In het vorige stukje schreef ik iets over Mobiel Banditisme. Ons district is vorig jaar begonnen met een tegenoffensief tegen de inbraken in de donkere dagen voor kerst. al jaren lang is te zien dat tegen de kerst het aantal woninginbraken en auto-inbraken stijgt. En niemand die er iets tegen schijnt te kunnen doen. Mijn toenmalige chef en een groefschef uit een andere plaats bedachten een plan, bestaande uit drie maanden lang op verschillende plaatsen in het district controles houden. Maar niet zomaar verkeerscontroles, maar meer 'controles in het verkeer'.
Al jaren lang is bekend dat bendes Polen, Litouwers en Bulgaren zich bezig houden met deze vormen van criminaliteit. Het wordt alleen iet van de daken geschreeuwd, want we willen niet discrimineren. Iedereen weet echter dat het waar is. Ook Ieren laten van zich horen. In groepen trekken ze rond, plegen in een aantal dagen inbraken, diefstallen enzovoorts - soms op bestelling - en vluchten weer de grens over. Ook skimming wordt veel gedaan, veel door Bulgaren en Albaniërs. Vrouwenhandel, geld witwassen, diefstal van auto's....Alles waar geld mee te verdienen valt. En dus controleren wij langs de weg vooral op witte kentekenplaten. Midden- en Oosteuropeanen.
Dit jaar is de tweede editie van dit controleschema. Ik ben samen met een collega uit Nieuwegein de operationeel commandant. Maar het samenwerkingsverband gaat verder. Het Korps Landelijke Politiediensten levert mensen, materieel en kennis. De Koninklijke marechaussee levert mensen. De belasting schuift aan.
Ik hoor de criticasters al weer mopperen dat we alleen voor de belasting werken. Maar wij mogen dan schelden op de Grieken, die van belastingontduiking hun nationale sport hebben gemaakt. Als ik soms hoor wat mensen aan belastingschuld open hebben staan, valt daar mijn mond van open.
We hebben al leuke resultaten geboekt. Een aantal mensen gecontroleerd die op onze 'most wanted' lijst stonden. Heel veel informatie verzameld over oost-europeanen. Met wie gaan ze om, waar verblijven ze, waar gaan ze naartoe. Veel openstaande boetes geïncasseerd en mensen aangehouden die om de één of andere reden nog gezocht werden. Mensen met verboden wapens. Mensen met grote pakken geld op zak. Mensen die leefden van de ellende van anderen. Pooiers zogezeid.
We verwachten er echter nog veel meer van. Dus we gaan nog even door. Ik ben dus even weg uit mijn wijk. Die werkzaamheden worden natuurlijk ook waargenomen door mijn collega's. Tegen de Kerst ben ik er weer. Met nog meer spannende verhalen, hoop ik.
zaterdag 29 oktober 2011
donderdag 27 oktober 2011
Verlies
Het heeft dik twee maanden geduurd, maar eindelijk kan ik
weer bloggen. Dingen van me af schrijven. Leuke dingen en dingen die me dwars
zaten. Zaken die ik heb meegemaakt. Zoals een weekendje naar Denemarken met
mijn vrouw om daar een onvergetelijk concert bij te wonen van Brad Paisley, een
Amerikaanse countryartiest. ( en nee! Het feit dat ik van country houd, wil
niet zeggen dat ik een paard heb en aan line-dancing doe!) Of ik zou kunnen
schrijven over de voorbereidingen voor een project genaamd “mobiel banditisme”
, waar ik voor drie maanden operationeel commandant wordt, samen met een
collega uit Nieuwegein. En dat ik het wijkwerk dus even drie maanden laat
rusten. Dit project richt zich op rondtrekkende dievenbendes, zoals
Oostblokkers, Ieren en anderen bij wie het begrip ‘mijn en dijn’ ver te zoeken
is.
weer bloggen. Dingen van me af schrijven. Leuke dingen en dingen die me dwars
zaten. Zaken die ik heb meegemaakt. Zoals een weekendje naar Denemarken met
mijn vrouw om daar een onvergetelijk concert bij te wonen van Brad Paisley, een
Amerikaanse countryartiest. ( en nee! Het feit dat ik van country houd, wil
niet zeggen dat ik een paard heb en aan line-dancing doe!) Of ik zou kunnen
schrijven over de voorbereidingen voor een project genaamd “mobiel banditisme”
, waar ik voor drie maanden operationeel commandant wordt, samen met een
collega uit Nieuwegein. En dat ik het wijkwerk dus even drie maanden laat
rusten. Dit project richt zich op rondtrekkende dievenbendes, zoals
Oostblokkers, Ieren en anderen bij wie het begrip ‘mijn en dijn’ ver te zoeken
is.
Maar helaas werden we gisterenavond opgeschrikt door een
ontzettende boodschap. Mijn wijkchef belde me met het bericht dat een collega
uit Woerden, tijdens de dienst en onderweg naar een melding een ongeluk met de
motor had gekregen en aan de gevolgen daarvan overleden was. Hij laat een vrouw
en een zoontje achter van drie jaar oud en, zoals ik vanmorgen hoorde, wordt de
tweede over een dikke maand verwacht. Ik kende deze collega goed, omdat hij een
tijdje op mijn wijkteam had gewerkt. En hoewel hij niet bepaald met opgeheven
hoofd naar een ander wijkteam is gegaan, is dit iets wat je absoluut niemand
toewenst. Vriend of vijand,maakt niet uit.
ontzettende boodschap. Mijn wijkchef belde me met het bericht dat een collega
uit Woerden, tijdens de dienst en onderweg naar een melding een ongeluk met de
motor had gekregen en aan de gevolgen daarvan overleden was. Hij laat een vrouw
en een zoontje achter van drie jaar oud en, zoals ik vanmorgen hoorde, wordt de
tweede over een dikke maand verwacht. Ik kende deze collega goed, omdat hij een
tijdje op mijn wijkteam had gewerkt. En hoewel hij niet bepaald met opgeheven
hoofd naar een ander wijkteam is gegaan, is dit iets wat je absoluut niemand
toewenst. Vriend of vijand,maakt niet uit.
Daarom werd er vanmorgen en bijeenkomst gehouden op het
politiebureau te Woerden om elkaar steun te geven. Met elkaar te praten. Te
omhelzen. En te janken. En iedereen die geen nachtdienst had gehad of
anderszins verhinderd was, was er. Een grote verkeerscontrole, die eigenlijk
vanochtend had moeten plaatsvinden, was afgelast. De wijkchef, de districtschef
en zelfs de nieuwe korpschef hielden een korte maar emotionele toespraak.
Spoorden ons aan vooral bij elkaar te zijn en te praten. Ervaringen te delen.
Zorgen dat we de zaken weer op een rij kregen. Uit naburige districten werd
hulp en opvang voor de dienst toegezegd.
politiebureau te Woerden om elkaar steun te geven. Met elkaar te praten. Te
omhelzen. En te janken. En iedereen die geen nachtdienst had gehad of
anderszins verhinderd was, was er. Een grote verkeerscontrole, die eigenlijk
vanochtend had moeten plaatsvinden, was afgelast. De wijkchef, de districtschef
en zelfs de nieuwe korpschef hielden een korte maar emotionele toespraak.
Spoorden ons aan vooral bij elkaar te zijn en te praten. Ervaringen te delen.
Zorgen dat we de zaken weer op een rij kregen. Uit naburige districten werd
hulp en opvang voor de dienst toegezegd.
En dan blijkt maar weer eens wat een hechte kliek
politiemensen zijn. Voor elkaar. Iedereen samen. In een kantoortje was een
stilteruimte en een condoleanceregister ingericht. Met daar op een tafel zijn
toegangspas, legitimatiebewijs, een leren mapje waar zijn oordoppen in hadden
gezeten en zijn telefoon. Met de waterschade nog zichtbaar achter het scherm.
Dat deed me echt wel wat, hoor. Na een hele tijd handen schudden, elkaar
omhelzen en speculeren over hoe het precies gebeurd was ( de resultaten van het
onderzoek volgen de komende dagen) gingen we weer naar onze bureaus. Die
gesloten waren. En waar de korpsvlag en de Nederlandse vlag halfstok hingen.
Iedereen die geen dringende werkzaamheden had, kon vandaag naar huis. Of kon
blijven, wat je wilde. Ik ben naar huis gegaan. Om op het internet een
discussie te lezen over de rijvaardigheden van agenten heden ten dage en de
staat waarin het materieel verkeert. Sommige mensen moeten altijd wat roepen
van de zijlijn.
politiemensen zijn. Voor elkaar. Iedereen samen. In een kantoortje was een
stilteruimte en een condoleanceregister ingericht. Met daar op een tafel zijn
toegangspas, legitimatiebewijs, een leren mapje waar zijn oordoppen in hadden
gezeten en zijn telefoon. Met de waterschade nog zichtbaar achter het scherm.
Dat deed me echt wel wat, hoor. Na een hele tijd handen schudden, elkaar
omhelzen en speculeren over hoe het precies gebeurd was ( de resultaten van het
onderzoek volgen de komende dagen) gingen we weer naar onze bureaus. Die
gesloten waren. En waar de korpsvlag en de Nederlandse vlag halfstok hingen.
Iedereen die geen dringende werkzaamheden had, kon vandaag naar huis. Of kon
blijven, wat je wilde. Ik ben naar huis gegaan. Om op het internet een
discussie te lezen over de rijvaardigheden van agenten heden ten dage en de
staat waarin het materieel verkeert. Sommige mensen moeten altijd wat roepen
van de zijlijn.
Ik had graag vrolijker berichten willen plaatsen. En die komen
nog wel. Maar als een collega overlijdt, zeker tijdens de dienst, dan staat
alles even stil. Onderweg naar een melding om de ambulance te helpen bij een
onwelwording. Onderweg om iemand, die
hij niet kende, te helpen. Gewoon omdat dat zijn beroep was. Hulp verlenen aan
hen die dat behoeven.
nog wel. Maar als een collega overlijdt, zeker tijdens de dienst, dan staat
alles even stil. Onderweg naar een melding om de ambulance te helpen bij een
onwelwording. Onderweg om iemand, die
hij niet kende, te helpen. Gewoon omdat dat zijn beroep was. Hulp verlenen aan
hen die dat behoeven.
Rust zacht,Lucas.
Niet geschoten
De afgelopen dagen was de elke dag wel een keer raak: een schietincident waarbij de politie gebruik maakte van het vuurwapen. In Oss en Uithoorn werden inbrekers neergeschoten, in Utrecht werd een verwarde man neergeschoten. In Horst werd ook een inbreker neergeschoten en in Heinenoord werd een verwarde man neergeschoten. Allemaal in de laatste zeven dagen. In Nederland. Echt waar.
Het NOS-journaal besteedde gisteren aandacht aan iets waar iedereen wel een vermoeden van heeft: de politie schiet steeds vaker. Eigenlijk is er een stijgende lijn te ontdekken sinds het Sunset Grooves-feest in Hoek van Holland, enkele jaren geleden. De NOS stelde zelfs dat er nergens ter wereld zoveel doden vallen door vuurwapengeweld van de politie als in Nederland, alleen Canada en de Verenigde Staten uitgezonderd. Vorig jaar waren er 2 doden te betreuren en 23 gewonden gevallen als gevolg van vuurwapengeweld door de politie en dit jaar staat de teller al op 18 schietincidenten, dus er zit duidelijk een stijgende lijn in. Ter vergelijking: in Duitsland zijn in 2009 'slechts' 9 mensen doodgeschoten door de politie. En dat land is vele malen groter en telt veel meer politiemensen als Nederland.
Zijn Nederlandse politiemensen dan een stelletje gun-crazies, die er bij het minste geringste maar op los knallen? Verre van dat, kan ik uit eigen ervaring mededelen. In twaalf jaar tijd heb ik drie keer mijn vuurwapen getrokken. De eerste keer was ik nog op stage tijdens de opleiding. Ik stond vooraan bij een uitpraatprocedure en trok mijn wapen, maar achter mij stonden nog tien collega's uit een andere regio die ook allemaal hun vuurwapen trokken. Dat deed me besluiten, dat als er geschoten zou worden, ik in ieder geval niet de eerste zou zijn. De tweede maal was toen ik midden in de nacht werd geconfronteerd met een auto met vier ramkrakers die ineens allemaal uit de auto stoven. Uit pure reactie trok ik mijn wapen en richtte, maar dacht toen dat het feit- een kraak in een telefoniewinkel – het niet waard was om er iemand voor neer te schieten. En de derde keer was onlangs, bij een uitpraatprocedure, waarbij iemand die zijn vrouw had bedreigd met de dood én altijd in het bezit van een vuurwapen was geweest, aangehouden werd. Ik heb dus nooit buiten de schietbaan hoeven te schieten en ik hoop dat het nooit nodig zal zijn. Maar ik hoop óók, dat als het wel nodig is, ik niet zal aarzelen op die cruciale seconde.
Nederlandse agenten zijn jarenlang puur bang gemaakt voor de mogelijke gevolgen die het voor hen zou hebben als het pistool zouden trekken en gebruiken. Voor je het wist, stond je voor de rechtbank waar mensen die er niet bij waren geweest en nooit eerder zoiets dergelijks hadden meegemaakt, over jouw gedrag zouden oordelen. Die bangheid is de laatste jaren wat aan het afnemen. De roep om respect is ook bij de politie duidelijker geworden. Niet dat respect iets is dat uit de loop van een vuurwapen komt, dat is angst. Laten we die twee niet met elkaar verwarren. Maar Nederlandse politiemensen zijn de laatste tien jaar afgeschilderd als een stelletje watjes, belastinginners en van-achter-een-boom boeteschrijvers. Terwijl dit niet waar is. Ik weet als geen ander hoe hard er gewerkt wordt, op alle lagen van de organisatie, om beter getraind te worden, om meer boeven te vangen en om betere processen-verbaal aan te leveren zodat er meer verdachten veroordeeld worden.
Ik heb mijn vrouw ernaar gevraagd, of ze ooit bang was dat mij iets zou overkomen. In de loop van mijn werk. Dat bevestigde ze, maar ze veronderstelde dat ik dat zelf ook zou hebben. Dat heb ik ook, maar meestal achteraf, als ik de tijd neem om alles nog eens de revue te laten passeren en me bedenkt wat er allemaal anders had gemoeten. En hoe vreselijk fout het had kunnen gaan. Maar tegelijkertijd kun je je daar niet door tegen laten houden. En dat je er niet constant stil bij kunt staan, maar wel rekening mee houdt. Het is een beroepsrisico.
Ik las net dat een agent in Groningen een schadevergoeding heeft geëist aan een verdachte, die hij zelf heeft neergeschoten. Deze verdachte bedreigde de agent met een pijl en boog, waaraan hij mespunten had vastgemaakt. Praten hielp niet en de agent zag zich genoodzaakt om de man in zijn been te schieten. En kreeg daar zo'n psychische knauw van, dat hij zijn vuurwapen had moeten gebruiken om een ander mens neer te schieten, dat hij de verdachte daarvoor aansprakelijk stelt. Een interessant standpunt, maar ik weet niet goed, wat ik er van moet denken. Een uitspraak volgt nog, en ik zal u zeker op de hoogte houden.
Ik schreef het ergens al eerder "Better to be judged by twelve men, than carried away by six" In politieland zeggen we: aan het einde van de dag wil je wel je eigen schoenen thuisbrengen.
Eindeloos respect...
Nederland kent de hoogste concentratie tijdschriften per hoofd van de bevolking. Daarom is het niet gek dat er meerdere politietijdschriften zijn. De grootste hiervan is BLAUW. Het ligt regelmatig op de koffietafel bij ons. En twee nummers geleden, net voor mijn vakantie, las ik een gedicht in dat blad, dat me naar de keel greep. En mij niet alleen. Een collega, wier ambitie het is om zedenrechercheur te worden, ( en inmiddels is aangenomen) heeft het gedicht uitgeknipt en aan haar postvakje geplakt. Ik vond het zó mooi, dat ik het u niet wilde onthouden. Ik heb dus de redactie van BLAUW gemaild met het verzoek het gedicht over te mogen nemen. Ik kreeg als antwoord dat het ingebracht was door de hoofdcommissaris van Amsterdam, Bernard Welten, en dat ik het dus aan de persvoorlichting van Amsterdam moest vragen. Ik zag de bui al hangen, want als zij de blog lazen zouden ze wel eens tot de ontdekking kunnen komen dat ik geen hoge pet op heb van de ´republiek Amsterdam-Amstelland´ en het verzoek weigeren. Ik zag overigens dat Welten gewoon in de adreslijst stond, maar een direct mailtje aan hem heb ik toch maar uit mijn hoofd gelaten. Ik heb echter niks mogen vernemen van Amsterdam of Welten, ook niet na herhaald verzoek, dus ik neem de gok maar gewoon. Mocht ik gepakt worden op verbreken van het auteursrecht, dan houd ik een collecte onder u, trouwe lezer, om zo de boete af te kunnen betalen.
Het gedicht is geschreven door een zedenrechercheur uit Amsterdam Amstelland, genaamd Michael Reijnders, die vorig jaar is overleden.
JEROENTJE
Je kent dat wel, zo´n verjaardagsfeest
Waarvan er al zoveel zijn geweest
Een jarige die niks voor je betekent
Maar die wel ieder jaar weer op je rekent
Met altijd weer diezelfde smoelen
En altijd weer dezelfde praat
Over voetbal, televisie
En Miep die naar Mallorca gaat
En altijd over de politie
En over het werk van jou en mij
Hoe we het toch kunnen
Iedere dag die smeerlapperij
Meestal haal ik dan mijn schouders op
En mompel `ach, het is maar een baan`
Maar soms wil ik dat ze het snappen
En trek ik me zo´n opmerking aan
Dan vertel ik ze over Jeroen
In de hoop dat ze begrijpen
Waarom wij dit werk doen
Ik vertel ze over Jeroen van zeven
Maar hij wordt al bijna acht
Die elke woensdagavond
Met buikpijn op zijn vader wacht
Want woensdags dan gaat mama
Zingen dan moet ze oefenen met het koor
Dus dan brengt papa hem naar bed
En leest hij altijd nog wat voor
En als hij dan de trap hoort kraken
En zijn vader naast hem staat
Dan zou Jeroen de liefste dood zijn
Omdat-ie weet wat komen gaat.
En terwijl zijn vader voorleest
Knijpt Jeroen zijn ogen dicht
Omdat hij bang is van zijn handen
En al dat zweet op zijn gezicht
Daarna ligt hij nog uren wakker
En komt hij eigenlijk pas tot rust
Als hij zijn moeder thuis hoort komen
Die denkt dat hij al slaapt
En hem heel voorzichtig kust
Twee jaar geleden gaf Jeroentje
Al zijn voorleesboeken weg, aan Aart
Die is nog steeds zijn beste vriendje
En mama was ontzettend kwaad
Maar Jeroen die durfde niks te zeggen
Over zijn allergrootste geheim
En al die enge dromen
`Dan doe je mama heel veel pijn`
Had papa hem gezegd
`En mag je nooit meer bij ons wonen`
Tot de dag dan Jeroen moest huilen
Zomaar, midden in de klas
En de meester hem apart nam
En hem vroeg wat er toch was
Uiteindelijk zat Jeroen bij ons
En deed hij dapper zijn verhaal
Aan een lieve mevrouw
En ze begreep het allemaal
En hij kreeg ook nog Coca Cola
En een hele leuke beer
Toen hij ´s avonds in zijn bed lag
Deed zijn buik niet langer zeer
Het gaat ons niet over salarisschalen
Of over een prachtig nieuw bureau
Niet over jaarverslagen
Of een cijfer-goochel-show.
Het gaat niet over ons
Niet over de moeite en de pijn
Nee, wij doen dit werk omdat we weten
Dat al die kinderen als Jeroentje
Ons eeuwig dankbaar zullen zijn.
Privacy
De discussie die van de week werd aangezwengeld door Jacob Kohnstamm deed me denken aan een boek dat ik heb gelezen tijdens een welverdiende vakantie in de Achterhoek, vorige week. Het boek was geschreven door John Grisham, de man die romans over rechtspraak zowat heeft geïntroduceerd. Dit boek, genaamd het vonnis, ging over een advocaat die met behulp van het bedrijfsleven gekozen wordt tot opperrechter in het hooggerechtshof van Mississippi, op voorwaarde dat hij gunstige uitspraken doet voor datzelfde bedrijfsleven. De zogenaamde lawsuits, waarbij bedrijven of doktoren worden aangeklaagd wegens wanprestaties, echt of niet, leveren miljoenen dollars aan schadevergoedingen op – terecht of niet. En dan gebeuren er dingen in het leven van deze rechter, bij zijn familie, waarbij nalatigheid van bedrijven en doktoren er duimendik bovenop ligt. Maar hij zou zijn principes – en de mensen die hem, vooral financieel, gesteund hebben, verraden als hij een lawsuit zou aanspannen. De wereld is niet altijd zwart/wit, zeg maar.
Jacob Kohnstamm wilde het strafbaar stellen dat particulieren en bedrijven beelden van inbrekers, overvallers en dieven op het internet of op posters publiceren, want dat zou de privacy van de verdachten ernstig schenden. En Kohnstamm wilde zelfs dat zijn CPB, het college bescherming persoonsgegevens, de mogelijkheid kreeg om boetes van astronomische hoogtes op te leggen, zonder tussenkomst van een rechter. Toen ik dat alles las vroeg ik me af of deze Jacob Kohnstamm, of zijn familie, ooit slachtoffer was geworden van een ernstig misdrijf. Ik hoop het niet voor de man, maar het zou wel goed voor hem zijn als op die manier de ogen werden geopend.
Want in den beginne, toen de politie steeds meer en meer met aangeboden beeldmateriaal ging werken, kwam het OM met een schema, waaruit bleek dat ál het beeldmateriaal dat ergens opgeslagen was ( zoals op een harddisk of CD/ROM) pas na een vordering van een Officier meegenomen mocht worden. Totdat de officieren beseften wat een werk ze zich op de hals hadden gehaald, werd de regeling gauw omgebogen naar een ´ als de eigenaar de beelddrager vrijwillig afstaat, hoeft er niet gevorderd te worden´. Want dat vorderen, of liever gezegd de aanvraag daarvan duurde soms dagen voordat een politieman er wat over hoorde van de rechtbank. Dagen waarin het onderzoek niet verder kon. Dagen waarin het slachtoffer niets hoorde over zijn zaak. Dagen waarin de dader nieuwe delicten kon plegen.
In de huidige tijd, met alle nieuwe techniek, is het heel makkelijk om bewakingsbeelden op internet te plaatsen. Een fietsenhandelaar bij ons deed dit onlangs, en binnen no-time kwamen er mensen naar hem toe de fietsendief herkenden en op verzoek van de verkoper bij de politie een getuigenverklaring kwamen afleggen. Nieuwe technieken zijn een aanwinst voor de politie, want ze slagen dáár, waar wij als opsporingsapparaat al een hele tijd in faalden: het betrekken van burgers bij de opsporing en veiligheid in hun eigen wijk. Het succes van Burgernet en Twitter zijn daar goede voorbeelden van. En dus ook youtube, waar steeds meer beelden op komen te staan.
De privacy van verdachten wordt soms beter beschermd dan die van de slachtoffers, beweren sommigen. Ik ben geneigd het met ze eens te zijn. En laten we wel zijn: zij begonnen! Door in te breken, te stelen, dingen weg te nemen met geweld wat niet van hen was, maakten ze zich een onderwerp van opsporing, en hoewel dat absoluut volgens de regels dient te verlopen, hoeven we ze ook weer niet alle voordelen te geven. Daarnaast – en dat is nog het belangrijkste – wordt hun privacy helemaal niet geschonden. Hun afbeelden worden getoond met de vraag: kent u deze personen? Hun namen worden niet genoemd. Hun adressen worden niet genoemd. Er wordt verteld waar ze van verdacht worden. Dus privacyschending? Een digitale schandpaal? Laat me niet lachen. En dat terwijl er deze week óók een bericht in de krant verscheen, dat veroordeelden met een taaksctraf een oranje hesje gaan dragen waaraan ze herkenbaar zijn, met de tekst ´Werkt voor de Samenleving´ en dat zoveel mogelijk in hun eigen buurt. Dan kun je zeggen dat hun privacy wordt geschonden. Maar het voorbeeld werkt. En daar gaat het om. Zou Kohnstamm nog tot inkeer komen? Zijn privacy is immers al gewaarborgd….
Sleurhutten
Nederlanders zijn dol op hun caravans. We zijn een volkje
van kranige kampeerders, die weer en wind trotseren om een stukje van de wereld
te zien. Lekker in Zuid Frankrijk in de zon zitten, of in Duitsland van het
bier genieten. Iedereen wil terug naar de natuur, maar niemand wil gaan lopen.
Zoiets. Legendarisch zijn de verhalen van Nederlanders die in één ruk door naar
de Spaanse kust reden met moeders en kinderen en de caravan. En van diezelfde
moeders die in de caravan een mud aardappelen en enkele potten pindakaas
meenamen, want wat de boer niet kent, hoef je hem ook niet voor te zetten. Bij
controles aan de grens moesten regelmatig auto’s en caravans worden uitgeladen
en bekeken worden, wat meeging en wat achter moest blijven. Ik hoorde laatst
van en collega dat de Franse politie, bij constatering van overgewicht, de
extra spullen op jouw kosten opslaat en dat het later opgehaald kan worden. Die
kosten, onnodig te vertellen, zijn niet mals.
van kranige kampeerders, die weer en wind trotseren om een stukje van de wereld
te zien. Lekker in Zuid Frankrijk in de zon zitten, of in Duitsland van het
bier genieten. Iedereen wil terug naar de natuur, maar niemand wil gaan lopen.
Zoiets. Legendarisch zijn de verhalen van Nederlanders die in één ruk door naar
de Spaanse kust reden met moeders en kinderen en de caravan. En van diezelfde
moeders die in de caravan een mud aardappelen en enkele potten pindakaas
meenamen, want wat de boer niet kent, hoef je hem ook niet voor te zetten. Bij
controles aan de grens moesten regelmatig auto’s en caravans worden uitgeladen
en bekeken worden, wat meeging en wat achter moest blijven. Ik hoorde laatst
van en collega dat de Franse politie, bij constatering van overgewicht, de
extra spullen op jouw kosten opslaat en dat het later opgehaald kan worden. Die
kosten, onnodig te vertellen, zijn niet mals.
Ik ben zelf ook een hardcore kampeerder. Met een tentje er
op uit. Nou ja, tentje: We hebben een tent waar ik met gemak mijn auto in kan
parkeren en dan is er nog genoeg ruimte over om in te slapen. Het duurt twee
uur voordat hij staat, maar dan heb je ook wat. Dat ging ons wat vervelen en
dus zijn we afgelopen week met de caravan van mijn vader op vakantie geweest.
En dat is ons zo goed bevallen dat we direct zelf een caravan hebben gekocht.
op uit. Nou ja, tentje: We hebben een tent waar ik met gemak mijn auto in kan
parkeren en dan is er nog genoeg ruimte over om in te slapen. Het duurt twee
uur voordat hij staat, maar dan heb je ook wat. Dat ging ons wat vervelen en
dus zijn we afgelopen week met de caravan van mijn vader op vakantie geweest.
En dat is ons zo goed bevallen dat we direct zelf een caravan hebben gekocht.
En daardoor heb ik me in mijn vakantie toch beziggehouden
met werk. Wet- en regelgeving rondom caravans. Zou ik mijn vakantie daardoor
terug kunnen vragen? Wat is het gewicht van de caravan, en mag ik dat trekken
met mijn auto? Is de caravan verzekerd of moet ik hem bijverzekeren? Moet ik
een E-rijbewijs halen?
met werk. Wet- en regelgeving rondom caravans. Zou ik mijn vakantie daardoor
terug kunnen vragen? Wat is het gewicht van de caravan, en mag ik dat trekken
met mijn auto? Is de caravan verzekerd of moet ik hem bijverzekeren? Moet ik
een E-rijbewijs halen?
Het kostte wat moeite ( gelukkig had ik mijn laptop bij me
en zijn steeds meer campings uitgerust met wifi) maar ik ben erachter gekomen
dat het leeg gewicht van een caravan bepaald wordt op het moment dat hij de
fabriek uitrolt, vermeerderd met een
reservewiel, een gevulde gasfles en een redelijke dagvoorraad water. Dat is
belangrijk om te weten want dat extra gewicht- toch gauw zo’n 70 kilo – mag je
als het ware aftrekken van het leeg gewicht dat op je kentekenbewijs staat vermeld
en dat mag je dus extra meenemen als bagage, voordat je de laadlimiet
overschrijdt.
en zijn steeds meer campings uitgerust met wifi) maar ik ben erachter gekomen
dat het leeg gewicht van een caravan bepaald wordt op het moment dat hij de
fabriek uitrolt, vermeerderd met een
reservewiel, een gevulde gasfles en een redelijke dagvoorraad water. Dat is
belangrijk om te weten want dat extra gewicht- toch gauw zo’n 70 kilo – mag je
als het ware aftrekken van het leeg gewicht dat op je kentekenbewijs staat vermeld
en dat mag je dus extra meenemen als bagage, voordat je de laadlimiet
overschrijdt.
En dat is weer belangrijk, omdat je caravan beladen nooit
méér mag wegen dan het leeg gewicht van je trekkend voertuig. Heb je dat voor
elkaar, heb je ook geen E-rijbewijs nodig. Weegt de caravan wel meer, dan moet
je een E-rijbewijs gaan halen. De combinatie mag samen nooit meer wegen dan
3500 kg. En er zit een maximum aan wat je auto mag trekken. Mijn auto weegt
1138 kilo en mag een geremde aanhanger/caravan trekken van 1200 kg. De caravan die
ik gekocht heb mag ook maximaal 1200 kilo wegen. Als ik een E-rijbewijs haal,
door zo’n 700 euro, dan mag ik welgeteld 60 kilo méér trekken als zonder. Dat
is me de investering niet waard en dus hou ik het gewicht van de caravan goed
in de gaten. Misschien met een volgende auto is het interessanter. En dan is er
nog het gewicht dat op de trekhaak rust. Je hebt er allerlei mooie apparaatjes
voor, maar een stukje hout van 2 bij 3 en een personenweegschaal kunnen het ook
voor je berekenen: de kogeldruk mag niet meer zijn dan 75 kilo. Dus hoeveel je
meeneemt is belangrijk, maar hoe je het meeneemt is minstens net zo belangrijk.
Want is je caravan op de kogel te zwaar, dan komen je voorwielen los en heb je
geen aandrijving en sturing. En is de caravan achterop te zwaar dan trekt hij
je achteras van je auto omhoog, met alle mogelijke gevolgen van dien.
méér mag wegen dan het leeg gewicht van je trekkend voertuig. Heb je dat voor
elkaar, heb je ook geen E-rijbewijs nodig. Weegt de caravan wel meer, dan moet
je een E-rijbewijs gaan halen. De combinatie mag samen nooit meer wegen dan
3500 kg. En er zit een maximum aan wat je auto mag trekken. Mijn auto weegt
1138 kilo en mag een geremde aanhanger/caravan trekken van 1200 kg. De caravan die
ik gekocht heb mag ook maximaal 1200 kilo wegen. Als ik een E-rijbewijs haal,
door zo’n 700 euro, dan mag ik welgeteld 60 kilo méér trekken als zonder. Dat
is me de investering niet waard en dus hou ik het gewicht van de caravan goed
in de gaten. Misschien met een volgende auto is het interessanter. En dan is er
nog het gewicht dat op de trekhaak rust. Je hebt er allerlei mooie apparaatjes
voor, maar een stukje hout van 2 bij 3 en een personenweegschaal kunnen het ook
voor je berekenen: de kogeldruk mag niet meer zijn dan 75 kilo. Dus hoeveel je
meeneemt is belangrijk, maar hoe je het meeneemt is minstens net zo belangrijk.
Want is je caravan op de kogel te zwaar, dan komen je voorwielen los en heb je
geen aandrijving en sturing. En is de caravan achterop te zwaar dan trekt hij
je achteras van je auto omhoog, met alle mogelijke gevolgen van dien.
Hoe dan ook, wij kijken uit naar een seizoensplaats op een
camping ergens op de Utrechtse Heuvelrug. Want in een weekje kamperen in de
achterhoek zijn we erachter gekomen dat Nederland nog zoveel moois te bieden
heeft, dat Duitsland en Frankrijk wel kunnen wachten.
camping ergens op de Utrechtse Heuvelrug. Want in een weekje kamperen in de
achterhoek zijn we erachter gekomen dat Nederland nog zoveel moois te bieden
heeft, dat Duitsland en Frankrijk wel kunnen wachten.
Iemand nog interesse in een grote tunneltent met vier royale
slaapplaatsen en een bagagewagentje? U weet me te bereiken!
slaapplaatsen en een bagagewagentje? U weet me te bereiken!
woensdag 26 oktober 2011
Feestjesavond
Ik heb de afgelopen week vier nachtdiensten gedraaid. Viér! Voor een wijkagent op leeftijd, die zoiets de afgelopen twee jaar niet meer had gedaan, was dat een ware cultuurshock. Ik draai normaal gesproken alleen maar openbare ordediensten, die om 05.00 uur eindigen, net als de slaap het ergst wordt. Nu moest ik door tot 07.00 uur en ik was gesloopt als ik thuiskwam. Echt, wegen die ineens in een bocht uitlopen, overstekende bomen, smaller wordende tunnels…als je slaapdronken achter het stuur zit, zie je de meest vreemde dingen voorbijtrekken.
De zaterdagnacht, traditioneel de drukste, was er één van feestjes. Een groot gedeelte van Nederland is al op vakantie ( heerlijk he, geen files?) en de thuisblijvers vonden het heerlijke weer een goed excuus om de barbecue op te stoken, de stereo op tien te zetten en de biertap open te draaien. Alle buren zijn welkom, en degene die niet komen zijn dan meestal de klagers. Zo ook nu. We zijn wat feestjes afgereden. Omdat we dicht tegen Amsterdam aanzitten ( daar gáán we weer, je zou haast denken dat ik een hekel heb aan Amsterdammers. Dat is niet zo; alleen maar aan dronken Amsterdammers, maar dat zijn ze helaas nogal vaak) was de muziek….volks. Zullen we het daar op houden? En luid. En je zult meegalmen, kreng! Dat vinden de buren natuurlijk niet leuk, dus bellen we de politie. De meesten lieten zich er wel op aanspreken hoor. We gaan meestal eerst aan de deur, zeggen dat er geklaagd is en dat het zachter moet. Krijgen we later nog een melding er overheen, dan maken we proces-verbaal op en houdt het dan nog niet op dan nemen we de geluidsapparatuur in beslag. Dat kan nog leuk oplopen als je een semiprofessionele DJ hebt ingehuurd.
Het laatste feestje van die nacht was bijna de eerste vechtpartij. De dochter des huizes was 18 jaar jong geworden en vierde dat met een karaoke-feestje. Nou hoef je niet te kunnen zingen wil je meedoen aan karaoke, maar de keerzijde is dat, als je een beetje aangeschoten bent, je zelf niet meer hoort dat je niet echt zuiver meer zingt. Je bent overtuigd van je eigen kunnen en bent eigenlijk verbaasd dat Henk-Jan Smits nog niet met een contract aan je voeten ligt.
Vader des huizes was absoluut niet blij dat wij door zijn zoon binnengevraagd waren. Hij was zwaar dronken en erg vervelend. Niet voor rede vatbaar. Dus heb ik een stap overgeslagen en hem aangezegd dat als we terug moesten komen, het hem geld zou gaan kosten. Daarop wilde hij dat wij zijn woning verlieten. Dat hebben we ook gedaan – de boodschap was al overgebracht en als we dat geweigerd hadden, hadden we een vechtpartij aan onze handen gehad en een mogelijke ambtelijke huisvredebreuk. En dat was het allemaal ook weer niet waard. Nu is het in dit dorp traditie dat de haat voor de politie doorgegeven wordt van vader op zoon. Dat was deze keer niet gelukt, want de zoon des huizes was de enige die nog enigszins nuchter was. Dus had de man het maar aan zijn dochter doorgegeven, die vloekend als een bootwerker achter de microfoon vandaan kwam omdat haar feestje werd verpest.
Natuurlijk, het is niet leuk als je feestje verpest wordt. Maar hoeveel van Nederland zou omgekeerd verplicht willen meegenieten van het feestje van de buren en liggen te dreunen in zijn bed? Hou toch eens een beetje rekening met je buren! Dat houdt de buurt ook leuk. Allemachtig, ik lijk wel een wijkagent, zeg…
Lijden zál je
Leidinggevenden bij de politie zijn nogal eens het mikpunt van spot en hoon. Achter hun rug om, dat dan weer wel. Want niet elke leidinggevende kan even goed omgaan met het feit dat zij soms meer bestuurders dan politiemensen zijn. Dat hun ondergeschikten in het heetst van de strijd nogal eens beslissingen kunnen en durven nemen die ze zelf niet genomen zouden hebben, maar die verassend goed uitpakken. Soms heb je echter geluk en komt er een vent (m/v) die het wél kan. Of ééntje die het niet kan, maar daar ook volledig van bewust is en probeert zoveel mogelijk te leren. Ik baseer me dan altijd maar op een spreuk die ooit las: Zij die het kunnen, doen het. Zij die het niet kunnen, onderwijzen het.
In 12 jaar ervaring bij de politie heb ik een stoet aan leidinggevenden en assistenten voorbij zien trekken. En iedere keer wisten ze hetzelfde toespraakje met een paar veranderingen weer precies hetzelfde te laten klinken. Sommigen bleven een paar jaar, anderen waren met enkele maanden al weer weg. Sommigen waren een succes, maar vaker niet dan wel.
In mijn huidige functie mag ik, omdat ik de langst zittende wijkagent van mijn team ben, de dagelijkse leiding voeren. Nu helemaal omdat het vakantie is en er een aantal groepschefs en de assistent-wijkchef op vakantie zijn. Ik geef dus leiding tegen wil en dank. Niet dat ik het niet leuk vind, maar tijd voor wijkwerk blijft er niet echt over. Mijn fiets staat bekant weg te roesten in de schuur. Toch ga ik verder met leiding geven. In het najaar start er een project waarbij ook externe diensten meewerken. Hierbij mag ik als operationeel commandant optreden en zorgen dat de zaken gladjes verlopen. Het is voor mij de kans om eens te zien of ik ook buiten het wijkteam, waar ik al zo lang werk, kan leidinggeven. Want vaak is dat voor mij de crux: ik ben altijd benauwd dat men mijn leiderschap niet accepteert.
Volgend jaar ga ik ook een opleiding volgen om te leren leiding te geven. Dat houdt dan wel in dat ik een andere functie moet zoeken, één waarbij leidinggeven een kerntaak is. Groepschef ligt dan voor de hand. Een functie waarin je een leiding geeft aan een groep mensen, die je beoordeelt, coacht en stuurt. Dat benauwt me ook wel: ten eerste moet ik weg van mijn vaste stek en opnieuw opbouwen wat ik de afgelopen 12 jaar hier heb opgebouwd. En ik zal nog meer binnen zitten. Ik moet nu al alles soms de boel laten en mezelf dwingen om naar buiten te gaan en even een frisse neus te halen.
Maar ach, misschien zie ik gewoon beren op de weg. Het is goed om zo nu en dan iets nieuws te gaan doen. Ik kan altijd weer opnieuw wijkagent worden. Ik weet dat ik dát goed kan. Dus een vangnet is er wel. En anderen om mij heen – tataaaaah! – zien het ook aankomen dat ik ergens in de nabije toekomst een andere functie ga nemen. Dus misschien krijgt deze weblog wel een heel andere naam. Hoewel het ook weer niet zó flashy klinkt: "weblog van een leidinggevende in opleiding bij de politie"
Fitte agenten of niet
Ik kwam onlangs tot de ontdekking dat ik niet meer zo trouw nieuwe stukjes schrijf als ik voorheen deed. En daardoor de trouwe lezer van me vervreemdde. Dat is iets wat ik niet zou willen, dus ik neem me voor U weer regelmatig te vermaken of te verbazen met de wondere wereld die politie heet. Daarnaast is mijn zeer gewaardeerde collega nu met toestemming van het korps begonnen met een twitteraccount waarmee hij regelmatig tweets de wereld inslingert. Zijn twitteraccount is @wijkagentDRV, als ik het tenminste goed onthouden heb, dus volgt hem naar hartenlust ( maar vergeet mij niet!)
Twee dingen die eruit sprongen van de week is het bericht dat agenten niet fit genoeg zijn en dat de Fysieke Vaardigheids Test met ingang van volgend jaar verplicht wordt. Alleen is de raad van de Hoofdcommissarissen er nog niet uit wat de te behalen eindtijd wordt en wat de consequenties zouden kunnen zijn als je de test niet haalt. Het NOS-journaal nam vanavond alvast een voorschot door te beweren dat agenten die zakken voor de test, een kantoorbaan krijgen. Als dat zo was zou de operationele capaciteit van de Nederlandse Politie, die toch al niet bijster hoog is, nog meer zakken. Ik denk dus niet dat dat gaat gebeuren. Ik heb de test nu twee keer gelopen en hij is pittig, zeker voor een brigadier van middelbare leeftijd en een bovengemiddeld gewicht dat, ondanks dat ik best veel voor doe, maar niet naar beneden schijnt te willen. Ik zat tien minuten na de test nog slijm op te rochelen, teken dat ik me best heb ingespannen. Nee, als je zakt voor de test zal er een trainingsprogramma moeten komen. Want aftoetsen doet het korps wel, maar gelegenheid geven om te trainen – dat doe je maar in je eigen tijd. Het Korps geeft wel een vergoeding voor sportkosten. Niet veel, maar toch. Ik heb op het werk al voorgesteld om 's middags, voor of na het werk, een hardloopclubje te starten. En er zijn er al een aantal die op de fiets naar het werk komen. Allemaal goeie initiatieven, die echter één ding gemeen hebben: ze komen voort uit de werkbijen, en niet vanaf de leiding.
