De afgelopen tijd werd er door de politiebonden enerzijds en de minister van Veiligheid en Justitie driftig onderhandeld over een nieuwe CAO voor de politie. Nou ja, onderhandeld...De standpunten lagen mijlenver uiteen, de partijen kwamen niet nader tot elkaar en de bonden gebruikten het toverwoord : actie voeren.
Ik weet niet of u er hetzelfde over denkt, maar als actievoerders stellen wij Nederlanders bijzonder weinig voor. Als we actie voeren, dan gaan we met bussen tegelijk naar Den Haag. Dragen we kleurige hoedjes en T-shirts met schreeuwerige teksten. Fluiten en ratels mee. Polonaise en een broodje worst. En aan het eind van de dag gaan we terug naar huis met de wetenschap: we hebben niks, maar dan ook helemaal niks bereikt. Maar wel een dag gestaakt. Nee, dan de landen om ons heen. Die deinzen er niet voor terug het hele vliegverkeer plat te gooien. Snelwegen te blokkeren. Tractors met volgeladen giertanks op te laten trekken richting de hoofdkwartieren van de EU, met het dreigement te doen wat zij willen of anders trekken we écht de beerput open. Maar wij? Laat me niet lachen.
Toch is de politie vandaag in drie regio's begonnen met actievoeren. In Utrecht, Flevoland en Gooi en Vechtstreek. Mijn regio. We gaan minder bonnen schrijven op straat. Nou, Ik ben niet één van 'we' . Want ik geloof niet in minder bonnen schrijven. Niet als actiemiddel en niet als enig ander doel. Want de enige die daarvan profiteert is de asociale hardrijder, de wildplasser, de dronkenlap op straat. En niet de gewone burger, die trouwens met het hele conflict niks te maken heeft. Nee, als we actie willen voeren, doe het dan goed. De vorige keer, toen er actie werd gevoerd, toen werd een briljante zet gedaan. Geen ME meer naar de voetbalwedstrijden. En de KNVB-baas Henk Kessler deed ongewild een goed woordje voor ons, door de politie uit te maken voor verwende kereltjes. De pot verwijt de ketel. De sympatieschaal sloeg door naar de politie en niet naar KNVB-bobo's. En dat is niet het enige actiemiddel. Alle bureau's dicht. Geen beveiliging meer op het binnenhof. Alleen maar naar buiten voor de prio-1 en 2 meldingen en verder niets. Dat zijn actiemiddelen die werken!
Maar waarvoor voeren we dan eigenlijk actie? Voor een beter salaris. Voor betere arbeidsomstandigheden. Denk ik. Want hoewel ik lid ben van een vakbond, zou ik het eigenlijk niet weten. Ik vertrouw er maar op dat ze weten wat ze doen voor mijn lidmaatschapsgeld. Krijg ik vanmorgen een schrijven dat mijn vakbond door de andere vakbonden min of meer geweigerd wordt aan de vergadertafel en dat de drie grote bonden het wel even uit zullen maken. Waarom? Ik weet het niet.
Als de overheid echter veel moet bezuinigen, moet ze ergens op korten. Want we willen allemaal dat het beter gaat met ons land en dat alle financiën op orde komen. En de overheid zal eerst naar zichzelf moeten kijken om dat op te lossen. Dus meer salaris kunnen we echt wel vergeten. Nee, de winst zit hem in de secundaire arbeidsvoorwaarden. Welke, dat weet ik ook niet zo gauw want ik ben maar een eenvoudig wijkagentje. Ik weet alleen maar, dat als je zoals de bonden een ultimatum aan iemand of iets wilt stellen, je een pressiemiddel achter de hand moet hebben waarvan je tegenstander tenminste het idee heeft dat het iets voorstelt. Want minder bonnen schrijven helpt niemand, en wel hierom: Vorig jaar zijn er een miljoen minder boetes geschreven. Laten we een gemiddelde prijs nemen van zo'n 80 euro per bon. Het kan wat meer zijn, of wat minder. Dat betekent zomaar 80 miljoen euro minder inkomsten voor de overheid. Peanuts, dus. Maar toch werd de pijn zodanig gevoeld dat de bonnenbedragen drastisch omhoog gingen. Zou daar een marge ingebouwd zijn om een tekort op te vangen voor als de politie weer ging staken? Want de bedragen zijn nu bij sommige overtredingen zo schandalig hoog, dat ik ze soms niet durf uit te schrijven. En ik ben niet de enige.
Daar zou eens iemand actie tegen moeten voeren! Heb je de publieke opinie ook gelijk mee....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten