Een schrikbarende conclusie vanmorgen in de Telegraaf: De helft van de top 600 van (criminele) probleemjongeren in Amsterdam hebben al vóór hun 12e contact gehad met de hulpverlening. Bij de meeste jonge criminelen is al een fijnmazig netwerk van zorgverleners actief, maar ze bereiken hoegenaamd niets.
Ik las dat bericht en reflecteerde dat op mijn eigen ervaringen. Nu werk ik niet in een grote stad, maar ook mijn dorpje kent enige criminele talenten waarmee het echt waar nooit meer goed komt. En als wijkagent ben ik vaak de doorverwijzer van hulpvragers naar de juiste instantie. In dit geval meestal het bureau Jeugdzorg, maar ook wel gemeentelijke schuldhulpverlening, maatschappelijk werk en bemoeizorg. Ik herkende het verhaal ook, omdat ik ook in mijn wijk een aantal jongere kinderen ken die totaal geen gevoel voor sociale contacten hebben. En om de knuppel maar gelijk in het hoenderhok te gooien: het betreft meestal kinderen van Marokkaanse ouders. Ik ben niet zo van het vingertje wijzen naar bevolkingsgroepen, maar het bewust verdoezelen van de waarheid is ook niet echt mijn ding.
Onlangs bereikte mij een klacht van een meneer, toevallig ook van Marokkaanse afkomst. Hij vertelde mij, dat zijn kinderen 's avonds niet konden slapen omdat hij bij een speelveldje woonde. En de andere ouders, overwegend óók van Marokkaanse afkomst, lieten hun kinderen de hele godganse avond buiten spelen. Terwijl sommige de luiers niet eens ontgroeid waren. Verder vernielden ze de speeltoestellen door er met messen en stiften teksten op achter te laten, de speelplaats te vervuilen, te vechten met andere kinderen en hun behoeften te doen in tuinen en bosjes.
De klacht werd door meerdere families gedragen. En ik heb de ouders van de desbetreffende kinderen aangeschreven met als resultaat dat de speelplaats na 21.00 uur verlaten is en dat de vernielingen tot de verleden tijd behoren. Maar ergens knaagt het an me. Want wat betekent het als kinderen van twee, drie, vier jaar oud naar buiten gestuurd worden met hun oudere zusjes en broertjes - zelf vaak ook nog maar zes of zeven jaar oud - en niet het besef hebben om naar huis te gaan als moeder natuur daarom vraagt, maar simpelweg hun behoefte doen waar ze op dat moment zijn? Dat kan voor de ontwikkeling van een kind toch helemaal niet goed zijn? En dan de grote mond, het vernielen en de andere - het zijn geen enkelingen meer, maar steeds vaker is het symptomatisch voor deze kinderen.
Als wij op enig moment vermoeden dat de veiligheid of de gezondheid van een kind in gevaar komt, maken wij als politie altijd een zorgmelding op voor het Bureau Jeugdzorg. En dat gebeurt heel vaak.Geen wonder, dat die instelling ook het water aan de lippen staat. En samen met de scholen, gemeente en andere zorginstellingen blijven we het toch proberen. Al is het maar om te voorkomen dat de kinderen geen grenzen leren kennen. Want een kind moet ook leren wat "nee" betekent, en hoe het daar mee om moet gaan. Want leren ze dat niet, dan gaat het van kwaad tot erger. En groeien ze uit tot rasechte criminelen, die niet meer te beheersen zijn.
Ik mopper vaak op mensen, die niets schijnen te kunnen en niets schijnen te willen. Die niet willen werken. Die hun hand ophouden. Die aan alle kanten geholpen worden met alles wat ze eigenlijk zelf zouden moeten kunnen. En daar lui van worden. Daar zit vaak een heel netwerk van zorgverleners omheen om te zorgen dat de schade die ze tot dusver bij zichzelf en anderen hebben aangericht, niet nog ( veel) groter wordt. maar ik zeg dat die zorg beter kan worden verstrekt aan mensen die nog kneedbaar zijn. Jeugdigen. Want hoe je het ook went of keert, het is wél onze toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten