Zwanenzang....

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: dit wordt mijn laatste blog. Onder sommige van u gaat nu een voorzichtig gejuich op, maar bij de meesten zal misschien de verwarring overheersen. Ik zal het uitleggen. Ik heb recentelijk een aantal miskleunen gemaakt met sociale media. Ik heb als twittercop een aantal niet-zo-handige uitspraken gedaan en heb daarmee een aantal mensen schade toegebracht, maar nog meer heb ik mezelf schade toegebracht. En jezelf schade toebrengen is over het algemeen niet een hobby van mensen. Ook van mij niet. Mij werd te verstaan gegeven dat ik beter moest opletten wat ik in het vervolg op sociale media zou plaatsen, anders zou mijn account geblokkeerd worden. Het heeft even geduurd, maar ik snap nu waarom. Ik heb nooit iemand schade willen berokkenen. De emotie van het moment heeft me echter parten gespeeld. En van mij mag als professional beter verwacht worden. Nu speelde dit alles zich af op mijn twitteraccount als agent, dus u vraagt zich misschien af: waarom dan deze blog stoppen? Dit is toch een privézaak? Ja en nee. Allereerst schrijf ik over mijn werk en over de organisatie die daarachter zit. En ik heb gemerkt, dat de organisatie niet altijd even gelukkig was met wat ik schreef. Ook al had ik er geen kwade bedoelingen mee en heb ik niemand willen beschadigen, het is niet zozeer wat ik geschreven heb als wat mensen lezen en denken dat de diepere bedoeling erachter is. Dat er een soort verborgen boodschap in zit, net als voeger, toen mensen dachten dat als je langspeelplaten achteruit draaide, er een boodschap van de duivel in te horen was. Of zoiets. Ik heb nieuws voor u: ik heb geen diepere boodschap. Meestal heb ik helemaal diepere bedoeling en zeg ik gewoon wat ik denk. Maar als mensen gaan denken dat ik hun te kakken zet, terwijl dat niet zo is en daar kritische vragen over gaan stellen, dan kan dat gevolgen voor mij hebben . Kwalijke gevolgen. En dat wil ik niet. Ook al had ik mensen nog zo verzocht om mij erop aan te spreken als ze vonden, dat wat ik schreef niet door de beugel kon. Per slot van rekening ben ik ook maar een mens en probeer ik te leren van mijn fouten. Het voelt verkeerd. Het voelt fout. Het doet pijn. Want ergens is het een vorm van censuur. Ik vond het leuk om u deelgenoot te maken van wat mij bezig hield. Maar soms moet je dingen doen voor het hogere belang. En dat hogere belang ben ik dan zelf maar. Bedankt voor uw trouwe steun. Wees lief voor de politie en andere hulpverleners. Op een dag kun je ze nodig hebben.

cheffies

Het zal vast geen verschijnsel zijn dat alleen maar bij de politie voorkomt. Op een gegeven moment wordt iemand het ' gewone' werk zat en wil ergens iets over te zeggen hebben. Soms omdat hij of zij er goed in is (geworden), soms omdat het leuk is om ergens wat over te mogen beslissen en soms omdat ze voor iets anders niet meer geschikt zijn. Ik heb het over cheffies. De baas. Ontsproten uit ons midden mag een diender met veel ervaring leiding gaan geven aan een club mensen. In de afgelopen decennia is er bij de politie, maar ook in andere takken van sport een wildgroei ontstaan aan leidinggevenden. Er waren ( en zijn) groepschefs, de sergeanten bij de politie. De laagste vorm van leidinggevenden en de meest essentiële. Zij geven leiding aan acht tot tien agenten, beoordelen ze, sturen ze aan, zorgen voor nakijkwerk van het schriftelijke werk en doen duizend-en-één andere dingen. Dan zijn er wijkchefs, die de groepschefs aansturen en het beleid van boven vertalen naar beneden. En daarboven stond weer een chef, en nog één en wéér één. Maar nu hebben we de Nationale Politie, die alles overhoop gooit. Sowieso zijn er een groot aantal functies geschrapt die niet meer terug zullen komen in de nieuwe organisatiestructuur. En dat heeft vooral voor leidinggevenden gevolgen. Er zijn nog maar een stuk of 900 vacatures voor leidinggevenden op alle niveaus. En alle chefs moeten opnieuw solliciteren binnen de nieuwe structuur. Er zijn alleen wel 5000 gegadigden. Dat kan niet anders of het wordt een slagveld. En om zaken nog ingewikkelder te maken, worden de beoordelingscommissies gevormd door mensen uit het veld. Die stellen aan de hand van de richtlijnen een competentieprofiel op en wil een oude chef de nieuwe chef worden, moet hij daaraan voldoen. En de leden van de beoordelingscommissie moeten het unaniem eens zijn, of anders geen nieuwe wijn in oude zakken. Het doet toch een beetje denken aan de Franse revolutie, waarbij koningen en koninginnen die zichzelf onaantastbaar dachten door het volk berecht werden en niet zelden dezelfde dag nog kennis maakten met de guillotine. Tsjakka! Er is dus een overschot aan chefs die allemaal wat anders moeten gaan doen. Soms binnen de politie en soms daarbuiten. Maar wat ga je doen met pakweg 30 jaar praktijkervaring binnen de politie en je niet door de survival of the fittest komt? Wat moet je dan nog? In je sollicitatiebrief zetten dat je meerdere grootschalige incidenten goed hebt afgehandeld? Dat je niet terugschrikt van een treinlijk of vervanging? Dat maakt je bepaald niet geschikt voor een baan als leidinggevende bij de lokale Albert Heijn of van de stomerij. Nee, het is geen situatie waarin ik graag zou zitten, en velen met mij. Want wat de politie ook bood in het verleden, het was vooral baanzekerheid en goede secundaire arbeidsvoorwaarden waardoor mensen lang bleven plakken bij de politie. En natuurlijk het gegeven dat als je een carrière koos je maar zelden ging jobhoppen, zoals nu de mode is. En leidinggevende posities zijn niet de enige die gaan verdwijnen. Ik sprak laatst met de hoogste in rang op ons bureau: de wijksecretaresse. Die functie houdt in het nieuwe bestel op te bestaan. En niets in een politiebureau kan gebeuren zonder dat de wijksecretaresse ervan weet en haar goedkeuring eraan gegeven heeft, stilzwijgend of niet. Nieuwe pennen nodig, of nieuwe schrijfblokken? Vraag het de WS. Is de koffie op? Moet er een opbeurend kaartje naar een zieke of nieuwe ouders? De WS is het sociale geweten van de wijkagenten, die het zelf te druk hebben om daaraan te denken. Is er een overleg op het gemeentehuis? De WS kijkt in de agenda en plant de afspraak. Ze int boetes aan de balie, verzet bergen schriftelijk werk, onderhoudt contacten met de gemeente en andere instanties. Het lijkt zelf wel een beetje op een überwijkagent. Maar in de nieuwe setting is die functie er niet meer en worden alle wijksecretaresses teruggezet naar de afdeling service & intake, waar ze echter geen aangiftes meer mogen opnemen, maar alleen de telefoon mogen beantwoorden n klanten aan de balie te woord mogen taan. Als er ergens een vorm van kapitaalvernietiging is, dn is dat het: het afschaffen van de wijksecretaresse. Dus als Gerard Bouman per ongeluk deze hersenspinsels onder ogen krijgt, is dat de oproep die ik aan hem wil doen: Gerard, spaar de Martine's , de Wiena's en Emma's van onze organisatie en laat ze zitten waar wij er het meeste aan hebben. Op een goed functionerend wijksecretariaat, waar wijkagenten niet zonder kunnen. We zijn u dankbaar, oh grote Leider.

Druk

Mensen presteren beter als ze onder druk staan. Tenminste, dat beweren mensen zelf als ze daarnaar gevraagd worden. Ik ben het daar tot op zekere hoogte mee eens. Daarnaast is niks doen ook niet echt een intellectuele uitdaging. En toch, als je deze gedachte in het achterhoofd houdt, zit ik liever rustig in mijn eentje een zaak te bekijken en een aanpak te verzinnen, dan in de hectiek van een aanhouding op heterdaad bij een groter incident te bedenken wat er allemaal nog moet gebeuren. Ziet u, dan is de wijkteamkamer net een heksenketel. De radio staat op nucleaire sterkte of de TV staat aan, iedereen roept door elkaar heen en er is een tijdsdruk, want er is zes uur de tijd voordat de beslissing genomen moet worden of de verdachte moet blijven of niet. En in die tijd moet vreselijk veel gedaan worden, lees: vreselijk veel papierwerk gedaan worden. Processen-verbaal van aanhouding, van bevindingen, verhoren, is de advocaat al gewaarschuwd en waarom is de boevenbus nou al weer te laat? Een collega van mij verzuchtte laatst, dat hij niet begreep waar ik de tijd vandaan haalde om überhaupt naar buiten te gaan en de wijk in te gaan. Ik snapte dat niet; je bent toch geen politieman geworden om een bureau te verdedigen? Maar het is een realiteit. De hoeveelheid papierwerk en telefoontjes met instanties grijpen je soms naar de keel. Koppel dat aan een werkinstelling die veel agenten met elkaar delen, te weten dat ze hun to-do list zo snel mogelijk willen inkorten of willen doen verkleinen en ze komen inderdaad niet meer buiten. Ik ruim daar bewust tijd voorin. Ik pak de fiets of ga lopen en verzet even mijn gedachten, ook al is het maar een uurtje. Ook al is de kans groot dat je tijdens dat uurtje weer allemaal nieuwe zaken opdoet. Ik vind dat de burger recht heeft op politie in de wijk. En daarmee kom ik tot de kern van dit verhaal, wat begon -zoals zoveel van deze blogs - door een artikel in de krant over het uit de hand lopen van de wietteelt in het zuiden des lands. Als wiet in vloeibare vorm bestond, zou het niet bij de politie over de schoenen lopen, maar zouden we erin verzuipen. Meer dan 70 % van alle rechercheonderzoeken die daar gedraaid worden, is hennep-gerelateerd. Andere zaken, zoals woninginbraken of geweldsmisdrijven blijven liggen. Een onderzoek naar een hennepplantage is al veeleisend en helemaal als je - zoals we de afgelopen jaren duidelijk niet deden - achter de kopstukken achter de kwekerijen aan wilt gaan. De burgemeesters schreeuwen moord en brand. Ze kunnen de veiligheid van hun burgers niet meer garanderen. Of dat nou komt doordat de politie druk is met het bestrijden van wietteelt en daardoor niet inzetbaar is voor andere zaken of omdat het risico op woningbranden, door de vaak abominabel slecht aangelegde stroominstalaties bij hennepkwekerijen, heel hoog is. En dis komt de politie nauwelijks meer op straat voor toezicht. En wat zegt de Nationale Politie in een reactie op de klachten van de burgemeesters? "DE BURGEMEESTERS BEPALEN ZELF IN DE LOKALE DRIEHOEK WAARAAN POLITIECAPACITEIT WORDT BESTEEDT". Met andere woorden, als jullie zo druk zijn met bestrijden van hennepoverlast, is dat jullie eigen keus en kunnen wij daar niks aan doen. Ja, dag! Zo lust ik er nog wel eentje, zeg. De lokale driehoek is het driehoeksoverleg tussen de burgemeester, de Officier van Justitie en de Korpschef. Hierin wordt ten deel bepaald waar POLITIECAPACITEIT aan wordt besteedt, maar politiewerk is voor een groot deel symptoombestrijding en pas daarna komen geplande en gecoördineerde inzetten. Als een wijkagent dus weet krijgt van een hennepplantage in zijn wijk zal hij die, om de hierboven genoemde redenen zo snel mogelijk opgerold willen hebben. Ook al om aan te tonen aan de buurt dat hennep kweken niet loont. Ja, het betaalt misschien wel leuk, maar je begeeft je in de klauwen van de georganiseerde misdaad en daar kom je echt niet meer los van. En als jij gepakt wordt met 500 plantjes op je zolderkamertje, komen de bazen heus niet op bezoek in de bajes om hun sympathie te betuigen. En de boetes komen ook voor jouw rekening en, oh ja, het feit dat de woningbouwvereniging je huurcontract eenzijdig opzegt en je met je hele boeltje op straat staat, kan de bazen slechts in zoverre iets schelen dat ze één locatie minder hebben om hennep te kweken. Het stukje over de politie-inzet vermeldde verder dat "vorige maand duidelijk werd dat de politie tegen de regulering ( lees: het legaliseren) van wietteelt is " . Nou, de top is dat misschien wel, mede ingegeven door het standpunt van minister Opstelten, maar iedere weldenkende diender ( en vooral de wijkagenten) ziet alleen maar de voordelen van legalisering. Het scheelt een puist werk, om maar eens te beginnen. Het risico op branden gaat navenant omlaag. Straattelertjes zullen geen werk meer hebben en dus geen onverklaarbaar hoge inkomsten met daaraan gekoppeld een houding naar de politie van "nou en? Ik verdoen in een maand meer dan jij in een heel jaar". En het enige tegenargument dat ik van de Nationale Politie heb gehoord is "dan gaat het overvalrisico op teeltlocaties omhoog". Nou, als dat alles is, valt daar best wel iets tegen te doen. Maar zoals nu, de situatie laten zoals het is en blijven dweilen met de wetenschap dat er niks verandert, dat is ook geen optie. Wie gelooft dat dat de oplossing is, heeft waarschijnlijk een kwekerijtje teveel opgerold en is beneveld geraakt door kwalijke dampen. Daar helpt maar één ding tegen: ontnuchteren. Misschien kunnen ze de politietop een maandje verschepen naar de omgeving van Eindhoven. Zodat men weet, hoe het echt werkt.

verraders of....?

Ik schreef gisteren al in mijn blog iets over dat mensen zichzelf niet graag als verrader zien, ook al is het misdrijf of misdraging waarover ze informatie hebben nog zo erg. Je klikt nou eenmaal niet bij de juf of meester. Dat leer je al op de lagere school en dat neem je, net zoals zoveel andere dingen mee in je latere leven. En toch moeten we met zijn allen van die houding af. Als je weet dat het een gegeven is, dat de politie bij alle aanhoudingen op heterdaad in meer dan 80 % afhankelijk was van oplettende burgers, dan besef je hoe belangrijk dat is. En is dat dan verraden, als je ziet dat iemand niet met zijn handen van andermans spullen af kan blijven? Als je ziet dat iemand in elkaar geslagen wordt? Als je weet hebt van een hennepplantage bij jou in de buurt? Je kunt toch maar zo lang voor jezelf een rechtvaardiging blijven zoeken om het niet door te geven. Je moet jezelf toch in de spiegel aan kunnen blijven kijken. Al deze gedachten schoten kriskras door mijn hoofd vanmorgen toen ik de krant las over de overval op een juwelier in Deurne. Ik besefte me ten eerste dat niet de rechter, maar de Officier van Justitie eigenlijk de machtigste persoon is als het aankomt op rechtsvervolging. Hij (of zij) mag namelijk zelf beslissen of een vervolging wort ingesteld. Natuurlijk met enige ruggespraak met de Hoofdofficier van Justitie, maar verder is de OVJ redelijk zelfstandig. Als er geen zaak in zit of, wat helaas maar al te vaak voorkomt, de zaak moeilijk bewijsbaar wordt geacht, komt de zaak niet op zitting. Een OVJ mag zelfs straffen opleggen, zonder dat de rechter daar aan te pas is gekomen. Allemaal bedacht om de rechters te ontzien in hun werkdruk, mag een OVJ op voorspraak van de politie beslissen dat een geldboete, taakstraf of zelfs hechtenis opgelegd wordt. En dat alles werd natuurlijk weer getriggerd door het feit dat de jeugd in Deurne gedemonstreerd had tegen het lakse optreden van Justitie in deze zaak. Want zaterdagavond wist de Hoofdofficier van Justitie al te vertellen dat het hier waarschijnlijk om een zaak van noodweer of noodweerexces ging en dat vervolging waarschijnlijk niet ingesteld zou worden. De juwelier en zijn vrouw waren weliswaar gehoord als verdachte, maar werden niet aangehouden en kregen alle ruimte om hun verhaal te vertellen. Precies wat de meerderheid van het land wil. Je mag toch je eigendommen verdedigen tegen een laffe overval? Maar de jeugd was het daar niet mee eens en stelde dat het optreden van Justitie ' laf ' was. Ik vraag me af uit welk sentiment die bewering kwam. Maakt de jeugd - volgens de berichtgeving grotendeels van allochtone afkomst- zich druk om de teloorgang van ons rechtsstelsel of kwam het omdat tenminste een van de daders, en mogelijk allebei, van Marokkaanse afkomst was en dat men ' gerechtigheid' wilde, wat dat dan ook mag betekenen? Misschien moet de Marokkaanse gemeenschap de hand in eigen boezem steken en verklaren dat men geschokt is dat hun kinderen degelijke strafbare feiten hebben gepleegd en dat ze er absoluut niet achter staan. Want ook voor de misdragingen van je eigen minderen kun je maar zo lang je ogen sluiten. Als ze regelmatig tot diep in de nacht wegblijven, met dure jassen en horloges lopen te pronken terwijl ze geen werk hebben en er regelmatig post van Justitie op de mat valt, moet op een gegeven moment voor ouders ook de maat vol zijn. Schaamte cultuur of niet. Waar ligt de scheidslijn tussen een verrader en een goede burger? Dat was iets dat we altijd voor onszelf dienden uit te maken, zo is ons altijd voorgehouden. Misschien is dat zo. Maar we zijn veel minder snel een verrader dan we zelf soms denken.

Inbrekers en ander gespuis.

Vorige nacht moest ik onverwacht de leiding over de incidentenafhandeling overnemen van een collega, die door een familiezaak niet kon werken. De onderlinge samenhang bij de politie is zo groot, dat iedereen die moeite voor elkaar doet. Dat uit zich onder andere in het feit, dat wij om 23.00 uur de nachtdienst over moeten nemen, maar vaak al een half uur of nog eerder aanwezig zijn. Het thuisfront begrijpt dat niet altijd, maar het is iets wat we voor elkaar over hebben. Zodat je maatje eerder naar huis kan. En zolang iedereen dat doet, is dat prima. Tijdens de dienst werd ik naar een aanrijding gestuurd. Simpel geval van geen voorrang geven op een donkere polderweg. De bijrijder van een van de auto's kwam me echter bekend voor. En toen zijn maten onverwachts langsreden en stopten en zich begonnen te bemoeien met de gang van zaken wist ik het zeker. Dit waren vier hele bekende beroepsinbrekers uit mijn district. Ik had ze nog nooit ontmoet, maar ze staan bijna iedere week op de briefing. Jongens van een jaar of 20, geen werk, wonen nog bij ouders thuis en onderhouden zich met inbreken. Toen ik liet weten hoe ze heetten, waren ze daarvan niet onder de indruk. Dit terwijl ze afkomstig zijn uit een stad die weliswaar tot mijn district behoort, maar waar ik zo weinig mogelijk tracht te komen. En toch kende ik ze. De politie echter, heeft in de afgelopen jaren een soort van verstandhouding met dit soort lui opgebouwd. Iedere keer dat we ze zien rijden, worden ze aan de kant gehaald, gecontroleerd, beboet en gerapporteerd. De jongens accepteren dat, omdat ze weten dat de pakkans op heterdaad bij een inbraak erg gering is. Dus lachen ze wat, nemen de boetes in ontvangst en weten dat ze meer moeten stelen om ze te kunnen betalen. Maar noemt de politie ze bij de naam? Nee, we controleren ze op grond van de wegenverkeerswet. Het woord ' inbreker' valt niet tijdens dat soort gesprekken. En dat vind ik dus fout. Ik vind, dat je ze recht in het gezicht mag uitmaken voor wat ze zijn, zonder daarbij te schelden of te beledigen. Inbrekers. Boeven. Gespuis. Zeker toen een van hen uit zijn hoofd een aantal van mijn wijken wist op te noemen, terwijl ik onder de impressie verkeerde dat hij nooit zover Noordelijk opereerde. Die mening moet ik dus mooi even bijstellen. Ondertussen heb ik al voor het derde weekend op rij te maken met een stelletje dronken sukkels, die de nacht afsluiten door ruiten van bushokjes in te kegelen. Dat geeft een hoop schade, een hoop overlast en het ziet er niet uit. Ik kan niet begrijpen dat er mensen zijn die dat leuk vinden en ik kan ook niet snappen dat er geen mensen zijn die weten, wie zich hiermee bezig houden. Maar ja, we willen met zijn allen geen verrader zijn. Nou, ik heb nieuws voor degene die dat denken. Want dat zijn vaak ook degenen, die het hardst schreeuwen als de politie, in hun ogen, hun zuurbetaalde belastinggeld verspilt. Waar denk je dat bushokje van betaald worden? Precies.... Ook in het nieuws van de week: misdragingen van politiemensen in hotels tijdens de inzet bij de NSS2014, afgelopen week. Agenten zouden dronken geworden zijn, luide muziek gedraaid hebben en, volgens het krantenartikel, 'luide winden' op de gang hebben gelaten, waardoor hotelgasten niet konden slapen. Ik was er niet bij, maar ik geloof het direct. Zet een aantal agenten bij elkaar zonder toezicht en met voldoende consumptiebonnen en zaken lopen uit de hand. Kennelijk is er onder de collega's niet voldoende verantwoordelijkheidsbesef om zich te gedragen, zeker als het overduidelijk is dat je bij de politie werkt. Begrijp me goed hoor, als iemand in een hotel een feestje wil vieren en lekker dronken wil worden, moet hij dat helemaal zelf weten. Maar als overduidelijk is dat je voor je werk in een hotel verblijft, en zeker voor zulk werk als politiewerk en heel het land weet dat je over een paar uur verantwoordelijk bent voor het beveiligen van een wereldtop, dan moet je toch ergens enig besef hebben van het feit dat mensen naar je kijken. En dat je je dus een beetje moet beheersen.