorden konden brengen wat ze gevoeld en ervaren hadden, kwam de advocatuur wel erg goed uit. Wie niets kan zeggen, kan ook de mening van een rechter niet beïnvloeden, nietwaar?
Het is daarom, dat de politie niet erg veel waardering voor de advocatuur op kan brengen. Andersom is dat ook niet altijd even groot, hoor. Sinds het Salduz-arrest heeft een verdachte voorafgaand aan het verhoor recht op een gesprek met een advocaat. Dit kan een advocaat zijn via de piketcentrale of een voorkeursadvocaat. Hoe een 19-jarige inbreker een eigen advocaat kan hebben, laat staan betalen, is één van de wonderen van de rechtstaat. Bij een aanhouding is dat dus de eerste vraag, om een proces voor de rechter niet bij voorbaat kansloos te maken omdat de rechten van de verdachte geschonden zijn.
Afgelopen week hielden collega's een verdachte aan voor een aantal feiten. Verkeersfeiten, rijden onder invloed, het in bezit hebben van inbrekerswerktuigen en een mogelijk verboden wapen, en het feit dat hij nog werd gezocht voor een inbraak. Dat de verdachte wilde verdoezelen door een valse naam op te geven. In de afhandeling van dit alles werkte de fax kennelijk niet goed en kwam de melding niet door bij de piketcentrale. En daardoor zaten wij de volgende dag maar te wachten totdat de voorkeursadvocaat bij de verdachte was geweest, zodat wij het werk voort konden zetten. En toen we tegen de middag - want ook wij zijn gebonden aan een tijdspanne - de advocaat nòg niet was geweest, hebben we hem gebeld. Toen bleek dat hij geen melding had gehad en dus niet op de hoogte was van het feit dat zijn cliënt überhaupt vast zat. En natuurlijk was het eerste wat hij deed, klagen dat de rechten van zijn cliënt geschonden waren.
Uiteindelijk draaide het erop uit, dat de verdachte voortijdig in vrijheid werd gesteld. Daar kwam natuurlijk wel meer bij kijken en er waren goede redenen voor, maar daar kan ik uit het oogpunt van privacy en geheimhoudingsplicht niet al te veel over vertellen. Neem maar van mij aan, dat wij als politie met een kater achterbleven en dat de advocaat een dikke rekening in kan dienen bij een verdachte waarvan wij weten dat het een beroepsinbreker is. En die rekening wordt betaald door nog meer inbraken te plegen, want een eerlijke manier om aan geld te komen kent deze verdachte niet. Ik kan dat zeggen, want het was niet de eerste keer dat ik hem aanhield.
Vanmorgen stond een ingezonden brief in een landelijk dagblad van een ongetwijfeld hoog bejaarde burger. Die stelde dat 'verdachten vastgehouden moeten worden totdat ze bekennen, zoals de Koninklijke Marechaussee in zijn tijd altijd deed ' . Die tijd is gelukkig lang voorbij, want je bent nog altijd verdachte en pas schuldig als dat onomstotelijk wordt bewezen. Maar er is een verschil tussen zand in de raderen strooien of de belangen van een verdachte behartigen.
Abonneren op:
Posts (Atom)