Al sinds oudsher zijn er mensen die een zwervend bestaan verkiezen boven een gesetteld leven. Ik zeg wel 'verkiezen' maar vaak was het de enige keuze die nog openstond. In de jaren 50 en 60 werd er fronsend op dit soort mensen neergekeken. Het was de tijd van de wederopbouw en je werd geacht hard te werken en zondags naar de kerk te gaan en te luisteren naar gezagsdragers, zoals de veldwachters van de Rijkspolitie. Zwervers kregen ook zonder meer aandacht van de politie; iemand die geen werk had, was een landloper en dat was nog steeds strafbaar volgens het Wetboek van Strafrecht. Pas in 2000 is het feit uit het Wetboek verwijderd. En na de straf te hebben uitgezeten werd je in een busje geladen, in ons geval een GSA( ofwel Groot Surveillance Auto) en naar de Utrechtse Brug in Amsterdam geladen en daar zonder al te veel plichtplegingen eruit gemieterd. En als je niet vrijwillig ging, kon het wel eens gebeuren dat je wat geholpen werd. Dat kwam iemand vaak op gekneusde vingers te staan omdat ze klem hadden gezeten tussen de schuifdeur van voornoemd GSA.
Afgelopen weekend hadden wij ook een zwerver. Hij vond het nodig om met een end hout proberen de ruiten van het politiebureau in te slaan, want het was de schuld van de politie dat hij geen geld, eten of onderdak had. Dus moesten wij die drie levensbehoeften van hem verzorgen. Onderdak was het snelste geregeld. Geld had hij al niet en na een aantal boetes werd dat er niet beter op en eten verzorgen...ja kom zeg, we zijn geen restaurant! Maar meneer wilde niet uit de cel komen. Hij lag daar best, droog en warm. Dus verzonnen we een list, gebaseerd op bovenomschreven succesnummer. Want met enige dwang uit het politiebureau verwijderen, zou binnen de kortste keren nieuwe strafbare feiten opleveren, zo vreesden wij. Bij de snelweg werd hij uit het voertuig gezet en nadat wij weg waren, besloot hij de feestvreugde te verhogen door rijkseigendommen te slopen. Dat leverde hem een enkeltje richting Houten op, voor, jawel, onderdak, eten en nachtrust. En zo kreeg hij toch nog zijn zin.
Heeft u de discussie gevolgd van de jongeman uit het Utrechtse Terwijde, die een collega tot 6 maal toe in het gezicht sloeg en daarvoor 20 uur werkstraf kreeg? Pas toen het Openbaar Ministerie de volkswoede bespeurde over deze belachelijke straf ( de campagne 'handen af van onze hulpverleners' was kennelijk nog niet doorgedrongen in de burelen van Justitie) besloten ze haastig in hoger beroep te gaan. Een jongeman, die het nodig vond om mij een wat minder aardige koosnaam toe te wensen, liep de dag erna met 30 uur werkstraf onder zijn arm het cellencomplex uit. De vorige kreeg een boete van 650 euro, maar dit doet ook pijn.
Mijn vaste collega-wijkagent, met wie ik nu zo'n vijf jaar samenwerk in de vrijdag- en zaterdagavonddiensten, gaat ons team verlaten. Hij heeft gesolliciteerd voor een functie bij de recherche en is aangenomen. Omdat ik volgende week op vakantie ben, was dit de laatste dienst die we samen draaiden. We hebben veel voorvallen de revue laten passeren, gelachen over dwaze voorvallen en gekke mensen en over moeilijke klussen die we tot een goed eind brachten. Hij werd, sinds dat zijn beslissing bekend werd, genadeloos geplaagd. De recherche wordt bij ons nogal eens de 'afdeling mikado' genoemd. De eerste die beweegt, is af.....Dat geeft wel aan hoe hoog ze in de algemene achting staan. Ikzelf pakte het iets subtieler aan: ik vroeg aan de collega's, in zijn bijzijn, voor een donatie voor het gouden horloge, dat men gewend is te krijgen bij pensionering. Hij verdroeg het allemaal gelaten.
Natuurlijk weet ik dat er hard gewerkt wordt bij de recherche, alleen is het niet altijd even zichtbaar. En ik weet zeker dat hij het er naar zijn zin zal hebben. Ik zal hem missen, maar zo is het leven.
Succes bij je nieuwe functie, Arjan. De koffie staat altijd klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten