Nu! Nu is belangrijk! Straks is te laat en geduld is niet langer een schone zaak. Dat waren de superlatieven die me te binnen schoten toen ik een krantenbericht las, vanmorgen en na een discussie op Twitter, afgelopen week. Het krantenbericht kan u niet ontgaan zijn, want het was voorpaginanieuws van het AD vanochtend. De politie opent een nieuw offensief tegen gebruik van smartphones. Niet eens vanwege de bellers, nee, maar vanwege de Whatsapp'jes, de Instagrammers en de Twitters tijdens het rijden. Onlangs zijn twee dodelijke ongelukken gebeurd doordat bestuurders zich bezig hielden met deze programma's. Voordat iemand erover begint: Nee, ze zaten niet te bellen, maar het ter hand nemen en houden van een mobiele telefoon tijdens het besturen van een motorvoertuig is verboden.
Daarom: nu is belangrijk. Ons leven wordt geregeerd door Nu. Als de telefoon een piepje of riedeltje geeft, grijpen we ernaar en checken we wie ons heeft getracht te bereiken. Maakt niet uit wat aan het doen zijn. Op de WC of tijdens een vergadering. Tijdens een gesprek met vrienden of tijdens het koken. De telefoon regeert. En ik ben zelf geen haar beter hoor. Ik check mijn twitteraccounts meerdere maken per dag, heb sinds kort Facebook en speel doorlopend wordfeud met alles en iedereen. Ik zit nu, terwijl ik dit schrijf op de camping en hoor dus eigenlijk vakantie te vieren, maar aangezien de camping faciliteert in Wi-Fi kan ik gewoon op de hoogte blijven van de wereld om me heen. Ik maak echter wel één uitzondering: niet tijdens het rijden.
Het andere geval was tijdens een roodlicht controle van afgelopen week. Een kruising waar sinds vier jaar verkeerslichten staan omdat de lokale lagere school nauwelijks meer veilig bereikbaar was voor kinderen. Dus had het dorpscommitee samen met de gemeente besloten verkeerslichten te plaatsen. En deze wijkagent vindt dat belangrijk genoeg om daar een paar keer per maand een controle te houden. Ik schreef dus wat scooterrijders en automobilisten op die door rood gereden waren en postte dat op Twitter. Ik kreeg gelijk een aantal reacties, soms nota bene van verkeersouders van andere scholen.
"Je staat daar soms zo lang te wachten". "'s Avonds en 's nachts en in het weekend kunnen ze wel uit" "Ik snap niet dat je daar boetes voor schrijft.". "De lichten staan verkeerd afgesteld. Je staat gewoon voor jan lul te wachten"
Ik snap die mensen niet. Nu is er een maatregel getroffen om ervoor te zorgen dat kinderen veilig naar school kunnen gaan en wart doen we? We klagen dat we te lang in de rij staan. En hoe lang wacht je dan effectief? 1 minuut? 2 minuten? Nou en? We zijn het wachten niet meer gewoon. Maar omdat in dit specifieke geval ervoor gekozen is om de fietsers en de auto's apart van elkaar groen licht te geven, moeten rijrichtingen wat vaker op elkaar wachten. en ook niet onbelangrijk: deze kruising is nog uitgerust met een ontruimingsfase, dat wil zeggen dat er tussen het op rood gaan van het ene licht en het op groen gaan van het andere, twee seconden zitten die het verkeer de mogelijkheid geven de kruising vrij te maken. Twee hele seconden, ja! Zo'n ontruimingsfase kom je niet vaak meer tegen. Kijk het maar na: als jouw licht op rood springt, gaat het andere licht direct op groen. En dat kan soms spannende situaties opleveren als iemand besluit toch nog even door te rrijden .
Nee, we zijn ongeduldiger geworden. En de telefoon regeert. Dat zijn de twee hoofdconclusies van dit stukje. Maar maak u niet ongerust: de politie zegt wel een offensief te gaan starten, maar dat is meer een politieke uitspraak. Want de politie heeft al zoveel op haar bordje, zoals de hoofdredacteur van het AD in zijn redactionele commentaar vanmorgen aangaf. Dit is gewoon de zoveelste opdracht van de politiek om meer aandacht te besteden aan iets. De wet van de communicerende vaten, echter, blijft overeind. Voor alle nieuwe dingen, moeten we oude dingen laten versloffen. Ik denk niet eens dat dit item de briefing haalt. Ook dat geeft niet, want recent onderzoek toonde aan dat agenten driekwart van de briefing al weer vergeten zijn als ze de briefingruimte verlaten en de straat opgaan.
Ik hoor de vakantie ( en mijn vrouw) roepen! Leg die laptop weg en kom eens helpen. Tot later.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten