Nieuwe auto's

Door Jobthecop op 16:43

Vorige week stond het met grote letters in de krant – en dan moet het wel waar zijn, nietwaar? De politie rijdt de komende vier jaar in Volkswagens. Sinds een aantal jaren kan de politie voor surveillanceauto’s en onopvallende auto's voor de wijkteams nog kiezen uit een beperkt aantal merken, terwijl voorheen iedere regio zelf kon kiezen wat ze wilden rijden. Legendarisch zijn de verhalen over de gemeentepolitie in een bepaalde plaats, die hele snelle Saab's reden, terwijl de rijkspolitie het moest doen met Volvo's 340.

Ik heb zelf een keur aan auto's en merken voorbij zien komen. Volswagen transporters en polo's, zelf een polo in sedan uitvoering. Op LPG, met een heel irritant toontje als je van gas op benzine overschakelde, want ja, gas was goedkoper, hè? Grote Ford Mondeo's. Opel Vectra's. Dat waren pas fijne surveillanceauto’s die tegen een stootje konden. Toen kwamen voor ons de Ford Focus, waarbij de binnenruimte wel erg krap werd. En nog meer focussen ( foca?). Nieuwe transporters van VW. En nu rijden de meeste regio's in Tourans van VW.

Op zichzelf zijn dat best fijne auto's. Je zit goed en hebt goed overzicht. Omdat je als politie nog maar mag kiezen uit Mercedes, Opel, Toyota, Volkswagen, Volvo en nog twee merken die me even niet te binnen wil schieten, is de keuze beperkt. En dan moet de fabrikant of importeur in staat zijn de auto's volledig omgebouwd aan te bieden. Dus de importeur van VW kocht doodleuk de grootste inbouwer van Nederland op zodat de Volkswagens daar voorrang krijgen. Per Touran telt de politie 20.000 Euro neer en er wordt vervolgens nog voor 25.000 euro aan verspijkerd voordat 't een politieauto is. En dan wordt er – schrik niet!- 2400 euro per maand per auto aan leasekosten betaald! Terwijl surveillanceauto’s vroeger gewoon eigendom waren en er op grote bureaus gewoon automonteurs rondliepen die in eigen beheer de auto's onderhielden. Maar ja, leasen was goedkoper, vond men. Met dat soort bedragen is dat moeilijk voor te stellen.

En heb je dus een auto, die 150.000 km mee gaat, waar alles op en aan zit en die niet harder gaat dan 170 km/u. Door alle inbouwspullen, het gewicht en het feit dat er een motor inzit ( 1.9 diesel) die voldoet aan de emissienormen. En vanwege diezelfde emissienormen niet groter, of krachtiger mag zijn.

Als er ergens een lulliger reden bestaat om de strijd tegen de misdaad te verliezen, is dat hem wel: de politie kan de boeven niet bijhouden omdat de politie zich aan de milieunormen houdt en de boeven niet!

Nou zijn de meeste politiemensen geen betere chauffeurs dan burgers, maar we hebben een paar opleidingen achter de rug. En de auto's hoeven écht geen 250 km/u te kunnen, maar allemachtig, een beetje meer pit mag best. En als we dan toch een wensenlijstje aan het invullen zijn, mag dan als-je-blieft die vreselijke automaat eruit? Gewone handschakeling en een boordcomputer met ANPR systeem. Waarop je ter plaatse de aangifte kunt typen en printen, zodat je niet voor ieder wissewasje terug hoeft naar het bureau om alles op papier te zetten.

Je wint de oorlog niet door je precies aan de conventie van Geneve te houden, maar door inventief en scherp te zijn. En niet door het braafste jongetje van de klas te zijn. En er moest toch bezuinigd worden bij de Nederlandse Politie? Waarom gaat de vtsPN, de voorziening tot samenwerking Nederlandse Politie, dan niet zelf een leasebedrijf beginnen? Zij hoeven immers geen winst te maken. KPN doet dat ook, en die hebben ook geen kinderachtig wagenpark. En dan kunnen ze gelijk over de masten van C2000 een eigen mobiele (data) netwerk starten. Dan kunnen we de telefoonkosten beperken. En zo zijn er vast nog wel manieren te bedenken waarom op de ene manier kosten beperkt kunnen worden en aan de andere kant beter materieel geleverd kan worden.

Stuurkunsten

Ik geef als taakaccenthouder verkeerszaken op ons wijkteam geregeld les aan ouders en andere belangstellenden die verkeersbrigadier (oversteekouder) of verkeersregelaar willen worden. Vaak is dat voor de school van hun kinderen of voor de club waar ze lid van zijn. Eén van mijn vaste opmerkingen tijdens zo'n les is "De gemiddelde Nederlandse chauffeur vindt zichzelf een betere chauffeur dan de gemiddelde Nederlandse Chauffeur". Dat duurt altijd even, maar hij landt wel. We zijn vol lof over onze eigen rijkwaliteiten en geven maar wat graag af op (het ontbreken van) de rijkwaliteiten van een ander.

Ik moest daaraan denken toen ik vanavond het programma van BNN terugkeek op uitzending gemist. "De allerslechtste chauffeur van Nederland". Het programma doet zijn naam echt eer aan. Een stuk of acht mensen, van alle leeftijden, die werkelijk le-vens-ge-vaar-lijk zijn op de weg; een blondine van krap 21 jaar bestond het al om in de eerste aflevering een forse aanrijding te krijgen met een andere auto, een net gerestaureerde oldtimer waar de eigenaar 13 jaar aan had gewerkt. Vanavond, in de derde aflevering, werd zij opnieuw geconfronteerd met de chauffeur van die auto, die vertelde over wat het allemaal met hem gedaan had. Toonde zij spijt? Ja, een beetje. Zoals een driejarige sorry zegt omdat ze stout is geweest, zonder echt te begrijpen waarom ze nou stout was geweest. Ze bestond het zelfs de man te wijzen op het feit dat zij óók benadeeld was door het ongeluk. Ook zij had pijn, was haar auto kwijt en ging erop achteruit in inkomsten. Of meneer daar wel aan gedacht had?

Deze mensen verdienen het echt om hun rijbewijs kwijt te raken, en zo snel mogelijk. Voor de meesten helpt maar één ding: toeschouwer zijn bij een fors ongeluk en zien wat er dan met je gebeurt.

Zie het filmpje op http://www.youtube.com/watch?v=9krX9fHAfHM&feature=related en je weet genoeg!

De rest van deze week stond in het teken van regelen en organiseren. Is de auto kapot? Vraag het de daco ( dagcoördinator; dat was ik dus) Zijn die fietslichtjes gejat? Wil je deze aangifte even nakijken? De recherche heeft een paar extra mannetjes nodig. Heb jij nog wat? Wil jij deze 10 mensen even bellen, die willen allemaal nog iets van je.

Mijn werk als wijkagent slokte ook aardig wat werk op. Een bemiddelingsgesprek vanmiddag samen met de woningbouwstichting, over buren die overlast van elkaar hebben. Een onderzoek naar een vernielde ruit waarbij iedereen weet wie het heeft gedaan, maar niemand wil het zeggen. Een onderzoek naar stalking via de computer, waarbij de verdachte digitale vingerafdrukken heeft achtergelaten. Een gesprek met mijn chef over toekomstambities. Aan de deur gaan voor onbetaalde boetes. Een bedreiging door een bekende dronkenlap aan mijn adres. Gewoon, een normale dag op kantoor.

Ondanks het feit dat ik weinig met voetbal heb, zag ik vandaag op @nuttelozefeiten dat Johan Cruijff 65 jaar oud was geworden. En de account @modernegezegden vroeg of mensen nog Cruijffiaanse uitspraken kenden. Een reply daarvan was "Als ik had gewild dat je het had begrepen, had ik het wel beter uitgelegd!".

En daar mag je het dan mee doen.

