Hoe ouder mensen worden, hoe meer ze op hun ouders gaan lijken. Ze worden cynischer, uiten makkelijker kritiek ook al is die vaak ongenuanceerd en zien overal complotten achter. In tegenstelling tot de jeugd van tegenwoordig, die meer geneigd is in oplossingen te denken en niet in onmogelijkheden. Ook ik word steeds cynischer, hoewel ik dat natuurlijk glashard ontken als het tegen me gezegd wordt.
Onlangs was er een schandaal over afluisterpraktijken door de Amerikaanse NSA die op grote schaal ook haar bondgenoten afluisterde. De hele wereld sprak er schande van, nog verergerd door het overlopen van Edward Snowden, de NSA-analist. Prompt komt er twee weken later een bericht dat een terroristische aanslag op komst is. Amerika sluit zijn ambassades in het Midden-Oosten en Afrika en andere landen volgen rap. Want de Amerikanen hebben informatie door afluisteren verkregen dat Al-Qaida een aanslag plant. Dat er vervolgens niks gebeurt, bevestigt alleen maar de complottheorie. Toch maar goed dat er afluisterdiensten bestaan als de NSA, toch? Wie daar de valkuil niet in ziet, moet maar eens voor een nieuwe bril gaan kijken.
Zo is het ook met Justitie. En andere dienstverlenende instanties. U en ik moeten zes weken wachten alvorens we in een ziekenhuis terecht kunnen voor een voorbereidend gesprek voor een operatie. Een bekende voetballer, echter, ligt dezelfde dag nog op de operatietafel. Zoek de verschillen. Begaat een Bekende Nederlander ( die volhardend worden aangeduid als 'sterren'; zo hard stralen ze nou ook weer niet) éen misstap begaat, dan wordt er door de publiciteit die er omheen hangt, al gauw een koehandeltje bedacht. De aanrijdingen waarbij Marco Bakker en Patrick Kluivert bij betrokken waren in de 90-er jaren komen al snel naar boven.
Nu is er echter een andere zaak, waarbij Justitie een soort van omgekeerde klassenjustitie toepast. U heeft vast wel gelezen over de Quote-500 bende, die inbraken in dure huizen van veelal bekende, maar niet onbemiddelde Nederlanders, aan de hand van die top 500. En de buit ging mooi mee terug naar moeders, die beweerde niks af te weten van alle dure speeltjes en horloges waarmee haar drie inwonende zoons rondliepen. En Justitie maakte vandaag bekend 6 jaar gevangenisstraf te eisen voor de inbrekers.
Herinnert u mijn stukje nog genaamd "uit eigen ervaring" van een collega uit Den Haag, bij wie al twee keer werd ingebroken? Hoewel er zes jaar op een woninginbraak staat, eist Justitie bij de eerste overtreding standaard, overal in het land, drie maanden gevangenisstraf. Bij recidive loopt die straf schrikwekkend op naar zes maanden gevangenisstraf. Maakt niet uit of je één, twee of vijftien woninginbraken hebt gepleegd. En nu ineens zes maanden. Dan moet je toch wel erg goedgelovig zijn als je denkt, dat daar niet op de één of andere manier druk van hogerhand is uitgeoefend. Want rijke mensen ( die in wezen niet verschillen van andere mensen, ze zijn alleen rijker) hebben vaak wel iets in de melk te brokkelen, of hebben vriendjes die dat kunnen.
Ik vraag me af, of Justitie de handschoen op durft te nemen en te verklaren waarom ze juist hier deze hoge strafeis hebben gedaan. Begrijp me niet verkeerd, ik ben vóór! Maar dan moet dat ook wel voor alle inbrekers die een dergelijke hoeveelheid inbraken hebben gepleegd. En dan mag het niet uitmaken wie de slachtoffers zijn. Want alleen dan zal er ergens een jongeman nog eens achter zijn oren krabben en zich twee maal bedenken voordat hij ergens een inbraak pleegt. Dat is het hele idee van straffen, dat ze afschrikwekkend werken.
U ziet, ik blijf onveranderlijk geloven in een goede en geordende maatschappij. Als eindproduct, dat wel, want nu zijn we nog lang niet zover. Maar dat is ook één van de redenen dat ik een baan heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten