Ik ben de laatste tijd bezig met mijn toekomst. We doen dat allemaal van tijd tot tijd. Dromen, plannen, nadenken over wat je wilt bereiken. Soms vinden we ook dat het zo wel mooi is, dat we iets mooi hebben bereikt en dat dat genoeg is. Anderen willen steeds maar vooruit. Ik hoorde dat laatst tijdens een discussie tussen een aantal groepschefs. Eén van hen vertelde: de nieuwe werkstudenten die nu binnenkomen, zien werken bij de politie alleen maar als een baan, niet als een roeping of een carrière. Ze maken de opleiding af, werken een paar jaar en gaan dan compleet wat anders doen. En ik moet hem gelijk geven: het gebeurt. Ik zie mezelf niet meer iets anders gaan doen. Ik vind dat ik het mooiste beroep ter wereld heb, ondanks het soms stuitende gebrek aan respect en de karige beloning die er tegenover staat.
Ik ben recent begonnen met een cursus op het gebied van leidinggeven. Samen met een aantal andere groepschefs - de sergeants van de politie, de binding die de politie bijeen houdt - en een aantal wijkchefs - de managers ( zonder dat negatief te bedoelen) die de troepen aansturen - ga ik eens per maand naar een charmant landhuis in het Gelderse landschap. Sommige TV-junkies zouden het pandje herkennen omdat obscure televisieseries zoals 'Dames in de dop' daar werden opgenomen. De politie-academie, die eigenaar is van het pand, had zeker even een saldo-tekortje... Afijn, daar leren we dus de fijnere kneepjes van leiderschap. Wie ben je als persoon, wat voor type leider ben je? Wat zijn jouw waarden en normen en hoe pas je die toe in je dagelijkse werk en leven? Wat zijn jouw kernkwaliteiten en waarin schiet je te ver door? We deden ook een test om uit te zoeken in welk psychologisch profiel je het beste paste. En als je dat dan leest, is het soms of je een boek over jezelf leest. Zou er dan toch iets in zitten, dat psychologisch gebrabbel?
Uit bovenstaande mag duidelijk worden dat ook ik verder wil. Hoe, dat zal de ( nabije?) toekomst uitwijzen. Ik ben de enige wijkagent op de cursus. Niet dat dat uitmaakt, want ik mijn huidige functie komt het ook vaak genoeg voor dat ik leiding geef aan een aantal mensen, maar formeel bekleed ik geen leidinggevende functie. Ik vind dat ik mezelf en anderen bewezen heb dat ik een goede wijkagent ben, en dat kan ik altijd nog eens doen. Het wordt tijd voor wat anders.
Ik heb dat ook besproken met mijn chef. Hij gaat me coachen door dat proces heen. Ik heb dat nodig ook, want ik ben eigenlijk doodsbang voor de grote stap. Ik zie het maar een beetje als toen ik ging trouwen. Ik was bang dat er van alles ging veranderen en eigenlijk bleef alles hetzelfde, alleen kwam er meer verdieping in mijn leven. Eén van mijn cursusgenoten staat voor dezelfde keuze: Hij zit al 30 jaar bij de politie en steeds op hetzelfde bureau in verschillende functies maar als hij verder wil, moet hij verkassen. Hij noemde het buiten je 'comfort-zone' treden. Het klinkt goed.
Vandaag was ik even in de stad voor een vergadering over één van mijn vele neventaken. Misschien wordt dat wel mijn nieuwe werkplek. Stel je voor. Helemaal opnieuw het territorium verkennen en in kaart brengen. De bewoners herkennen. Je naaste collega's leren kennen met al hun eigenaardigheden en persoonlijke omstandigheden. En de mythes ontzenuwen die er vaak bestaan tussen de stadspolitie en de politie van het platte land. Het zal waarachtig wel gaan. De eerste stap is het moeilijkste. Ik houd u op de hoogte....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten