'n hapje en een drankje

Een gevolg van de vorming van de Nationale Politie is het verminderen van het aantal politieposten en het samentrekken van de wijkteams tot zogenaamde 'robuuste basisteams'. Het klinkt heel mooi, maar houdt in feite niets meer of minder in dat er teams komen die zichzelf moeten kunnen  bedruipen, op minder locaties dan we nu hebben. De westzijde van Utrecht, waar ik werk, bestond altijd uit twee districten en acht wijkteams. Dit wordt één district met vijf robuuste basisteams. Voor mij wordt het een terugkeer naar de oude situatie, zoals die was toen ik hier net kwam werken. Hetzelfde werkgebied dat we toen hadden was toen verdeeld over drie wijkteams en wordt nu dus één van die robuuste basisteams. Dat basisteam moet in staat zijn om zelfstandig de 24-uurs noodhulp te kunnen bemensen, aangiftes en meldingen op te nemen, kortdurende recherchezaken af te handelen en via wijkagenten de vinger aan de pols te houden als het gaat om wat er leeft in de wijk en bij de externe partners. Het nadeel van het plan - tenminste, als de korpsraad van de Nationale Politie zijn zin krijgt - is dat dit alles vanuit één bureau gaat plaatsvinden, in tegenstelling tot de drie die we nu hebben die vijf dagen in de week open zijn, en dan tel ik de deelopenstellingen in de kleine kernen nog niet mee. De districtsleiding echter vecht ervoor dat wij een eigen bureau behouden, anders zouden zowel wij als de burger 25 km moeten reizen naar het dichtstbijzijnde politiebureau. Dat kun je niet verkopen, zo vindt ook de burgemeester, die de nationale politiek al wilde inschakelen en enkele harde noten van kritiek neerlegde bij de Minister.

Vooruitlopend op dit alles wordt ons districtsbureau dus onderworpen aan een grondige verbouwing, want nu zitten er een hoop mensen gehuisvest. Telt u even mee: (een deel van) de districtsleiding, één volledig wijkteam, een groot deel van de districtsrecherche, de administratie, de werkvoorbereiding, de facilitaire dienst enzovoorts. En als de verbouwing klaar is, dan moet er nog een wijkteam bij. Nu zitten er al zo'n 70 tot 80 man en er komen er nog zo'n 25 bij. En het gebouw barst nu al uit zijn voegen. Als de plannen dus door gaan komen wij er óók nog bij, dus nog eens zo'n 30 man. Dat gaat echt niet passen, of ze moeten er twee verdiepingen opbouwen. Goed, ze zouden de cellengang - die toch niet meer gebruikt wordt vanwege de bouw van één centrale cellengang - kunnen gebruiken voor meer kantoorlocaties, alleen is die voorzien van dikke stalen deuren die zowat een halve ton per stuk wegen en erin zijn gezet met een hijskraan toen de andere verdiepingen er nog niet opzaten, dus dat zorgt voor wat logistieke problemen.

Een deel van de verbouwing is inmiddels klaar: het bedrijfsrestaurant. Een duidelijk feel-good project, want als je een leuke locatie hebt om te kunnen lunchen, dan voel je je als werknemer meer op het gemak. Die catering is een heikel punt. In vroeger tijden was dat gewoon in eigen beheer en stond er een burger achter de balie, meestal een vrouw die goed was in eigengemaakte gehaktballen en groentesoep maken. Daarna werd het uitbesteed aan een cateringbedrijf, want ja, de politie moest terug naar de core-business en daar hoorde geen gehaktballen bij. Dat werd natuurlijk te duur, want als je dingen in eigen beheer doet levert je dat misschien meer kopzorgen op maar vaak is het wel goedkoper. Als voorbeeld verwijs ik naar het ongebreideld leasen van politie-auto's die vroeger in eigen beheer gekocht en onderhouden werden. Nu zijn de auto's gruwelijk veel duurder dan wanneer ze rechtstreeks bij de dealer gekocht zouden worden en zijn ze vrijwel onverzekerbaar. Maar ik dwaal af, want ik was bij de catering en dat wilde ik de kern van mijn betoog maken.

Omdat ik dus niet op het districtsbureau werk hebben wij dus geen catering. Ik neem trouw mijn trommeltje brood mee naar het werk en een met liefde bereide maaltijd voor de avonddiensten, die vervolgens door de magnetron vakkundig om zeep wordt geholpen, zeker als er tijdens etenstijd een spoedmelding komt en ik het eten wéér kan opwarmen. We hebben een koelkast en een magnetron-oven, maar voor de rest is het eigen beheer wat er op tafel komt. Geen wonder dus, dat de lokale pizzabezorgdienst, chinees en patatbakker in hun handen wrijven als we bellen. Het enige risico is dat de bezorgertjes, die wij kennen van de straat, er zelf wat extra eigengemaakte saus aan toevoegen, gewoon om ons terug te pakken. Het is nog niet voorgekomen, of we hebben het niet geproefd, dat kan natuurlijk ook.

Met de heropening van het restaurant op het districtsbureau is er dus ook catering gekomen. Met zelfbediening, jawel. Je kiest je producten, en je betaalt met je pinpas, daarbij in de gaten gehouden door een camerasysteem. Het klinkt wat zwaarmoedig, maar er is tenminste eten, ook al zag ik magnetronmaaltijden te koop liggen die ook in het eerder genoemde cellencomplex tot het menu behoren, maar als het goed genoeg is voor de arrestanten....

Werken op het districtsbureau heeft dus zo zijn voordelen. Omdat daar ook vaak de leiding gehuisvest is, vallen defecten en gebrek aan faciliteiten vaak eerder op. Een van de meest in het oog springende zaken- dit zal u verbazen - is dat het WC-papier op het districtsbureau vaak veel zachter en dikker is dan op de wijkbureaus. Op dat papier van ons kun je met pen niet eens je naam schrijven, zo dun is het. De koffie is er vaak beter en er is dus catering.

Maar voor alle koffie, catering en dubbelgelaagd wc-papier zou ik niet weg willen van mijn huidige standplaats. Ik weet natuurlijk niet hoe de sfeer dáár is, maar onbekend maakt onbemind en nu hebben we vaak de grootste lol met elkaar. Vooral tijdens het eten, wat echt een sociale gebeurtenis is en waarbij spannende verhalen en grappen in hoog tempo de tafel overvliegen. Goed, een burger zou zijn wenkbrauwen optrekken bij de verhalen tijdens het eten over verhangingen, auto-ongelukken en treinlijken, maar dat is voor ons soms zo gewoon, dat we raar opkijken als de stagiaire zich verontschuldigt en wit weggetrokken naar beneden loopt om daar haar broodje te nuttigen.

Ik hoop dus nog lang op mijn wijkbureautje te kunnen blijven werken. Nu moet alleen de politiek nog meewerken. En politiek is lastig in beweging te krijgen.

De test van Couzy

Ik had vanmorgen vroege dienst, dus ik miste mijn vaste ochtendritueel, namelijk ontbijten met de krant op schoot. Daardoor ben ik op de hoogte wat er in de wereld om mij heen gebeurt en lees ook vaak nog nieuws, dat voor mijn werk van belang kan zijn. Toen ik vanmiddag thuis kwam, stond de krant dan ook hoog op mijn prioriteitenlijstje, hoewel het inmiddels 'oud nieuws' was.

Het AD kopte met het artikel dat militairen in het Nederlandse Leger niet fit zijn. Een groot aantal militairen zijn niet eens op komen dagen voor de test, die een 12 minuten loop inhoudt en een aantal sit-ups en push-ups. En van degene die wél kwamen, slaagde een derde niet. Het hogere kader deed het nog slechter: van de 82 generaals, die de krijgsmacht telt, waren er maar 30 gecertificeerd voor deze test. Terwijl, met de geringe kennis die ik heb van het militaire bestaan ( als dingen anders waren gelopen, was ik nu waarschijnlijk beroepssoldaat geweest, maar mijn ogen waren te slecht) één van de meest belangrijke dingen is dat je snel naar een gevecht toe moet kunnen rennen, maar ook in staat moet zijn jezelf snel in veiligheid te kunnen stellen. Volgens de bedenker ervan, Generaal b.d.Hans Couzy, is de test door iedereen met gemak te halen, als je één of twee keer per week sport. Nu is de soldatenbestaan nog meer fysiek ingericht dan dat van een politieagent. Dat wordt over de FVT ook gezegd en om dat te bewijzen heeft een journalist de test gelopen, op TV. Hij vond hem wel meevallen, maar natuurlijk werd er niks gezegd over zijn fysieke gesteldheid. Wat is dat toch met Nederlanders? Want ik mag er toch vanuit gaan dat in het leger en bij de politie genoeg verschillende soorten mensen zitten om van een afspiegeling van de maatschappij te mogen spreken, daarom de verwijzing naar Nederlanders. Zijn we dan zo bang voor een test die ons fysieke onvermogen kan aantonen en gaan we liever de confrontatie uit de weg? Ik heb hem overigens gelopen in 3.09 minuten, ruim binnen de tijd die er voor mijn leeftijdscategorie staat, maar ook als dat niet zo was: het zou me duidelijk maken dat ik er harder voor moet trainen, of liever gezegd: anders voor moet trainen. Want daar zit hem vaak het verschil: je kunt nog zo goed zijn in ijzeren blokken van de ene kant naar de andere kant van een zaal te verplaatsen, als je tijdens het lopen naar de andere kant instort, dan train je misschien op de verkeerde dingen. Een bodybuilder heeft het nog nooit gewonnen van een langeafstandsloper. Maar kennelijk weten we, of denken we, met zijn allen deze test niet te kunnen halen en dus komen we maar helemaal niet. Leven we verder in onze droomwereld.

En natuurlijk zag ik gelijk de parallel met de politie. Ook wij kennen sinds vorig jaar de verplichte Fysieke Vaardigheidstest. Een bedrieglijk eenvoudige hindernisbaan, die desondanks voor veel problemen zorgt. Ook bij ons kwamen er veel collega's simpelweg niet opdagen, kennelijk bang als ze waren om de test niet te halen, terwijl dat op dit moment nog geen gevolgen heeft voor je arbeidspositie. Ook de leidinggevenden vertonen een duidelijke overeenkomst, want als ik de IBT-trainingsgroep mag geloven, laten ook onze leidinggevenden het afweten bij de test en komen pas bij het allerlaatste inhaalmoment. Dat heeft te maken met keuzes maken. Begrijp me niet verkeerd, ik zie dagelijks hoe druk leidinggevenden het kunnen hebben en ik krijg er ook mijn dagelijkse deel van. Maar fysieke gezondheid is toch het grootste goed en, daaraan gekoppeld, het vermogen om een fysieke taak tot een goed einde te kunnen brengen? Maar zoals de nieuwe, onofficiële slogan van de Nationale Politie luidt "we zijn er allemaal van" waarmee bedoeld wordt dat we allemaal, in de eerste plaats, politiemensen zijn die op straat inzetbaar zijn en dan pas komt het taakaccent of leiderschap.

Derhalve zou het goed zijn als echt iedereen, van hoog tot laag, regelmatig een dienstje op straat zou meedraaien. Gewoon, om weer eens tot de kern van het bedrijf te komen en te zien hoe het er op straat echt aan toe gaat. En dan bedoel ik niet alleen de leidinggevenden, maar ook de rechercheurs, praktijkcoaches, verkeersspecialisten enzovoorts. Pas dan 'zijn we er allemaal van '

Op beeld.....

Er was een tijd dat, wanneer iets op beeld vastgelegd werd, het als absolute waarheid werd beschouwd. Een foto zegt meer als 1000 woorden, is het spreekwoord. In de moderne tijd, met software om beelden niet alleen scherper te maken, maar ook allerlei objecten en omstandigheden toe te voegen of te veranderen die er eerst niet waren, gaat dat spreekwoord nauwelijks meer op. Zomaar een gedachte die me te binnen schoot na een discussie op twitter. Ik had vrijdag namelijk beelden binnengekregen van drie dames, die van winkeldiefstal en wisseltrucs hun beroep hebben gemaakt. De winkel waar de beelden gemaakt waren, beschikt over een redelijk hoogwaardig camerasysteem. De beelden die we aangeleverd kregen echter, waren zo dramatisch slecht dat ik mijn eigen vrouw er nog niet op herkend zou hebben. Ik plaatste daarover een tweet waarin min of meer stond, dat in dit digitale tijdperk de algemene kwaliteit van de beelden die wij als politie opvroegen, zeer slecht te noemen was. Een ondernemer ging daartegen in beroep en vond, dat camerabeelden van een particulier of een ondernemer een extraatje waren en dat de politie daaraan geen eisen behoorde te stellen. Zeker omdat wij de kosten voor dat systeem niet betalen. Ik ging daar weer tegen in, omdat ik iets weet wat niet heel veel kleine ondernemers weten, namelijk dat je van het ministerie van Economische zaken een bedrag van 10.000 euro kunt krijgen om de veiligheid van je winkel op vlieghoogte te brengen. Uiteindelijk stopte de discussie, maar ik bleef met een onbevredigend gevoel achter.

Ik moet eerlijk zijn en ook de hand in eigen boezem steken. Het probleem ligt namelijk niet alleen maar bij de ondernemers, maar ook bij het OM en de politie. De ondernemers kopen een systeem, maar onderhouden dat niet altijd even goed - cameralenzen moeten echt om de zoveel tijd schoongemaakt worden en videobanden ( ze bestaan echt nog!) moeten vervangen worden - maar het OM gooit huizenhoge barrières op als het gaat om het verkrijgen van de beelden en de politie, als ze al niet kwijtraken, weet niet hoe ze de beelden technisch kunnen opwaarderen om een goede herkenning mogelijk te maken. Kwijtraken, zegt u? Helaas is het al meerdere malen gebeurd, dat de beelddragers tussen mijn bureau en het uitkijkstation verloren gingen. Nee, dat klopt. We hebben geen computer op ons eigen bureau waarin we een simpele CD-ROM kunnen stoppen en uitkijken. En er zelf een neerzetten als iemand thuis zijn computer heeft vervangen, is verboden, want dan komt de leverancier in opstand en roept luidkeels "contractbreuk" en stapt naar de rechter. En dan, als de kwaliteit echt zo slecht is als ik beschreef, dan is er geen verbeteringssoftware beschikbaar of iemand die daarmee om zou kunnen gaan. Op hoger niveau, bij de Nationale recherche of bij de afdeling Forensische Opsporing ( wat vroeger de technische recherche heette), daar hebben ze dat soort speeltjes en kennis wel, maar die zijn stervensdruk en moeten dus een keuze maken tussen de grote en kleine misdrijven. Er wordt stelselmatig voor de grote gekozen, maar daarbij wordt wel vergeten dat burgers meer last hebben van kleine criminaliteit.

Dus wat moet er gebeuren? Meer zorgvuldigheid, meer opgeleide mensen en meer en betere apparatuur en software. Want uiteindelijk  is de bewijskracht van foto's en films nog altijd even hoog. Kijk maar naar de rellen in Haren en in Utrecht rondom de voetbalwedstrijd met Twente. Daarom heeft de Mobiele Eenheid al jaren een video-eenheid, een cameravoertuig die foto's en opnames maakt van alle aanwezigheid voor het geval dat er strafrechtelijk bewijs nodig is.

Smile, you're on candid camera.....

De krant brengt de leugens in het land...

Een oud spreekwoord, maar de waarheid als een koe. Door de media worden leugens verspreid, of minstens halve waarheden, die dan op objectieve blogs zoals deze (...) nader gespecificeerd moeten worden of rechtgezet dienen te worden. "de krant" in deze moet natuurlijk breder gezien worden in de tijd van social media en 24 per uur nieuws op TV, maar dat was er allemaal nog niet toen het spreekwoord geïntroduceerd werd.

Hoewel ik al jaren een trouw lezer ben van het Algemeen Dagblad ( past beter bij mijn nuchtere natuur) lees ik regelmatig de site van de Telegraaf.nl. Gewoon, omdat het makkelijk wegleest en ze redelijk snel zijn met het laatste nieuws. Ik ben ook ooit lid geweest van e papieren Telegraaf, maar dat hebben ze verpest door na een adreswijziging door een vakantie de krant nog een half jaar door te sturen naar de camping, waar ik slechts een weekje vertoefd heb. Diverse telefoongesprekken ten spijt.

Vandaag stond er echter een discussie op het forum die ging over afval op straat gooien. Tegenwoordig is de boete voor dat feit opgetrokken naar 360 euro. Geen klein bedrag, maar volgens mij - en de heersende mening op het forum - mocht de boete nog vele malen hoger als dat hielp de enorme hoeveelheid rotzooi die op straat ligt, weg te werken.

Afgelopen week fietste ik midden in de nacht achter een groepje jeugd aan. Ik had mijn licht uitgedaan om niet op te vallen en ik betrapte er eentje die met een forse zwaai een leeg bierblikje de struiken in smeet. Ik lichtte hem op met een bijzonder fel zaklampje dat de baas ons enkele jaren geleden verstrekte en verordonneerde hem het blikje uit de struiken terug te zoeken. Toen hij mopperde dat het daar zo'n rommel was , was dat een schot voor open doel "Als mensen minder zoals jij waren, zou er waarschijnlijk ook minder rommel zijn "Daar kwam wat onverstaanbaar gemompel op terug, maar hij ging de struiken in en haalde het blikje terug. Missie geslaagd, zeg maar. Ik heb hem een preek gegeven en hem gematst voor wat betreft de boete ( zie hiervoor de term 'discretionaire bevoegdheid' uit het vorige stukje)

Echter de euforie van de forumisten van de Telegraaf was zo groot over het lang niet hoog genoege boetebedrag, dat ik besloot zelf een reactie achter te laten. Die luidde "Mooi hoor, al die lovende woorden, maar als ik als wijkagent volgende week uw zoon of dochter opschrijf voor dit feit, bent u dan nog zo blij of krijg ik weer een karrenvracht sh*t over me heen en een tirade dat de politie niets anders doet dan bonnen schrijven en boeven moet gaan vangen."

Net voor ik naar huis ging echter, ontving ik een mailtje dat mijn reactie niet voldeed aan de ongetwijfeld hoge normen en waarden van de Telegraaf en dat mijn reactie dus niet geplaatst ging worden.

Wel heb ik ooit! Ik vond het een regulieren vraag en verheugde me op de antwoorden die zouden komen, maar niet dus. Kennelijk wil de telegraaf vooral een platform zijn voor mensen die kunnen klagen over alles wat mis is met dit land en die, als ze de kans kregen, het liefst vandaag nog zouden emigreren uit Nederland. Het enige wonderbaarlijke is, dat het altijd dezelfde klagers lijken te zijn, dus zo slecht zullen ze het wel niet hebben in dit paradijselijke landje.Maar serieuze reacties worden dus niet toegelaten op de site van de Telegraaf.

Waarschijnlijk zal het me er niet van weerhouden regelmatig op de site te kijken.Maar gewoon om ze terug te pakken, zal ik op vakantie in het buitenland niet zo fanatiek meer zoeken naar een Nederlandse krant. Dat is toch vaak de Telegraaf en ik kan gewoon niet zonder een papieren krant, die ik vast kan houden. Maar op deze manier pak ik de Telegraaf terug en verlaag ik de frustraties van mijn echtgenote. Ik zeg:  win-win.....

van vollenhove op stelten?

Minister Opstelten, een man die niet bekend staat om zijn humor liet gisteren toch twee sneren los op het journaal. dit natuurlijk naar aanleiding van het plan van de raad voor veiligheid, voorgezeten door mr. Pieter van Vollenhoven. Opstelten zei zoiets als "Normaal gesproken luister ik altijd naar de adviezen van van Vollenhoven, vandaar dat ik dat nu niet doe" en "de volgende keer dat ik van plan ben de boetes te verhogen, ga ik eerst wel eens even met de politie praten". Hij bedoelde het ongetwijfeld grappig en als bliksemafleider, maar een goed verstaander had genoeg aan die opmerkingen.

Iedereen heeft het gelezen en afgekraakt. Van Vollenhoven vond dat een agent op straat zelf de hoogte van de boetes zou moeten kunnen bepalen, aan de hand van drie categorieën bedragen per overtreding al naar gelang de ernst van de overtreding. Bijvoorbeeld: ik zie een automobilist door het rood rijden. Het is midden in de nacht en er is geen verkeer. Dat kost hem dan 80 euro. Begaat hij diezelfde overtreding tijdens de spits, dan kost hem dat 250 euro vanwege de gevaarszetting en er is nog een tussentarief. Een onwerkbaar plan, maar wel voortgekomen uit het veelgehoorde bezwaar van de politie dat de boetebedragen soms absurd hoog zijn en veel agenten twijfelen door die hoge bedragen om boetes uit te schrijven. Dat is dan gelijk de tweede sneer van Opstelten. Een goeie maand geleden liet een districtschef in Zeeland hetzelfde geluid horen en Opstelten was er als de kippen bij om te laten weten dat de politie vooral de mond moest houden en boetes uitschrijven in plaats van ze te bekritiseren.

De boetebedragen zijn hoog, zeker in vergelijking met de landen om ons heen. In Duitsland kun je gerust een snelheidsovertreding maken en niet meer dan een paar tientjes kwijt zijn. Hier kost 15 km per uur te hard zo maar 100 euro. En het veelgehoorde geluid is dat de bedragen niet meer in verhouding staan tot de ernst van het feit. Ikzelf heb er niet zoveel problemen mee.

Nee, als het gaat om boetes uitschrijven gaat, heeft de agent alle tools die hij nodig heeft. Het heet met een netjes woord discretionaire bevoegdheid. Een agent op straat mag zelf weten of hij een waarschuwing geeft of een boete uitschrijft. Bij meerdere overtredingen mag de agent zelf weten of hij voor al die overtredingen een boete uitschrijft, of slechts voor een paar. Met een maximum van drie boetes per overtreder. Zijn er meerdere feiten, dan kan de overtreder ook nog opgegeven worden voor een cursus EMG, ofwel Educatieve Maatregel Gedrag. Deze cursus kost 954 euro, vooraf te betalen.

Nee, er is niet voor niets een scheiding tussen de machten aangebracht. U weet wel, de wetgevende macht, de rechterlijke macht en de uitvoerende macht. De Trias Politica van Montesqieu? Klinkt niet bekend? Het is er in ieder geval op gebaseerd dat de machten ieder een afgescheiden gebied hebben en zich niet met elkaar bemoeien. De politie dient zich dus bij de uitvoering van de wet te houden en niet met het opstellen of het vrijelijk interpreteren ervan.

Natuurlijk is politiek niet altijd om te lachen. Maar nu kon ik een gniffel even niet onderdrukken. Ik zie Opstelten al handenwringend naar de politie toekomen zeg. `mannen, ik denk erover om de boetebedragen binnenkort te verhogen, met 6 %. Kunnen jullie tere zieltjes dat aan, of moet er dan eerst weer een cursus voor komen?

Ik zie een koehandeltje aankomen......zoals gebruikelijk is in de politiek.

Rechten en plichten

Collega's uit universiteitssteden hebben er soms de handen vol aan: studenten die, zoals meestal op uitgaansavonden, zwaar onder invloed van alcohol proberen ons te vertellen wat we wel en niet mogen, daarbij niet gehinderd door enige praktijkkennis. Of ze gooien het op familierelaties "Mijn pa is advocaat, en ik dien zó een klacht in". Meestal halen we onze schouders op - het is tenslotte ook al de zoveelste - en soms krijgen ze een duw ter aanmoediging om de richting op te gaan waar wij ze heen willen laten gaan. Weg bij ons vandaan. Ik heb er geen ervaring mee, maar gisterenavond kreeg ik er toch een staaltje van.

Gisterennacht was namelijk het feest van de plaatselijke eindexamenklassen. 100 Dagen voor het examen is er een gala in de lokale sporthal annex partycentrum en de jongelui komen, keurig in het pak of in het lang ( nou ja, lang...als mijn dochter zoiets zou aantrekken zou het enige lange haar huisarrest worden) naar het feest. Omdat sinds een aantal jaar de schoolleiding aan de deur controleert op alcoholgebruik kunnen ze niet meer voordrinken en dat betekent dat ze zich in die tweeënhalf uur zich compleet laveloos hebben gedronken, want zo kwamen ze naar buiten. De meeste verstandige meiden hadden in een plastic tasje een setje uggs of allstars gympen meegenomen, want ze zijn er op de harde manier achtergekomen dat lopen op hoge hakken oefening vereist, zeker als het gaat om de telefoonpalen die ik gezien heb. Wie mooi wil zijn...

En als je 200 jongelui, die overlopen van de testosteron en drank, bij elkaar zet is er altijd wel een reden te vinden voor een conflict. Er is vast wel een oude ruzie, een scheve blik of een opmerking en ze zijn bereid tot het uiterste te gaan. En de rest is er als de kippen bij om goed advies te geven of gewoon de sensatie mee te beleven. Of ze vinden iets anders om hun baldadige inslag op bot te vieren. Zoals een bushokje, in de casus van afgelopen nacht.

Dat is niet handig als er politiemensen staan toe te kijken, met de ervaringen van eerdere feesten. Namen worden genoteerd, en daarna wordt iedereen gemaand weg te gaan. Dat mag ook best op je 16e of 17e om een uurtje of twee 's-nacht, vind ik. Je hebt een leuke avond gehad - hoop ik - maar die is nu ten einde. Eerder op de avond trof ik al een groepje, die spontaan aan me vroegen of ik hen op de foto wilde zetten, als aandenken. Dat deed ik graag en ik wenste ze een leuke avond toe, want dan zou mijn avond ook leuk verlopen. Daarnaast geeft de Algemene Politie Verordening mij de nodige handvatten om op straat op te treden.

Artikel 2:1 Samenscholing en ongeregeldheden

• 1. Het is verboden op een openbare plaats deel te nemen aan een samenscholing, onnodig op te dringen of door uitdagend gedrag aanleiding te geven tot ongeregeldheden.
• 2. Hij die op een openbare plaats aanwezig is bij een voorval waardoor ongeregeldheden ontstaan of dreigen te ontstaan, of bij een tot toeloop van publiek aanleiding gevende gebeurtenis waardoor ongeregeldheden ontstaan of dreigen te ontstaan, dan wel zich bevindt in of aanwezig is bij een samenscholing, is verplicht op bevel van een ambtenaar van politie zijn weg te vervolgen of zich in de door hem aangewezen richting te verwijderen.

Dus wij gaan beginnen met manen en vegen. Jongens - want het zijn altijd de jongens - tijd om weg te gaan. De opmerkingen die je dan krijgt! "Ik mag hier toch gewoon staan?" "Ik wacht op hunnie". "Ik doe toch niks verkeerd?" en ongelooflijk genoeg "Niet luisteren naar de agent hoor, je mag hier gewoon staan".

 

Lang zijn mijn tirades uit eerdere blogs over gewoon doen wat de politie zegt, en ik wil me liever niet herhalen. Maar toch. Hier was in ieder geval een jongere man, of eigenlijk twee, die ondanks vijf eerdere aanmoedigingen die niet wilden luisteren. De één kwam steeds terug met tergende beleefdheid of hij mij een vraag mocht stellen. Normaal altijd, maar nu moet hij even luisteren en doorlopen. En de andere, die gewoon pertinent weigerde weg te gaan. "Ik sta op de bus te wachten". Jazeker, tot morgenochtend .7.55 uur, dan komt de eerste? Vooruit, joh, wegwezen. En ik gaf hem een duw de goede richting op. Dat deed hem ontvlammen. Waar ik het gore lef vandaan haalde? IK had me alweer omgedraaid. Hij was ten slotte niet gevallen, had geen letsel en het kostte hem geen geld. Ik had voor mijn doen een bewonderenswaardig geduld aan de dag gelegd, maar ook dat houdt een keer op.

 

Later op het bureau vertelden de collega's me, dat er een klacht tegen me zou volgen. Kom maar op, ik heb een brede rug, dacht ik. Klagen mag hoor, begrijp me niet verkeerd. Als ik iets verkeerd heb gedaan, of als iemand ontevreden is over de oplossing die ik heb aangedragen, dan mag er geklaagd worden. Ik ben tenslotte ook maar een mens. Maar voor deze klacht ben ik niet bang.

 

Vanavond hebben we een soortgelijk feest. Maar dan van en iets oudere leeftijdscategorie. We gaan eens zien wat dat ons gaat brengen. Want het is zeker niet gezegd dat volwassenheid - of liever gezegd, oudere leeftijd, want dat zijn twee hele verschillende dingen - onder invloed van alcohol voor minder problemen zorgt. Ziedaar de grote gelijkmaker: onder invloed van alcohol zijn we allemaal even irritant en betweterig. Kennen we allemaal onze rechten. En betwisten we luidkeels de autoriteit van de politie. Maar die plichten, hè. Die vergeten we nogal eens.....