Hogerop...maar tegen welke prijs?

De politietop is de afgelopen week afgeschilderd als een stelletje graaiers. Een aantal leden van die politietop namelijk, verdient al jaren meer dan de Balkenende-norm van 194.000 euro per jaar (2013). De naam van voormalig hoofdcommissaris van Amsterdam, Bernhard Welten, wordt daarbij veelvuldig genoemd. Hij krijgt nog een vorstelijk salaris uitgekeerd tot zijn pensioen, en doet daar op dit moment niet bar veel voor. Hij is bestuurslid van een aantal stichtingen en doet zo nu en dan eens wat onderzoek - of althans, zijn naam wordt verbonden aan een onderzoek - voor de politieacademie en dat is het wel. hij is nu 57 jaar oud en mag datzelfde salaris dus nog 8 jaar ontvangen. De andere namen op de lijst zijn nog niet uitgelekt, maar er zullen vast wel mensen zijn, die ze wel kennen. Is Welten een grote graaier, zoals het publiek van hem denkt? Ja en nee. Toen hij aantrad in 2004 was er nog geen Balkenendenorm en dus heeft hij gewoon goed onderhandeld over zijn positie destijds. En wees eerlijk: zou u, als het u nu gevraagd werd, vrijwillig een stuk salaris opgeven om de publieke opinie gunstig te stemmen? Nee, dacht ik al.

Maar leiderschap bij de politie is altijd een heikel punt geweest. Er bestaan een aantal goede opleidingen voor, maar van oudsher had je bij de politie twee soorten chefs. Degene die ervoor geleerd hadden aan de oude politieacademie en instroomden vanaf de inspecteursrang en daarvandaan omhoog gingen en de gewone agent die blijk gaf van vakkennis en zich omhoog worstelde door de rangen heen en meestal eindigde als inspecteur. De inspecteur geeft leiding aan een wijkteam van gemiddeld 40 man of is een vakspecialist. Maar leiding geven omdat je een papiertje hebt die zegt dat je het kunt, of omdat je zelf jaren lang het werk hebt gedaan en waarin je nu anderen leert hoe dat moet, daar zit wel even een verschil in. Vaak merk je dan ook dat de eerste categorie meesmuilend bejegend ( achter zijn of haar rug om, dat wel) wordt en dat zijn opdrachten vaak niet gebaseerd zijn op kennis van het echte werk op straat.

De politiebonden hebben gisteren het overleg met het ministerie gestopt omdat de top van de Nationale Politie zich niet aan de gemaakte afspraken houdt en omdat de doorstroom naar boven op dit moment nagenoeg nihil is. De invulling van het Landelijk Functiehuis stuit nog op teveel problemen, maar duidelijk is al wel dat heel veel hogere schalen - inspecteurs, hoofdinspecteurs en commissarissen - overbodig zijn geworden en zonder functie komen te zitten. En die mensen moeten allemaal een nieuwe functie krijgen. Ze moeten daarnaar solliciteren en als ze geen functie kunnen krijgen, krijgen ze tot twee maal toe een functie aangeboden. Accepteren ze die niet, dan is het einde oefening en mogen ze hun heil buiten de politie gaan zoeken.

Dat houdt ook in, dat er voor agenten die inderdaad door willen stromen, leiding willen geven, hogerop willen, daardoor nu totaal niet aan de bak komen. Al is het maar omdat nog niet iedereen geplaatst is en dus totaal niet inzichtelijk is, welke functies er opengesteld zijn, of mensen die nu op een post zitten daar volgend jaar nog op zullen zitten.

U zult ondertussen uit dit stukje en uit vorige stukjes, uw conclusie hebben getrokken dat ook ik hogerop wil. Niet omdat ik op een schopstoel zit, dat niet. Maar wel omdat ik inmiddels al lange tijd op deze functie zit en aan het kijken ben naar iets nieuws. Ik heb dat langere tijd voor me gehouden omdat ik niet disloyaal wil lijken naar mijn collega's toe. Ik heb inmiddels al een aantal keer gesolliciteerd naar andere functies, maar ben het niet geworden. En ik hoop dat dat zo is, omdat de andere kandidaten beter geschikt waren voor de functie. Maar toen ik het bericht over de bonden gisteren hoorde en vandaag nog eens nalas op de site van de vakbond ( www.anpv.nl) kreeg ik argwaan. Het zal toch niet zo zijn dat ik niet aan de bak kom omdat de organisatie een teveel aan hogere schalen heeft die ook allemaal graag werk willen behouden? En als dat wel zo is, zou het de organisatie sieren als dit klip en klaar toegegeven werd. Want dan is het duidelijk, ondanks alle mooie beloften over leiderschap die de Nationale Politie bij monde van Korpschef Gerard Bouman naar buiten heeft gebracht, dat ik voorlopig even geen kans maak. En vele anderen met mij. Niet leuk misschien, maar wel eerlijk.

Want je kunt wel hogerop willen, maar wat wil je ervoor  doen en beter nog: wat ben je bereid er voor op te geven? Vaak betekent dat geen straatdiensten meer. Meer bureauwerk. Andere verantwoordelijkheden. Een eigen kantoortje, waar je je in kunt afzonderen.  Precies de redenen waardoor je feeling verliest met degenen aan wie je leiding gaat geven en dan heb je nog niks. Daarom: hogerop...maar tegen welke prijs?