Uniform

Al enige tijd gonst het van de geruchten: er komt een nieuw politieuniform. Het huidige uniform is nog niet eens zo oud - al met al een jaar of zes, schat ik - maar toch. En zelfs dat huidige uniform is nog steeds onderhevig aan veranderingen. Zo komt er voor iedereen een gele jas.  Dan zijn we nog beter zichtbaar, zowel voor het publiek als voor elkaar. Want als je nu in het donker met elkaar werkt, kun je nu de bokken niet van de schapen onderscheiden. Dat de collega's klagen dat je zo nooit meer een inbreker pakt, geloof ik niet in. Dat ligt niet in de jas, maar in de vent (m/v) die hem draagt.

Nee, er wordt gesproken over een nieuwe broek, een steviger model met zakken aan de zijkant. De bikers dragen hem nu al, maar zo'n model zou dus voor iedereen beschikbaar komen. En daaronder horen natuurlijk stevige (half)hoge schoenen. Waar je de broek eventueel omheen kunt slaan. Dan zul je de dienderij wel aan de schoenpoetserij moeten krijgen, want anders zie het er weer niet uit. En daar bovenop komt dan een poloshirt, zoals de Belgische politie nu ook heeft. Een baseballpetje maakt het geheel af. Ook wordt er gekeken naar een nieuw kogel- en steekwerend vest. De techniek op dat gebeid staat niet stil en helemaal niet nu het erop lijkt dat de naaldwerendheid, die in het huidige vest verwerkt is, kan vervallen. Ik bedoel, heroïnejunks zijn een uitstervend ras(...) en naaldincidenten zijn niet bepaald meer aan de orde van de dag. de grote wens is een vest zoals de Engelse politie heeft. Dat is een soort van bodywarmer die over de polo of jas gedragen wordt en waar allerlei uitrustingsstukken aan bevestigd kunnen worden. Je ziet vaak dat de portofoon linksboven aan de schouder hangt, dicht bij het oor zodat het berichtenverkeer goed te volgen is. en dat komt goed uit, want er is echt geen ruimte meer aan de koppel om nóg meer zaken aan te hangen - wat ook al niet goed is voor je rug. Een dikke trui zal ook wel komen te vervallen. Daar bestaan tegenwoordig nieuwe softshell windjacks voor, die alleen motorrijders uitgereikt zouden moeten krijgen. Alleen heeft bijna iedereen en zijn broer zo'n ding weten te regelen, dus ze zijn meer gemeengoed dan niet. Ik kon er geen één krijgen om onduidelijke redenen.

En ook om de middel zal wat gaan veranderen. Er wordt nog steeds naarstig gezocht naar een nieuw pistool, omdat het vorige niet aan de eisen van serieproduktie voldeed. De nieuwe wapenstok komt eraan - en die kan niet meer in de broek gedragen worden zoals sommige hele oude dienders nu hebben. Of er ook nieuwe handboeien aankomen is me onbekend. Maar deze voldoen wat mij betreft uitstekend, alleen het sleuteltje zou wat minder pietepeuterig moeten zijn.

Een dergelijk uniform zou een zekere mate van stoerheid moeten uitstralen, respect opwekken. Het is een hele tijd tegengehouden omdat de hogere machten vooral dachten dat het agressie zou uitstralen. Maar ook daarvoor geldt: agressie komt van de persoon ín het pak, niet het pak zelf. En als je om ons heen kijkt, over de landsgrenzen bedoel ik, dan zul je zien dat Frankrijk, België en Zwitserland al een dergelijk uniform hebben.

Is het dan een netjes uniform? Dat valt of staat met een beetje onderhoud en dat moet dan weer meer gestimuleerd worden. Het meot in ieder geval herkenbaar zijn voor iedereen dat je met een politieagent te maken hebt. Ik betrapte me er zelf laatst op dat een collega, hoewel hij al drie dagen achter het stuur van een auto geplaatst was, toch die drie dagen in een motorbroek en laarzen liep rond te klossen. Ik heb hem daar niet op aangesproken, terwijl ik me er wel aan stoorde. Ik vond dat best moeilijk om een meer ervaren collega te wijzen op iets wat hij heel goed zelf zou moeten weten. Maar daar moeten we toch met zijn allen naartoe. En als we elkaar niet kunnen corrigeren op de werkvloer, waarom zouden we op straat dan wel burgers kunnen corrigeren in hun gedrag?