Het andere in het nieuws is uiteraard de zeer gewelddadige overval op een waardetransportbedrijf in Amsterdam. Die met militaire precisie werd uitgevoerd. En met ongekend geweld naar de politie toe, waarbij automatische vuurwapens niet geschuwd werden. Waarbij een nacht werd uitgekozen dat het weer zo slecht was dat de helikopters niet konden vliegen ( niet dat ze 's nachts überhaupt vliegen, want als je er één nodig hebt, duurt het volgens de meldkamer anderhalf uur, terwijl de piloten gráág komen) en waarbij het hek van het KLPD-station bij Ouder-Amstel werd geblokkeerd, zodat de auto ( ja, enkelvoud, want ook het KLPD werkt 's nachts met minimale bezetting) niet kon uitrukken. Waarbij een hinderlaag werd gelegd bij bureau Flierbosdreef en de uitrukkende eenheden bij het verlaten van het bureau onder vuur werden genomen, zodat ze niet naar de inbraak konden.
Iedereen weet het beter. "Zet voortaan het leger in bij dit soort overvallen". "Train de agenten beter". "Ze zijn nergens goed voor, dat stelletje bonnenschrijvers".
Het leger. Geen leger leven als een leger-leven. Wie denkt dat het leger 's nachts inzetbaar is of in de toekomst zal zijn. En trouwens, wat kunnen zij wat wij niet kunnen, met alle bezuinigingen van de laatste tijd? Ook hun heli's staan aan de grond, hoor. Train de agenten beter? Graag, maar kun je gewone straatdienders op dit soort incidenten trainen ? Ik geloof het niet. Maar je kunt wel speciale eenheden op stand-by houden. Zijn we nergens goed voor? Mag je denken….en hoe zou jij het dan gedaan hebben, meneer de klagende Nederlander, met al je rambo-ervaring?
Van de zijlijn klagen is makkelijk. Maar ik zeg je hier en nu dat er twee hele goede beslissingen zijn genomen. De eerste was de beslissing om niet in de hinderlaag te rijden. Op tijd te zien wat er gebeurde. Dat is heel knap als je bol staat van de stress, want kokervisie is maar al te gemakkelijk. En de tweede goede beslissing was de achtervolging te stoppen. Dat was ook de moeilijkste beslissing. Maar wel de juiste.
Meningen aanpassen
Als je zoals ik, gauw klaar staat met je oordeel over anderen, kan het wel eens gebeuren dat je door je eigen mening in de kont wordt gebeten. "Iedereen heeft recht op mijn mening" riep ik vroeger( en nog wel wel eens). Zo heb ik niet onder stoelen of banken gestoken dat ik het niet zo op heb met de dienderij van Amsterdam. Omdat ze een eigen wetboek schijnen te hebben waar de rest van Nederland nog geen kennis mee heeft gemaakt. Omdat ze bijzonder eigenwijs zijn. En omdat ze alles nét even anders willen doen de rest van de Nederlandse Politie. Ook heb ik hier en op andere plekken afgegeven op het KLPD. De makkelijke jongens in hun snelle volvo's die 's lands wegennetwerk onveilig maken. De KLPD is natuurlijk nog veel meer dan dat, maar met andere afdelingen heb ik nauwelijks te maken.
Toen ik gisteren op het bureau aankwam wemelde het van de politieauto's die niet van ons waren. En een groot aantal onopvallende auto's die, als je een kenner bent, direct herkenbaar zijn als politieauto's. Een drukte van jewelste in het bureau. Een hoop mensen die ik niet kende. Wat bleek: drie probleemjongeren, die het de laatste tijd heel erg leuk deden en hard op weg waren om volwassen te worden, hadden een overval gepleegd op een woning in Amstelveen. En op de terugweg waren ze opgepikt door de politie van Amsterdam, die de achtervolging inzette en de auto wist klem te rijden. En daarbij drie aanhoudingen verrichtte.
Een en ander werd gefilmd door een buurman en die zette alles op youtube. Zie hiervoor
Het zijn hele mooie beelden, waarvan ik niet kan laten om op te merken dat de beide Amsterdamse vrouwelijke dienders toch schoonheidsfoutjes maken. De blonde is te druk met haar telefoon om goed op te letten en de brunette trekt als enige haar pistool maar laat vervolgens toe dat één van haar mannelijke collega's door de vuurlijn loopt. Nou ja, het resultaat telt! Mooie aanhoudingen, collega’s!
Maar eigenlijk moest ik gisteren een controle draaien in samenwerking met het KLPD. Dus stonden er een uurtje later twee volvo's en een VW-bus met daarin een ANPR systeem. En hebben we langs de weg gestaan. Op zoek naar Mobiele Bandieten. Rondtrekkende dievenbendes. We hebben ze helaas niet gevonden. Maar wel wat andere leuke resultaten. Een gestolen auto met de dief erbij. Een man die reed terwijl zijn rijbewijs ingevorderd was. En een aantal mensen die nog boetes open hadden staan, waarvan de uitschieter ruim 1200 euro moest aftikken. En zijn zus daartoe bereid vond. Ik zou niet weten wie ik moest bellen als mij dat zou overkomen – nog los van het feit dat ik geen zussen heb. Maar wie zou er voor mij klaar staan met zo'n geldbedrag? Hoe dan ook, ook die samenwerking was heel prettig te noemen. De auto's van het KLPDP zijn beter uitgerust als mobiel kantoor als het onze, maar net als bij onze voertuigen ontbreekt er altijd wel iets aan of is er iets kapot. Wij hebben de laatste dagen een aantal voertuigen naar de garage moeten laten brengen, en er zijn geen vervangende auto's voor ons. Nieuwe schijnen in bestelling te zijn, maar ja….tussen bestelling en levering zit drie maanden van ombouwen, striping aanbrengen en zovoorts. Dat er ook maar één bedrijf is in Nederland die dat doet – of althans marktleider is, doet de snelheid geen goed. Want naar wie moeten we anders gaan? En dat dat bedrijf eigendom is van Volkswagen Nederland, zal er vast toe hebben bijgedragen dat de keuze voor nieuwe politievoertuigen op datzelfde VW viel. Wel met sterke motoren overigens. We gaan van 90 naar 140 PK. Daar heb ik ook wel een mening over, maar die houd ik voor me totdat ik erin gereden heb.
Abonneren op:
Posts (Atom)