Leon Kuijs, tot voor kort spreekbuis van de Raad van Hoofdcommissarissen en nu voorzitter van de Politieacademie, heeft afgelopen week zijn excuses aangeboden voor de blessures ( zeg maar: verwondingen) die zijn ontstaan bij een recente weerbaarheidsweek. Ziet u, om het echte leven van een politieagent in de praktijk na te bootsen krijgen werkstudenten tegenwoordig als afsluiting een weerbaarheidsweek. Kennelijk zitten daar dan ook momenten in waarbij (kick)boksers ingezet worden om de studenten te leren voor zichzelf op te komen. Hoe het is als iemand werkelijk het licht uit je ogen wil slaan. Dat resulteerde in een aantal gevallen tot ernstige verwondingen, tot aan een gebroken kaak toe. Maar, zo betoogde Kuijs, procentueel gezien is het aantal verwondingen te verwaarlozen op de politieopleiding. En mishandeling was het zeker niet, want "daar zit een element van opzet in en dat is zeker niet het geval" aldus Kuijs.
Kuijs moest onlangs het stokje overnemen van Ad van Baal, voorheen generaal van de Koninklijke Landmacht. Van Baal, die in 2002 ontslag nam na de val van de enclave in Srebrenica, werd voorzitter van de raad van bestuur van de politieacademie en stapte onlangs op na een vertrouwenscrisis. Dat is ook vragen om onheil, als je het mij vraagt: een (ex)militair aan het hoofd zetten van een politieopleiding. Al was het maar omdat militairen en politiemensen fundamenteel van elkaar verschillen: waar militairen uiteindelijk volgzaam zijn en tot op zekere hoogte doen wat hun gezegd wordt, willen politiemensen altijd eerst het naadje van de kous weten voordat ze iets doen. En zich iets laten zeggen van hogerhand, daar zijn politiemensen uiterst slecht in. Dat zou best eens mogen veranderen, vind ik. Maar mij wordt natuurlijk niks gevraagd.
Toen ik op de politieschool zat ( de academie was toen alleen nog voor inspecteurs en hoger) was er geen weerbaarheidsweek maar een integratiemodule, waarbij vooral een week lang een politiebureau werd nagespeeld. Verkeerscontroles, criminaliteit, alles werd uit de kast getrokken en nagebootst. Maar vechtpartijen met professionele boksers zat er toen niet in. Echter, ook bij ons vielen wel eens gewonden. Ikzelf raakte de eerste dag van de opleiding al gewond, toen ik in het bos ( wat doen politiemensen nou in het bos) uitgleed en mijn kin openhaalde aan een boomstam. En gedurende de opleiding waren er wel meer verzwikte enkels, grote blauwe plekken na wat te enthousiast in de dojo gestoeid te hebben, een gebroken sleutelbeen en wat hersenschuddingen - maar niet bij mij. Het lijkt er namelijk op, dat politiemensen in opleiding en in de praktijk, er de rare mening op nahouden dat ze tegenover hun collega's moeten laten blijken hoe sterk, stoer en taai ze wel niet zijn. Au roepen is er niet bij. En als je elkaar in een wurggreep neemt, dan zal je dat weten ook. Ook tijdens latere oefeningen heb ik diverse mensen gewond zien afgedragen worden, met schouderblessures, knieblessures, hoofdwonden en noem maar op. Terwijl het aantal verwondingen in de praktijk heel erg meevalt.
Misschien is daar een les uit te leren. Leer dat mensen kapot kunnen. Dat verwondingen niet alleen vervelend zijn voor de persoon die het overkomt, maar dat een langdurig zieke erg op het rooster drukt, waardoor geen ruimte is voor extra projecten. Dast je daardoor zelf meer nachtdiensten moet draaien, want er zijn niet genoeg mensen. En leer dat dat ook geldt voor burgers. Geweld moet altijd proportioneel zijn, ook als je dit op elkaar toepast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten