Doorbijten

Ieder jaar met hemelvaart verzamelt de familie van mijn vaders kant zich op een camping voor een vijfdaagse ontmoeting. Mijn vader komt uit een groot gezin; 17 kinderen, waarvan er twee tijdens de hongerwinter zijn overleden. Die zijn allemaal getrouwd ( geweest) en hebben kinderen en kleinkinderen, die ook deze traditie van kamperen in ere willen houden. Zie het maar als een vijf dagen durende verjaardag. Erg druk, erg gezellig maar als het te lang gaat duren, steken ook de irritaties de kop op.

Uiteraard weet iedereen wat ik voor werk doe en iedereen wil daar graag dingen van horen. Ik aan de andere kant merk dat ik steeds terughoudender wordt om dingen uit mijn beroep te vertellen omdat ik me steeds meer in de verdediging gedrongen voel. En dat past me niet, vind ik.

Iedereen heeft ervaringen met criminaliteit, politie en onveiligheid. En als ze het niet hebben, weten ze wel een buurman, achternicht of medelid van welke vereniging dan ook die een slechte ervaring heeft met de politie. Eén die niet te beroerd is om die negatieve ervaring aan mij voor te leggen en mijn mening te vragen of soms gewoon ouderwets te klagen. Want klagen, dat kunnen we in Nederland goed. Het heeft winkeldiefstal als volkssport van de eerste plaats gestoten.

En omdat ik op dezelfde de camping een seizoensplaats heb en op de een of andere manier mijn buren aldaar er ook achter zijn gekomen wat voor werk ik doe, wordt ik ook door hen erop aangesproken. Tijdens de afwas, bijvoorbeeld. Of gewoon als ik voorbijloop met de toilettank in mijn handen om deze te gaan legen. "Jij werkt toch bij de politie" is de openingsvraag dan. Oh nee hè, denk ik dan, daar gáán we weer. Ik ben ook maar gewoon van vlees en bloed, hoor. Ik ben hier voor mijn rust. En ik moet gewoon net als u, ook gewoon naar de WC.

Ik heb het natuurlijk ergens zelf ook in de hand gewerkt. Niet in de laatste plaats door deze blog, maar ook door het beleid van Justitie te verdedigen, uit te leggen, te vergoelijken soms. Maar een doorgewinterde klager vindt altijd wel iets anders. Mijn vader bijvoorbeeld, leest hardop de koppen uit - meestal- de Telegraaf voor, in de hoop een reactie los te krijgen. En natuurlijk hap ik. Maar als ik zijn kritiek weet te weerleggen, komt de volgende kop. Dat hou je gewoon niet vol.

Ik moet gewoon even doorbijten, de accu's opladen, mijn schild vernieuwen en dan kan ik er weer tegenaan. want zeikers hou je toch wel, dus je daardoor laten beïnvloeden heeft weinig zin.

Ik durf te zeggen: ik heb het mooiste beroep ter wereld.