Schipperen en sturen

 In een poging om strakker en sneller in te spelen op problemen in de wijk heeft de politie het WSO-model omarmd, het Wekelijks Sturings Overleg. Dit maakt deel uit van het programma om de wijkagent nóg beter te positioneren als frontman van de polities. De wijkagent kent als geen ander de problemen van zijn wijk - of zou dat tenminste moeten kunnen. Het WSO is bedoeld om iedere week vooraf te kijken naar de veiligheidsproblemen die de komende week te zijn verwachten en een oplossing daartoe te bedenken. Tot zover de theorie. Want ze kunnen mij alles wijsmaken, maar het simpele feit dat er in dezelfde periode vorig jaar of het jaar daarvoor een lichte stijging was in het aantal woninginbraken, is voor mij geen enkele garantie dat dit nu weer zal gebeuren. Er zijn echter mensen die hier heilig in geloven. Iedereen heeft recht op zijn illusies.

Desondanks zie ik wel wat in het veel meer betrekken van de wijkagent bij het aandragen van korte-termijnproblemen. Echter, zoals ik in mijn vorige stukje schreef is het ernstig rustig de laatste weken. Dus het onderwerp van deze week zijn de hangplekken die er in de gemeente zijn.

Ik ben in mijn jeugd nooit iemand van hangplekken geweest. Niet omdat ik nou zo braaf was, maar dat was er volgens mij niet in het dorpje waar ik opgroeide. Of misschien heeft nooit iemand me erover verteld. Hoe dan ook, ik heb er niks mee. Neemt niet weg dat ik het de jeugd best gun om een plek te hebben waar ze bij elkaar kunnen komen buiten het zicht van hun ouders waar ze onder elkaar kunnen - nou ja, doen wat het is dat men op hangplekken pleegt te doen.

De overlast die daaruit voortkomt wordt natuurlijk niet door de jeugd als zodanig ervaren. Want wat doen ze? Ze draaien een muziekje. Praten onder elkaar over elkaar. Drinken en eten wat. Doen een blowtje. Maar de omwonenden klagen steen en been en wijzen naar de politie en de gemeente als probleemhouders. Want als de jeugd in aantal groeit, moet er harder geschreeuwd worden om elkaar te verstaan. En jongeren vinden helemaal niet dat zij geluidsoverlast veroorzaken. Waarom gaan mensen dan ook zo vroeg slapen, als zij op een gemiddelde doordeweekse dag tot een uurtje of één 's nachts bij elkaar zitten? Misschien omdat ze de volgende dag moeten werken om jouw rekeningen te betalen? En als je eet en drinkt dan ga je je afval natuurlijk niet in een prullenbak gooien, ook al staat deze nog geen meter bij je vandaan. Nee zeg, dat is niet cool. En blowen zorgt voor overmatige stimulatie van de speekselklieren, dus grote klodders spuug zijn het gevolg.

Zo'n hangplek ziet er vaak uit als een middelmatig stadje waar een atoombom op is gevallen. De fallout is net weggetrokken en hulptroepen trekken voorzichtig het gebied in om  de eerste schade in zich op te nemen. En jongeren erop aanspreken? Het is nooit hun troep, altijd van iemand anders. Het is gewoon een gebrek aan opvoeding, of anders is het misschien een te strakke opvoeding. Thuis mogen ze niks, dus op zo'n hangplek gooien ze alles om zich heen.

Men bevuilt zijn eigen nest niet, is de algemene opvatting. Anders wordt je uit dat nest verwijderd. Als ze dat nou eens tussen de oren kregen. Dan hadden wij als politie weer een veiligheidsprobleem minder en werd de verstandhouding tussen jeugd en omwonenden weer een stukje ontspannender. Maar er zal nog wel heel wat afval op de grond vallen voordat dat besef is geland.

Je kop loopt er van om

De afgelopen dagen tekenden zich door hectiek. Niet omdat het nou zo druk is. Eigenlijk mogen we onze handen dichtknijpen bij ons huidige criminaliteitsbeeld als je dat vergelijkt met naburige gemeenten. Weinig woninginbraken, één auto-inbraakje, het blijft rustig. Stilte voor de storm? Er is soms gewoon geen verklaring voor, al maken we als politie onszelf soms wijs dat het komt door onze constante aanwezigheid op straat. Dat zal er best aan bijdragen, maar geluk komt zeker om de hoek kijken.

Waar was ik dan zo druk mee? Losse eindjes en eigen koninkrijkjes, als ik het in weinig woorden moet samenvatten. Net als iedere wijkagent heb ik een aantal strafzaken onder mijn beheer. Vernieling van een ruit als gevolg van een burenruzie, oplichting en pesterijen over het internet, computervredebreuk en drugshandel. Een paar zaken liggen stil en met andere kom ik steeds kleine stapjes verder. Vooral dat computervredebreuk is een hoofdpijndossier. Als je ex-vriend bijvoorbeeld jouw wachtwoord gebruikt om op jouw hotmail of live-account in te loggen, pleegt hij het strafbare feit computervredebreuk. Hij had niks te zoeken in die account. Vervelende is, dat Microsoft eigenaar is van hotmail en dat bevragingen, dus met vorderingen, rechtshulpverzoeken en officieren van Justitie uitgevochten moeten worden. En ondersteunende afdelingen die allemaal schermen met een eigen protocol over Hoe Dingen Moeten Lopen ( en wee degene die van dat protocol afwijkt) zijn niet bepaald een hulp in dit soort zaken. Als je namelijk een vordering indient waar een fout in zit bellen ze jou niet op. Nee, als ik na twee weken bel om te vragen naar de stand van zaken, dan zeggen ze doodleuk dat ik een fout heb gemaakt en dat de vordering in de prullenbak is verdwenen. Dan kan ik weer overnieuw beginnen. Eigenlijk is internet nergens goed voor: er komt alleen maar ellende van.

Verder ben ik druk met een opleiding die volgende week gaat beginnen, maar waar op het laatste moment erg veel voor moest worden geregeld, vooral op het gebied van verzorging en overnachting. En over wie-gaat-dat-betalen-zoete-lieve-gerritje. Uiteindelijk heb ik gewonnen ( denk ik) maar niks is zeker.

Ik mocht deze week ook nog twee keer leiding geven aan zowel mijn eigen team als een clubje noodhulpers en dat neemt ook de nodige zorgen met zich mee. Gesprekken met buurtbewoners. Gesprekken met woningbouw. Vergaderingen met de gemeente over wéér een festival. Vastlopende computers. Een chef die veel afwezig is vanwege examens. ( hij leest dit waarschijnlijk ook, en hij is ook nog geslaagd ervoor, dus gefeliciteerd!). Veel gedroomd over het werk afgelopen week, met collega's in potsierlijke poses en rollen. Teken dat ik ook 's nachts veel te druk met werk bezig ben.  Gewoon, druk met de beslommeringen van alledag. Ik ben kapot als ik thuiskom, maar ik heb een mooie en uitdagende baan. En dat is ook wat waard. Gelukkig kan ik het komende weekend lekker op de fiets naar buiten. Als iedereen nou een beetje lief is voor elkaar, dan komt het goed.

Crisis

Kreeg ik gisteren te maken met de crisis, zeg! Nee, niet de crisis waar we met zijn allen bang voor zijn en zeggen in te verkeren, maar de crisiszorg. Ik fietste gisterenavond door de wijk en het was me al eerder opgevallen dat er bij de bushalte een mevrouw zat, omgeven door koffers en tassen. Op zichzelf een heel normaal gegeven. Als je op weg gaat, neem je datgene mee dat je nodig denkt te hebben. Toen ik een uurtje later op datzelfde punt voorbij fietste - het was inmiddels bijna donker - zat diezelfde mevrouw er nóg, te dutten op één van haar koffers. Ik maakte haar wakker en hoorde dat zij vertelde dat ze door haar man uit huis was gezet en nu onderdak zocht. ik rook ook wel een drankluchtje, maar echt dronken leek ze me niet. De barmhartige samaritaan in mij vond dat ik haar tenminste op weg kon helpen - hulp verlenen aan hen die dat behoeven, nietwaar? Ik heb telefoonnummers, busroutes etc. opgezocht en haar verder een goede reis gewenst. Ze wilde niet terug naar haar eigen woning en had een opvangadres voor de nacht, dus verdere politiebemoeienis bleek niet nodig.

Geen enkele goede daad blijft echter onbestraft, zo bleek later. Want diezelfde mevrouw werd door een voorbijganger met haar hele hebben en houwen afgezet op het politiebureau omdat ze nog steeds bij de bushalte zat. Ik was bijna klaar met werken en nu mocht ik dus iets proberen te regelen. Nu bleek ook, dat deze mevrouw een uitgebreide geschiedenis had op het gebied van drankgebruik en weglopen. Dat maakte de zaak niet minder gecompliceerd. Ik heb getracht een opvangadres voor haar te regelen, zodat ze voor de nacht in ieder geval een dak boven haar hoofd zou hebben.

Nu blijkt dus dat er in Nederland een groot aantal organisaties zijn, die zich bezig houden met crisisopvang voor dak- en thuislozen of voor mensen die slachtoffer zijn geworden van bijvoorbeeld huiselijk geweld en niet terug kunnen naar hun woning. Het zijn er zelfs zoveel dat het overzicht ontbreekt. Zo is er bijvoorbeeld het Leger des Heils, die eerste opvang verleent, maar ook de Sleep-inn, het Snurkhuis, het Blijf-van-mijn-lijfhuis, en zo nog een aantal opvanghuizen in de regio rondom Utrecht. En alles zat stampvol. Er was geen bed meer beschikbaar. Zelfs tot in Amersfoort, Hilversum en Amsterdam heb ik gebeld, maar nergens was plek.

Dat betekent dus kennelijk dat er in Nederland, op een willekeurige doordeweeksenacht zoveel mensen zijn die op de één of andere manier opvang nodig hebben, dat de zorg het niet meer aankan. Zwervers. Junkies. Moeders met kinderen. Mensen die op de één of andere manier geen dak meer boven hun hoofd hebben. Dat is eigenlijk ten hemel schreiend. En er is dus ook geen overzicht, geen landelijke instantie, geen eenduidig nummer dat je kunt bellen als je een opvangplek nodig hebt. Iedereen doet zijn best, maar of dat genoeg is?

Ik kan me een geval herinneren van een mevrouw die een acute opvangplek  nodig had en de enige die er nog was, was in Emmen. Ik heb deze mevrouw samen met een collega naar Emmen gereden, in de tijd dat we nog redelijk snelle auto's hadden - Opel Vectra's. We deden er een uur heen en een uur terug over. Maar dat was wel een uitzonderingsgeval. En de volgende dat was ze al terug bij haar vriend, want het was allemaal 'een misverstand' geweest. Daar doe je dan zoveel moeite voor.

Het eind van het liedje was, dat mevrouw gewoon terug naar huis is gegaan. En dat de alcohol het allemaal een tandje erger had gemaakt in haar beleving dan het werkelijk was. Ik sloot om half één de deur achter me - drie uur na einde diensttijd. Ach, het was om iemand te helpen en dat is nooit verkeerd.

Teamwork

Ik zag de uitzending van 1 vandaag, vandaag. Voor wie hem niet gezien heeft, is het gedeelte wat van belang was terug te kijken via www.uitzendinggemist.nl . Het horecageweld in de grote steden en het daarmee samenhangende geweld tegen politieagenten loopt uit de hand. Dat vonden ze in Groningen ook ( nooit geweten dat ze daar zo'n bruisend nachtleven hebben, maar goed) en daarom is er een speciaal Openbare Ordeteam opgericht. Een team - ik zeg het nog maar eens - van mensen die goed op elkaar zijn ingespeeld, elkaar kennen, samen trainen en samen werken. Samen werken is iets anders als Samenwerken. Het verschil zit hem er - volgens mijn bescheiden mening - in dat je vaak, zo niet altijd, in dezelfde samenstelling werkt. Vaste koppels. Vaste ploegen. Weten hoe je partner reageert en weten dat hij of zij weet hoe jij reageert.

Voor degenen die niet bij de politie werken maar toch deze blog met enige regelmaat lezen ( welkom!) is dit misschien wat verwarrend, maar ik zal proberen wat orde in de chaos te scheppen. Eens in de zoveel tijd werk ik in de Noodhulp. Of Directe Hulpverlening. Of Incidentenafhandeling. Geef er maar een naam aan, maar het betekent dat als er stront aan de knikker is, ik er als eerste naartoe gestuurd wordt. Soms mag ik zelfs leiding geven aan dezelfde club. Echter, degenen met wie ik samenwerk, wordt, zo lijkt het althans, bepaald door een speling van het lot. Steeds weer kom ik nieuwe gezichten tegen, andere collega's, soms uit andere plaatsen en niet plaatselijk bekend die met mij die ploeg bemensen. Ik weet vaak niks van hun expertises, hun sterke en zwakke kanten, hun persoonlijke achtergronden enzovoorts. Een aantal jaren geleden waren er vaste ploegen, die samen dezelfde dienst draaiden. Soms ging dat om ' van rijkswege opgedrongen collega's ' maar veel vaker ontstonden er hechte vriendschappen in zo'n ploeg, ja zelfs relaties die tot op de dag van vandaag voortbestaan. Dat is tegenwoordig verleden tijd. Waarom? Niemand heeft de moeite genomen het mij uit te leggen. Maar dat het werkte, was wel zeker. En waarom is het zo belangrijk je collega's goed te kennen? Je zal maar net met een collega die hoogtevrees heeft, naar een dak van een flatgebouw gestuurd worden. Of naar een reanimatie met een collega die net een dierbare verloren heeft. En gaat flippen.

Vaker echter, werk ik in de openbare orde. Met een vast ploegje mensen, die ik goed ken. En zij kennen mij, met al mijn eigenaardigheden, thuissituatie, vakkennis en blind spots. En dat heeft voordelen.

In Groningen is een ploeg van 90 man een week lang naar een intensieve training gestuurd om te leren snel en adequaat om te gaan met openbare orde problematiek en uitgaansgeweld. En ze hebben ervan geleerd. Leden van het team zijn herkenbaar, dragen uitrusting die tegen een stootje kan en dekken elkanders rug. En ze accepteren geen wangedrag. Vroeg ingrijpen en geen door-de-vingers-zien van feiten. Aanspreken, gegevens noteren, identiteit checken en desnoods een bekeuring of zelfs aanhouding. En terwijl het ene koppel dat doet, houdt het tweede koppel het publiek in de gaten. Want als 'vrienden ' zich ermee gaan bemoeien, worden die heel snel afgeserveerd. Niet mee bemoeien, of je ondergaat hetzelfde lot. Een grote mond wordt niet geaccepteerd en geweld al helemaal niet.

De politie schakelt op rap tempo over naar gele jassen. Passessies zijn de komende week. Collega's klagen daarover. Zo vangen we nooit meer een inbreker, is de veelgehoorde klacht. Maar als je 's avonds in de uitgaansgebieden loopt, is het moeilijk om je collega's te ontdekken.En wie is er nou zo gek dat hij gaat stappen in een kanariegele, retroreflecterende jas? Je pikt ze er zo uit. In Engeland doen ze al jaren niet anders. En als je inbrekers wilt vangen: Dan leg je de jas toch gewoon even op de achterbank? Samen met een stevige broek, een baseballcap, stevige hoge schoenen en een nieuwe wapenstok kunnen we uitgaan weer leuk maken. En daar was het toch allemaal om begonnen?