Inbrekers en ander gespuis.

Vorige nacht moest ik onverwacht de leiding over de incidentenafhandeling overnemen van een collega, die door een familiezaak niet kon werken. De onderlinge samenhang bij de politie is zo groot, dat iedereen die moeite voor elkaar doet. Dat uit zich onder andere in het feit, dat wij om 23.00 uur de nachtdienst over moeten nemen, maar vaak al een half uur of nog eerder aanwezig zijn. Het thuisfront begrijpt dat niet altijd, maar het is iets wat we voor elkaar over hebben. Zodat je maatje eerder naar huis kan. En zolang iedereen dat doet, is dat prima. Tijdens de dienst werd ik naar een aanrijding gestuurd. Simpel geval van geen voorrang geven op een donkere polderweg. De bijrijder van een van de auto's kwam me echter bekend voor. En toen zijn maten onverwachts langsreden en stopten en zich begonnen te bemoeien met de gang van zaken wist ik het zeker. Dit waren vier hele bekende beroepsinbrekers uit mijn district. Ik had ze nog nooit ontmoet, maar ze staan bijna iedere week op de briefing. Jongens van een jaar of 20, geen werk, wonen nog bij ouders thuis en onderhouden zich met inbreken. Toen ik liet weten hoe ze heetten, waren ze daarvan niet onder de indruk. Dit terwijl ze afkomstig zijn uit een stad die weliswaar tot mijn district behoort, maar waar ik zo weinig mogelijk tracht te komen. En toch kende ik ze. De politie echter, heeft in de afgelopen jaren een soort van verstandhouding met dit soort lui opgebouwd. Iedere keer dat we ze zien rijden, worden ze aan de kant gehaald, gecontroleerd, beboet en gerapporteerd. De jongens accepteren dat, omdat ze weten dat de pakkans op heterdaad bij een inbraak erg gering is. Dus lachen ze wat, nemen de boetes in ontvangst en weten dat ze meer moeten stelen om ze te kunnen betalen. Maar noemt de politie ze bij de naam? Nee, we controleren ze op grond van de wegenverkeerswet. Het woord ' inbreker' valt niet tijdens dat soort gesprekken. En dat vind ik dus fout. Ik vind, dat je ze recht in het gezicht mag uitmaken voor wat ze zijn, zonder daarbij te schelden of te beledigen. Inbrekers. Boeven. Gespuis. Zeker toen een van hen uit zijn hoofd een aantal van mijn wijken wist op te noemen, terwijl ik onder de impressie verkeerde dat hij nooit zover Noordelijk opereerde. Die mening moet ik dus mooi even bijstellen. Ondertussen heb ik al voor het derde weekend op rij te maken met een stelletje dronken sukkels, die de nacht afsluiten door ruiten van bushokjes in te kegelen. Dat geeft een hoop schade, een hoop overlast en het ziet er niet uit. Ik kan niet begrijpen dat er mensen zijn die dat leuk vinden en ik kan ook niet snappen dat er geen mensen zijn die weten, wie zich hiermee bezig houden. Maar ja, we willen met zijn allen geen verrader zijn. Nou, ik heb nieuws voor degene die dat denken. Want dat zijn vaak ook degenen, die het hardst schreeuwen als de politie, in hun ogen, hun zuurbetaalde belastinggeld verspilt. Waar denk je dat bushokje van betaald worden? Precies.... Ook in het nieuws van de week: misdragingen van politiemensen in hotels tijdens de inzet bij de NSS2014, afgelopen week. Agenten zouden dronken geworden zijn, luide muziek gedraaid hebben en, volgens het krantenartikel, 'luide winden' op de gang hebben gelaten, waardoor hotelgasten niet konden slapen. Ik was er niet bij, maar ik geloof het direct. Zet een aantal agenten bij elkaar zonder toezicht en met voldoende consumptiebonnen en zaken lopen uit de hand. Kennelijk is er onder de collega's niet voldoende verantwoordelijkheidsbesef om zich te gedragen, zeker als het overduidelijk is dat je bij de politie werkt. Begrijp me goed hoor, als iemand in een hotel een feestje wil vieren en lekker dronken wil worden, moet hij dat helemaal zelf weten. Maar als overduidelijk is dat je voor je werk in een hotel verblijft, en zeker voor zulk werk als politiewerk en heel het land weet dat je over een paar uur verantwoordelijk bent voor het beveiligen van een wereldtop, dan moet je toch ergens enig besef hebben van het feit dat mensen naar je kijken. En dat je je dus een beetje moet beheersen.