Personeelskorting

Bij sommige bedrijven is het heel gewoon: personeelskorting. Je neemt iets af wat het bedrijf zelf produceert of verkoopt en krijgt een leuke korting; een extraatje. Dat lijkt me leuk als je in de automobielhandel zit, of verkoper van dure stereoapparatuur. Dan kun je je hele huis vol zetten met leuke hebbedingetjes of rij je altijd in een kèk patserkarretje die niet zoveel hoefde te kosten als iedereen er normaal gesproken voor moest betalen.

Natuurlijk werk ik bij een bedrijf waar personeelskorting ongehoord is. Vroeger werd er bij de lokale chinees nogal eens politiekorting gegeven. Je rekende af met een tientje en kreeg twee vijfjes terug. Dat soort dingen kon toen nog, was doodnormaal. Maar nu is dat reden voor een onderzoek naar je integriteit en mogelijk strafontslag. En niemand wil zijn baan op het spel zetten voor een bak nasi met babi pangang. Natuurlijk kom ik hierop doordat er van de week een envelop op de mat viel van mijn goede vrienden bij het CJIB te Leeuwarden. Te hard gereden voor het lieve bedrag van, schrik niet, €131 euro. Dat was wel even slikken. Tegelijkertijd vormde zich in de achterkant van mijn brein een gedachte die min of meer ging van: nu weet je eens hoe het is om aan de andere kant van de productielijn te staan en niet achter de lasergun. Je ziet het bedrag en denkt: fuck, dat wordt weer niet sparen deze maand, of een vergelijkbare gedachte. Natuurlijk, uiteindelijk was het je eigen rechtervoet die je in de problemen bracht, maar tóch.

Vroeger was het als politieman, wanneer je staande gehouden werd, heel gewoon om je pasje te trekken en te vragen of je er alsjeblieft, deze ene keer, mee weg kon komen. Vaak werkte dat wel. En nog heb je collega's die geen collega's bekeuren. Ik heb ze vaak zat meegemaakt, hoor, de mannen van de grote stad die door ons boerenpolities aan de kant werden gehaald en direct met hun pasje liepen te zwaaien. "Ik ben een collega" bralden ze dan. Volgens mij was dat juist niet erg collegiaal van hun, maar ja, alles om onder de bon uit te komen, hè? Daarin verschillen agenten niks van gewone burgers hoor. Ik ben er trots op dat nooit te hebben gedaan. Het is wel een keer voorgekomen, toen ik nog in mijn uniform naar mijn werk ging, dat ik te hard reed en door een motoragent aan de kant werd gehaald. Toen hij zag, dat ik tot dezelfde nering behoorde, kreeg ik vrijspraak. Ik heb hem - halfhartig, dat wel - bepleit dat als ik fout zat, ik er gewoon voor moest boeten net als ieder ander, maar toen ik wegreed zonder boete kon me dat niet heel veel schelen. Zo eerlijk ben ik dan ook wel weer.

Omdat we besloten hebben deze winter ook te blijven kamperen hebben we gisteren bij de campingwinkel een tweede gaskacheltje gekocht. Je wilt tenslotte wel comfortabel warm blijven. En wat gebeurt er? het eerste kacheltje, een kopie van de tweede, gaat kapot. Mijn vrouw stelde voor de oude kachel in de doos van de nieuwe te doen en het zaakje terug te brengen naar de campingwinkel. Tenslotte hebben we al ettelijke honderden euro's daar uitgegeven dus een beetje extra korting is altijd leuk, nietwaar? Maar nee, daar ben ik dan toch weer te braaf voor. Ik zal dus wel gewoon een tweede tweede kacheltje kopen, zodat comfort gegarandeerd is.

Het is typisch Nederlands om voor een dubbeltje op de eerste rij te willen zitten. Korting te ritselen. De belasting en reisverzekering te tillen. En het is leuk, zolang het goed gaat. Maar oh wee als we erop betrapt worden. Dan is de straf niet mild.  Maar ondertussen is het wel stoer als het wel lukt. Wij kijken met bewondering in de kroeg naar op naar de brallers, de tillers, de grote bekken. Waren wij ook maar zo bijdehand. Maar thuis, bij moeders voor de TV weten we vaak toch weer hoe goed we het hebben. En zuchtend betalen we die boete dan maar weer. Hebben we tenminste nog iets om over de kankeren op de eerstvolgende verjaardag.