De politie heeft ieder weekend de handen vol aan alcohol-gerelateerde problemen. Of dat nou in het uitgaansleven is of in huiselijke sfeer, alcohol is de grote gelijkmaker als het gaat om probleemveroorzakers. Vroeger zouden mensen over deze uitspraak hun schouders hebben opgehaald en gezegd hebben dat het normaal was, want we wisten niet beter. Of dat de politie overdrijft. Maar inmiddels hebben we internet, youtube en smartphones. En we zien- uitvergroot weliswaar, maar toch - de bewijzen. Steeds weer. Voorbeelden hiervan waren dit weekend te zien op een feest aan de Scheveningse Boulevard, waar een sweet-16 feest volledig uit de hand liep en er fors verzet werd geboden, zelfs zodanig dat een collega zijn hand brak bij een aanhouding. En natuurlijk was daar de scheldpartij tegen collega's in Zoetermeer door een jochie die van zijn brommer was gevallen en voor vijf minuten niet anders deed dan de collega's verwensingen toeschreeuwen. Ik heb bewondering voor die agenten, want ik weet niet of ik me zo had kunnen beheersen. Sceptici onder u zullen trouwens vragen hoe ik weet, dat ze onder invloed van alcohol waren. Dat is simpel samen te vatten onder het kopje Ervaringen. Ik zie het aan het gedrag, ik hoor het aan de stem. En feiten van algemene bekendheid behoeven geen nader bewijs, zo stelt de Wet.
Nu gaat per 1 januari de gewijzigde Drank- en Horecawet in, die regelt dat jongeren onder de 18 geen alcohol meer mogen kopen en consumeren in het uitgaansleven en in de publieke ruimte. Nu is deze grens nog 16 jaar. Een groot aantal burgemeesters heeft al aangegeven dat zij de nieuwe regelgeving onwerkbaar vinden en deze niet zullen gaan handhaven. Hiermee oogsten ze veel lof onder de jeugd, die het als een god gegeven recht schijnt te beschouwen dat zij op hun 16e zichzelf helemaal vol kunnen laten lopen in een kroeg. Terwijl ze daar aantoonbaar hersenschade door oplopen waar ze de rest van hun leven gevolgen van zullen ondervinden. En toch vinden wij als maatschappij - ouders, opvoeders, scholen, sportclubs - dat de normaalste zaak van de wereld. Omdat we niet beter weten. Omdat wij hetzelfde deden op die leeftijd.
De echte reden dat burgemeester overigens de D&W niet willen handhaven is niet, zoals ze zeggen, dat de regels oneerlijk zijn. Want iemand die nu 17 is, mag nu in de kroeg nog wel een biertje kopen en drinken, maar op 1 januari a.s. om middernacht mag hij dat ineens niet meer. En dat is oneerlijk. Toch? Nee, de echter reden is dat per 1 januari 2013 de gemeentes verantwoordelijk zijn gemaakt voor de handhaving van de Drank- en Horecawet. En dat betekend dat de politie daar geen toezicht op houdt, als we dat na de grote reorganisatie van 1993 ooit nog gedaan hebben. De gemeentes zullen Bijzondere Opsporingsambtenaren in dienst moeten nemen, moeten opleiden en uitrusten. De gemeentes zullen een alcoholpreventieplan moeten schrijven zodat ze een inspanningsverplichting aan kunnen tonen, als Den Haag daarom vraagt. En de gemeentes krijgen al heel veel extra taken teruggeschoven van het Rijk, maar krijgen daar - volgens eigen zeggen - nauwelijks meer geld voor. Dus moet er gekeken worden naar wat wel kan en wat niet. Waar kan op bezuinigd worden en waarop niet?
Als het aan mij lag, was de leeftijd nog verder opgeschoven, namelijk naar 21. Niet omdat ik zo tegen alcohol ben, tenzij in het verkeer of op straat. Ik lust zelf graag een glas whisky of een pilsje, maar met mate. Ik ken mijn eigen grenzen. Maar ik denk- nee, ik weet! - dat een 16 jarige, hoe slim of ontwikkeld ook, die grenzen nog niet kent. Al was het alleen maar omdat pubers erom bekend staan, dat ze hun grenzen opzoeken. Nou, daar ziet de politie dus ieder weekend de gevolgen van. En moet daar soms hard tegenop treden.
Nog een andere verandering per aanstaand nieuwjaar. Jongeren onder de 18 mogen niet meer met drank bij zich op straat zijn. Ze mogen al geen drank kopen, maar het bij zich hebben is nu ook strafbaar. En er komt een regulering voor zogenaamde para-commerciële instellingen. Dat zijn de sportclubs, buurthuizen en verenigingen die weliswaar niet bestaan van de verkoop van alcohol, maar zonder die inkomsten een flinke hap uit hun budget moeten missen. Zodat het ook moeilijker wordt voor iedereen, maar vooral voor jongeren, om dáár gemakkelijk aan alcohol te komen. Onder het mom van een avondje sporten.
Een inwoner uit mijn dorp, die in de gemeenteraad zit en zich hard maakt voor een strenger horecabeleid, wordt in de raad nauwelijks serieus genomen. Bemoeizucht, zeggen ze. Ik zeg dat die leden eens mee zouden moeten gaan op surveillance. Het liefst op een warme, plakkerige zomeravond. Als de horeca uit zijn voegen barst. Als er een schuurfeest is. Ik wil wel eens weten hoe ze er dan over denken.
maandag 23 december 2013
maandag 9 december 2013
Schiet eens op, zeg!
Vandaag diende de rechtszaak tegen de collega die een jaar geleden op NS-station Hollands Spoor een jongen doodschoot. Hij ging af op een melding van een bedreiging met een vuurwapen. De verdachte jongen luisterde niet naar de politie toen deze hem sommeerde hem te stoppen en greep naar zijn jas. De collega zag hierin voldoende aanleiding om zijn vuurwapen te gebruiken. Tot zover de feiten. Hierna volgden alleen maar meningen. Vaak ongefundeerd en ongenuanceerd, maar dat is Nederland.
Ik volgde de verslaggeving van de telegraaf live op Twitter via @Saskiabelleman . Op een gegeven moment werd er gezegd dat de agent al rennende geschoten had en dat dit niet volgens de voorschriften was. In het zes uur journaal bevestigde Jaap Timmer, zelfbenoemd politiewetenschapper, dit nog eens.
Ik heb in een recente blog beschreven waaraan een agent moet voldoen, wil hij zijn vuurwapen gebruiken. Dat is de wettekst uit de Ambtsinstructie. Een ander bindend voorschrift over vuurwapengebruik bij de politie is er niet. Er staat nergens dat je niet rennend, liggend of ondersteboven hangend aan een boomtak mag schieten. Sterker nog, tegenwoordig wordt bij IBT juist getraind om tijdens het schieten te bewegen, weg te stappen, te spatten en al bewegende naar het doelwit toe te schieten. Want een stilstaande agent is een gemakkelijk doelwit als je tegenover een vuurwapengevaarlijke verdachte staat. Hoe meer je beweegt, des te moeilijker ben je te raken.
Geheel naar de recente berichtgeving, dat behalve agenten ook de familie en kinderen van agenten het doelwit zijn van bedreigingen, werd ook deze collega bedreigd. Bedreigd omdat hij iets gedaan had, waar hij in feit voor betaald werd, namelijk de openbare orde handhaven en de rechtsorde beschermen. Het is absoluut tragisch dat een dode jongen de uitkomst was en alle betrokkenen, ook deze collega, hadden 100% zeker een andere uitkomst gewenst. Daar ben ik zeker van. Er werken geen psychopaten bij de politie. Zo simpel is dat. Dus moest deze collega onherkenbaar in de rechtbank plaatsnemen, afgeschermd van het publiek.
Ik zag een stukje op TV waarbij de korpschef, Gerard Bouman, tegenover Eva Jinek uitlegde dat hij was geschrokken van het cijfer dat één op de drie agenten in zijn privé tijd werd bedreigd en dat, als dat gebeurde "hij je kwam halen". Naast hem zat actrice Halina Reijn en ik zag haar wat besmuikt glimlachen om deze spierballentaal, totdat ze opzij keek en zag dat Bouman het méénde.
Het OM heeft vandaag ontslag van rechtsvervolging geëist. Dat klinkt een beetje dubbel, want waarom hebben ze de zaak dan überhaupt voor de rechter gebracht? Dit zal - maar het is een veronderstelling - op verzoek van de advocaat van de familie van het slachtoffer gebeurd zijn. Als de rechter meegaat in het verzoek van het OM, kan ze de verdachte schuldig verklaren, maar geen straf opleggen omdat hij voldeed aan een strafuitsluitingsgrond. Dit kan zijn omdat er sprake was van noodweer of noodweerexces, omdat hij voldeed aan een ambtelijk bevel gegeven dooreen meerdere of omdat er sprake van psychische overmacht of ontoerekeningsvatbaarheid.
De eerder genoemde Jaap Timmer kwam nog met het idee om een tuchtrechtstelsel in te voeren voor de politie. Meerdere beroepsgroepen hebben dat. Medici, advocaten, en notarissen kennen het tuchtrecht. Eigen beroepsorganisaties spreken recht over hun leden. Misschien werkt het voor bepaalde beroepsgroepen. Ik zie het nog niet gebeuren voor de politie. Het klinkt toch een beetje als de slager die zijn eigen vlees keurt.
Nee, als de politie iets fout doet of geweld gebruikt, moeten we - hoe verschrikkelijk, hoe laag en hoe oneerlijk het soms ook mag lijken - transparant zijn. Openheid geven. En dat betekent dat we desnoods door het OM vervolgd kunnen worden en dat de rechter - onafhankelijk als hij geacht wordt te zijn - het laatste oordeel heeft.
Als hij maar opschiet.
Ik volgde de verslaggeving van de telegraaf live op Twitter via @Saskiabelleman . Op een gegeven moment werd er gezegd dat de agent al rennende geschoten had en dat dit niet volgens de voorschriften was. In het zes uur journaal bevestigde Jaap Timmer, zelfbenoemd politiewetenschapper, dit nog eens.
Ik heb in een recente blog beschreven waaraan een agent moet voldoen, wil hij zijn vuurwapen gebruiken. Dat is de wettekst uit de Ambtsinstructie. Een ander bindend voorschrift over vuurwapengebruik bij de politie is er niet. Er staat nergens dat je niet rennend, liggend of ondersteboven hangend aan een boomtak mag schieten. Sterker nog, tegenwoordig wordt bij IBT juist getraind om tijdens het schieten te bewegen, weg te stappen, te spatten en al bewegende naar het doelwit toe te schieten. Want een stilstaande agent is een gemakkelijk doelwit als je tegenover een vuurwapengevaarlijke verdachte staat. Hoe meer je beweegt, des te moeilijker ben je te raken.
Geheel naar de recente berichtgeving, dat behalve agenten ook de familie en kinderen van agenten het doelwit zijn van bedreigingen, werd ook deze collega bedreigd. Bedreigd omdat hij iets gedaan had, waar hij in feit voor betaald werd, namelijk de openbare orde handhaven en de rechtsorde beschermen. Het is absoluut tragisch dat een dode jongen de uitkomst was en alle betrokkenen, ook deze collega, hadden 100% zeker een andere uitkomst gewenst. Daar ben ik zeker van. Er werken geen psychopaten bij de politie. Zo simpel is dat. Dus moest deze collega onherkenbaar in de rechtbank plaatsnemen, afgeschermd van het publiek.
Ik zag een stukje op TV waarbij de korpschef, Gerard Bouman, tegenover Eva Jinek uitlegde dat hij was geschrokken van het cijfer dat één op de drie agenten in zijn privé tijd werd bedreigd en dat, als dat gebeurde "hij je kwam halen". Naast hem zat actrice Halina Reijn en ik zag haar wat besmuikt glimlachen om deze spierballentaal, totdat ze opzij keek en zag dat Bouman het méénde.
Het OM heeft vandaag ontslag van rechtsvervolging geëist. Dat klinkt een beetje dubbel, want waarom hebben ze de zaak dan überhaupt voor de rechter gebracht? Dit zal - maar het is een veronderstelling - op verzoek van de advocaat van de familie van het slachtoffer gebeurd zijn. Als de rechter meegaat in het verzoek van het OM, kan ze de verdachte schuldig verklaren, maar geen straf opleggen omdat hij voldeed aan een strafuitsluitingsgrond. Dit kan zijn omdat er sprake was van noodweer of noodweerexces, omdat hij voldeed aan een ambtelijk bevel gegeven dooreen meerdere of omdat er sprake van psychische overmacht of ontoerekeningsvatbaarheid.
De eerder genoemde Jaap Timmer kwam nog met het idee om een tuchtrechtstelsel in te voeren voor de politie. Meerdere beroepsgroepen hebben dat. Medici, advocaten, en notarissen kennen het tuchtrecht. Eigen beroepsorganisaties spreken recht over hun leden. Misschien werkt het voor bepaalde beroepsgroepen. Ik zie het nog niet gebeuren voor de politie. Het klinkt toch een beetje als de slager die zijn eigen vlees keurt.
Nee, als de politie iets fout doet of geweld gebruikt, moeten we - hoe verschrikkelijk, hoe laag en hoe oneerlijk het soms ook mag lijken - transparant zijn. Openheid geven. En dat betekent dat we desnoods door het OM vervolgd kunnen worden en dat de rechter - onafhankelijk als hij geacht wordt te zijn - het laatste oordeel heeft.
Als hij maar opschiet.
zondag 8 december 2013
Hulp aan hen die dat behoeven...
Vroeger, in de middeleeuwen en eigenlijk nog niet eens zoveel korter geleden, had je geen schijn van kans als je een hartaanval kreeg. Als je dood ging, ging je dood en er was niemand die je kon helpen. Als kanker in die dagen al bestond, als je je been brak of als je een hersenziekte opliep, was je gedoemd te sterven. Mensen waren aan die harde realiteit gewend en men keek er niet van op als iemand op straat dood neerviel. Wat wilde je ook, als de gemiddelde burger in die dagen net aan de 50 jaar haalde.
Gedurende de jaren heeft de geneeskunde zich opgetrokken van hekserij en pure kwakzalverij naar een wetenschap die - dat denken we tenminste - alle kwalen kan genezen. Herseninfarct? De dokter schrijft bloedverdunners voor en doet zo nodig hersenchirurgie om het probleem op te lossen. En de levenskwaliteit gaat er nauwelijks op achteruit. Kanker kan genezen worden ( maar niet altijd). Een gebroken bot is al zo gewoon dat niemand er nog van op kijkt. En een hartaanval? Je kunt gewoon gereanimeerd worden, hoor! We zijn er zó aan gewend geraakt dat het soms wel lijkt, of je niet meer gewoon dood mag gaan. Er rust een taboe op doodgaan.
Natuurlijk is het allemaal niet zo simpel. Ik neem maar even het voorbeeld van hartinfarcten, want daar heeft de politie vaker mee te maken dan u misschien denkt. Vrijwel dagelijks is de politie als eerste ter plaatse als de 112-centrale gebeld wordt vanwege een onwelwording. Alle politieauto's zijn uitgerust met een Automatische Externe Defilibrator en politiemensen worden regelmatig getraind in reanimatie technieken. En als de ambulance erbij komt, hebben die nog meer geavanceerdere apparatuur. Maar alle apparatuur in de wereld kan soms niet het verschil maken en dan gaat er alsnog iemand dood. Ik heb vorige maand nog een reanimatie gedaan, bij een begrafenis nota bene. Dat gebeurt vaker bij een gebeurtenis waarbij de emoties hoog oplopen. We hebben gedaan wat we konden en de patiënt werd in de ambulance getild. Ik reed een andere ambulance terug naar het ziekenhuis omdat de bemanning bezig was met de patiëntenzorg. Naast mij zat de zoon van het slachtoffer, die zeer realistisch vertelde, dat zijn vader oud was, pijn had en eigenlijk al had aangegeven dat hij het eigenlijk wel best vond zo. In het ziekenhuis, toen de hartchirurg vertelde dat de overlevingskans vrijwel nihil was, was de beslissing snel gemaakt. Beide zoons zeiden unaniem dat het hier dan eindigde. En dat was dan dat. Een leven kan zo maar eindigen, ondanks de beste medische hulp die er bestaat.
De dekking van AED's wordt steeds groter. Sportclubs hebben ze. Toneelverenigingen hebben ze. Kerken hebben ze. En iedereen die tegenwoordig een EHBO opleiding volgt of de herhalingslessen volgt, moet bekwaam zijn in het gebruik ervan. In afgelegen dorpen zijn netwerken opgezet waarbij deelnemers in het geval van een hartprobleem per SMS opgeroepen worden. Ze halen op een centraal gelegen plek de AED op en spoeden zich naar de plaats van onheil. Vaak zijn ze daar eerder dan de hulpdiensten. En in het geval van een reanimatie telt elke minuut. Ik juich dat soort initiatieven van harte toe, ook al zet ik soms vraagtekens bij de wil van met name de familie om mensen in leven te houden. Want het gebeurt ook dat mensen gewoon klaar zijn met leven. Niet meer verder willen.
Toch beginnen we eigenlijk altijd met een reanimatie, zelfs als een familielid beweert dat er een niet-reanimeren verklaring is. Ik wil die verklaring met eigen ogen zien, want je weet niet wat de beweegreden is van iemand om zoiets te zeggen. Misschien is het gewoon gelogen. Alleen in een verpleeghuis, van personeel, zou ik zoiets voetstoots aannemen.
Een burger in mijn gemeente heeft in ieder geval het initiatief genomen om een reanimatiegroep op te richten. Mits goed getraind en goed begeleid, denk ik dat het een aanwinst kan zijn. Want uiteindelijk is het bedoeld om iemand te helpen, die dat zelf niet kan. Zonder geldelijk gewin, zonder borstklopperij en zonder ego. En dat is de puurste vorm van hulpverlening die er is.
Gedurende de jaren heeft de geneeskunde zich opgetrokken van hekserij en pure kwakzalverij naar een wetenschap die - dat denken we tenminste - alle kwalen kan genezen. Herseninfarct? De dokter schrijft bloedverdunners voor en doet zo nodig hersenchirurgie om het probleem op te lossen. En de levenskwaliteit gaat er nauwelijks op achteruit. Kanker kan genezen worden ( maar niet altijd). Een gebroken bot is al zo gewoon dat niemand er nog van op kijkt. En een hartaanval? Je kunt gewoon gereanimeerd worden, hoor! We zijn er zó aan gewend geraakt dat het soms wel lijkt, of je niet meer gewoon dood mag gaan. Er rust een taboe op doodgaan.
Natuurlijk is het allemaal niet zo simpel. Ik neem maar even het voorbeeld van hartinfarcten, want daar heeft de politie vaker mee te maken dan u misschien denkt. Vrijwel dagelijks is de politie als eerste ter plaatse als de 112-centrale gebeld wordt vanwege een onwelwording. Alle politieauto's zijn uitgerust met een Automatische Externe Defilibrator en politiemensen worden regelmatig getraind in reanimatie technieken. En als de ambulance erbij komt, hebben die nog meer geavanceerdere apparatuur. Maar alle apparatuur in de wereld kan soms niet het verschil maken en dan gaat er alsnog iemand dood. Ik heb vorige maand nog een reanimatie gedaan, bij een begrafenis nota bene. Dat gebeurt vaker bij een gebeurtenis waarbij de emoties hoog oplopen. We hebben gedaan wat we konden en de patiënt werd in de ambulance getild. Ik reed een andere ambulance terug naar het ziekenhuis omdat de bemanning bezig was met de patiëntenzorg. Naast mij zat de zoon van het slachtoffer, die zeer realistisch vertelde, dat zijn vader oud was, pijn had en eigenlijk al had aangegeven dat hij het eigenlijk wel best vond zo. In het ziekenhuis, toen de hartchirurg vertelde dat de overlevingskans vrijwel nihil was, was de beslissing snel gemaakt. Beide zoons zeiden unaniem dat het hier dan eindigde. En dat was dan dat. Een leven kan zo maar eindigen, ondanks de beste medische hulp die er bestaat.
De dekking van AED's wordt steeds groter. Sportclubs hebben ze. Toneelverenigingen hebben ze. Kerken hebben ze. En iedereen die tegenwoordig een EHBO opleiding volgt of de herhalingslessen volgt, moet bekwaam zijn in het gebruik ervan. In afgelegen dorpen zijn netwerken opgezet waarbij deelnemers in het geval van een hartprobleem per SMS opgeroepen worden. Ze halen op een centraal gelegen plek de AED op en spoeden zich naar de plaats van onheil. Vaak zijn ze daar eerder dan de hulpdiensten. En in het geval van een reanimatie telt elke minuut. Ik juich dat soort initiatieven van harte toe, ook al zet ik soms vraagtekens bij de wil van met name de familie om mensen in leven te houden. Want het gebeurt ook dat mensen gewoon klaar zijn met leven. Niet meer verder willen.
Toch beginnen we eigenlijk altijd met een reanimatie, zelfs als een familielid beweert dat er een niet-reanimeren verklaring is. Ik wil die verklaring met eigen ogen zien, want je weet niet wat de beweegreden is van iemand om zoiets te zeggen. Misschien is het gewoon gelogen. Alleen in een verpleeghuis, van personeel, zou ik zoiets voetstoots aannemen.
Een burger in mijn gemeente heeft in ieder geval het initiatief genomen om een reanimatiegroep op te richten. Mits goed getraind en goed begeleid, denk ik dat het een aanwinst kan zijn. Want uiteindelijk is het bedoeld om iemand te helpen, die dat zelf niet kan. Zonder geldelijk gewin, zonder borstklopperij en zonder ego. En dat is de puurste vorm van hulpverlening die er is.
zondag 1 december 2013
Nadenken of handelen....
Er ontspon zich een leuke discussie op het bureau afgelopen week naar aanleiding van vuurwapengebruik van de DJI. De Dienst Justitiële Inrichtingen bewaakt niet alleen de van rijkswege vastgezette boeven maar verzorgt ook het transport tussen de rechtbank, de huizen van bewaring en in geval van nood, de ziekenhuizen. U heeft ze vast wel eens gezien: de blauw gestripte busjes die - laten we het voorzichtig zeggen - niet altijd even netjes weggedrag vertonen. Aan de andere kant: als je voor 09.00 uur alle verdachten van het huis van bewaring in Veenhuizen naar een rechtbank in Maastricht moet krijgen, moet je het gas wel eens wat dieper intrappen. Gewoon, omdat er ergens anders in den lande geen plaats meer was. Dus er zitten meerdere kanten aan dat verhaal.
Afgelopen week echter, gingen twee medewerkers van de genoemde dienst een veroordeelde crimi ophalen bij een ziekenhuis in Den Haag om hem terug te brengen naar Hotel de Houten Pollepel. Genoemde crimi liet zich in een rolstoel naar het busje rijden maar nam aldaar de benen(!) en mocht gelijk terugkeren naar het ziekenhuis omdat de beambten van de DJI hun van dienstwege verstrekte vuurwapen trokken en dit naar behoren gebruikte. Kwam die rolstoel toch nog van pas.
Ik heb via via wat meer bijzonderheden over dit gevalletje vernomen, die ik uit hoofde van mijn dienstgeheim niet met u mag delen. Maar ik bedacht me dat de meeste mensen ( u, dus, trouwe lezer) niet weten wanneer een politieman ( of iets dat daar vaag op lijkt) zijn vuurwapen mag gebruiken. Ja, als er op hem of haar geschoten wordt. Of als een boef ontsnapt. Of zo.
Welnu, een en ander is samengevat in de Ambtsinstructie. Daarin staat het navolgende:
Artikel 7
Afgelopen week echter, gingen twee medewerkers van de genoemde dienst een veroordeelde crimi ophalen bij een ziekenhuis in Den Haag om hem terug te brengen naar Hotel de Houten Pollepel. Genoemde crimi liet zich in een rolstoel naar het busje rijden maar nam aldaar de benen(!) en mocht gelijk terugkeren naar het ziekenhuis omdat de beambten van de DJI hun van dienstwege verstrekte vuurwapen trokken en dit naar behoren gebruikte. Kwam die rolstoel toch nog van pas.
Ik heb via via wat meer bijzonderheden over dit gevalletje vernomen, die ik uit hoofde van mijn dienstgeheim niet met u mag delen. Maar ik bedacht me dat de meeste mensen ( u, dus, trouwe lezer) niet weten wanneer een politieman ( of iets dat daar vaag op lijkt) zijn vuurwapen mag gebruiken. Ja, als er op hem of haar geschoten wordt. Of als een boef ontsnapt. Of zo.
Welnu, een en ander is samengevat in de Ambtsinstructie. Daarin staat het navolgende:
Artikel 7
1.
Het gebruik van een vuurwapen, niet zijnde een vuurwapen waarmee automatisch vuur of lange afstandsprecisievuur kan worden afgegeven, is slechts geoorloofd:
a. om een persoon aan te houden ten aanzien van wie redelijkerwijs mag worden aangenomen dat hij een voor onmiddellijk gebruik gereed zijnd vuurwapen bij zich heeft en dit tegen personen zal gebruiken;
b. om een persoon aan te houden die zich aan zijn aanhouding, voorgeleiding of andere rechtmatige vrijheidsbeneming tracht te onttrekken of heeft onttrokken, en die wordt verdacht van of is veroordeeld wegens het plegen van een misdrijf
1°. waarop naar de wettelijke omschrijving een gevangenisstraf van vier jaren of meer is gesteld, en
2°. dat een ernstige aantasting vormt van de lichamelijke integriteit of de persoonlijke levenssfeer, of
3°. dat door zijn gevolg bedreigend voor de samenleving is of kan zijn.
c. tot het beteugelen van oproerige bewegingen of andere ernstige wanordelijkheden, indien er sprake is van een opdracht van het bevoegd gezag en een optreden in gesloten verband onder leiding van een meerdere;
d. tot het beteugelen van militaire oproerige bewegingen, andere ernstige militaire wanordelijkheden of muiterij indien de militair van de Koninklijke marechaussee in opdracht van de minister van Defensie dan wel de officier van justitie te Arnhem belast met militaire zaken in gesloten verband onder leiding van een meerdere optreedt.
2.
Het gebruik van het vuurwapen in de gevallen, bedoeld in het eerste lid, onder a en b, is slechts geoorloofd tegen personen en vervoermiddelen waarin of waarop zich personen bevinden.3.
In de gevallen, bedoeld in het eerste lid, onder a en b, wordt van het vuurwapen geen gebruik gemaakt, indien de identiteit van de aan te houden persoon bekend is en redelijkerwijs mag worden aangenomen dat het uitstel van de aanhouding geen onaanvaardbaar te achten gevaar voor de rechtsorde met zich brengt.4.
Onder het plegen van een misdrijf, bedoeld in het eerste lid, onder b, worden mede begrepen de poging en de deelnemingsvormen, bedoeld in de artikelen 47 en 48 van het Wetboek van Strafrecht.
Heeft u er heel snel overheen gelezen ? Goed zo. Het is toch te veel om te onthouden. Maar toch staan daar alle afwegingen in die een politieman in een spit-second moet maken als hij of zij geconfronteerd wordt met een situatie waarin hij mogelijk zijn vuurwapen moet gebruiken.
De wet kent twee soorten vuurwapengebruik: Noodweervuur en Aanhoudingsvuur. Noodweer is in nood van de agent zelf of een ander, ter verdediging van eigen of andermans lijf of goederen. Maar aanhoudingsvuur is een heel ander chapiter. Daar moet sowieso op de benen geschoten worden en dat mag alleen, als het gaat om een boef, die rechtens van zijn vrijheid is beroofd, die tevens verdacht wordt van een misdrijf met vier jaar of meer gevangenisstraf, waarbij bovendien sprake is van een ernstige verstoring van de rechtsorde of de lichamelijke integriteit of waarvan de uitstel van aanhouding ernstige gevolgen heeft voor de maatschappij. Dat valt of staat dus met je interpretatie van dit wetsartikel.
Want ik weet niet of de bemanning van de bussen van de DJI wéét, wie of wat ze aan boord hebben en wat die figuren geflikt hebben, maar ga er maar aan staan. Want je moet het hele wetboek van buiten kennen om de strafmaat te bepalen en dan ook nog de omstandigheden kennen waaronder het misdrijf gepleegd werd. Ik bedoel, een woninginbraak, hoewel ernstig op zichzelf, is niet echt een ernstige verstoring van de rechtsorde. Zeker niet, als je bedenkt dat er gemiddeld 250 woninginbraken per dag in Nederland gepleegd worden. Het wordt al erger wanneer de bewoner thuis was ten tijde van de inbraak. Dan kun je al spreken van een aantasting van de persoonlijke integriteit. Een aanslag met terroristisch oogmerk? Geen twijfel mogelijk, maar een plofkraak bij een bank , waarbij geen gewonden zijn gevallen en geen buit is gemaakt? Zegt u het maar, want ik weet het niet.
De gemiddelde lezer zal iets zeggen van: schiet nou maar en als het niet goed was achteraf, jammer dan. Da's leuk, maar ik mag achteraf wel gaan verantwoorden aan een rechter waarom ik geschoten heb. En de advocaat van de verdachte ( als deze het overleefd heeft) zal betogen dat ik gemakkelijk een minder fors geweldsmiddel had kunnen gebruiken. Net alsof hij ooit de beslissing heeft moeten nemen.
Vaak ga je uit van je onderbuik gevoel. En gelukkig is het kleine beetje training dat we op jaarbasis krijgen ( 32 uur en niet meer!) wel zo professioneel opgezet dat we ongeveer weten wanneer wel en wanneer we niet mogen schieten. Eén ding is wel duidelijk: niet schieten omdat we bang zijn voor de gevolgen, daar hoor je - in tegenstelling tot pakweg 15 jaar geleden - weinig mensen meer over. Want als het er op aan komt, dan stel ik mijn belang boven dat van een ander. Dan schiet ik. En maak me later zorgen om de consequenties. Want ik wil wel die avond gewoon thuiskomen.
zaterdag 30 november 2013
Ik kan niet wàchten.....
Ik kan niet wàchten. Ik kijk met zo veel verlangen uit naar het nieuwe jaar. Naar 2014. want dat jaar zal zowel persoonlijk als professioneel een hoop veranderingen met zich mee brengen. Normaal wordt ik toch altijd al wat onrustig als de jaarwisseling nadert, want hoeveel ellende zal het dit jaar met zich meebrengen. Hoe erg moet er geknokt worden ? Zullen er veel gewonden vallen, veel vernielingen verricht worden? Maar ook: na oud en nieuw volgt meestal de wintersport! Dit jaar even niet, want we hebben andere prioriteiten die echter ook heel leuk zijn en waar we naar uitkijken. We zijn namelijk in de markt voor een ander huis. En dat is spannend maar ook heel leuk.
Maar ook op het werk gaat een hoop veranderen. De zoektocht naar een nieuw bureau neemt vastere vormen aan. Ik denk niet dat we volgens jaar al een nieuwe werklocatie kunnen betrekken, maar je weet nooit hoe de ambtelijke molen nu weer zal draaien. In de tweede week van het nieuwe jaar ga ik de conversiecursus draaien voor het nieuwe politiepistool. Ik hoop hem nooit nodig te hebben, maar ik wil er wel klaar voor zijn als het onverhoopt tóch zo is. In April komt het nieuwe uniform. Hebben we eindelijk eens iets wat in de praktijk al getest is en wat tegen een stootje kan. En waarmee je er na een stoeipartijtje niet uitziet als een afgeragde voddenbaal. De twee ( en met een beetje geluk alle drie) de surveillancewagens op mijn team worden vervangen. Want ze zijn alle drie ouder dan drie jaar en hebben nu al meer dan 150.000 kilometer gedraaid. Desondanks is op de één afgelopen jaar nog een nieuwe versnellingsbak gezet en de andere wordt bijna wekelijks naar de garage gereden voor schadeherstel of reparaties. Politiewerk, daar is bijna geen enkele auto lang tegen bestand.
Ook de vorming van de Nationale Politie krijgt steeds meer gestalte. Al een tijdje is bekend hoe de basisteams eruit gaan zien, maar nu worden ook de juiste poppetjes op de juiste plaatsjes gezet. Worden de PDC's (politiedienstencentra 's) ingericht en wordt de missie en doelstelling van de NP steeds duidelijker.
En, als ik de krant mag geloven, krijgen we er nog een ander, veel gevraagd speeltje bij. Een nieuwe telefoon, die de mogelijkheid biedt om digitale bonnen te schrijven, vingerafdrukken te scannen en zodoende identiteit van verdachten vast te stellen en mensen te bevragen op openstaande boetes en strafrechtelijk verleden. Het schijnt zelfs ( maar ik durf niet al te veel te hopen) dat je ermee kunt bellen! Meer kun je toch niet vragen, lijkt het.
Maar ook komt er zeer binnenkort een nieuwe warmtebeeldcamera. Die gebruiken we voor nachtelijke opsporing van inbrekers en ander gespuis. Deze nieuwe generatie producten laat de oude eruitzien als kinderspeelgoed.
Deze opsomming lijkt wat op de uitspraak "the difference between men and boys is the price of their toys" maar goed gereedschap is essentieel om het werk goed uit te kunnen voeren.
Dus ik hoop. En ik verlang . Ik kijk uit naar nieuwe dingen, en velen met mij. Er blijft altijd iets over om te verlangen. Maar langzaamaan wordt de politie steeds professioneler.
Maar ook op het werk gaat een hoop veranderen. De zoektocht naar een nieuw bureau neemt vastere vormen aan. Ik denk niet dat we volgens jaar al een nieuwe werklocatie kunnen betrekken, maar je weet nooit hoe de ambtelijke molen nu weer zal draaien. In de tweede week van het nieuwe jaar ga ik de conversiecursus draaien voor het nieuwe politiepistool. Ik hoop hem nooit nodig te hebben, maar ik wil er wel klaar voor zijn als het onverhoopt tóch zo is. In April komt het nieuwe uniform. Hebben we eindelijk eens iets wat in de praktijk al getest is en wat tegen een stootje kan. En waarmee je er na een stoeipartijtje niet uitziet als een afgeragde voddenbaal. De twee ( en met een beetje geluk alle drie) de surveillancewagens op mijn team worden vervangen. Want ze zijn alle drie ouder dan drie jaar en hebben nu al meer dan 150.000 kilometer gedraaid. Desondanks is op de één afgelopen jaar nog een nieuwe versnellingsbak gezet en de andere wordt bijna wekelijks naar de garage gereden voor schadeherstel of reparaties. Politiewerk, daar is bijna geen enkele auto lang tegen bestand.
Ook de vorming van de Nationale Politie krijgt steeds meer gestalte. Al een tijdje is bekend hoe de basisteams eruit gaan zien, maar nu worden ook de juiste poppetjes op de juiste plaatsjes gezet. Worden de PDC's (politiedienstencentra 's) ingericht en wordt de missie en doelstelling van de NP steeds duidelijker.
En, als ik de krant mag geloven, krijgen we er nog een ander, veel gevraagd speeltje bij. Een nieuwe telefoon, die de mogelijkheid biedt om digitale bonnen te schrijven, vingerafdrukken te scannen en zodoende identiteit van verdachten vast te stellen en mensen te bevragen op openstaande boetes en strafrechtelijk verleden. Het schijnt zelfs ( maar ik durf niet al te veel te hopen) dat je ermee kunt bellen! Meer kun je toch niet vragen, lijkt het.
Maar ook komt er zeer binnenkort een nieuwe warmtebeeldcamera. Die gebruiken we voor nachtelijke opsporing van inbrekers en ander gespuis. Deze nieuwe generatie producten laat de oude eruitzien als kinderspeelgoed.
Deze opsomming lijkt wat op de uitspraak "the difference between men and boys is the price of their toys" maar goed gereedschap is essentieel om het werk goed uit te kunnen voeren.
Dus ik hoop. En ik verlang . Ik kijk uit naar nieuwe dingen, en velen met mij. Er blijft altijd iets over om te verlangen. Maar langzaamaan wordt de politie steeds professioneler.
zondag 24 november 2013
In burger...
Hert is eigenlijk zo spannend, dat ik niet begrijp waarom we het niet vaker doen: in burger opereren. Tegelijkertijd snap ik wáárom we het niet doen, want als je, zoals ik, ergens dertien jaar werkt, is je kop zo bekend en ben je zo gesnapt.
Door een goede tip, die we afgelopen vrijdagavond kregen over een mogelijke fietsendief, hebben mijn collega's en ik snel een plannetje gesmeed om trachten de dader aan te houden. Dat is helaas niet gelukt, maar we hebben wel een aantal hele interessante dingen gezien, die we anders misschien gemist hadden. Dan laat ik de verkeersovertredingen zoals fietsen zonder licht en rijden met brommers in het voetgangersgebied maar even buiten wege.
Kort na het avondmaal hebben we ons omgekleed naar burger. Je kijkt dan naar je eigen kleren en denkt bij jezelf: waarom heb ik niet iets aangetrokken dat niet uitschreeuwt: hallo, hier loopt een politieman in burger! Het is een feit: zet tien politiemannen of vrouwen in burger bij elkaar en ze steken boven de massa uit als een priester op een orgie. Want waren politiemensen tien jaar geleden allemaal zonder uitzondering geleed in een broek-met-van-die-zakken-aan-de-zijkant en bergschoenen en een fleecejack, nu zijn ze gekleed in een worker met bruine hippe schoenen en een soft-shell jack en een petje. Op de politieacademie worden hele lezingen gehouden over wat zij noemen non-politioneel gedrag. Je zo onopvallend mogelijk kleden en gedragen. De kunst van een kroeg binnengaan waar een aantal criminelen zitten en niet meteen stuk zijn. En dat kan niet iedereen. Zeker ik niet. Ik schijn iets over me te hebben dat roept: politieman in burger! Iedereen wegwezen!
Aan de kapstok hangt een achtergelaten winterjas zonder rits, die niet zo opvalt als het helwitte ski-jack dat ik normaal draag. Mijn pistool zit in een rechercheholster waaruit je je wapen nooit snel genoeg kunt trekken in een noodsituatie. De zakken van de jas zitten volgepropt met een extra magazijn, pepperspray, handboeien en een klein zaklampje. De portofoon in een borstzak met een oortje en een kraagmicrofoontje. Als je daarin praat, lijkt het net alsof je jezelf de hele tijd in je nek loopt te krabben. Dat moet opvallen, maar iets anders hebben we niet. En dan het dorp in waar je al talloze malen in uniform hebt gelopen. En dat lijkt goed te gaan. Ook al ben jij de enige die zijn capuchon ophebt terwijl het niet regent.
Ik vind een plaatsje achter een deur die toegang geeft naar een achteringang van een restaurant en kan daarvandaan de plaats, waar de verkoop plaats gaat vinden goed in de gaten houden zonder zelf op te vallen. Zelfs mijn collega, die een aantal malen langsfietst, ziet me - tot mijn trots - niet staan. En we zien een aantal potentiele fietsendieven. We zien mannen, die we kennen van een schietpartij vorig jaar. We zien een jongere, ook al gespecialiseerd in fietsen- en bromfietsdiefstal, door het dorp struinen terwijl hij eigenlijk een straatverbod heeft. We zien mensen draaien om winkelpanden en denken aan een mogelijke op handen zijnde overval. En als we bijna zeker zijn van een drietal mannen als onze mogelijke daders, geven we die een staartje. We zien hoe ze drie kwartier - het is net aan 2 graden boven nul - staan te blauwbekken op een brug terwijl de derde doelloos rondjes loopt door het centrum. En net als we besluiten dat de verkoop niet meer doorgaat en we de mannen door een collega in uniform gecontroleerd willen hebben, breekt de hel los over de porto.
Brand in een woning in een dorpje even verderop. Daar zijn alle auto's druk met een woningoverval. Voor de burgers moet het echt heel raar uitgezien hebben: De pitauto rijdt het plein op en zet zijn blauwe lampen aan, precies ter hoogte van de twee mannen die we op de korrel hadden. Die schrikken zich een ongeluk. Twee mannen in donkere burgerkleren rennen op de politieauto af en duiken erin, waarna die met gierende banden wegrijdt. Iedereen in verwarring achterlatend.
De brand bleek geen brand te zijn en de twee mannen zijn naderhand door andere collega's gecontroleerd. Ze bleken al meer met fietsendiefstallen in verband te zijn gebracht, dus waarschijnlijk hadden we wel de goede onder observatie. Dat is een onderbuik gevoel dat veel politiemensen in de loop der tijd ontwikkelen.
Maar dat in burger weren: het is leuk, het is spannend, het is waardevol, maar lang niet iedereen kan het goed. Zeker ik niet. Dus ik ga voortaan maar weer in uniform.
Door een goede tip, die we afgelopen vrijdagavond kregen over een mogelijke fietsendief, hebben mijn collega's en ik snel een plannetje gesmeed om trachten de dader aan te houden. Dat is helaas niet gelukt, maar we hebben wel een aantal hele interessante dingen gezien, die we anders misschien gemist hadden. Dan laat ik de verkeersovertredingen zoals fietsen zonder licht en rijden met brommers in het voetgangersgebied maar even buiten wege.
Kort na het avondmaal hebben we ons omgekleed naar burger. Je kijkt dan naar je eigen kleren en denkt bij jezelf: waarom heb ik niet iets aangetrokken dat niet uitschreeuwt: hallo, hier loopt een politieman in burger! Het is een feit: zet tien politiemannen of vrouwen in burger bij elkaar en ze steken boven de massa uit als een priester op een orgie. Want waren politiemensen tien jaar geleden allemaal zonder uitzondering geleed in een broek-met-van-die-zakken-aan-de-zijkant en bergschoenen en een fleecejack, nu zijn ze gekleed in een worker met bruine hippe schoenen en een soft-shell jack en een petje. Op de politieacademie worden hele lezingen gehouden over wat zij noemen non-politioneel gedrag. Je zo onopvallend mogelijk kleden en gedragen. De kunst van een kroeg binnengaan waar een aantal criminelen zitten en niet meteen stuk zijn. En dat kan niet iedereen. Zeker ik niet. Ik schijn iets over me te hebben dat roept: politieman in burger! Iedereen wegwezen!
Aan de kapstok hangt een achtergelaten winterjas zonder rits, die niet zo opvalt als het helwitte ski-jack dat ik normaal draag. Mijn pistool zit in een rechercheholster waaruit je je wapen nooit snel genoeg kunt trekken in een noodsituatie. De zakken van de jas zitten volgepropt met een extra magazijn, pepperspray, handboeien en een klein zaklampje. De portofoon in een borstzak met een oortje en een kraagmicrofoontje. Als je daarin praat, lijkt het net alsof je jezelf de hele tijd in je nek loopt te krabben. Dat moet opvallen, maar iets anders hebben we niet. En dan het dorp in waar je al talloze malen in uniform hebt gelopen. En dat lijkt goed te gaan. Ook al ben jij de enige die zijn capuchon ophebt terwijl het niet regent.
Ik vind een plaatsje achter een deur die toegang geeft naar een achteringang van een restaurant en kan daarvandaan de plaats, waar de verkoop plaats gaat vinden goed in de gaten houden zonder zelf op te vallen. Zelfs mijn collega, die een aantal malen langsfietst, ziet me - tot mijn trots - niet staan. En we zien een aantal potentiele fietsendieven. We zien mannen, die we kennen van een schietpartij vorig jaar. We zien een jongere, ook al gespecialiseerd in fietsen- en bromfietsdiefstal, door het dorp struinen terwijl hij eigenlijk een straatverbod heeft. We zien mensen draaien om winkelpanden en denken aan een mogelijke op handen zijnde overval. En als we bijna zeker zijn van een drietal mannen als onze mogelijke daders, geven we die een staartje. We zien hoe ze drie kwartier - het is net aan 2 graden boven nul - staan te blauwbekken op een brug terwijl de derde doelloos rondjes loopt door het centrum. En net als we besluiten dat de verkoop niet meer doorgaat en we de mannen door een collega in uniform gecontroleerd willen hebben, breekt de hel los over de porto.
Brand in een woning in een dorpje even verderop. Daar zijn alle auto's druk met een woningoverval. Voor de burgers moet het echt heel raar uitgezien hebben: De pitauto rijdt het plein op en zet zijn blauwe lampen aan, precies ter hoogte van de twee mannen die we op de korrel hadden. Die schrikken zich een ongeluk. Twee mannen in donkere burgerkleren rennen op de politieauto af en duiken erin, waarna die met gierende banden wegrijdt. Iedereen in verwarring achterlatend.
De brand bleek geen brand te zijn en de twee mannen zijn naderhand door andere collega's gecontroleerd. Ze bleken al meer met fietsendiefstallen in verband te zijn gebracht, dus waarschijnlijk hadden we wel de goede onder observatie. Dat is een onderbuik gevoel dat veel politiemensen in de loop der tijd ontwikkelen.
Maar dat in burger weren: het is leuk, het is spannend, het is waardevol, maar lang niet iedereen kan het goed. Zeker ik niet. Dus ik ga voortaan maar weer in uniform.
zaterdag 23 november 2013
ptss en pillen
Sinds niet al te lange tijd is PTSS, oftewel Post Traumatische Stress Stoornis, officieel erend als een beroepsziekte bij de politie. Dat mocht ook wel, want het aantal gevallen van ptss bij de politie steeg de afgelopen jaren dramatisch. En evenzoveel collega's werden met een kluitje in het riet gestuurd met diagnoses als "je verbeeld het je maar" en "je moet eens wat meer lol malen, dan gaat het wel over" terwijl die collega's door alle gruwelijke voorvallen die ze hadden meegemaakt, slecht sliepen, nauwelijks functioneerden op het werk, in scheiding lagen en zelfs zelfmoord pleegden. Er is zelfs een heuse politie-polikliniek in het AMC voor ptss behandelingen. Desondanks was het bericht afgelopen week dat veel, ongeveer 1000, politiemannen en vrouwen medicijnen slikken voor de behandeling van ptss. Dit zijn vaak antidepressiva en andere zg. "downers" die de scherpe kantjes van de dagelijkse realiteit wegnemen. Tegelijkertijd zorgen ze ervoor dat je minder scherp, minder alert bent en daarmee een mogelijk veiligheidsgevaar vormt voor jezelf of je collega. De politieacademie ziet dit alles als een serieus probleem, en gelijk hebben ze.
Ikzelf heb geen last van ptss en ik ken geen collega's die dat wel hebben. Wel ken ik een aantal collega's die, al dan niet vrijwillig, uit de frontlijn zijn gestapt en een wat rustigere baan hebben aanvaard. Collega's die bijvoorbeeld een detachering bij de recherche aannemen, om even rust te creëren voor zichzelf en vaak ook voor hun familie. Dat ze daarmee een flink stuk inconveniëntenvergoeding inleveren, staat volgens hen niet in verhouding tot de rust die ze er zowel thuis als op het werk mee creëren. Ik ken dus ook geen collega's die, versuft door de pillen, naast me in de bijrijdersstoel hangen en niets om hen heen in de gaten hebben.
Wat ik wél weet, en dat vond ik ook best een schokkend bericht, is dat heel veel collega's downers gebruiken om na de nachtdienst in slaap te komen en te blijven. Ik niet, hoor. Als ik 's morgens thuis om, kan ik niet meer recht kijken van de slaap en moet ik snel mijn benen onder de deken trekken, anders slaap ik de rest van de dag met dat been buitenboord. Maar het is waar: collega's die geneesmiddelen slikken, of vertrouwen op de middeltjes uit de drogisterij om hun slaap op te wekken en vast te houden. Want als ze het niet doen, slapen ze hooguit drie uurtjes en daarna zijn ze nog steeds verrot. En ze gaan de volgende avond gewoon weer aan de slag, terwijl ze bij lange na niet voldoende rust hebben gehad om goed te kunnen functioneren. En er zijn er ook, die de nachtdienst besluiten met een fikse borrel ( of twee) zodat ze in slaap komen. Ook dat doe ik niet, behalve in de zomer als het écht warm is. Dan wil ik nog wel eens een biertje nemen. Om mezelf een uurtje later te vervloeken, want ja, wat er in gaat moet er ook weer uit, hè?
Dus dat probeer ik te voorkomen, want voor je het weet kun je niet meer op de natuurlijke manier de slaap vatten en ben je afhankelijk van alles wat moeder Natuur niet zo bedacht heeft. Waar ik wel moeite mee heb, is aan één stuk doorslapen. Ik slaap daarom meestal in twee etappes en dat werkt goed voor mij. Ik slaap eerst een vijf uur aan elkaar, ga er dan uit voor een lunch en wat kleine klusjes, kijk een film of lees een boek en dan ga ik nog een paar uurtjes terug. Dat helpt me de nacht wel door.
Zo heeft iedereen zijn ding. Ik mag toch wel hopen, dat als collega's merken dat hun dienstmakkers volslagen versuft aan de koffietafel zitten, ze de verantwoordelijkheid nemen om die mensen uit de vuurlinie weg te halen. Als de leidinggevenden dat nog niet gedaan hebben, tenminste. Want een collega die niet voor de volle 100% scherp is, is een gevaar voor zijn omgeving. En voor zichzelf.
Ikzelf heb geen last van ptss en ik ken geen collega's die dat wel hebben. Wel ken ik een aantal collega's die, al dan niet vrijwillig, uit de frontlijn zijn gestapt en een wat rustigere baan hebben aanvaard. Collega's die bijvoorbeeld een detachering bij de recherche aannemen, om even rust te creëren voor zichzelf en vaak ook voor hun familie. Dat ze daarmee een flink stuk inconveniëntenvergoeding inleveren, staat volgens hen niet in verhouding tot de rust die ze er zowel thuis als op het werk mee creëren. Ik ken dus ook geen collega's die, versuft door de pillen, naast me in de bijrijdersstoel hangen en niets om hen heen in de gaten hebben.
Wat ik wél weet, en dat vond ik ook best een schokkend bericht, is dat heel veel collega's downers gebruiken om na de nachtdienst in slaap te komen en te blijven. Ik niet, hoor. Als ik 's morgens thuis om, kan ik niet meer recht kijken van de slaap en moet ik snel mijn benen onder de deken trekken, anders slaap ik de rest van de dag met dat been buitenboord. Maar het is waar: collega's die geneesmiddelen slikken, of vertrouwen op de middeltjes uit de drogisterij om hun slaap op te wekken en vast te houden. Want als ze het niet doen, slapen ze hooguit drie uurtjes en daarna zijn ze nog steeds verrot. En ze gaan de volgende avond gewoon weer aan de slag, terwijl ze bij lange na niet voldoende rust hebben gehad om goed te kunnen functioneren. En er zijn er ook, die de nachtdienst besluiten met een fikse borrel ( of twee) zodat ze in slaap komen. Ook dat doe ik niet, behalve in de zomer als het écht warm is. Dan wil ik nog wel eens een biertje nemen. Om mezelf een uurtje later te vervloeken, want ja, wat er in gaat moet er ook weer uit, hè?
Dus dat probeer ik te voorkomen, want voor je het weet kun je niet meer op de natuurlijke manier de slaap vatten en ben je afhankelijk van alles wat moeder Natuur niet zo bedacht heeft. Waar ik wel moeite mee heb, is aan één stuk doorslapen. Ik slaap daarom meestal in twee etappes en dat werkt goed voor mij. Ik slaap eerst een vijf uur aan elkaar, ga er dan uit voor een lunch en wat kleine klusjes, kijk een film of lees een boek en dan ga ik nog een paar uurtjes terug. Dat helpt me de nacht wel door.
Zo heeft iedereen zijn ding. Ik mag toch wel hopen, dat als collega's merken dat hun dienstmakkers volslagen versuft aan de koffietafel zitten, ze de verantwoordelijkheid nemen om die mensen uit de vuurlinie weg te halen. Als de leidinggevenden dat nog niet gedaan hebben, tenminste. Want een collega die niet voor de volle 100% scherp is, is een gevaar voor zijn omgeving. En voor zichzelf.
vrijdag 15 november 2013
Ik sta op (stads)wacht !
Groot was de verontwaardiging gisteren. De hele krant viel over hem heen. "Ik ben blij dat ik me kon beheersen, mijn kinderen waren er bij. Ik ben naar huis gereden, maar als de bon op de mat valt, dan laat ik het voorkomen!" Dit stukje ging over een stadswacht in Zwijndrecht, die een burger bekeurde omdat deze een parkeeraartje, dat nog geldig was, doorgaf aan een volgende bezoeker.
Het artikel kunt u teruglezen op http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3544775/2013/11/14/Man-bekeurd-voor-doorgeven-parkeerkaartje.dhtml
Maar waar werd hij dan precies voor bekeurd? Ja, nou ehh.....ik weet het eigenlijk ook niet.
In Nederland gelden namelijk twee verschillende parkeerregimes. Parkeren is net als alle andere regels op de weg geregeld in het Regelement Verkeersregels en Verkeerstekens, dat als een algemene maatregel van bestuur aan de Wegenverkeerswet hangt. Op basis daarvan kunnen automobilisten bekeurd worden voor hun (parkeer)gedrag. Daarnaast staan er aanvullende regels in de Algemene Plaatselijke Verordening. Die verschilt van stad tot stad. Meestal zijn dit regels die betrekking hebben op parkeren in de groenstrook of parkeren van grote voertuigen. Maar hierin kan ook iets geregeld zijn over het zogenaamde fiscale parkeren. Dan komt het parkeergeld ten goede aan de gemeente waar je parkeert. Diezelfde gemeente zorgt dan ook voor de handhaving. Meestal is hiervoor een parkeerbrigade in het leven geroepen, maar het kunnen ook stadswachten zijn met een BOA diploma. En ook de politie kan hiervoor ingezet worden, al is die daar meestal uiterst terughoudend mee. Dat we geld ophalen om de rijkskas te spekken is al tot daar aan toe, maar dat we als rijksorgaan helpen om de lokale begrotingsgaten te dichten, daar willen we ons niet voor lenen. Dat is precies omgekeerd voor de parkeerbrigade en de stadswachten. Die zijn in dienst van die gemeente en als ze hun baan willen behouden moeten ze vooral veel boetes schrijven. Op die manier betaalt de parkeerbrigade zichzelf terug en blijft er misschien nog een extra inkomst over voor de stad. Dat klinkt wat cynisch, maar zo werkt het natuurlijk wel. Daarnaast kan de gemeente regelementen hebben opgenomen waarin staat, dat het overdragen van een kaartje aan anderen, niet toegestaan en zelfs strafbaar is. Of dit in Zwijndrecht ook zo is, weet ik niet.
Meestal wordt er wat meesmuilend neergekeken op zo'n parkeerwachter, óók door de politie. Ten eerste omdat parkeertoezicht wel echt onder aan de lijst met belangrijke taken staat en omdat de parkeerwachters, de goede niet te na gesproken, meestal wel wanna-be politieagenten zijn die nèt niet door de keuring kwamen en denken dat ze hoofdcommissaris zijn. Ik had laatst nog zo'n discussie met een parkeerwachter in mijn woonplaats. Ik stond buiten het parkeergebied geparkeerd ( had ik echt niet gezien) en de parkeerwachter in kwestie wees me daarop en liet me op hoge toon weten wat ik allemaal fout deed en hoeveel bonnen ik daarvoor kon rijgen. Ik pareerde met hem te vertellen dat je in Nederland overal een bon voor kon krijgen, zelfs voor het laten van een scheet. Daar keek hij wat vreemd van op, maar in de Wet Milieubeheer is geregeld dat uitstoot van kwalijke gassen strafbaar is, tenzij het volume lager is dan 0,025 kubieke meter en....nou ja, gekheid natuurlijk, maar 's mans reactie vond ik tekenend.
Tegenwoordig voeren ze bij mij namelijk ook een zeer strikt hondenbeleid, wat inhoudt dat je ten alle tijde een zakje of schepje mee moet dragen om hondenpoep op te kunnen ruimen. Op zichzelf een goede zaak, want je ziet dat de straten veel schoner zijn. Maar ik hoorde laatst dat een mevrouw was bekeurd omdat ze maar één zakje bij zich had terwijl het altijd mogelijk was dat de hond wat meer darmbeweging dan normaal zou hebben en dat één zakje dus niet genoeg was. Hupsakee, een bon van 90 euro. Ik weet niet of ik in dat geval wel zoveel beheersing aan de dag had kunnen leggen, hoor. Had ik een gevuld zakje bij gehad, dan zou dit wel op de auto van de afdeling toezicht uitgesmeerd kunnen worden.
Dus ik ben meestal wat voorzichtiger met stadswachten, omdat het vaak van die broodschrijvers zijn. Ik vind dat er bij de politie vaak wat meer begrip bestaat voor aparte situaties waarin mensen soms verkeren. Per slot van rekening krijgen we er geen cent meer of minder voor, hoeveel bonnen we ook schrijven.
Over begrip gesproken, ik moest ineens denken aan een stukje uit het NOS- journaal van gisterenavond. De ramp in de Filipijnen was op beeld en een bevelvoerder van de Filipijnse Marine kon het niet over zijn hart verkrijgen om zijn landgenoten op de kade te laten staan. Hij barste in tranen uit voor de camera en liep weg, omdat hij de ellende niet aan kon zien. En dat voor zo'n ongetwijfeld stoere zeebonk. Kijk, als je het dán over inlevingsvermogen hebt.....
Het artikel kunt u teruglezen op http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3544775/2013/11/14/Man-bekeurd-voor-doorgeven-parkeerkaartje.dhtml
Maar waar werd hij dan precies voor bekeurd? Ja, nou ehh.....ik weet het eigenlijk ook niet.
In Nederland gelden namelijk twee verschillende parkeerregimes. Parkeren is net als alle andere regels op de weg geregeld in het Regelement Verkeersregels en Verkeerstekens, dat als een algemene maatregel van bestuur aan de Wegenverkeerswet hangt. Op basis daarvan kunnen automobilisten bekeurd worden voor hun (parkeer)gedrag. Daarnaast staan er aanvullende regels in de Algemene Plaatselijke Verordening. Die verschilt van stad tot stad. Meestal zijn dit regels die betrekking hebben op parkeren in de groenstrook of parkeren van grote voertuigen. Maar hierin kan ook iets geregeld zijn over het zogenaamde fiscale parkeren. Dan komt het parkeergeld ten goede aan de gemeente waar je parkeert. Diezelfde gemeente zorgt dan ook voor de handhaving. Meestal is hiervoor een parkeerbrigade in het leven geroepen, maar het kunnen ook stadswachten zijn met een BOA diploma. En ook de politie kan hiervoor ingezet worden, al is die daar meestal uiterst terughoudend mee. Dat we geld ophalen om de rijkskas te spekken is al tot daar aan toe, maar dat we als rijksorgaan helpen om de lokale begrotingsgaten te dichten, daar willen we ons niet voor lenen. Dat is precies omgekeerd voor de parkeerbrigade en de stadswachten. Die zijn in dienst van die gemeente en als ze hun baan willen behouden moeten ze vooral veel boetes schrijven. Op die manier betaalt de parkeerbrigade zichzelf terug en blijft er misschien nog een extra inkomst over voor de stad. Dat klinkt wat cynisch, maar zo werkt het natuurlijk wel. Daarnaast kan de gemeente regelementen hebben opgenomen waarin staat, dat het overdragen van een kaartje aan anderen, niet toegestaan en zelfs strafbaar is. Of dit in Zwijndrecht ook zo is, weet ik niet.
Meestal wordt er wat meesmuilend neergekeken op zo'n parkeerwachter, óók door de politie. Ten eerste omdat parkeertoezicht wel echt onder aan de lijst met belangrijke taken staat en omdat de parkeerwachters, de goede niet te na gesproken, meestal wel wanna-be politieagenten zijn die nèt niet door de keuring kwamen en denken dat ze hoofdcommissaris zijn. Ik had laatst nog zo'n discussie met een parkeerwachter in mijn woonplaats. Ik stond buiten het parkeergebied geparkeerd ( had ik echt niet gezien) en de parkeerwachter in kwestie wees me daarop en liet me op hoge toon weten wat ik allemaal fout deed en hoeveel bonnen ik daarvoor kon rijgen. Ik pareerde met hem te vertellen dat je in Nederland overal een bon voor kon krijgen, zelfs voor het laten van een scheet. Daar keek hij wat vreemd van op, maar in de Wet Milieubeheer is geregeld dat uitstoot van kwalijke gassen strafbaar is, tenzij het volume lager is dan 0,025 kubieke meter en....nou ja, gekheid natuurlijk, maar 's mans reactie vond ik tekenend.
Tegenwoordig voeren ze bij mij namelijk ook een zeer strikt hondenbeleid, wat inhoudt dat je ten alle tijde een zakje of schepje mee moet dragen om hondenpoep op te kunnen ruimen. Op zichzelf een goede zaak, want je ziet dat de straten veel schoner zijn. Maar ik hoorde laatst dat een mevrouw was bekeurd omdat ze maar één zakje bij zich had terwijl het altijd mogelijk was dat de hond wat meer darmbeweging dan normaal zou hebben en dat één zakje dus niet genoeg was. Hupsakee, een bon van 90 euro. Ik weet niet of ik in dat geval wel zoveel beheersing aan de dag had kunnen leggen, hoor. Had ik een gevuld zakje bij gehad, dan zou dit wel op de auto van de afdeling toezicht uitgesmeerd kunnen worden.
Dus ik ben meestal wat voorzichtiger met stadswachten, omdat het vaak van die broodschrijvers zijn. Ik vind dat er bij de politie vaak wat meer begrip bestaat voor aparte situaties waarin mensen soms verkeren. Per slot van rekening krijgen we er geen cent meer of minder voor, hoeveel bonnen we ook schrijven.
Over begrip gesproken, ik moest ineens denken aan een stukje uit het NOS- journaal van gisterenavond. De ramp in de Filipijnen was op beeld en een bevelvoerder van de Filipijnse Marine kon het niet over zijn hart verkrijgen om zijn landgenoten op de kade te laten staan. Hij barste in tranen uit voor de camera en liep weg, omdat hij de ellende niet aan kon zien. En dat voor zo'n ongetwijfeld stoere zeebonk. Kijk, als je het dán over inlevingsvermogen hebt.....
maandag 4 november 2013
Op een roze wolk.....
Politici hebben een heerlijk leven. Dat moet bijna wel, als je er zo naar kijkt. Beetje vergaderen, op TV interviews weggeven. Een vorstelijk salaris, een goede staf, uitstekende bedrijfskeuken en een wachtgeldregeling van zes jaar - eigenlijk een betaalde vakantie. Maar dat vind ik niet het allermooiste. Nee, het allermooiste is dat je iets mag roepen, zonder dat je het flauwste benul hebt of het allemaal wel bestaat en technisch gezien mogelijk is. En zelfs dat is niet belangrijk, want als je het echt wilt: hé, je ontwerpt een wet, en met een beetje geluk wordt jouw visie werkelijkheid. Dat soort macht moet heerlijk voelen. Geen wonder dat een kamerlid zes jaar de tijd krijgt om af te kicken. Als ze dat al willen.
Natuurlijk komt deze satire voort uit het bericht dat de PvdA en de VVD voortaan verkeershufters echt KEIHARD willen gaan aanpakken. Hogere boetes, zelfs celstraf moet mogelijk worden. Da's toch best vreemd voor één partij die eigenlijk tegen auto's is en het bezit ervan aan banden zou willen leggen ( want auto's zijn verderfelijke dingen die alleen rijke mensen zich kunnen veroorloven) en de andere partij die autorijden in het hart van het programma heeft gesloten en dus zou moeten weten dat ieder stokpaardje zijn excessen kent. Het blijft een verstandshuwelijk tussen die twee. Of misschien meer een one-night-stand met onbedoelde gevolgen.
Even een stukje wetskennis. De wet administratiefrechtelijke handhaving verkeersvoorschriften, kortweg de WAHV of wet Mulder genoemd, naar zijn ontwerper, gooide destijds de handhaving radicaal open. Moest in het grijze verleden de veldwachter voor iedere overtreding die hij zag een ambtsedig proces-verbaal tikken, waarvan een Officier van Justitie iets van moest gaan vinden, met de komst van de wet Mulder schreef hij simpelweg een doorslagje uit en kon hij direct een boetebedrag erbij noemen. Zo wist de overtreder direct waar hij ( vrouwelijke chauffeurs waren toen nog op één hand te tellen) aan toe was.
Maar ziedaar de wet van de onbedoelde gevolgen, vergelijkbaar met de wet van Murphy. Voor het administratief recht is een overtreder geen verdachte volgens het wetboek van Strafrecht en kunnen dwangmiddelen uit dat boek dus niet op hem van toepassing zijn. Dus: geen aanhouden, geen inbeslagname, geen onderzoek aan lichaam en kleding en geen celstraf. Pas als je niet meewerkt aan de staandehouding, dus bij het uitschrijven van de bekeuring, dan kent de WAHV een achterdeurtje die de weg naar Strafvordering weer openzet. Daar gaat het mooie plannetje.
Maar nu wil men dus verkeershufters extra hard ( keihard was al niet hard genoeg meer) straffen. Da's dan pech, want het bijkomende geval van de wet mulder wil, dat als je je boete betaalt, er geen registratie plaatsvindt. Dat gebeurt alleen als je bijvoorbeeld harder van 50 kilometer hebt gereden...afijn, iedereen kijkt wel naar wegmisbruikers en blik op de weg, dus iedereen weet ondertussen wel hoe het werkt. Maar een echte verkeershufter, die aan de lopende band overtredingen begaat, kan daar dus gewoon mee wegkomen. Zelfs de regel, die iemand registreerbaar maakt voor een Elementaire Cursus Gedrag als hij tenminste drie overtredingen kort naar elkaar maakt, werkt niet echt. Want hufters blijven hufters, ook als ze duizenden euro's aan de staat kwijt zijn. Rijbewijs invorderen dan? Daar laten ze zich niet door tegen houden. En de invoering van het puntenrijbewijs voor beginnende bestuurders heeft - althans, als je naar de ongevalscijfers kijkt - niet geholpen. Daarnaast is de registratie van die punten zo lek als een mandje en niemand let er meer echt op.
Nee, het enige dat misschien zou helpen is het makkelijker in beslag nemen van de auto van dit soort mensen. Want dan wordt het moeilijk om verkeersovertredingen te plegen. En ze zijn direct veroordeeld tot gebruik van het openbaar vervoer. En hoewel meestal betrouwbaar, wint de NS en de streekvervoerder niet vaak een prijs vanwege de snelheid. Maar die bevoegdheid is nu voorbehouden aan de Officier van Justitie en die heeft het al druk genoeg.
Dit hele plan is natuurlijk een aanzet naar de volgende verhoging van boetes in het algemeen. Met - nou, wat zal het zijn? - 20%? Gewoon een wilde gok? Dat zou betekenen dat rijden door rood en mobiel bellen op ruwweg 260 euro uitkomen en dan hebben we het nog niet gehad over de administratiekosten die natuurlijk ook wel iets omhoog kunnen. Doen we dat met diezelfde 20 % dan komen die uit op € 8,40. Naar boven afgerond is dat negen euro, dat maakt de stap naar tien een stuk makkelijker. En het maakt de politie nog meer tot de geldinner van Nederland.
Ik vind het niet erg om boetes te schrijven. Heb ik nooit gevonden. Zeker niet als het om asociaal gedrag gaat. Maar ik denk dat de bedragen de pan uitstijgen en dat moet anders. De boetebedragen kunne best een heel eind naar beneden. Ik weet natuurlijk wel waarom dat niet gebeurt: de balans moet in orde blijven en als de overheid ergens minder geld binnenkrijgt, dan moet ze dat ergens anders binnenhalen, anders kunnen politici misschien niet zo vaak meer naar die luxe kantine. Maar ik garandeer je dat als de boetebedragen omlaag gaan met 20 % ( om maar even bij dat nummer te blijven) er véél meer boetes worden uitgeschreven dan nu. Gewoon, omdat we dan met zijn allen niet meer die roze wolk omhoog te moeten houden. U weet wel, die wolk waarop staat "verkeersveiligheid". Want die is met het huidige systeem allang niet meer gediend.
Da's ook het nare van wolken: een beetje wind, en ze zijn zò verdwenen.
Natuurlijk komt deze satire voort uit het bericht dat de PvdA en de VVD voortaan verkeershufters echt KEIHARD willen gaan aanpakken. Hogere boetes, zelfs celstraf moet mogelijk worden. Da's toch best vreemd voor één partij die eigenlijk tegen auto's is en het bezit ervan aan banden zou willen leggen ( want auto's zijn verderfelijke dingen die alleen rijke mensen zich kunnen veroorloven) en de andere partij die autorijden in het hart van het programma heeft gesloten en dus zou moeten weten dat ieder stokpaardje zijn excessen kent. Het blijft een verstandshuwelijk tussen die twee. Of misschien meer een one-night-stand met onbedoelde gevolgen.
Even een stukje wetskennis. De wet administratiefrechtelijke handhaving verkeersvoorschriften, kortweg de WAHV of wet Mulder genoemd, naar zijn ontwerper, gooide destijds de handhaving radicaal open. Moest in het grijze verleden de veldwachter voor iedere overtreding die hij zag een ambtsedig proces-verbaal tikken, waarvan een Officier van Justitie iets van moest gaan vinden, met de komst van de wet Mulder schreef hij simpelweg een doorslagje uit en kon hij direct een boetebedrag erbij noemen. Zo wist de overtreder direct waar hij ( vrouwelijke chauffeurs waren toen nog op één hand te tellen) aan toe was.
Maar ziedaar de wet van de onbedoelde gevolgen, vergelijkbaar met de wet van Murphy. Voor het administratief recht is een overtreder geen verdachte volgens het wetboek van Strafrecht en kunnen dwangmiddelen uit dat boek dus niet op hem van toepassing zijn. Dus: geen aanhouden, geen inbeslagname, geen onderzoek aan lichaam en kleding en geen celstraf. Pas als je niet meewerkt aan de staandehouding, dus bij het uitschrijven van de bekeuring, dan kent de WAHV een achterdeurtje die de weg naar Strafvordering weer openzet. Daar gaat het mooie plannetje.
Maar nu wil men dus verkeershufters extra hard ( keihard was al niet hard genoeg meer) straffen. Da's dan pech, want het bijkomende geval van de wet mulder wil, dat als je je boete betaalt, er geen registratie plaatsvindt. Dat gebeurt alleen als je bijvoorbeeld harder van 50 kilometer hebt gereden...afijn, iedereen kijkt wel naar wegmisbruikers en blik op de weg, dus iedereen weet ondertussen wel hoe het werkt. Maar een echte verkeershufter, die aan de lopende band overtredingen begaat, kan daar dus gewoon mee wegkomen. Zelfs de regel, die iemand registreerbaar maakt voor een Elementaire Cursus Gedrag als hij tenminste drie overtredingen kort naar elkaar maakt, werkt niet echt. Want hufters blijven hufters, ook als ze duizenden euro's aan de staat kwijt zijn. Rijbewijs invorderen dan? Daar laten ze zich niet door tegen houden. En de invoering van het puntenrijbewijs voor beginnende bestuurders heeft - althans, als je naar de ongevalscijfers kijkt - niet geholpen. Daarnaast is de registratie van die punten zo lek als een mandje en niemand let er meer echt op.
Nee, het enige dat misschien zou helpen is het makkelijker in beslag nemen van de auto van dit soort mensen. Want dan wordt het moeilijk om verkeersovertredingen te plegen. En ze zijn direct veroordeeld tot gebruik van het openbaar vervoer. En hoewel meestal betrouwbaar, wint de NS en de streekvervoerder niet vaak een prijs vanwege de snelheid. Maar die bevoegdheid is nu voorbehouden aan de Officier van Justitie en die heeft het al druk genoeg.
Dit hele plan is natuurlijk een aanzet naar de volgende verhoging van boetes in het algemeen. Met - nou, wat zal het zijn? - 20%? Gewoon een wilde gok? Dat zou betekenen dat rijden door rood en mobiel bellen op ruwweg 260 euro uitkomen en dan hebben we het nog niet gehad over de administratiekosten die natuurlijk ook wel iets omhoog kunnen. Doen we dat met diezelfde 20 % dan komen die uit op € 8,40. Naar boven afgerond is dat negen euro, dat maakt de stap naar tien een stuk makkelijker. En het maakt de politie nog meer tot de geldinner van Nederland.
Ik vind het niet erg om boetes te schrijven. Heb ik nooit gevonden. Zeker niet als het om asociaal gedrag gaat. Maar ik denk dat de bedragen de pan uitstijgen en dat moet anders. De boetebedragen kunne best een heel eind naar beneden. Ik weet natuurlijk wel waarom dat niet gebeurt: de balans moet in orde blijven en als de overheid ergens minder geld binnenkrijgt, dan moet ze dat ergens anders binnenhalen, anders kunnen politici misschien niet zo vaak meer naar die luxe kantine. Maar ik garandeer je dat als de boetebedragen omlaag gaan met 20 % ( om maar even bij dat nummer te blijven) er véél meer boetes worden uitgeschreven dan nu. Gewoon, omdat we dan met zijn allen niet meer die roze wolk omhoog te moeten houden. U weet wel, die wolk waarop staat "verkeersveiligheid". Want die is met het huidige systeem allang niet meer gediend.
Da's ook het nare van wolken: een beetje wind, en ze zijn zò verdwenen.
zondag 3 november 2013
Waar zouden we zijn zonder de trein?
Het was een nieuwsberichtje waar ik hartelijk om moest lachen vanmorgen: de politie in Almelo heeft een Poolse veelpleger, die het afgelopen half jaar al 66 maal was aangehouden voor winkeldiefstallen, een enkeltje Berlijn gegeven en op de trein gezet. Ze stelden, dat de tijd die in het afhandelen van deze winkeldiefstallen zó groot was, dat het niet naar de buitenwereld te verantwoorden was.
Ga maar na. De winkeldief wordt aangehouden, moet worden overgebracht naar het cellencomplex, moet worden afgehoord ( gelukkig zijn de meeste Polen niet zoveel in een gesprek met een raadsman, anders zou het hele proces nog meer vertraging hebben opgelopen), dan moet Justitie er iets van vinden en dan kan meneer weer gaan. 66 keer in het laatste half jaar, dat is gemiddeld eens in de drie dagen! Voordat Justitie er iets van gevonden heeft, echter, kan er zo maar een jaar verstreken zijn en dan nog is de helft van de zaken niet op zitting geweest. Vandaar dat staatssecretaris Fred Teeven wil, dat veroordeelden al 30 dagen na hun vonnis de gevangenis in gaan. Wat is er dan gebeurd me direct opsluiting, zodra de hamer van de rechter zijn laatste klap heeft gegeven?
En het is al van alle tijden, dat zwervers, overlastgevers, klap- en landlopers en veelplegers is een busje worden geladen en op de Utrechtsebrug ( in ons geval) eruit worden geflikkerd met de boodschap niet meer terug te komen. Het is niet fraai, niet eerlijk, maar soms kies je voor de oplossing die werkt, ook als dat betekent dat je iemand anders met jouw probleem opzadelt. Maar ach, als we nou toch één Politie geworden zijn, waarom mag de rest van de organisatie dan niet helpen met het oplossen van mijn probleem? toch?
Over justitie gesproken, soms gaat er echt wel iets goed. Afgelopen week zijn drie van mijn lokale boefjes veroordeeld tot gevangenisstraffen van 4 jaar, waarvan 18 maanden voorwaardelijk, voor het plegen van een overval. De eerste werd door omstanders van zijn brommer getrokken, dus ontkennen was er voor hem niet bij. De twee anderen echter, werden na degelijk recherchewerk achterover getrokken en vastgehouden. Zij weigerden echter een verklaring af te leggen en beriepen zich op hun zwijgrecht. Dat mag, want het is een recht. Zelfs in de rechtszaal hielden ze dat vol en verklaarden vertrouwen te hebben in hun advocaat en niets te willen zeggen. De rechter pareerde dat met de stelling, dat vertrouwen goed was en dat ze inderdaad het recht hadden om geen verklaring te leggen, maar dat hun advocaat niet kon verklaren waarom er zoveel toevalligheden waren, zoveel bewijs, dat ze daadwerkelijk bij de overval betrokken waren geweest. Desondanks volhardden ze in stilzwijgen. En de rechter heeft gezegd dat als er geen aannemende verklaring kwam, hij niet anders on dan aannemen dat ze schuldig waren. 1-0 voor de rechterlijke macht. Er zal vast een hoger beroep uit voortkomen, maar sinds de aanhoudingen is het erg stil geweest op straat en zijn het aantal eenvoudige kraakjes, waar we zo'n kast van hadden, teruggebracht tot nul. En dat zegt ook wel iets, vind ik.
Nee, veelplegers, draaideurcriminelen of onverbeterlijke boeven: ons rechtssysteem is daar nog lang niet op aangepast. En aanpassingen kosten tijd, zegt men dan. Ik zeg: we lopen achter de feiten aan. Jammer dat wij in de gemeente geen treinstation met een internationale verbinding hebben.
Ga maar na. De winkeldief wordt aangehouden, moet worden overgebracht naar het cellencomplex, moet worden afgehoord ( gelukkig zijn de meeste Polen niet zoveel in een gesprek met een raadsman, anders zou het hele proces nog meer vertraging hebben opgelopen), dan moet Justitie er iets van vinden en dan kan meneer weer gaan. 66 keer in het laatste half jaar, dat is gemiddeld eens in de drie dagen! Voordat Justitie er iets van gevonden heeft, echter, kan er zo maar een jaar verstreken zijn en dan nog is de helft van de zaken niet op zitting geweest. Vandaar dat staatssecretaris Fred Teeven wil, dat veroordeelden al 30 dagen na hun vonnis de gevangenis in gaan. Wat is er dan gebeurd me direct opsluiting, zodra de hamer van de rechter zijn laatste klap heeft gegeven?
En het is al van alle tijden, dat zwervers, overlastgevers, klap- en landlopers en veelplegers is een busje worden geladen en op de Utrechtsebrug ( in ons geval) eruit worden geflikkerd met de boodschap niet meer terug te komen. Het is niet fraai, niet eerlijk, maar soms kies je voor de oplossing die werkt, ook als dat betekent dat je iemand anders met jouw probleem opzadelt. Maar ach, als we nou toch één Politie geworden zijn, waarom mag de rest van de organisatie dan niet helpen met het oplossen van mijn probleem? toch?
Over justitie gesproken, soms gaat er echt wel iets goed. Afgelopen week zijn drie van mijn lokale boefjes veroordeeld tot gevangenisstraffen van 4 jaar, waarvan 18 maanden voorwaardelijk, voor het plegen van een overval. De eerste werd door omstanders van zijn brommer getrokken, dus ontkennen was er voor hem niet bij. De twee anderen echter, werden na degelijk recherchewerk achterover getrokken en vastgehouden. Zij weigerden echter een verklaring af te leggen en beriepen zich op hun zwijgrecht. Dat mag, want het is een recht. Zelfs in de rechtszaal hielden ze dat vol en verklaarden vertrouwen te hebben in hun advocaat en niets te willen zeggen. De rechter pareerde dat met de stelling, dat vertrouwen goed was en dat ze inderdaad het recht hadden om geen verklaring te leggen, maar dat hun advocaat niet kon verklaren waarom er zoveel toevalligheden waren, zoveel bewijs, dat ze daadwerkelijk bij de overval betrokken waren geweest. Desondanks volhardden ze in stilzwijgen. En de rechter heeft gezegd dat als er geen aannemende verklaring kwam, hij niet anders on dan aannemen dat ze schuldig waren. 1-0 voor de rechterlijke macht. Er zal vast een hoger beroep uit voortkomen, maar sinds de aanhoudingen is het erg stil geweest op straat en zijn het aantal eenvoudige kraakjes, waar we zo'n kast van hadden, teruggebracht tot nul. En dat zegt ook wel iets, vind ik.
Nee, veelplegers, draaideurcriminelen of onverbeterlijke boeven: ons rechtssysteem is daar nog lang niet op aangepast. En aanpassingen kosten tijd, zegt men dan. Ik zeg: we lopen achter de feiten aan. Jammer dat wij in de gemeente geen treinstation met een internationale verbinding hebben.
maandag 28 oktober 2013
Ontspanning
Iedereen heeft op zijn tijd behoefte aan ontspanning. Even de batterijen opladen om er vervolgens weer hard tegenaan te kunnen. Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Ik doe het voornamelijk door veel te slapen, boeken te lezen en met de hond te gaan lopen, hoewel sporten ook hoog op mijn verlanglijstje staat.
Van de baas krijgen we ook ontspanning aangeboden, in de vorm van een stuk teambuilding. Eens per jaar mogen we twee dagen de hei op om te ontspannen, om leuke dingen te doen en een hapje en een drankje te nuttigen. Hoewel het budget hiervoor hopeloos ontoereikend is voor de meeste leuke dingen, weten we er toch altijd wel wat van te maken. De tweede dag is overigens voor eigen rekening en in de nabije toekomst zal die tweede dag helemaal verdwijnen, omdat - in ons geval - het basisteam in zijn geheel op teamdag zal gaan. En hoewel niemand het echt wil, bestaat er tussen de twee opstartlocaties nog een teveel wij-zij gevoel om dat goed te kunnen doen slagen.
We hebben al heel veel vreemde en leuke dingen gedaan, de afgelopen jaren. Was het in eerste instantie nog zo dat er tenminste een va-gerelateerd element in moest zitten, de laatste jaren is ook dat naar de achtergrond verdwenen. We hebben vorig jaar boogschieten en fierljeppen gedaan en kanovaren. Gourmetten is altijd een goeie. Een speurtocht in de sporen van rechercheur de Cock door de Rosse buurt van Amsterdam. Skiën in een indoorhal. Hindernisbanen, schieten en balspelen - we hebben het allemaal gedaan. We zijn zelfs - bij hoge uitzondering - met het hele team een week gaan skiën in Zwitserland, omdat onze toenmalige teamchef daar contacten had. Sindsdien ben ik behept met het wintersportvirus, maar dat is een ander verhaal.
Nu gaan we morgen weer op teamdag en ik heb er geen spat zin in! Hoe dat komt, kan ik voor mezelf niet echt verklaren, behalve dan dat het gedwongen karakter ervan me tegen is gaan staan. Ook het feit dat de organisatie steevast schijnt te denken dat je vooral ver weg moet gaan om iets leuks te gaan doen, is ook een drempel voor mij. In de afgelopen twee teamdagen zijn we al naar Friesland en Oost-Groningen gegaan, terwijl er dichterbij zat leuks te vinden is. Daarnaast merk ik - dat zal wel iets met ouder worden te maken hebben - dat ik er niet meer van houd om in het ongewisse gelaten te worden. Ik wil weten wat we gaan doen, wil een bepaalde zekerheid over de verblijflocatie. Wat kan ik daar verwachten. Kun je er even in alle rust douchen, even zitten, een hapje eten enzovoorts?
Nu zullen er ongetwijfeld mensen zijn die zeggen dat ik niet zo moet zeuren en dat i blij moet zijn met alle moeite die de organisatie heeft gedaan om ons een leuke dag te bezorgen. Dat is ergens ook wel zo, maar ik kan het gevoel van onbehagen toch niet opzij zetten. Ik heb dat ook gewoon kenbaar gemaakt aan de teamleiding en de organisatie, maar of mijn bezwaren echt gehoord werden, waag i te betwijfelen. Ik heb even geaarzeld of ik dan helemaal niet mee zou gaan ( ik zou met mijn gechagrijn de sfeer voor de rest niet willen bederven, want zo goed ken ik mezelf dan ook wel weer) maar dat wil ik dan ook weer niet.
Als ik het zelf mocht bepalen, zou ik een locatie boeken en eten en drinken verzorgen en dan gewoon iedereen vrij laten om te doen en te laten wat hij wilde. Gewoon even lekker ontspannen, een drankje en een spelletje, maar vooral niks moeten . Want dat is vooral ontspanning.
Van de baas krijgen we ook ontspanning aangeboden, in de vorm van een stuk teambuilding. Eens per jaar mogen we twee dagen de hei op om te ontspannen, om leuke dingen te doen en een hapje en een drankje te nuttigen. Hoewel het budget hiervoor hopeloos ontoereikend is voor de meeste leuke dingen, weten we er toch altijd wel wat van te maken. De tweede dag is overigens voor eigen rekening en in de nabije toekomst zal die tweede dag helemaal verdwijnen, omdat - in ons geval - het basisteam in zijn geheel op teamdag zal gaan. En hoewel niemand het echt wil, bestaat er tussen de twee opstartlocaties nog een teveel wij-zij gevoel om dat goed te kunnen doen slagen.
We hebben al heel veel vreemde en leuke dingen gedaan, de afgelopen jaren. Was het in eerste instantie nog zo dat er tenminste een va-gerelateerd element in moest zitten, de laatste jaren is ook dat naar de achtergrond verdwenen. We hebben vorig jaar boogschieten en fierljeppen gedaan en kanovaren. Gourmetten is altijd een goeie. Een speurtocht in de sporen van rechercheur de Cock door de Rosse buurt van Amsterdam. Skiën in een indoorhal. Hindernisbanen, schieten en balspelen - we hebben het allemaal gedaan. We zijn zelfs - bij hoge uitzondering - met het hele team een week gaan skiën in Zwitserland, omdat onze toenmalige teamchef daar contacten had. Sindsdien ben ik behept met het wintersportvirus, maar dat is een ander verhaal.
Nu gaan we morgen weer op teamdag en ik heb er geen spat zin in! Hoe dat komt, kan ik voor mezelf niet echt verklaren, behalve dan dat het gedwongen karakter ervan me tegen is gaan staan. Ook het feit dat de organisatie steevast schijnt te denken dat je vooral ver weg moet gaan om iets leuks te gaan doen, is ook een drempel voor mij. In de afgelopen twee teamdagen zijn we al naar Friesland en Oost-Groningen gegaan, terwijl er dichterbij zat leuks te vinden is. Daarnaast merk ik - dat zal wel iets met ouder worden te maken hebben - dat ik er niet meer van houd om in het ongewisse gelaten te worden. Ik wil weten wat we gaan doen, wil een bepaalde zekerheid over de verblijflocatie. Wat kan ik daar verwachten. Kun je er even in alle rust douchen, even zitten, een hapje eten enzovoorts?
Nu zullen er ongetwijfeld mensen zijn die zeggen dat ik niet zo moet zeuren en dat i blij moet zijn met alle moeite die de organisatie heeft gedaan om ons een leuke dag te bezorgen. Dat is ergens ook wel zo, maar ik kan het gevoel van onbehagen toch niet opzij zetten. Ik heb dat ook gewoon kenbaar gemaakt aan de teamleiding en de organisatie, maar of mijn bezwaren echt gehoord werden, waag i te betwijfelen. Ik heb even geaarzeld of ik dan helemaal niet mee zou gaan ( ik zou met mijn gechagrijn de sfeer voor de rest niet willen bederven, want zo goed ken ik mezelf dan ook wel weer) maar dat wil ik dan ook weer niet.
Als ik het zelf mocht bepalen, zou ik een locatie boeken en eten en drinken verzorgen en dan gewoon iedereen vrij laten om te doen en te laten wat hij wilde. Gewoon even lekker ontspannen, een drankje en een spelletje, maar vooral niks moeten . Want dat is vooral ontspanning.
zaterdag 19 oktober 2013
Blessures
Leon Kuijs, tot voor kort spreekbuis van de Raad van Hoofdcommissarissen en nu voorzitter van de Politieacademie, heeft afgelopen week zijn excuses aangeboden voor de blessures ( zeg maar: verwondingen) die zijn ontstaan bij een recente weerbaarheidsweek. Ziet u, om het echte leven van een politieagent in de praktijk na te bootsen krijgen werkstudenten tegenwoordig als afsluiting een weerbaarheidsweek. Kennelijk zitten daar dan ook momenten in waarbij (kick)boksers ingezet worden om de studenten te leren voor zichzelf op te komen. Hoe het is als iemand werkelijk het licht uit je ogen wil slaan. Dat resulteerde in een aantal gevallen tot ernstige verwondingen, tot aan een gebroken kaak toe. Maar, zo betoogde Kuijs, procentueel gezien is het aantal verwondingen te verwaarlozen op de politieopleiding. En mishandeling was het zeker niet, want "daar zit een element van opzet in en dat is zeker niet het geval" aldus Kuijs.
Kuijs moest onlangs het stokje overnemen van Ad van Baal, voorheen generaal van de Koninklijke Landmacht. Van Baal, die in 2002 ontslag nam na de val van de enclave in Srebrenica, werd voorzitter van de raad van bestuur van de politieacademie en stapte onlangs op na een vertrouwenscrisis. Dat is ook vragen om onheil, als je het mij vraagt: een (ex)militair aan het hoofd zetten van een politieopleiding. Al was het maar omdat militairen en politiemensen fundamenteel van elkaar verschillen: waar militairen uiteindelijk volgzaam zijn en tot op zekere hoogte doen wat hun gezegd wordt, willen politiemensen altijd eerst het naadje van de kous weten voordat ze iets doen. En zich iets laten zeggen van hogerhand, daar zijn politiemensen uiterst slecht in. Dat zou best eens mogen veranderen, vind ik. Maar mij wordt natuurlijk niks gevraagd.
Toen ik op de politieschool zat ( de academie was toen alleen nog voor inspecteurs en hoger) was er geen weerbaarheidsweek maar een integratiemodule, waarbij vooral een week lang een politiebureau werd nagespeeld. Verkeerscontroles, criminaliteit, alles werd uit de kast getrokken en nagebootst. Maar vechtpartijen met professionele boksers zat er toen niet in. Echter, ook bij ons vielen wel eens gewonden. Ikzelf raakte de eerste dag van de opleiding al gewond, toen ik in het bos ( wat doen politiemensen nou in het bos) uitgleed en mijn kin openhaalde aan een boomstam. En gedurende de opleiding waren er wel meer verzwikte enkels, grote blauwe plekken na wat te enthousiast in de dojo gestoeid te hebben, een gebroken sleutelbeen en wat hersenschuddingen - maar niet bij mij. Het lijkt er namelijk op, dat politiemensen in opleiding en in de praktijk, er de rare mening op nahouden dat ze tegenover hun collega's moeten laten blijken hoe sterk, stoer en taai ze wel niet zijn. Au roepen is er niet bij. En als je elkaar in een wurggreep neemt, dan zal je dat weten ook. Ook tijdens latere oefeningen heb ik diverse mensen gewond zien afgedragen worden, met schouderblessures, knieblessures, hoofdwonden en noem maar op. Terwijl het aantal verwondingen in de praktijk heel erg meevalt.
Misschien is daar een les uit te leren. Leer dat mensen kapot kunnen. Dat verwondingen niet alleen vervelend zijn voor de persoon die het overkomt, maar dat een langdurig zieke erg op het rooster drukt, waardoor geen ruimte is voor extra projecten. Dast je daardoor zelf meer nachtdiensten moet draaien, want er zijn niet genoeg mensen. En leer dat dat ook geldt voor burgers. Geweld moet altijd proportioneel zijn, ook als je dit op elkaar toepast.
Kuijs moest onlangs het stokje overnemen van Ad van Baal, voorheen generaal van de Koninklijke Landmacht. Van Baal, die in 2002 ontslag nam na de val van de enclave in Srebrenica, werd voorzitter van de raad van bestuur van de politieacademie en stapte onlangs op na een vertrouwenscrisis. Dat is ook vragen om onheil, als je het mij vraagt: een (ex)militair aan het hoofd zetten van een politieopleiding. Al was het maar omdat militairen en politiemensen fundamenteel van elkaar verschillen: waar militairen uiteindelijk volgzaam zijn en tot op zekere hoogte doen wat hun gezegd wordt, willen politiemensen altijd eerst het naadje van de kous weten voordat ze iets doen. En zich iets laten zeggen van hogerhand, daar zijn politiemensen uiterst slecht in. Dat zou best eens mogen veranderen, vind ik. Maar mij wordt natuurlijk niks gevraagd.
Toen ik op de politieschool zat ( de academie was toen alleen nog voor inspecteurs en hoger) was er geen weerbaarheidsweek maar een integratiemodule, waarbij vooral een week lang een politiebureau werd nagespeeld. Verkeerscontroles, criminaliteit, alles werd uit de kast getrokken en nagebootst. Maar vechtpartijen met professionele boksers zat er toen niet in. Echter, ook bij ons vielen wel eens gewonden. Ikzelf raakte de eerste dag van de opleiding al gewond, toen ik in het bos ( wat doen politiemensen nou in het bos) uitgleed en mijn kin openhaalde aan een boomstam. En gedurende de opleiding waren er wel meer verzwikte enkels, grote blauwe plekken na wat te enthousiast in de dojo gestoeid te hebben, een gebroken sleutelbeen en wat hersenschuddingen - maar niet bij mij. Het lijkt er namelijk op, dat politiemensen in opleiding en in de praktijk, er de rare mening op nahouden dat ze tegenover hun collega's moeten laten blijken hoe sterk, stoer en taai ze wel niet zijn. Au roepen is er niet bij. En als je elkaar in een wurggreep neemt, dan zal je dat weten ook. Ook tijdens latere oefeningen heb ik diverse mensen gewond zien afgedragen worden, met schouderblessures, knieblessures, hoofdwonden en noem maar op. Terwijl het aantal verwondingen in de praktijk heel erg meevalt.
Misschien is daar een les uit te leren. Leer dat mensen kapot kunnen. Dat verwondingen niet alleen vervelend zijn voor de persoon die het overkomt, maar dat een langdurig zieke erg op het rooster drukt, waardoor geen ruimte is voor extra projecten. Dast je daardoor zelf meer nachtdiensten moet draaien, want er zijn niet genoeg mensen. En leer dat dat ook geldt voor burgers. Geweld moet altijd proportioneel zijn, ook als je dit op elkaar toepast.
donderdag 10 oktober 2013
Mentaal weerbaar
De afgelopen drie dagen heb ik in de schoolbanken doorgebracht. Dat was geen pretje, maar wel heel leuk. Waarom geen pretje? Omdat politiemensen doeners zijn. Die hebben maar een hele kleine spanningsboog, kunnen zich niet al te lang concentreren en willen actie. Gáán! Waarom was het dan wel leuk? Omdat het met 11 andere mensen uit mijn eigen team was, mensen die ik door alle onregelmatigheid, vakanties, cursussen en ziekte soms weken niet spreek of zie. En omdat het onderwerp achteraf enrom interessant bleek te zijn.
Op last van het Ministerie van Veiligheid en Justitie moeten alle dienders een driedaagse cursus volgen over Mentale Weerbaarheid. Dit is voortgekomen uit een groot landelijk onderzoek bij de politie, waarbij als uitkomsten onder andere bleek, dat politiemensen 2.3 maal zoveel kans hebben op een hartaanval als een 'gewone' burger en dat zelfmoord drie maal zoveel plaatsvindt onder politiemensen als, wederom, 'de burger'. Dat zijn nogal eens cijfers. In al die jaren heb ik 'pas' één collega gekend die zichzelf het leven benam, maar je schrikt wel even van deze cijfers. Stress van het werk is kennelijk dodelijk. Een andere itkomst van dit onderzoek is het nieuwe uniform, wat werkbaarder moet zijn dan het huidige, maar daar wil ik het een andere keer over hebben.
Mentale Weerbaarheid, dus. Het grappige aan een lerend en ontwikkelend kind is dat hij of zij kennis leert op school, op een sportclub of buiten op straat en dan pas in praktijk brengt. Een volwassene die, na een aantal jaren gewerkt te hebben een leertraject ingaat, beseft dat hij al heel veel deed ( en ook goed deed) maar waar hij nu pas de theorie achter te zien krijgt. We hebben het de afgelopen dagen gehad over een aantal tools ( want als het niet in het Engels is, dan telt het niet of kun je het in ieder geval niet serieus nemen) die je kunt gebruiken om niet af te stompen en je te beschermen tegen invloeden van buitenaf en toch je taak te vervolmaken. Zo hebben we geleerd over visualisatie ( jezelf je taak zíen doen) , energiemanagment, doelen stellen, actie-reflectie-methode, Gedachten controle en attentiecontrole. Allemaal handigheidjes met als doel te focussen, de stress beheersbaar te maken, je ademhaling en daarmee je hartslag te controleren en zodoende controle te houden over je optreden en alles daaromheen. Sommige zaken zijn direct overgenomen uit de topsport, andere zijn puur psychologische processen. Door de driedaagse heen zijn er gastdocenten geweest, zoals een sportpsycholoog, iemand die hartmetingen deed en ons ademhalingsoefeningen aanleerde en IBT-instructeurs. We deden een aantal casussen, niet om het politieoptreden te trainen maar te kijken van hoe de genoemde processen werken en hoe je deze kunt toepassen in je dagelijks werk. Er volgt nog een terugkomdag in november.
Al met al was het leuker en leerzamer dan ik had verwacht, onlangs de lange dagen. Meestal zijn dit soort cursussen nauwelijks toepasbaar en niet geënt op de politiepraktijk, maar ik moet eerlijk bekennen: hier kan ik iets mee. Al was het maar om achteraf na een actie bij mezelf na te gaan wat ik er van vond, en wat ik eraan zou willen verbeteren om in de toekomst bij een soortgelijke casus een betere, vaak rustigere reactie te tonen. Meer veerkracht te tonen en de aktie tot een goed eind te brengen.
Maar ook: je stress terug te brengen en wel op een zodaniger manier dat je beter slaapt, beter presteert zowel privé als op het werk en minder last hebt van je onregelmatige diensten. Want Stress, waarvan ik deze dagen geleerd heb dat het staat voor Situations That Release Emergency Signals for Survival, kan dodelijk zijn. Het zorgt er zeker voor dat het denkende deel van het brein zich afsluit en dat je lichaam reageert volgens oeroude instincten. Vechten, vluchten of bevriezen. En dat is vaak geen goede reactie in een stressvolle situatie.
Als we de stress terug kunnn brengen, worden we betere, evenwichter mensen. Leven we langer. Gaat de levenskwaliteit omhoog. Niet alleen voor politiemen
Op last van het Ministerie van Veiligheid en Justitie moeten alle dienders een driedaagse cursus volgen over Mentale Weerbaarheid. Dit is voortgekomen uit een groot landelijk onderzoek bij de politie, waarbij als uitkomsten onder andere bleek, dat politiemensen 2.3 maal zoveel kans hebben op een hartaanval als een 'gewone' burger en dat zelfmoord drie maal zoveel plaatsvindt onder politiemensen als, wederom, 'de burger'. Dat zijn nogal eens cijfers. In al die jaren heb ik 'pas' één collega gekend die zichzelf het leven benam, maar je schrikt wel even van deze cijfers. Stress van het werk is kennelijk dodelijk. Een andere itkomst van dit onderzoek is het nieuwe uniform, wat werkbaarder moet zijn dan het huidige, maar daar wil ik het een andere keer over hebben.
Mentale Weerbaarheid, dus. Het grappige aan een lerend en ontwikkelend kind is dat hij of zij kennis leert op school, op een sportclub of buiten op straat en dan pas in praktijk brengt. Een volwassene die, na een aantal jaren gewerkt te hebben een leertraject ingaat, beseft dat hij al heel veel deed ( en ook goed deed) maar waar hij nu pas de theorie achter te zien krijgt. We hebben het de afgelopen dagen gehad over een aantal tools ( want als het niet in het Engels is, dan telt het niet of kun je het in ieder geval niet serieus nemen) die je kunt gebruiken om niet af te stompen en je te beschermen tegen invloeden van buitenaf en toch je taak te vervolmaken. Zo hebben we geleerd over visualisatie ( jezelf je taak zíen doen) , energiemanagment, doelen stellen, actie-reflectie-methode, Gedachten controle en attentiecontrole. Allemaal handigheidjes met als doel te focussen, de stress beheersbaar te maken, je ademhaling en daarmee je hartslag te controleren en zodoende controle te houden over je optreden en alles daaromheen. Sommige zaken zijn direct overgenomen uit de topsport, andere zijn puur psychologische processen. Door de driedaagse heen zijn er gastdocenten geweest, zoals een sportpsycholoog, iemand die hartmetingen deed en ons ademhalingsoefeningen aanleerde en IBT-instructeurs. We deden een aantal casussen, niet om het politieoptreden te trainen maar te kijken van hoe de genoemde processen werken en hoe je deze kunt toepassen in je dagelijks werk. Er volgt nog een terugkomdag in november.
Al met al was het leuker en leerzamer dan ik had verwacht, onlangs de lange dagen. Meestal zijn dit soort cursussen nauwelijks toepasbaar en niet geënt op de politiepraktijk, maar ik moet eerlijk bekennen: hier kan ik iets mee. Al was het maar om achteraf na een actie bij mezelf na te gaan wat ik er van vond, en wat ik eraan zou willen verbeteren om in de toekomst bij een soortgelijke casus een betere, vaak rustigere reactie te tonen. Meer veerkracht te tonen en de aktie tot een goed eind te brengen.
Maar ook: je stress terug te brengen en wel op een zodaniger manier dat je beter slaapt, beter presteert zowel privé als op het werk en minder last hebt van je onregelmatige diensten. Want Stress, waarvan ik deze dagen geleerd heb dat het staat voor Situations That Release Emergency Signals for Survival, kan dodelijk zijn. Het zorgt er zeker voor dat het denkende deel van het brein zich afsluit en dat je lichaam reageert volgens oeroude instincten. Vechten, vluchten of bevriezen. En dat is vaak geen goede reactie in een stressvolle situatie.
Als we de stress terug kunnn brengen, worden we betere, evenwichter mensen. Leven we langer. Gaat de levenskwaliteit omhoog. Niet alleen voor politiemen
zondag 29 september 2013
Personeelskorting
Bij sommige bedrijven is het heel gewoon: personeelskorting. Je neemt iets af wat het bedrijf zelf produceert of verkoopt en krijgt een leuke korting; een extraatje. Dat lijkt me leuk als je in de automobielhandel zit, of verkoper van dure stereoapparatuur. Dan kun je je hele huis vol zetten met leuke hebbedingetjes of rij je altijd in een kèk patserkarretje die niet zoveel hoefde te kosten als iedereen er normaal gesproken voor moest betalen.
Natuurlijk werk ik bij een bedrijf waar personeelskorting ongehoord is. Vroeger werd er bij de lokale chinees nogal eens politiekorting gegeven. Je rekende af met een tientje en kreeg twee vijfjes terug. Dat soort dingen kon toen nog, was doodnormaal. Maar nu is dat reden voor een onderzoek naar je integriteit en mogelijk strafontslag. En niemand wil zijn baan op het spel zetten voor een bak nasi met babi pangang. Natuurlijk kom ik hierop doordat er van de week een envelop op de mat viel van mijn goede vrienden bij het CJIB te Leeuwarden. Te hard gereden voor het lieve bedrag van, schrik niet, €131 euro. Dat was wel even slikken. Tegelijkertijd vormde zich in de achterkant van mijn brein een gedachte die min of meer ging van: nu weet je eens hoe het is om aan de andere kant van de productielijn te staan en niet achter de lasergun. Je ziet het bedrag en denkt: fuck, dat wordt weer niet sparen deze maand, of een vergelijkbare gedachte. Natuurlijk, uiteindelijk was het je eigen rechtervoet die je in de problemen bracht, maar tóch.
Vroeger was het als politieman, wanneer je staande gehouden werd, heel gewoon om je pasje te trekken en te vragen of je er alsjeblieft, deze ene keer, mee weg kon komen. Vaak werkte dat wel. En nog heb je collega's die geen collega's bekeuren. Ik heb ze vaak zat meegemaakt, hoor, de mannen van de grote stad die door ons boerenpolities aan de kant werden gehaald en direct met hun pasje liepen te zwaaien. "Ik ben een collega" bralden ze dan. Volgens mij was dat juist niet erg collegiaal van hun, maar ja, alles om onder de bon uit te komen, hè? Daarin verschillen agenten niks van gewone burgers hoor. Ik ben er trots op dat nooit te hebben gedaan. Het is wel een keer voorgekomen, toen ik nog in mijn uniform naar mijn werk ging, dat ik te hard reed en door een motoragent aan de kant werd gehaald. Toen hij zag, dat ik tot dezelfde nering behoorde, kreeg ik vrijspraak. Ik heb hem - halfhartig, dat wel - bepleit dat als ik fout zat, ik er gewoon voor moest boeten net als ieder ander, maar toen ik wegreed zonder boete kon me dat niet heel veel schelen. Zo eerlijk ben ik dan ook wel weer.
Omdat we besloten hebben deze winter ook te blijven kamperen hebben we gisteren bij de campingwinkel een tweede gaskacheltje gekocht. Je wilt tenslotte wel comfortabel warm blijven. En wat gebeurt er? het eerste kacheltje, een kopie van de tweede, gaat kapot. Mijn vrouw stelde voor de oude kachel in de doos van de nieuwe te doen en het zaakje terug te brengen naar de campingwinkel. Tenslotte hebben we al ettelijke honderden euro's daar uitgegeven dus een beetje extra korting is altijd leuk, nietwaar? Maar nee, daar ben ik dan toch weer te braaf voor. Ik zal dus wel gewoon een tweede tweede kacheltje kopen, zodat comfort gegarandeerd is.
Het is typisch Nederlands om voor een dubbeltje op de eerste rij te willen zitten. Korting te ritselen. De belasting en reisverzekering te tillen. En het is leuk, zolang het goed gaat. Maar oh wee als we erop betrapt worden. Dan is de straf niet mild. Maar ondertussen is het wel stoer als het wel lukt. Wij kijken met bewondering in de kroeg naar op naar de brallers, de tillers, de grote bekken. Waren wij ook maar zo bijdehand. Maar thuis, bij moeders voor de TV weten we vaak toch weer hoe goed we het hebben. En zuchtend betalen we die boete dan maar weer. Hebben we tenminste nog iets om over de kankeren op de eerstvolgende verjaardag.
Natuurlijk werk ik bij een bedrijf waar personeelskorting ongehoord is. Vroeger werd er bij de lokale chinees nogal eens politiekorting gegeven. Je rekende af met een tientje en kreeg twee vijfjes terug. Dat soort dingen kon toen nog, was doodnormaal. Maar nu is dat reden voor een onderzoek naar je integriteit en mogelijk strafontslag. En niemand wil zijn baan op het spel zetten voor een bak nasi met babi pangang. Natuurlijk kom ik hierop doordat er van de week een envelop op de mat viel van mijn goede vrienden bij het CJIB te Leeuwarden. Te hard gereden voor het lieve bedrag van, schrik niet, €131 euro. Dat was wel even slikken. Tegelijkertijd vormde zich in de achterkant van mijn brein een gedachte die min of meer ging van: nu weet je eens hoe het is om aan de andere kant van de productielijn te staan en niet achter de lasergun. Je ziet het bedrag en denkt: fuck, dat wordt weer niet sparen deze maand, of een vergelijkbare gedachte. Natuurlijk, uiteindelijk was het je eigen rechtervoet die je in de problemen bracht, maar tóch.
Vroeger was het als politieman, wanneer je staande gehouden werd, heel gewoon om je pasje te trekken en te vragen of je er alsjeblieft, deze ene keer, mee weg kon komen. Vaak werkte dat wel. En nog heb je collega's die geen collega's bekeuren. Ik heb ze vaak zat meegemaakt, hoor, de mannen van de grote stad die door ons boerenpolities aan de kant werden gehaald en direct met hun pasje liepen te zwaaien. "Ik ben een collega" bralden ze dan. Volgens mij was dat juist niet erg collegiaal van hun, maar ja, alles om onder de bon uit te komen, hè? Daarin verschillen agenten niks van gewone burgers hoor. Ik ben er trots op dat nooit te hebben gedaan. Het is wel een keer voorgekomen, toen ik nog in mijn uniform naar mijn werk ging, dat ik te hard reed en door een motoragent aan de kant werd gehaald. Toen hij zag, dat ik tot dezelfde nering behoorde, kreeg ik vrijspraak. Ik heb hem - halfhartig, dat wel - bepleit dat als ik fout zat, ik er gewoon voor moest boeten net als ieder ander, maar toen ik wegreed zonder boete kon me dat niet heel veel schelen. Zo eerlijk ben ik dan ook wel weer.
Omdat we besloten hebben deze winter ook te blijven kamperen hebben we gisteren bij de campingwinkel een tweede gaskacheltje gekocht. Je wilt tenslotte wel comfortabel warm blijven. En wat gebeurt er? het eerste kacheltje, een kopie van de tweede, gaat kapot. Mijn vrouw stelde voor de oude kachel in de doos van de nieuwe te doen en het zaakje terug te brengen naar de campingwinkel. Tenslotte hebben we al ettelijke honderden euro's daar uitgegeven dus een beetje extra korting is altijd leuk, nietwaar? Maar nee, daar ben ik dan toch weer te braaf voor. Ik zal dus wel gewoon een tweede tweede kacheltje kopen, zodat comfort gegarandeerd is.
Het is typisch Nederlands om voor een dubbeltje op de eerste rij te willen zitten. Korting te ritselen. De belasting en reisverzekering te tillen. En het is leuk, zolang het goed gaat. Maar oh wee als we erop betrapt worden. Dan is de straf niet mild. Maar ondertussen is het wel stoer als het wel lukt. Wij kijken met bewondering in de kroeg naar op naar de brallers, de tillers, de grote bekken. Waren wij ook maar zo bijdehand. Maar thuis, bij moeders voor de TV weten we vaak toch weer hoe goed we het hebben. En zuchtend betalen we die boete dan maar weer. Hebben we tenminste nog iets om over de kankeren op de eerstvolgende verjaardag.
zaterdag 14 september 2013
Een degelijk onderzoek
Alles wordt maar onderzocht, vandaag de dag. Als er maar ergens een vraag over bestaat of als er ergens een partij bereid is om ergens voor te betalen, wordt er een dure commissie samengesteld om zaken te onderzoeken. Onlangs las ik over een onderzoek waaruit zou blijken dat mannen met grotere testikels slechter voor hun kroost zouden zorgen dan mannen die minder bedeeld waren door moeder Natuur. Dat is nog eens een interessante onderzoeksvraag. Je houdt een verdachte aan voor kindermishandeling of huiselijk geweld en je vraagt toestemming aan de Officier van Justitie om de verdachte naakt te mogen aanschouwen. Alles voor de zaak van strafvordering natuurlijk, want het bewijs zou wel eens tussen de benen kunnen hangen. Aha, meneer zorgt niet goed voor zijn kinderen, het bewijs is duidelijk zichtbaar...
Alle gekheid op een stokje natuurlijk. Uitslagen van een onderzoek kunnen op verschillende manieren worden geïnterpreteerd. Zo heeft de stichting Maatschappij en Veiligheid een onderzoek gedaan naar hoe de Nederlandse burger - of althans een representatieve vertegenwoordiging daarvan - kijkt naar de vorming van de Nationale Politie en hoe hun ervaringen met de politie zijn. De kranten berichtten daar onlangs over. "Nederlanders vinden de politie te soft en slecht bereikbaar. Al met al zijn we ontevreden. Nou heb ik natuurlijk een gekleurde blik, maar ik vond dat dat niet waar kon zijn. Dus ik heb de uitkomsten van het onderzoek even opgezocht. U kunt ze overigens vinden op http://www.maatschappijenveiligheid.nl/wordpress/wp-content/uploads/2013/09/SMV-Imago-onderzoek-politie-Deel-Burgers.pdf
Ik zal er even wat hoogtepunten uitlichten. De meest opzienbarende conclusie vond ik dat 6 op de 10 respondenten vonden, dat de Nederlandse Politie niet voldoende respect krijgt. Hallo, dat betekent in mijn ogen dus dat 6 op de 10 mensen vindt dat de politie meer respect zou moeten krijgen voor het werk dat ze doet . Dan moeten ze zelf dus meer respect zouden betonen aan de politie! Want er staat niet dat die 6 mensen vinden dat de overige 4 te weinig respect aan de politie betuigen. Verbeter de maatschappij, begin bij jezelf. Als politie blijken we uit in behulpzaamheid, fatsoenlijkheid en betrouwbaarheid, zo vindt de burger, en op de gebieden van bereikbaarheid, betrokkenheid en gezaghebbendheid blijven we vaak achter.
Ik denk, dat gezag aan de politie wordt verleend door de wet, maar ook door de burger. Wij kunnen slechts bestaan bij goedkeuring van die burger, die vindt dat er een instantie moet bestaan die de rechtsorde en veiligheid bewaakt. Anders zou het maar een zooitje worden. Met andere woorden, als we niet uitblinken in gezaghebbendheid, is één van de mogelijk oorzaken dat de burger niet genoeg gezag toekent aan de politie. Ik lees het iedere dag weer, hoor het iedere dag weer op straat en op TV. De politie? Incasseerders van de staat! Veredelde belastinginners. Maar als er moet worden opgetreden, dan zijn ze er niet! Kennelijk wil Nederland een politie die harder optreedt tegen misstanden, behalve als ze zelf het onderwerp van dat hardere optreden zijn. We moeten geen politie willen die regeert met de wapenstok en met een grote bek. We willen een politie wiens gezag geaccepteerd wordt.
Als belangrijkste kerntaken ziet de burger de handhaving van de openbare orde en de noodhulp. Daaruit zou je kunnen afleiden dat het uitvoeren van onderzoeken in de strafrechtelijke zin dus op het tweede plan komt. Dat is jammer, want er wordt alle mogelijke moeite gedaan om het beroep van rechercheur weer op een hoger plan te brengen. Jaren lang was de recherche een ondergeschoven kindje, dat vooral uit gevoel werd uitgevoerd, maar zonder formele vakkennis. Zie hiervoor het rapport "recherchebazen" via de link http://www.slideshare.net/socialmediadna/recherchebazen .
Dus als burgers klagen over het feit, dat de diefstal van hun fiets, inbraak in de woning of overval op een winkel in hun ogen niet of minder opgepakt wordt, dan is dat omdat de prioriteiten verkeerd liggen. Volgens diezelfde burger, althans. Want we willen meer politie op straat bij evenementen en als er ergens een ongeluk gebeurt, maar kennelijk dus niet achter een bureau om diefstallen op te lossen. Het is natuurlijk altijd weer een capaciteitsplaatje. Want waarom wordt een liquidatie op een topcrimineel met een groot rechercheteam opgeschaald ( 'laat ze mekaar maar afknallen' is de veelgehoorde mening) terwijl er geen mensen zijn om een inbraak of een overval te onderzoeken. En dat is wel waar de burger het meeste last van heeft. Al die hoogdravende verhalen over 'een ernstig geschokte rechtsorde' als ze het hebben over liquidaties. Formeel en ethisch klopt het, maar moreel gezien...
Vanmorgen stond in de krant dat de Politie de grootste werkgever is in Nederland, 2000 meer voltijdbanen dan Defensie. Dat is best een schok voor iemand die de krijgsmacht een warm hart toedraagt, zoals ik. Het zou wel een goed iets zijn om eens te kijken hoeveel van de 63.000 banen bij de politie daadwerkelijk in het blauw en bij de recherche werken. En hoeveel overhead er is als we kijken naar ondersteunende functies. Want er zijn niet méér agenten bijgekomen, de laatste tijd.
Als ze daar nou eens een onderzoek naar deden. Neemt u de handschoen op, Minister Opstelten?
Alle gekheid op een stokje natuurlijk. Uitslagen van een onderzoek kunnen op verschillende manieren worden geïnterpreteerd. Zo heeft de stichting Maatschappij en Veiligheid een onderzoek gedaan naar hoe de Nederlandse burger - of althans een representatieve vertegenwoordiging daarvan - kijkt naar de vorming van de Nationale Politie en hoe hun ervaringen met de politie zijn. De kranten berichtten daar onlangs over. "Nederlanders vinden de politie te soft en slecht bereikbaar. Al met al zijn we ontevreden. Nou heb ik natuurlijk een gekleurde blik, maar ik vond dat dat niet waar kon zijn. Dus ik heb de uitkomsten van het onderzoek even opgezocht. U kunt ze overigens vinden op http://www.maatschappijenveiligheid.nl/wordpress/wp-content/uploads/2013/09/SMV-Imago-onderzoek-politie-Deel-Burgers.pdf
Ik zal er even wat hoogtepunten uitlichten. De meest opzienbarende conclusie vond ik dat 6 op de 10 respondenten vonden, dat de Nederlandse Politie niet voldoende respect krijgt. Hallo, dat betekent in mijn ogen dus dat 6 op de 10 mensen vindt dat de politie meer respect zou moeten krijgen voor het werk dat ze doet . Dan moeten ze zelf dus meer respect zouden betonen aan de politie! Want er staat niet dat die 6 mensen vinden dat de overige 4 te weinig respect aan de politie betuigen. Verbeter de maatschappij, begin bij jezelf. Als politie blijken we uit in behulpzaamheid, fatsoenlijkheid en betrouwbaarheid, zo vindt de burger, en op de gebieden van bereikbaarheid, betrokkenheid en gezaghebbendheid blijven we vaak achter.
Ik denk, dat gezag aan de politie wordt verleend door de wet, maar ook door de burger. Wij kunnen slechts bestaan bij goedkeuring van die burger, die vindt dat er een instantie moet bestaan die de rechtsorde en veiligheid bewaakt. Anders zou het maar een zooitje worden. Met andere woorden, als we niet uitblinken in gezaghebbendheid, is één van de mogelijk oorzaken dat de burger niet genoeg gezag toekent aan de politie. Ik lees het iedere dag weer, hoor het iedere dag weer op straat en op TV. De politie? Incasseerders van de staat! Veredelde belastinginners. Maar als er moet worden opgetreden, dan zijn ze er niet! Kennelijk wil Nederland een politie die harder optreedt tegen misstanden, behalve als ze zelf het onderwerp van dat hardere optreden zijn. We moeten geen politie willen die regeert met de wapenstok en met een grote bek. We willen een politie wiens gezag geaccepteerd wordt.
Als belangrijkste kerntaken ziet de burger de handhaving van de openbare orde en de noodhulp. Daaruit zou je kunnen afleiden dat het uitvoeren van onderzoeken in de strafrechtelijke zin dus op het tweede plan komt. Dat is jammer, want er wordt alle mogelijke moeite gedaan om het beroep van rechercheur weer op een hoger plan te brengen. Jaren lang was de recherche een ondergeschoven kindje, dat vooral uit gevoel werd uitgevoerd, maar zonder formele vakkennis. Zie hiervoor het rapport "recherchebazen" via de link http://www.slideshare.net/socialmediadna/recherchebazen .
Dus als burgers klagen over het feit, dat de diefstal van hun fiets, inbraak in de woning of overval op een winkel in hun ogen niet of minder opgepakt wordt, dan is dat omdat de prioriteiten verkeerd liggen. Volgens diezelfde burger, althans. Want we willen meer politie op straat bij evenementen en als er ergens een ongeluk gebeurt, maar kennelijk dus niet achter een bureau om diefstallen op te lossen. Het is natuurlijk altijd weer een capaciteitsplaatje. Want waarom wordt een liquidatie op een topcrimineel met een groot rechercheteam opgeschaald ( 'laat ze mekaar maar afknallen' is de veelgehoorde mening) terwijl er geen mensen zijn om een inbraak of een overval te onderzoeken. En dat is wel waar de burger het meeste last van heeft. Al die hoogdravende verhalen over 'een ernstig geschokte rechtsorde' als ze het hebben over liquidaties. Formeel en ethisch klopt het, maar moreel gezien...
Vanmorgen stond in de krant dat de Politie de grootste werkgever is in Nederland, 2000 meer voltijdbanen dan Defensie. Dat is best een schok voor iemand die de krijgsmacht een warm hart toedraagt, zoals ik. Het zou wel een goed iets zijn om eens te kijken hoeveel van de 63.000 banen bij de politie daadwerkelijk in het blauw en bij de recherche werken. En hoeveel overhead er is als we kijken naar ondersteunende functies. Want er zijn niet méér agenten bijgekomen, de laatste tijd.
Als ze daar nou eens een onderzoek naar deden. Neemt u de handschoen op, Minister Opstelten?
donderdag 5 september 2013
Uitschakelen
Het is een veel besproken onderwerp, deze dagen. De grenzen van Europa worden steeds verder opengesteld, zo ook binnenkort voor Bulgaren. Voor andere MOE-landers ( Midden-en Oost Europeanen) gold dat al langer. Nederlanders zijn bang voor het verlies van banen en de groei van criminaliteit. Niet zonder reden, denk ik.
Laat ik voorop stellen dat iedere bevolkingsgroep zijn rotte appelen kent. Ook Nederlanders zijn al lang niet meer het propere, gezagstrouwe volkje waar we vroeger om bekend stonden. Steeds meer Marokkaanse en Turkse mensen komen door goede opleiding en goede werkethos hogerop in de maatschappij. Bedrijven in Nederland nemen graag Polen en andere Europeanen in dienst, omdat ze bereid zijn hard te werken en soms omdat ze vaardigheden beheersen, die Nederlanders gewoon niet hebben. Ik denk daarbij aan het bericht van een scheepswerf, die 300 lassers uit het buitenland moest betrekken omdat die in Nederland niet meer te vinden waren. Dat hebben we natuurlijk ook wel een beetje aan onszelf te danken. Ga maar eens praten met een groep 8 van de basisschool en vraag ze wat ze later willen worden. Het zullen zonder uitzondering beroepen zijn waarmee veel valt te verdienen, los van het feit of het allemaal haalbaar is. maar niemand zal zeggen dat hij of zij timmerman of elektricien of statenmaker wil worden. Daar wordt op neergekeken, terwijl een goede vakman met zijn handen een heel redelijk salaris kan verdienen.
De politie heeft, uitzonderingsgevallen daargelaten, natuurlijk alleen maar te maken met de rotte appelen. En die kleuren je mening, of je dat nou wilt of niet. Dat is een stukje beroepsdeformatie waarvan ik niet zeg dat het goed is, maar wat lastig uit te roeien is. Vooroordelen hebben nooit iemand goed gedaan.
Ikzelf ben vooral bezig met een bepaalde winkeldief van Poolse afkomst, die alles steelt wat los en vast zit, vaak onder invloed van alcohol. JE hoeft maar een opname van een bewakingssysteem te tonen en iedereen in het bureau springt op en roept: "dat is......die ja!" En hup, weer een zaak erbij. En als ik de genoemde boef ga horen, haalt hij zijn schouders op en zegt:" ja, dat ben ik op de beelden. Ja, ik was dronken. Ja ik heb geen werk en moet toch leven."
Jat dan een brood! Daar kan ik dan nog enigszins begrip voor opbrengen, ook al mag het niet. Maar je in leven houden met het stelen van zonnebrillen, servies, 27mc bakkies en speelgoed heeft niks met overleven te maken. En omdat deze niet-zo-brave-borst inwoont bij een aantal andere landgenoten, zou ik denken dat zij ook spougziek worden van het feit dat de politie drie keer per week aan de deur staat om hem op te halen, de woning te doorzoeken op gestolen goederen en alle bewoners een slechte naam te bezorgen. Want waar je me omgaat, daar wordt je mee besmet. Toch?
De vreemdelingepolitie, die toezicht uitoefent op immigratie, arbeid en mensenhandel, heeft de laatste tijd getracht haar rol als handhaver meer op te pakken. In samenwerking met de Immigratie en Naturalisatie Dienst van het ministerie, stellen zijn rapportages op over mensen die zich herhaaldelijk misdragen. En de IND kan deze mensen aandragen bij de minister, die vervolgens een ongewenst verklaring afgeeft. Waardoor de crimineel uitgezet kan worden en 10 jaar lang niet meer in Nederland mag komen. Hij krijgt een uniek paspoort. Heeft u wel eens op het schutblad van uw paspoort gekeken? Daar staat zoiets als "geldig voor alle landen van de wereld". De uitgezette crimineel krijgt een soortgelijk zinnetje in zijn paspoort, met de toevoeging "behalve voor Nederland". Hij of zij mag ook geen ander legitimatiebewijs meer gebruiken, en moet dus altijd een paspoort bij zich dragen.
Jammer alleen, is dat politie en Justitie - daar gaan we weer - allebei verschillende normen hebben als het op telling aankomt. Politie telt het aantal malen dat een verdachte bij de politie is geweest, een strafdossier heeft gekregen of een bekeuring heeft gekregen. Justitie telt echter alleen onherroepelijke veroordelingen. En dat is vrij lastig. Want een vonnis moet eerst betekend worden aan een verdachte, die vervolgens twee weken de tijd heeft om beroep aan te tekenen. Pas daarna wordt een vonnis onherroepelijk en kan het ten uitvoer worden gebracht. En als iemand dat steeds weet te ontduiken - en met de gigantische papierwinkel en het bureaucratische proces dat daarmee gemoeid gaat, is dat niet eens zo moeilijk - kan zo iemand heel lang de dans ontspringen. En wij maar dweilen.
Het is een zaak van de lange adem, maar uiteindelijk kun je zo iemand kwijt raken. Uitzetten. Uitschakelen.
Op naar de volgende.
Laat ik voorop stellen dat iedere bevolkingsgroep zijn rotte appelen kent. Ook Nederlanders zijn al lang niet meer het propere, gezagstrouwe volkje waar we vroeger om bekend stonden. Steeds meer Marokkaanse en Turkse mensen komen door goede opleiding en goede werkethos hogerop in de maatschappij. Bedrijven in Nederland nemen graag Polen en andere Europeanen in dienst, omdat ze bereid zijn hard te werken en soms omdat ze vaardigheden beheersen, die Nederlanders gewoon niet hebben. Ik denk daarbij aan het bericht van een scheepswerf, die 300 lassers uit het buitenland moest betrekken omdat die in Nederland niet meer te vinden waren. Dat hebben we natuurlijk ook wel een beetje aan onszelf te danken. Ga maar eens praten met een groep 8 van de basisschool en vraag ze wat ze later willen worden. Het zullen zonder uitzondering beroepen zijn waarmee veel valt te verdienen, los van het feit of het allemaal haalbaar is. maar niemand zal zeggen dat hij of zij timmerman of elektricien of statenmaker wil worden. Daar wordt op neergekeken, terwijl een goede vakman met zijn handen een heel redelijk salaris kan verdienen.
De politie heeft, uitzonderingsgevallen daargelaten, natuurlijk alleen maar te maken met de rotte appelen. En die kleuren je mening, of je dat nou wilt of niet. Dat is een stukje beroepsdeformatie waarvan ik niet zeg dat het goed is, maar wat lastig uit te roeien is. Vooroordelen hebben nooit iemand goed gedaan.
Ikzelf ben vooral bezig met een bepaalde winkeldief van Poolse afkomst, die alles steelt wat los en vast zit, vaak onder invloed van alcohol. JE hoeft maar een opname van een bewakingssysteem te tonen en iedereen in het bureau springt op en roept: "dat is......die ja!" En hup, weer een zaak erbij. En als ik de genoemde boef ga horen, haalt hij zijn schouders op en zegt:" ja, dat ben ik op de beelden. Ja, ik was dronken. Ja ik heb geen werk en moet toch leven."
Jat dan een brood! Daar kan ik dan nog enigszins begrip voor opbrengen, ook al mag het niet. Maar je in leven houden met het stelen van zonnebrillen, servies, 27mc bakkies en speelgoed heeft niks met overleven te maken. En omdat deze niet-zo-brave-borst inwoont bij een aantal andere landgenoten, zou ik denken dat zij ook spougziek worden van het feit dat de politie drie keer per week aan de deur staat om hem op te halen, de woning te doorzoeken op gestolen goederen en alle bewoners een slechte naam te bezorgen. Want waar je me omgaat, daar wordt je mee besmet. Toch?
De vreemdelingepolitie, die toezicht uitoefent op immigratie, arbeid en mensenhandel, heeft de laatste tijd getracht haar rol als handhaver meer op te pakken. In samenwerking met de Immigratie en Naturalisatie Dienst van het ministerie, stellen zijn rapportages op over mensen die zich herhaaldelijk misdragen. En de IND kan deze mensen aandragen bij de minister, die vervolgens een ongewenst verklaring afgeeft. Waardoor de crimineel uitgezet kan worden en 10 jaar lang niet meer in Nederland mag komen. Hij krijgt een uniek paspoort. Heeft u wel eens op het schutblad van uw paspoort gekeken? Daar staat zoiets als "geldig voor alle landen van de wereld". De uitgezette crimineel krijgt een soortgelijk zinnetje in zijn paspoort, met de toevoeging "behalve voor Nederland". Hij of zij mag ook geen ander legitimatiebewijs meer gebruiken, en moet dus altijd een paspoort bij zich dragen.
Jammer alleen, is dat politie en Justitie - daar gaan we weer - allebei verschillende normen hebben als het op telling aankomt. Politie telt het aantal malen dat een verdachte bij de politie is geweest, een strafdossier heeft gekregen of een bekeuring heeft gekregen. Justitie telt echter alleen onherroepelijke veroordelingen. En dat is vrij lastig. Want een vonnis moet eerst betekend worden aan een verdachte, die vervolgens twee weken de tijd heeft om beroep aan te tekenen. Pas daarna wordt een vonnis onherroepelijk en kan het ten uitvoer worden gebracht. En als iemand dat steeds weet te ontduiken - en met de gigantische papierwinkel en het bureaucratische proces dat daarmee gemoeid gaat, is dat niet eens zo moeilijk - kan zo iemand heel lang de dans ontspringen. En wij maar dweilen.
Het is een zaak van de lange adem, maar uiteindelijk kun je zo iemand kwijt raken. Uitzetten. Uitschakelen.
Op naar de volgende.
woensdag 4 september 2013
Klassenjustitie
Hoe ouder mensen worden, hoe meer ze op hun ouders gaan lijken. Ze worden cynischer, uiten makkelijker kritiek ook al is die vaak ongenuanceerd en zien overal complotten achter. In tegenstelling tot de jeugd van tegenwoordig, die meer geneigd is in oplossingen te denken en niet in onmogelijkheden. Ook ik word steeds cynischer, hoewel ik dat natuurlijk glashard ontken als het tegen me gezegd wordt.
Onlangs was er een schandaal over afluisterpraktijken door de Amerikaanse NSA die op grote schaal ook haar bondgenoten afluisterde. De hele wereld sprak er schande van, nog verergerd door het overlopen van Edward Snowden, de NSA-analist. Prompt komt er twee weken later een bericht dat een terroristische aanslag op komst is. Amerika sluit zijn ambassades in het Midden-Oosten en Afrika en andere landen volgen rap. Want de Amerikanen hebben informatie door afluisteren verkregen dat Al-Qaida een aanslag plant. Dat er vervolgens niks gebeurt, bevestigt alleen maar de complottheorie. Toch maar goed dat er afluisterdiensten bestaan als de NSA, toch? Wie daar de valkuil niet in ziet, moet maar eens voor een nieuwe bril gaan kijken.
Zo is het ook met Justitie. En andere dienstverlenende instanties. U en ik moeten zes weken wachten alvorens we in een ziekenhuis terecht kunnen voor een voorbereidend gesprek voor een operatie. Een bekende voetballer, echter, ligt dezelfde dag nog op de operatietafel. Zoek de verschillen. Begaat een Bekende Nederlander ( die volhardend worden aangeduid als 'sterren'; zo hard stralen ze nou ook weer niet) éen misstap begaat, dan wordt er door de publiciteit die er omheen hangt, al gauw een koehandeltje bedacht. De aanrijdingen waarbij Marco Bakker en Patrick Kluivert bij betrokken waren in de 90-er jaren komen al snel naar boven.
Nu is er echter een andere zaak, waarbij Justitie een soort van omgekeerde klassenjustitie toepast. U heeft vast wel gelezen over de Quote-500 bende, die inbraken in dure huizen van veelal bekende, maar niet onbemiddelde Nederlanders, aan de hand van die top 500. En de buit ging mooi mee terug naar moeders, die beweerde niks af te weten van alle dure speeltjes en horloges waarmee haar drie inwonende zoons rondliepen. En Justitie maakte vandaag bekend 6 jaar gevangenisstraf te eisen voor de inbrekers.
Herinnert u mijn stukje nog genaamd "uit eigen ervaring" van een collega uit Den Haag, bij wie al twee keer werd ingebroken? Hoewel er zes jaar op een woninginbraak staat, eist Justitie bij de eerste overtreding standaard, overal in het land, drie maanden gevangenisstraf. Bij recidive loopt die straf schrikwekkend op naar zes maanden gevangenisstraf. Maakt niet uit of je één, twee of vijftien woninginbraken hebt gepleegd. En nu ineens zes maanden. Dan moet je toch wel erg goedgelovig zijn als je denkt, dat daar niet op de één of andere manier druk van hogerhand is uitgeoefend. Want rijke mensen ( die in wezen niet verschillen van andere mensen, ze zijn alleen rijker) hebben vaak wel iets in de melk te brokkelen, of hebben vriendjes die dat kunnen.
Ik vraag me af, of Justitie de handschoen op durft te nemen en te verklaren waarom ze juist hier deze hoge strafeis hebben gedaan. Begrijp me niet verkeerd, ik ben vóór! Maar dan moet dat ook wel voor alle inbrekers die een dergelijke hoeveelheid inbraken hebben gepleegd. En dan mag het niet uitmaken wie de slachtoffers zijn. Want alleen dan zal er ergens een jongeman nog eens achter zijn oren krabben en zich twee maal bedenken voordat hij ergens een inbraak pleegt. Dat is het hele idee van straffen, dat ze afschrikwekkend werken.
U ziet, ik blijf onveranderlijk geloven in een goede en geordende maatschappij. Als eindproduct, dat wel, want nu zijn we nog lang niet zover. Maar dat is ook één van de redenen dat ik een baan heb.
Onlangs was er een schandaal over afluisterpraktijken door de Amerikaanse NSA die op grote schaal ook haar bondgenoten afluisterde. De hele wereld sprak er schande van, nog verergerd door het overlopen van Edward Snowden, de NSA-analist. Prompt komt er twee weken later een bericht dat een terroristische aanslag op komst is. Amerika sluit zijn ambassades in het Midden-Oosten en Afrika en andere landen volgen rap. Want de Amerikanen hebben informatie door afluisteren verkregen dat Al-Qaida een aanslag plant. Dat er vervolgens niks gebeurt, bevestigt alleen maar de complottheorie. Toch maar goed dat er afluisterdiensten bestaan als de NSA, toch? Wie daar de valkuil niet in ziet, moet maar eens voor een nieuwe bril gaan kijken.
Zo is het ook met Justitie. En andere dienstverlenende instanties. U en ik moeten zes weken wachten alvorens we in een ziekenhuis terecht kunnen voor een voorbereidend gesprek voor een operatie. Een bekende voetballer, echter, ligt dezelfde dag nog op de operatietafel. Zoek de verschillen. Begaat een Bekende Nederlander ( die volhardend worden aangeduid als 'sterren'; zo hard stralen ze nou ook weer niet) éen misstap begaat, dan wordt er door de publiciteit die er omheen hangt, al gauw een koehandeltje bedacht. De aanrijdingen waarbij Marco Bakker en Patrick Kluivert bij betrokken waren in de 90-er jaren komen al snel naar boven.
Nu is er echter een andere zaak, waarbij Justitie een soort van omgekeerde klassenjustitie toepast. U heeft vast wel gelezen over de Quote-500 bende, die inbraken in dure huizen van veelal bekende, maar niet onbemiddelde Nederlanders, aan de hand van die top 500. En de buit ging mooi mee terug naar moeders, die beweerde niks af te weten van alle dure speeltjes en horloges waarmee haar drie inwonende zoons rondliepen. En Justitie maakte vandaag bekend 6 jaar gevangenisstraf te eisen voor de inbrekers.
Herinnert u mijn stukje nog genaamd "uit eigen ervaring" van een collega uit Den Haag, bij wie al twee keer werd ingebroken? Hoewel er zes jaar op een woninginbraak staat, eist Justitie bij de eerste overtreding standaard, overal in het land, drie maanden gevangenisstraf. Bij recidive loopt die straf schrikwekkend op naar zes maanden gevangenisstraf. Maakt niet uit of je één, twee of vijftien woninginbraken hebt gepleegd. En nu ineens zes maanden. Dan moet je toch wel erg goedgelovig zijn als je denkt, dat daar niet op de één of andere manier druk van hogerhand is uitgeoefend. Want rijke mensen ( die in wezen niet verschillen van andere mensen, ze zijn alleen rijker) hebben vaak wel iets in de melk te brokkelen, of hebben vriendjes die dat kunnen.
Ik vraag me af, of Justitie de handschoen op durft te nemen en te verklaren waarom ze juist hier deze hoge strafeis hebben gedaan. Begrijp me niet verkeerd, ik ben vóór! Maar dan moet dat ook wel voor alle inbrekers die een dergelijke hoeveelheid inbraken hebben gepleegd. En dan mag het niet uitmaken wie de slachtoffers zijn. Want alleen dan zal er ergens een jongeman nog eens achter zijn oren krabben en zich twee maal bedenken voordat hij ergens een inbraak pleegt. Dat is het hele idee van straffen, dat ze afschrikwekkend werken.
U ziet, ik blijf onveranderlijk geloven in een goede en geordende maatschappij. Als eindproduct, dat wel, want nu zijn we nog lang niet zover. Maar dat is ook één van de redenen dat ik een baan heb.
maandag 2 september 2013
nullijn
Het is oneerlijk verdeeld in de wereld; ik vertel u niks nieuws. De duvel schijt altijd op de grote hoop en de straatprijs van de Postcodeloterij valt nooit bij ons. Het klinkt allemaal behoorlijk negatief, maar je, we leven dan ook in De Crisis. Toch?
Ik denk dat het allemaal wel meevalt. Hoewel de werkeloosheidscijfers door het dak gaan, ken ik niemand in mijn kennissenkring die recent werkeloos is geraakt. Goed, mijn huis staat al een tijdje te koop en er komen geen kopers op af, maar ik heb een dak boven mijn huis en brood op de plank. Het gaat dus best goed met me, dank u voor het vragen.
Desondanks steekt het, als ik in het nieuws hoor dat de mensen in het onderwijs, ondanks eerdere toezeggingen van de regering er komend jaar tóch geld bijkrijgen aan het einde van de maand. Begrijp me niet verkeerd: onderwijs is keihard werken. Ik weet dat omdat mijn schoonzus wiskunde doceert aan een grote middelbare school en ik zie dat ze op zondagavond regelmatig proefwerken zit na te kijken of lessen zit voor te bereiden. En dan de omgang met pubers; alleen dat al doet me verlangen naar de jaren 50, toen iedereen nog luisterde naar de leraar en sterker nog, gewoon deed wat hem of haar werd gezegd. Dus onderwijzers verdienen een goed salaris.
Maar toch. er zijn meer beroepsgroepen die een beter salaris verdienen als je in aanmerking neemt wat ze er voor moeten doen. Ik kan wel een opsomming geven van die beroepen, maar u weet vast wel waar het op uit zal draaien, niet waar? Tuurlijk. Dus: de politie verdient beter. Ik heb eerder op deze plaats gezegd dat ik het best begrijp dat de overheid haar huishoudboekje op orde probeert te brengen en dan moet je als eerste in je eigen kosten snijden. Geen loonsverhoging dus voor overheidspersoneel. Ik vind van mezelf dat ik niet slecht verdien, maar het kan altijd beter, nietwaar? Daarom steekt het extra dat de overheid terug komt op haar eigen toezeggingen, maar ach, aan de andere kant, wie dat niet had zien aankomen kan bij de beste opticien van de wereld nog niet terecht.
Politiemensen hebben de afgelopen vijf jaar geen loonsverhoging gehad. Laat dat cijfer even op u inwerken en bedenk er dan gelijk bij, dat de kosten voor levensonderhoud de laatste vijf jaar behoorlijk zijn opgelopen. Daarnaast is het ook goed om te kijken wat je voor dat salaris allemaal moet doen. Neem nou de komende week: ik heb maandag en dinsdag twee nachtdiensten, woensdag slaapdag en donderdag vrij en mag dan vrijdag- en zaterdagnacht weer werken. Dat betekent dus dat ik deze week overdag nauwelijks wakker ben en als ik net ben geacclimatiseerd, mag ik weer opnieuw de nacht in. Daarnaast loop ik een reëel risico tijdens mijn werk dat me iets overkomt; dat hebben onderwijzers dan weer niet of ze moeten zich snijden aan een scherp papiertje.
Nogmaals, ik heb niks te klagen. Ik denk dat vooral beginnende collega's in deze tijden het moeilijk hebben. Je moet wel een relatie hebben en welgestelde ouders als je wilt beginnen met te denken aan en eigen huis, alleen is dat gewoon niet te betalen. Maar iedereen wil wel een centje extra, toch? En als het er niet inzit, dan gebruik ik de stelregel die ik ook gebruik als ik de ene na de andere overtreder opschrijf voor hetzelfde feit: gelijke monniken, gelijke kappen.
Ik denk dat het allemaal wel meevalt. Hoewel de werkeloosheidscijfers door het dak gaan, ken ik niemand in mijn kennissenkring die recent werkeloos is geraakt. Goed, mijn huis staat al een tijdje te koop en er komen geen kopers op af, maar ik heb een dak boven mijn huis en brood op de plank. Het gaat dus best goed met me, dank u voor het vragen.
Desondanks steekt het, als ik in het nieuws hoor dat de mensen in het onderwijs, ondanks eerdere toezeggingen van de regering er komend jaar tóch geld bijkrijgen aan het einde van de maand. Begrijp me niet verkeerd: onderwijs is keihard werken. Ik weet dat omdat mijn schoonzus wiskunde doceert aan een grote middelbare school en ik zie dat ze op zondagavond regelmatig proefwerken zit na te kijken of lessen zit voor te bereiden. En dan de omgang met pubers; alleen dat al doet me verlangen naar de jaren 50, toen iedereen nog luisterde naar de leraar en sterker nog, gewoon deed wat hem of haar werd gezegd. Dus onderwijzers verdienen een goed salaris.
Maar toch. er zijn meer beroepsgroepen die een beter salaris verdienen als je in aanmerking neemt wat ze er voor moeten doen. Ik kan wel een opsomming geven van die beroepen, maar u weet vast wel waar het op uit zal draaien, niet waar? Tuurlijk. Dus: de politie verdient beter. Ik heb eerder op deze plaats gezegd dat ik het best begrijp dat de overheid haar huishoudboekje op orde probeert te brengen en dan moet je als eerste in je eigen kosten snijden. Geen loonsverhoging dus voor overheidspersoneel. Ik vind van mezelf dat ik niet slecht verdien, maar het kan altijd beter, nietwaar? Daarom steekt het extra dat de overheid terug komt op haar eigen toezeggingen, maar ach, aan de andere kant, wie dat niet had zien aankomen kan bij de beste opticien van de wereld nog niet terecht.
Politiemensen hebben de afgelopen vijf jaar geen loonsverhoging gehad. Laat dat cijfer even op u inwerken en bedenk er dan gelijk bij, dat de kosten voor levensonderhoud de laatste vijf jaar behoorlijk zijn opgelopen. Daarnaast is het ook goed om te kijken wat je voor dat salaris allemaal moet doen. Neem nou de komende week: ik heb maandag en dinsdag twee nachtdiensten, woensdag slaapdag en donderdag vrij en mag dan vrijdag- en zaterdagnacht weer werken. Dat betekent dus dat ik deze week overdag nauwelijks wakker ben en als ik net ben geacclimatiseerd, mag ik weer opnieuw de nacht in. Daarnaast loop ik een reëel risico tijdens mijn werk dat me iets overkomt; dat hebben onderwijzers dan weer niet of ze moeten zich snijden aan een scherp papiertje.
Nogmaals, ik heb niks te klagen. Ik denk dat vooral beginnende collega's in deze tijden het moeilijk hebben. Je moet wel een relatie hebben en welgestelde ouders als je wilt beginnen met te denken aan en eigen huis, alleen is dat gewoon niet te betalen. Maar iedereen wil wel een centje extra, toch? En als het er niet inzit, dan gebruik ik de stelregel die ik ook gebruik als ik de ene na de andere overtreder opschrijf voor hetzelfde feit: gelijke monniken, gelijke kappen.
donderdag 29 augustus 2013
De beschadigde verdachte...
Het kan maar over één ding gaan, natuurlijk. Het krankzinnige vonnis van de rechter in de Eindhovense 'kopschoppers'-zaak, waarin gesteld wordt dat de verdachte in zijn privéleven geschaad is, doordat Justitie de beelden van de mishandeling uitgezonden heeft via RTV Brabant. Justitie had immers kunnen weten, zo stelde de rechter, dat de beelden veelvuldig gekopieerd en vertoond zouden worden op allerlei media. Daarom is de verdachte al voordat hij voor de rechter kwam geschaad in zijn belangen.
Dit toont duidelijk aan, hoeveel publiciteit rechters en het OM ook besteedt dus voldoet dit en aan het 'wij horen ook bij de maatschappij'- gevoel, dat rechters geen flauw benul hebben van wat hun uitspraken bij het publiek teweeg brengt. En het ergste van alles is, dat wij, de politie, de zwaarste klappen krijgt. Want dit vonnis, als het blijft staan in hoger beroep, zal ertoe leiden dat ons werk wéér een tandje moeilijker wordt. Want het gebruik van camerabeelden voor de opsporing zal aan ( nog strakkere) banden gelegd gaan worden. En advocaten grijpen het vonnis aan om luidkeels te roepen dat, hoewel hun verdachten misschien wel schuldig zijn, gekort moeten worden in hun straf omdat ze publiekelijk al veroordeeld zijn.
Geachte rechter, even het volgende: De beelden zijn afkomstig van het camerabewakingssysteem dat in de stad is aangelegd om de Openbare orde en veiligheid te kunnen waarborgen. Ze worden uitgekeken door mensen in dienst van de politie. Dat betekent, dat de beelden en de opslag daarvan rechtmatig zijn ( want dat wordt getoetst door de privacy-kamer) en dat voldoet dus aan strenge normen. De beelden zijn vrijgegeven voor gebruik in een opsporingsprogramma waar het OM al jarenlang een prima samenwerkingsverband heeft en dat gebruikt wordt om zaken, die anders niet of veel moeilijker opgelost hadden kunnen worden, een duw in de goede richting te geven. Jaren geleden al, immers, werden van alle zaken die in Opsporing Verzocht behandeld werden, meer dan een derde mede daardoor opgelost. En u dacht toch niet dat een verdachte van willekeurig welke zaak, zich meldt zolang hij denkt veilig weg te kunnen komen met hetgeen hij geflikt heeft?
Alle vonnissen en uitspraken hebben gevolgen voor de opsporingstaktieken. Meestal betekent dat meer administratieve handelingen, zodat een Officier van Justitie tegenover de advocaat en de rechter kan aantonen dat hij alles volgens de regels gedaan heeft. Maar zelfs een officier raakt in de wirwar van formulieren de weg kwijt. Bij de politie worden alle strafdossiers op ons team nagekeken door een ervaren groepschef - nog van de rijkspolitie, en daar waren ze niet zuinig met discipline - en daarna wordt het dossier op het hoofdbureau nóg eens een keer nagekeken - en niet zelden ter reparatie teruggezonden - zodat we zeker weten dat het aan alle kwaliteitsnormen voldoet.
Dus het aanvalsprogramma van minister Opstelten om de administratieve last te verminderen is dan wel een goed initiatief, de winst wordt door de praktijk zo weer omgezet in meer administratie.
Gewoon een voorbeelden, waar ik veelvuldig tegenaan schop: Justitie wil de dossiers in drievoud ontvangen van de politie. Het origineel dient met BLAUWE pen ondertekend te zijn en de kopieën moeten voorzien zijn van het stempel "kopie conform origineel" anders mocht iemand eens denken dat het een vervalsing is, die afwijkt van het origineel. En dat in de tegenwoordige tijd van kleurenprinters en kopieermachines. Ik bedoel, of mijn handtekening nou in het blauw, zwart of rood staat, het is nog steeds mijn handtekening.
Ander voorbeeldje van afgelopen week. Mijn collega en ik staan op straat bij het uitgaan van de kroegen en worden beledigd door een voorbijfietsende jongeman, die roept :"allemaal kankerlijers, die politie". Wij rijden hem klem, nemen hem een verhoor af en maken dossier op. Wij hebben beide gehoord wat hij riep en voelen ons - zoals dat op ambtelijke manier heet - in onze goede naam en eer aangetast. En wat denk je? De Officier seponeert het verbaal, omdat ze vond dat het niet duidelijk was, dat de belediging specifiek aan ons gericht was, maar meer naar de politie in zijn algemeen. En dat mogen wij ons kennelijk niet aantrekken!
Nee, de rechter weet niet half wat hij allemaal teweeg brengt. De Officier meestal ook niet. En het werkvolk zucht maar weer eens, bijt op haar tanden en probeert er het beste van te maken. En die arme verdachte, daar moeten we allemaal maar medelijden mee hebben.
Boeven vangen is helemaal niet moeilijk. Boeven vangen volgens de regels, die de rechterlijke macht er aan stelt, dát is pas moeilijk....
Dit toont duidelijk aan, hoeveel publiciteit rechters en het OM ook besteedt dus voldoet dit en aan het 'wij horen ook bij de maatschappij'- gevoel, dat rechters geen flauw benul hebben van wat hun uitspraken bij het publiek teweeg brengt. En het ergste van alles is, dat wij, de politie, de zwaarste klappen krijgt. Want dit vonnis, als het blijft staan in hoger beroep, zal ertoe leiden dat ons werk wéér een tandje moeilijker wordt. Want het gebruik van camerabeelden voor de opsporing zal aan ( nog strakkere) banden gelegd gaan worden. En advocaten grijpen het vonnis aan om luidkeels te roepen dat, hoewel hun verdachten misschien wel schuldig zijn, gekort moeten worden in hun straf omdat ze publiekelijk al veroordeeld zijn.
Geachte rechter, even het volgende: De beelden zijn afkomstig van het camerabewakingssysteem dat in de stad is aangelegd om de Openbare orde en veiligheid te kunnen waarborgen. Ze worden uitgekeken door mensen in dienst van de politie. Dat betekent, dat de beelden en de opslag daarvan rechtmatig zijn ( want dat wordt getoetst door de privacy-kamer) en dat voldoet dus aan strenge normen. De beelden zijn vrijgegeven voor gebruik in een opsporingsprogramma waar het OM al jarenlang een prima samenwerkingsverband heeft en dat gebruikt wordt om zaken, die anders niet of veel moeilijker opgelost hadden kunnen worden, een duw in de goede richting te geven. Jaren geleden al, immers, werden van alle zaken die in Opsporing Verzocht behandeld werden, meer dan een derde mede daardoor opgelost. En u dacht toch niet dat een verdachte van willekeurig welke zaak, zich meldt zolang hij denkt veilig weg te kunnen komen met hetgeen hij geflikt heeft?
Alle vonnissen en uitspraken hebben gevolgen voor de opsporingstaktieken. Meestal betekent dat meer administratieve handelingen, zodat een Officier van Justitie tegenover de advocaat en de rechter kan aantonen dat hij alles volgens de regels gedaan heeft. Maar zelfs een officier raakt in de wirwar van formulieren de weg kwijt. Bij de politie worden alle strafdossiers op ons team nagekeken door een ervaren groepschef - nog van de rijkspolitie, en daar waren ze niet zuinig met discipline - en daarna wordt het dossier op het hoofdbureau nóg eens een keer nagekeken - en niet zelden ter reparatie teruggezonden - zodat we zeker weten dat het aan alle kwaliteitsnormen voldoet.
Dus het aanvalsprogramma van minister Opstelten om de administratieve last te verminderen is dan wel een goed initiatief, de winst wordt door de praktijk zo weer omgezet in meer administratie.
Gewoon een voorbeelden, waar ik veelvuldig tegenaan schop: Justitie wil de dossiers in drievoud ontvangen van de politie. Het origineel dient met BLAUWE pen ondertekend te zijn en de kopieën moeten voorzien zijn van het stempel "kopie conform origineel" anders mocht iemand eens denken dat het een vervalsing is, die afwijkt van het origineel. En dat in de tegenwoordige tijd van kleurenprinters en kopieermachines. Ik bedoel, of mijn handtekening nou in het blauw, zwart of rood staat, het is nog steeds mijn handtekening.
Ander voorbeeldje van afgelopen week. Mijn collega en ik staan op straat bij het uitgaan van de kroegen en worden beledigd door een voorbijfietsende jongeman, die roept :"allemaal kankerlijers, die politie". Wij rijden hem klem, nemen hem een verhoor af en maken dossier op. Wij hebben beide gehoord wat hij riep en voelen ons - zoals dat op ambtelijke manier heet - in onze goede naam en eer aangetast. En wat denk je? De Officier seponeert het verbaal, omdat ze vond dat het niet duidelijk was, dat de belediging specifiek aan ons gericht was, maar meer naar de politie in zijn algemeen. En dat mogen wij ons kennelijk niet aantrekken!
Nee, de rechter weet niet half wat hij allemaal teweeg brengt. De Officier meestal ook niet. En het werkvolk zucht maar weer eens, bijt op haar tanden en probeert er het beste van te maken. En die arme verdachte, daar moeten we allemaal maar medelijden mee hebben.
Boeven vangen is helemaal niet moeilijk. Boeven vangen volgens de regels, die de rechterlijke macht er aan stelt, dát is pas moeilijk....
zaterdag 17 augustus 2013
Weekenden....
Ik heb ontzettend veel page-views mogen ontvangen op mijn laatste blog; zelfs zoveel dat het totaal aantal over de 10.000 is getild. Dank hiervoor, het doet me goed dat ik op deze manier iedereen kan vertellen over de fantastische baan die ik als politieman heb en tegelijktijdig hoop ik wat meer begrip voor de politie te kweken.
In mijn laatste blog ( want wat werkt beter dan voortborduren op succes) schreef ik over de verslechterende sociale omstandigheden waaronder de politie zijn werk moet doen. Zoals gezegd, ik heb daar veel reacties op gekregen. Ook van de vakbonden, die hebben meegewerkt aan de totstandkoming van het akkoord waarin een vast weekend overboord werd gekieperd. De echte reactie kan ik me niet meer voor de geest halen, maar in ieder geval kwam het erop neer dat ik geen recht had op hetzelfde sociale levensstramien als mijn vrouw en familie. Een collega van mij vatte het op twitter aardig samen. Hij zei : "ga jij de leerplichtambtenaar maar uitleggen dat mijn kinderen voortaan ook op maandag vrij zijn". En dat zegt het allemaal.
Het recht op een vrij weekend bestaande uit zaterdag en zondag mag dan nooit ergens vastgelegd zijn, het is wel het enige waar ik tot voor kort vanuit kon gaan. Echter, het laatste jaar is dat alles danig door de war gegooid. Deels omdat ik er zelf bij was en me gevraagd werd door mijn chef of door collega's om te ruilen of extra te werken. Deels omdat het me door diezelfde chef werd opgelegd, gewoon omdat de roosters anders niet dicht te krijgen waren. Maar het is nu al zo erg, dat mijn vrouw en ik elkaar vragend aankijken als we willen weten, of ik komend weekend nu moet werken of vrij ben. Ik deed eveneens navraag bij mijn collega wijkagenten, maar ik ben kennelijk de enige die het zo ervaart. En de werkzaamheden an sich zijn ook veranderd; deed ik vroeger in het weekend alleen maar openbare ordediensten van half acht 's avonds tot vijf uur de volgende ochtend, nu draai ik allerlei dienstverbanden. Leuk voor de afwisseling, maar eveneens slecht voor de sociale planning.
Wat ik ook heb gemerkt, is dat wanneer ik vakantie aanvraag waarin toevallig een werkweekend valt, ik dit werkweekend 'in moet halen' als ik terug kom. Omdat we anders de planning niet rond krijgen, wordt er gezegd. Maar meermalen merk ik, en collega's met mij, dat in zo'n weekend ineens met veel meer personeel zaten dan normaal en dat het voor de roosters dus helemaal niet nodig was om extra te komen werken.
En daar zit hem dus net de kneep. Want door alles heen is er bij de Nederlandse Politie een schrijnend tekort aan mensen. Dat zal de Korpsleiding nooit toegeven, maar het is een feit. De huidige inrichting is net hoog genoeg - zij het met moeite - om een 24 uurs rooster rond te krijgen waarbij in ieder geval de noodhulp gegarandeerd is. Is er een ME-inzet, dan wordt het al moeilijk. We zaten al met angst en beven te wachten op het bericht afgelopen week, dat de overleden prins Friso bijgezet zou worden in Delft. Want dat zou betekenen dat we bijstand hadden moeten leveren aan De Haag, iets wat enorm veel overuren met zich meebrengt, die eigenlijk in een later stadium weer opgenomen moeten worden want voor uitbetalen is geen geld. En als iedereen daadwerkelijk al die uren tijd voor tijd terugnam, dan was er heel december geen politie op straat. Wil je een project draaien, of bespeur je een trend in lokale criminaliteit? Je kunt alle plannen van aanpak schrijven die je wilt, maar uiteindelijk moet je het zelf doen, want er is geen ander personeel beschikbaar en als dat er wel was, kan dat vanwege de beperkingen die de Arbeidstijdenwet kent, niet flexibel ingezet worden. De politie krijgt van de Arbeidsinspectie boetes van tonnen, zo niet miljoenen, voor de vele overtredingen die wij volgens die wet begaan. Maar dat kunnen we niet als argument gebruiken als iemand vraagt, waar de politie was toen hij in elkaar werd geslagen.
Ik stel keihard dat wij als politie de criminaliteit beter kunnen bestrijden met meer mensen, die we flexibeler in kunnen zetten. Al jaren lang wordt er geroepen door professoren en bobo's dat méér blauw op straat de criminaliteit niet zal doen dalen. Misschien niet, als we de huidige werkwijze niet vernieuwen. Maar wel, als we een basisteam, dat als geen ander weet waar de pijn zit, zelfstandig zeggenschap krijgt over extra capaciteit die ze in mag zetten. Want wij zijn de professionals, niet één of ander lector aan de universiteit die een dienstje heeft meegedraaid en van buitenaf naar de problemen kijkt.
Dus flexibeler inzetten: prima. Maar van mijn vrije weekend- zaterdag en zondag - blijven ze af!
In mijn laatste blog ( want wat werkt beter dan voortborduren op succes) schreef ik over de verslechterende sociale omstandigheden waaronder de politie zijn werk moet doen. Zoals gezegd, ik heb daar veel reacties op gekregen. Ook van de vakbonden, die hebben meegewerkt aan de totstandkoming van het akkoord waarin een vast weekend overboord werd gekieperd. De echte reactie kan ik me niet meer voor de geest halen, maar in ieder geval kwam het erop neer dat ik geen recht had op hetzelfde sociale levensstramien als mijn vrouw en familie. Een collega van mij vatte het op twitter aardig samen. Hij zei : "ga jij de leerplichtambtenaar maar uitleggen dat mijn kinderen voortaan ook op maandag vrij zijn". En dat zegt het allemaal.
Het recht op een vrij weekend bestaande uit zaterdag en zondag mag dan nooit ergens vastgelegd zijn, het is wel het enige waar ik tot voor kort vanuit kon gaan. Echter, het laatste jaar is dat alles danig door de war gegooid. Deels omdat ik er zelf bij was en me gevraagd werd door mijn chef of door collega's om te ruilen of extra te werken. Deels omdat het me door diezelfde chef werd opgelegd, gewoon omdat de roosters anders niet dicht te krijgen waren. Maar het is nu al zo erg, dat mijn vrouw en ik elkaar vragend aankijken als we willen weten, of ik komend weekend nu moet werken of vrij ben. Ik deed eveneens navraag bij mijn collega wijkagenten, maar ik ben kennelijk de enige die het zo ervaart. En de werkzaamheden an sich zijn ook veranderd; deed ik vroeger in het weekend alleen maar openbare ordediensten van half acht 's avonds tot vijf uur de volgende ochtend, nu draai ik allerlei dienstverbanden. Leuk voor de afwisseling, maar eveneens slecht voor de sociale planning.
Wat ik ook heb gemerkt, is dat wanneer ik vakantie aanvraag waarin toevallig een werkweekend valt, ik dit werkweekend 'in moet halen' als ik terug kom. Omdat we anders de planning niet rond krijgen, wordt er gezegd. Maar meermalen merk ik, en collega's met mij, dat in zo'n weekend ineens met veel meer personeel zaten dan normaal en dat het voor de roosters dus helemaal niet nodig was om extra te komen werken.
En daar zit hem dus net de kneep. Want door alles heen is er bij de Nederlandse Politie een schrijnend tekort aan mensen. Dat zal de Korpsleiding nooit toegeven, maar het is een feit. De huidige inrichting is net hoog genoeg - zij het met moeite - om een 24 uurs rooster rond te krijgen waarbij in ieder geval de noodhulp gegarandeerd is. Is er een ME-inzet, dan wordt het al moeilijk. We zaten al met angst en beven te wachten op het bericht afgelopen week, dat de overleden prins Friso bijgezet zou worden in Delft. Want dat zou betekenen dat we bijstand hadden moeten leveren aan De Haag, iets wat enorm veel overuren met zich meebrengt, die eigenlijk in een later stadium weer opgenomen moeten worden want voor uitbetalen is geen geld. En als iedereen daadwerkelijk al die uren tijd voor tijd terugnam, dan was er heel december geen politie op straat. Wil je een project draaien, of bespeur je een trend in lokale criminaliteit? Je kunt alle plannen van aanpak schrijven die je wilt, maar uiteindelijk moet je het zelf doen, want er is geen ander personeel beschikbaar en als dat er wel was, kan dat vanwege de beperkingen die de Arbeidstijdenwet kent, niet flexibel ingezet worden. De politie krijgt van de Arbeidsinspectie boetes van tonnen, zo niet miljoenen, voor de vele overtredingen die wij volgens die wet begaan. Maar dat kunnen we niet als argument gebruiken als iemand vraagt, waar de politie was toen hij in elkaar werd geslagen.
Ik stel keihard dat wij als politie de criminaliteit beter kunnen bestrijden met meer mensen, die we flexibeler in kunnen zetten. Al jaren lang wordt er geroepen door professoren en bobo's dat méér blauw op straat de criminaliteit niet zal doen dalen. Misschien niet, als we de huidige werkwijze niet vernieuwen. Maar wel, als we een basisteam, dat als geen ander weet waar de pijn zit, zelfstandig zeggenschap krijgt over extra capaciteit die ze in mag zetten. Want wij zijn de professionals, niet één of ander lector aan de universiteit die een dienstje heeft meegedraaid en van buitenaf naar de problemen kijkt.
Dus flexibeler inzetten: prima. Maar van mijn vrije weekend- zaterdag en zondag - blijven ze af!
dinsdag 6 augustus 2013
Doe effe sociaal!
Ik hou van mijn werk. Ik ga graag naar mijn werk, in de wetenschap ( die snel naar het achterland van mijn hersenen verdwijnt) dat mijn vrouw thuis achterblijft. Ik vind het niet erg om over te werken en een stapje harder te lopen als ik daarmee een mooie zaak kan oplossen. Zoals gisteren bijvoorbeeld, toen we twee hennepplantages oprolden in een dienst die uiteindelijk 12 uur duurde. Maar wel een mooie dienst. Mijn vrouw accepteert gelaten dat ik later ben voor het eten. Dat zij als eerste de hond moet uitlaten. Dat mijn thuisleven soms verdrongen wordt door de politie. Ze vindt het niet altijd leuk, maar het hoort bij mij.
Echter, de laatste tijd wordt er steeds meer en meer beslag gelegd op mijn toch al geringe sociale leven door de baas. Want ziet u, in het verleden was er één ding zeker: dat je om het weekend vrij was. Het is nergens vastgelegd, zo blijkt het nu, maar aan de andere kant: gewoonterecht is óók een recht. En in dat vrije weekend moet je alle sociale verplichtingen proppen waar iedereen anders twee weekenden voor heeft, of liever gezegd vier per maand. En dan wil je je ook nog even kunnen ontspannen met zijn tweeën of alleen, want je hebt niet altijd zin om er weer op uit te moeten. De batterijen moeten even opgeladen worden.
Nu kreeg ik gisteren een mailtje onder ogen van de planning. Voor dat ik vertel wat daarin stond wil ik even stellen dat planning een hondenbaan is. Je doet het óf verkeerd óf je doet het niet goed. Niemand is ooit 100 % tevreden met zijn of haar rooster. En ruilen kan niet altijd, omdat niet iedereen dezelfde competenties bezit. Je kunt moeilijk een dienst bij de ME draaien als je de basisopleiding niet hebt gehad. Of motorrijden terwijl je geen A-rijbewijs hebt. Van die dingen...
Het mailtje stelde kort en bondig dat een politieagent volgens het BARP, het Besluit Algemene Rechtspositie Politie, recht heeft op 26 vrije zondagen per jaar. Dat wil de minister terugbrengen naar 21 vrije zondagen per jaar, zodat mensen flexibeler ingeroosterd kunnen worden. Maar, en nu komt het: in dat mailtje stond ook dat een weekend niet per sé een zaterdag en een zondag aaneengesloten hoeft te zijn. Een weekend is een zondag met een extra dag er aan vastgeplakt. Dat zou dus ook een maandag kunnen zijn. Dat zou in de praktijk dus betekenen dat het thuisfront, die allemaal op zaterdag en zondag vrij zijn ( tenzij je getrouwd bent met een andere diender of iemand die ook onregelmatig werkt) en dat jij dat niet bent. Lekker hoor, weekend op maandag. Iedereen is aan het werk behalve jij. Alle winkels zijn gesloten, de bioscoop draait niet, er is geen nachtleven...Wat moet je in 's hemelsnaam met een vrije maandag?
Nu heb je vakbonden die in het leven zijn geroepen om dit soort misstanden te bestrijden, maar die hebben in dit specifieke geval ingestemd met de wens van de minister. Daar hoef ik dus ook niet meer op te rekenen.
Als ik me wil ontspannen, gaan we naar de camping. Lekker een weekendje weg. In de nieuwe situatie echter, gaat mijn vrouw vrijdagavond naar de camping. Ik moet zaterdag werken en ben zondag pas vrij, dus ik kom zaterdagavond of zondagmorgen. Zij gaat zondagavond weg en ik kan nog blijven tot maandagmiddag. Lekker gezellig. Goed voor je gezinsleven. Je hebt precies één dag in het weekend waarop je samen vrij bent en dan ben je te moe om iets te doen.
Een tweede mailtje, dat aangaf hoe strak er geroosterd moet worden, berichtte dat, als we vrij willen zijn in de komende krokusvakantie ( ja, u leest het goed! Die van 2014, dus) we dit aan moeten geven vóór 10 augustus aanstaande. Ik bedoel maar, de krokusvakantie! Doe effe normaal zeg. De krokusvakantie is traditioneel de vakantie waarin gezinnen met kinderen die het zich kunnen veroorloven op wintersport gaan, maar ik kan u verzekeren dat mensen daar nu nog niet mee bezig zijn en dat er ook nog helemaal niet geboekt kan worden. En wie weet er nu wat hij over een half jaar gaat doen?
Nee, op het sociale vlak valt er bij de politie best wel wat te verbeteren. En ik ben ervan overtuigd dat iedereen hard wil werken, net zoals ik. Maar niet als het thuisfront in de steek wordt gelaten. Op bevel van de minister, zeg maar. Komt hij soms naar de camping als ik moet werken?
Echter, de laatste tijd wordt er steeds meer en meer beslag gelegd op mijn toch al geringe sociale leven door de baas. Want ziet u, in het verleden was er één ding zeker: dat je om het weekend vrij was. Het is nergens vastgelegd, zo blijkt het nu, maar aan de andere kant: gewoonterecht is óók een recht. En in dat vrije weekend moet je alle sociale verplichtingen proppen waar iedereen anders twee weekenden voor heeft, of liever gezegd vier per maand. En dan wil je je ook nog even kunnen ontspannen met zijn tweeën of alleen, want je hebt niet altijd zin om er weer op uit te moeten. De batterijen moeten even opgeladen worden.
Nu kreeg ik gisteren een mailtje onder ogen van de planning. Voor dat ik vertel wat daarin stond wil ik even stellen dat planning een hondenbaan is. Je doet het óf verkeerd óf je doet het niet goed. Niemand is ooit 100 % tevreden met zijn of haar rooster. En ruilen kan niet altijd, omdat niet iedereen dezelfde competenties bezit. Je kunt moeilijk een dienst bij de ME draaien als je de basisopleiding niet hebt gehad. Of motorrijden terwijl je geen A-rijbewijs hebt. Van die dingen...
Het mailtje stelde kort en bondig dat een politieagent volgens het BARP, het Besluit Algemene Rechtspositie Politie, recht heeft op 26 vrije zondagen per jaar. Dat wil de minister terugbrengen naar 21 vrije zondagen per jaar, zodat mensen flexibeler ingeroosterd kunnen worden. Maar, en nu komt het: in dat mailtje stond ook dat een weekend niet per sé een zaterdag en een zondag aaneengesloten hoeft te zijn. Een weekend is een zondag met een extra dag er aan vastgeplakt. Dat zou dus ook een maandag kunnen zijn. Dat zou in de praktijk dus betekenen dat het thuisfront, die allemaal op zaterdag en zondag vrij zijn ( tenzij je getrouwd bent met een andere diender of iemand die ook onregelmatig werkt) en dat jij dat niet bent. Lekker hoor, weekend op maandag. Iedereen is aan het werk behalve jij. Alle winkels zijn gesloten, de bioscoop draait niet, er is geen nachtleven...Wat moet je in 's hemelsnaam met een vrije maandag?
Nu heb je vakbonden die in het leven zijn geroepen om dit soort misstanden te bestrijden, maar die hebben in dit specifieke geval ingestemd met de wens van de minister. Daar hoef ik dus ook niet meer op te rekenen.
Als ik me wil ontspannen, gaan we naar de camping. Lekker een weekendje weg. In de nieuwe situatie echter, gaat mijn vrouw vrijdagavond naar de camping. Ik moet zaterdag werken en ben zondag pas vrij, dus ik kom zaterdagavond of zondagmorgen. Zij gaat zondagavond weg en ik kan nog blijven tot maandagmiddag. Lekker gezellig. Goed voor je gezinsleven. Je hebt precies één dag in het weekend waarop je samen vrij bent en dan ben je te moe om iets te doen.
Een tweede mailtje, dat aangaf hoe strak er geroosterd moet worden, berichtte dat, als we vrij willen zijn in de komende krokusvakantie ( ja, u leest het goed! Die van 2014, dus) we dit aan moeten geven vóór 10 augustus aanstaande. Ik bedoel maar, de krokusvakantie! Doe effe normaal zeg. De krokusvakantie is traditioneel de vakantie waarin gezinnen met kinderen die het zich kunnen veroorloven op wintersport gaan, maar ik kan u verzekeren dat mensen daar nu nog niet mee bezig zijn en dat er ook nog helemaal niet geboekt kan worden. En wie weet er nu wat hij over een half jaar gaat doen?
Nee, op het sociale vlak valt er bij de politie best wel wat te verbeteren. En ik ben ervan overtuigd dat iedereen hard wil werken, net zoals ik. Maar niet als het thuisfront in de steek wordt gelaten. Op bevel van de minister, zeg maar. Komt hij soms naar de camping als ik moet werken?
zaterdag 3 augustus 2013
Hogerop...maar tegen welke prijs?
De politietop is de afgelopen week afgeschilderd als een stelletje graaiers. Een aantal leden van die politietop namelijk, verdient al jaren meer dan de Balkenende-norm van 194.000 euro per jaar (2013). De naam van voormalig hoofdcommissaris van Amsterdam, Bernhard Welten, wordt daarbij veelvuldig genoemd. Hij krijgt nog een vorstelijk salaris uitgekeerd tot zijn pensioen, en doet daar op dit moment niet bar veel voor. Hij is bestuurslid van een aantal stichtingen en doet zo nu en dan eens wat onderzoek - of althans, zijn naam wordt verbonden aan een onderzoek - voor de politieacademie en dat is het wel. hij is nu 57 jaar oud en mag datzelfde salaris dus nog 8 jaar ontvangen. De andere namen op de lijst zijn nog niet uitgelekt, maar er zullen vast wel mensen zijn, die ze wel kennen. Is Welten een grote graaier, zoals het publiek van hem denkt? Ja en nee. Toen hij aantrad in 2004 was er nog geen Balkenendenorm en dus heeft hij gewoon goed onderhandeld over zijn positie destijds. En wees eerlijk: zou u, als het u nu gevraagd werd, vrijwillig een stuk salaris opgeven om de publieke opinie gunstig te stemmen? Nee, dacht ik al.
Maar leiderschap bij de politie is altijd een heikel punt geweest. Er bestaan een aantal goede opleidingen voor, maar van oudsher had je bij de politie twee soorten chefs. Degene die ervoor geleerd hadden aan de oude politieacademie en instroomden vanaf de inspecteursrang en daarvandaan omhoog gingen en de gewone agent die blijk gaf van vakkennis en zich omhoog worstelde door de rangen heen en meestal eindigde als inspecteur. De inspecteur geeft leiding aan een wijkteam van gemiddeld 40 man of is een vakspecialist. Maar leiding geven omdat je een papiertje hebt die zegt dat je het kunt, of omdat je zelf jaren lang het werk hebt gedaan en waarin je nu anderen leert hoe dat moet, daar zit wel even een verschil in. Vaak merk je dan ook dat de eerste categorie meesmuilend bejegend ( achter zijn of haar rug om, dat wel) wordt en dat zijn opdrachten vaak niet gebaseerd zijn op kennis van het echte werk op straat.
De politiebonden hebben gisteren het overleg met het ministerie gestopt omdat de top van de Nationale Politie zich niet aan de gemaakte afspraken houdt en omdat de doorstroom naar boven op dit moment nagenoeg nihil is. De invulling van het Landelijk Functiehuis stuit nog op teveel problemen, maar duidelijk is al wel dat heel veel hogere schalen - inspecteurs, hoofdinspecteurs en commissarissen - overbodig zijn geworden en zonder functie komen te zitten. En die mensen moeten allemaal een nieuwe functie krijgen. Ze moeten daarnaar solliciteren en als ze geen functie kunnen krijgen, krijgen ze tot twee maal toe een functie aangeboden. Accepteren ze die niet, dan is het einde oefening en mogen ze hun heil buiten de politie gaan zoeken.
Dat houdt ook in, dat er voor agenten die inderdaad door willen stromen, leiding willen geven, hogerop willen, daardoor nu totaal niet aan de bak komen. Al is het maar omdat nog niet iedereen geplaatst is en dus totaal niet inzichtelijk is, welke functies er opengesteld zijn, of mensen die nu op een post zitten daar volgend jaar nog op zullen zitten.
U zult ondertussen uit dit stukje en uit vorige stukjes, uw conclusie hebben getrokken dat ook ik hogerop wil. Niet omdat ik op een schopstoel zit, dat niet. Maar wel omdat ik inmiddels al lange tijd op deze functie zit en aan het kijken ben naar iets nieuws. Ik heb dat langere tijd voor me gehouden omdat ik niet disloyaal wil lijken naar mijn collega's toe. Ik heb inmiddels al een aantal keer gesolliciteerd naar andere functies, maar ben het niet geworden. En ik hoop dat dat zo is, omdat de andere kandidaten beter geschikt waren voor de functie. Maar toen ik het bericht over de bonden gisteren hoorde en vandaag nog eens nalas op de site van de vakbond ( www.anpv.nl) kreeg ik argwaan. Het zal toch niet zo zijn dat ik niet aan de bak kom omdat de organisatie een teveel aan hogere schalen heeft die ook allemaal graag werk willen behouden? En als dat wel zo is, zou het de organisatie sieren als dit klip en klaar toegegeven werd. Want dan is het duidelijk, ondanks alle mooie beloften over leiderschap die de Nationale Politie bij monde van Korpschef Gerard Bouman naar buiten heeft gebracht, dat ik voorlopig even geen kans maak. En vele anderen met mij. Niet leuk misschien, maar wel eerlijk.
Want je kunt wel hogerop willen, maar wat wil je ervoor doen en beter nog: wat ben je bereid er voor op te geven? Vaak betekent dat geen straatdiensten meer. Meer bureauwerk. Andere verantwoordelijkheden. Een eigen kantoortje, waar je je in kunt afzonderen. Precies de redenen waardoor je feeling verliest met degenen aan wie je leiding gaat geven en dan heb je nog niks. Daarom: hogerop...maar tegen welke prijs?
Maar leiderschap bij de politie is altijd een heikel punt geweest. Er bestaan een aantal goede opleidingen voor, maar van oudsher had je bij de politie twee soorten chefs. Degene die ervoor geleerd hadden aan de oude politieacademie en instroomden vanaf de inspecteursrang en daarvandaan omhoog gingen en de gewone agent die blijk gaf van vakkennis en zich omhoog worstelde door de rangen heen en meestal eindigde als inspecteur. De inspecteur geeft leiding aan een wijkteam van gemiddeld 40 man of is een vakspecialist. Maar leiding geven omdat je een papiertje hebt die zegt dat je het kunt, of omdat je zelf jaren lang het werk hebt gedaan en waarin je nu anderen leert hoe dat moet, daar zit wel even een verschil in. Vaak merk je dan ook dat de eerste categorie meesmuilend bejegend ( achter zijn of haar rug om, dat wel) wordt en dat zijn opdrachten vaak niet gebaseerd zijn op kennis van het echte werk op straat.
De politiebonden hebben gisteren het overleg met het ministerie gestopt omdat de top van de Nationale Politie zich niet aan de gemaakte afspraken houdt en omdat de doorstroom naar boven op dit moment nagenoeg nihil is. De invulling van het Landelijk Functiehuis stuit nog op teveel problemen, maar duidelijk is al wel dat heel veel hogere schalen - inspecteurs, hoofdinspecteurs en commissarissen - overbodig zijn geworden en zonder functie komen te zitten. En die mensen moeten allemaal een nieuwe functie krijgen. Ze moeten daarnaar solliciteren en als ze geen functie kunnen krijgen, krijgen ze tot twee maal toe een functie aangeboden. Accepteren ze die niet, dan is het einde oefening en mogen ze hun heil buiten de politie gaan zoeken.
Dat houdt ook in, dat er voor agenten die inderdaad door willen stromen, leiding willen geven, hogerop willen, daardoor nu totaal niet aan de bak komen. Al is het maar omdat nog niet iedereen geplaatst is en dus totaal niet inzichtelijk is, welke functies er opengesteld zijn, of mensen die nu op een post zitten daar volgend jaar nog op zullen zitten.
U zult ondertussen uit dit stukje en uit vorige stukjes, uw conclusie hebben getrokken dat ook ik hogerop wil. Niet omdat ik op een schopstoel zit, dat niet. Maar wel omdat ik inmiddels al lange tijd op deze functie zit en aan het kijken ben naar iets nieuws. Ik heb dat langere tijd voor me gehouden omdat ik niet disloyaal wil lijken naar mijn collega's toe. Ik heb inmiddels al een aantal keer gesolliciteerd naar andere functies, maar ben het niet geworden. En ik hoop dat dat zo is, omdat de andere kandidaten beter geschikt waren voor de functie. Maar toen ik het bericht over de bonden gisteren hoorde en vandaag nog eens nalas op de site van de vakbond ( www.anpv.nl) kreeg ik argwaan. Het zal toch niet zo zijn dat ik niet aan de bak kom omdat de organisatie een teveel aan hogere schalen heeft die ook allemaal graag werk willen behouden? En als dat wel zo is, zou het de organisatie sieren als dit klip en klaar toegegeven werd. Want dan is het duidelijk, ondanks alle mooie beloften over leiderschap die de Nationale Politie bij monde van Korpschef Gerard Bouman naar buiten heeft gebracht, dat ik voorlopig even geen kans maak. En vele anderen met mij. Niet leuk misschien, maar wel eerlijk.
Want je kunt wel hogerop willen, maar wat wil je ervoor doen en beter nog: wat ben je bereid er voor op te geven? Vaak betekent dat geen straatdiensten meer. Meer bureauwerk. Andere verantwoordelijkheden. Een eigen kantoortje, waar je je in kunt afzonderen. Precies de redenen waardoor je feeling verliest met degenen aan wie je leiding gaat geven en dan heb je nog niks. Daarom: hogerop...maar tegen welke prijs?
Abonneren op:
Posts (Atom)