verraders of....?

Ik schreef gisteren al in mijn blog iets over dat mensen zichzelf niet graag als verrader zien, ook al is het misdrijf of misdraging waarover ze informatie hebben nog zo erg. Je klikt nou eenmaal niet bij de juf of meester. Dat leer je al op de lagere school en dat neem je, net zoals zoveel andere dingen mee in je latere leven. En toch moeten we met zijn allen van die houding af. Als je weet dat het een gegeven is, dat de politie bij alle aanhoudingen op heterdaad in meer dan 80 % afhankelijk was van oplettende burgers, dan besef je hoe belangrijk dat is. En is dat dan verraden, als je ziet dat iemand niet met zijn handen van andermans spullen af kan blijven? Als je ziet dat iemand in elkaar geslagen wordt? Als je weet hebt van een hennepplantage bij jou in de buurt? Je kunt toch maar zo lang voor jezelf een rechtvaardiging blijven zoeken om het niet door te geven. Je moet jezelf toch in de spiegel aan kunnen blijven kijken. Al deze gedachten schoten kriskras door mijn hoofd vanmorgen toen ik de krant las over de overval op een juwelier in Deurne. Ik besefte me ten eerste dat niet de rechter, maar de Officier van Justitie eigenlijk de machtigste persoon is als het aankomt op rechtsvervolging. Hij (of zij) mag namelijk zelf beslissen of een vervolging wort ingesteld. Natuurlijk met enige ruggespraak met de Hoofdofficier van Justitie, maar verder is de OVJ redelijk zelfstandig. Als er geen zaak in zit of, wat helaas maar al te vaak voorkomt, de zaak moeilijk bewijsbaar wordt geacht, komt de zaak niet op zitting. Een OVJ mag zelfs straffen opleggen, zonder dat de rechter daar aan te pas is gekomen. Allemaal bedacht om de rechters te ontzien in hun werkdruk, mag een OVJ op voorspraak van de politie beslissen dat een geldboete, taakstraf of zelfs hechtenis opgelegd wordt. En dat alles werd natuurlijk weer getriggerd door het feit dat de jeugd in Deurne gedemonstreerd had tegen het lakse optreden van Justitie in deze zaak. Want zaterdagavond wist de Hoofdofficier van Justitie al te vertellen dat het hier waarschijnlijk om een zaak van noodweer of noodweerexces ging en dat vervolging waarschijnlijk niet ingesteld zou worden. De juwelier en zijn vrouw waren weliswaar gehoord als verdachte, maar werden niet aangehouden en kregen alle ruimte om hun verhaal te vertellen. Precies wat de meerderheid van het land wil. Je mag toch je eigendommen verdedigen tegen een laffe overval? Maar de jeugd was het daar niet mee eens en stelde dat het optreden van Justitie ' laf ' was. Ik vraag me af uit welk sentiment die bewering kwam. Maakt de jeugd - volgens de berichtgeving grotendeels van allochtone afkomst- zich druk om de teloorgang van ons rechtsstelsel of kwam het omdat tenminste een van de daders, en mogelijk allebei, van Marokkaanse afkomst was en dat men ' gerechtigheid' wilde, wat dat dan ook mag betekenen? Misschien moet de Marokkaanse gemeenschap de hand in eigen boezem steken en verklaren dat men geschokt is dat hun kinderen degelijke strafbare feiten hebben gepleegd en dat ze er absoluut niet achter staan. Want ook voor de misdragingen van je eigen minderen kun je maar zo lang je ogen sluiten. Als ze regelmatig tot diep in de nacht wegblijven, met dure jassen en horloges lopen te pronken terwijl ze geen werk hebben en er regelmatig post van Justitie op de mat valt, moet op een gegeven moment voor ouders ook de maat vol zijn. Schaamte cultuur of niet. Waar ligt de scheidslijn tussen een verrader en een goede burger? Dat was iets dat we altijd voor onszelf dienden uit te maken, zo is ons altijd voorgehouden. Misschien is dat zo. Maar we zijn veel minder snel een verrader dan we zelf soms denken.