Aangevallen

Zoals de meesten wel weten, ben ik een twittercop. Ik post regelmatig tweets  over wat ik meemaak, wat een deel van mijn werkzaamheden zijn, waar ik me druk over maak en waar ik mensen over wil informeren. Ik heb een redelijk groot aantal volgers en krijg soms leuke reacties terug. En soms minder leuke.

Zoals afgelopen week. Ik postte een bericht over iets wat me al jaren ergerde, namelijk het feit dat veel mensen op de stoep fietsen bij een lokaal buur winkelcentrum. Ook rijdt de lieve jeugd op scooters op datzelfde trottoir. Ik weet het, geen halsmisdaad. Maar wel een winkelcentrum waar twee grote supermarkten zijn gevestigd, dus veel publiek en ook veel kleine kinderen. En werkelijk iedereen, van kinderen onder de 12 tot hoogbejaarde mannetjes en vrouwtjes, nemen niet de moeite om even af te stappen en te gaan lopen. Terwijl we toch allemaal geleerd hebben om niet op de stoep te fietsen. Ik vind het een voorbeeld van verloedering, van hufterigheid. Van niet even de moeite willen nemen om te gaan lopen. Ik heb het afgelopen jaar regelmatig daar gestaan en mensen gewaarschuwd. Aangeroepen. "Mevrouw, waarom fietst u op de stoep?" . Zelfs ouders met kinderen, beiden op de fiets. Geef vooral een goed voorbeeld. En als je mensen er op aanspreekt, dan krijg je commentaar over wat anderen wel niet doen, en wat ik allemaal zou moeten doen. En het verreweg het stomste commentaar "Er staan toch fietsenrekken op de stoep? Waarom mag ik daar dan niet naartoe fietsen?"

Ik heb besloten dan maar boetes ervoor te gaan schrijven. Dan maar op de pijnlijke manier. En dat verwoordde ik in een tweet . Nou zeg, je had de reacties moeten lezen Het leverde me wel een groot aantal volgers op, maar dat was bijzaak. Zelfs bedrijven reageerden op deze strenge beslissing van mij.

Stakker. Zielig. Ga werken. Ga boeven vangen. Heb je geen ambities? Moet je geen vak gaan leren? De straatverlichting is kapot, maak dat eerst maar eens. Ik zou er alleen maar op uit zijn om mensen gelduit de zak te kloppen. Triest.

Ik heb alle tweets  beantwoord. Op een nette, normale, beleefde manier. Uitgelegd waarom ik het doe. Vooral de jeugd wilde zich nogal eens laten verleiden tot wat zuigerige opmerkingen. Maar als je als bedrijf, waarvoor twitter toch een reclamemiddel is, of kan zijn, je op deze manier uitlaten, dat laat je je wel kennen, vind ik. Ik heb de grootste monden een dagje mee met de politie aangeboden. Om te zien dat mijn werk echt niet alleen bestaat uit bekeuren. Integendeel, zou ik bijna zeggen, want de laatste twee jaar vind ik dat ik echt weinig bonnen heb geschreven. En dat ik best vaak dingen af doe  met een waarschuwing. Maar om de één of andere reden heeft nog niemand de handschoen opgepakt. De enige die zich nog meldde, vond dat hij wel ambities had en ik niet.

De taal en de toon op internet en social media verhardt met rasse schreden. Maar onthoud dit: Internet is openbaar. En iedere twitteraar heeft ooit een profiel aangemaakt, heeft bijzonderheden over zichzelf vermeld. Mijn vroegere collega heeft al eens een jongen ontboden op het bureau die minder vleiende dingen over hem op twitter had gepost en hem een procesverbaal voor belediging of bedreiging aangezegd. Ook dat is mogelijk. Maar veel liever zou ik zien dat we gewoon een beetje beleefd en normaal tegen elkaar doen. Je mag kritisch zijn. Heb ik geen enkel probleem mee. Maar gewoon even normaal doen, dar kom je veel verder mee. En misschien worden we het niet eens. Ook dat geeft niks.

Het geeft wel aan tot wat onze maatschappij aan het verworden is.