Het is een veel besproken onderwerp, deze dagen. De grenzen van Europa worden steeds verder opengesteld, zo ook binnenkort voor Bulgaren. Voor andere MOE-landers ( Midden-en Oost Europeanen) gold dat al langer. Nederlanders zijn bang voor het verlies van banen en de groei van criminaliteit. Niet zonder reden, denk ik.
Laat ik voorop stellen dat iedere bevolkingsgroep zijn rotte appelen kent. Ook Nederlanders zijn al lang niet meer het propere, gezagstrouwe volkje waar we vroeger om bekend stonden. Steeds meer Marokkaanse en Turkse mensen komen door goede opleiding en goede werkethos hogerop in de maatschappij. Bedrijven in Nederland nemen graag Polen en andere Europeanen in dienst, omdat ze bereid zijn hard te werken en soms omdat ze vaardigheden beheersen, die Nederlanders gewoon niet hebben. Ik denk daarbij aan het bericht van een scheepswerf, die 300 lassers uit het buitenland moest betrekken omdat die in Nederland niet meer te vinden waren. Dat hebben we natuurlijk ook wel een beetje aan onszelf te danken. Ga maar eens praten met een groep 8 van de basisschool en vraag ze wat ze later willen worden. Het zullen zonder uitzondering beroepen zijn waarmee veel valt te verdienen, los van het feit of het allemaal haalbaar is. maar niemand zal zeggen dat hij of zij timmerman of elektricien of statenmaker wil worden. Daar wordt op neergekeken, terwijl een goede vakman met zijn handen een heel redelijk salaris kan verdienen.
De politie heeft, uitzonderingsgevallen daargelaten, natuurlijk alleen maar te maken met de rotte appelen. En die kleuren je mening, of je dat nou wilt of niet. Dat is een stukje beroepsdeformatie waarvan ik niet zeg dat het goed is, maar wat lastig uit te roeien is. Vooroordelen hebben nooit iemand goed gedaan.
Ikzelf ben vooral bezig met een bepaalde winkeldief van Poolse afkomst, die alles steelt wat los en vast zit, vaak onder invloed van alcohol. JE hoeft maar een opname van een bewakingssysteem te tonen en iedereen in het bureau springt op en roept: "dat is......die ja!" En hup, weer een zaak erbij. En als ik de genoemde boef ga horen, haalt hij zijn schouders op en zegt:" ja, dat ben ik op de beelden. Ja, ik was dronken. Ja ik heb geen werk en moet toch leven."
Jat dan een brood! Daar kan ik dan nog enigszins begrip voor opbrengen, ook al mag het niet. Maar je in leven houden met het stelen van zonnebrillen, servies, 27mc bakkies en speelgoed heeft niks met overleven te maken. En omdat deze niet-zo-brave-borst inwoont bij een aantal andere landgenoten, zou ik denken dat zij ook spougziek worden van het feit dat de politie drie keer per week aan de deur staat om hem op te halen, de woning te doorzoeken op gestolen goederen en alle bewoners een slechte naam te bezorgen. Want waar je me omgaat, daar wordt je mee besmet. Toch?
De vreemdelingepolitie, die toezicht uitoefent op immigratie, arbeid en mensenhandel, heeft de laatste tijd getracht haar rol als handhaver meer op te pakken. In samenwerking met de Immigratie en Naturalisatie Dienst van het ministerie, stellen zijn rapportages op over mensen die zich herhaaldelijk misdragen. En de IND kan deze mensen aandragen bij de minister, die vervolgens een ongewenst verklaring afgeeft. Waardoor de crimineel uitgezet kan worden en 10 jaar lang niet meer in Nederland mag komen. Hij krijgt een uniek paspoort. Heeft u wel eens op het schutblad van uw paspoort gekeken? Daar staat zoiets als "geldig voor alle landen van de wereld". De uitgezette crimineel krijgt een soortgelijk zinnetje in zijn paspoort, met de toevoeging "behalve voor Nederland". Hij of zij mag ook geen ander legitimatiebewijs meer gebruiken, en moet dus altijd een paspoort bij zich dragen.
Jammer alleen, is dat politie en Justitie - daar gaan we weer - allebei verschillende normen hebben als het op telling aankomt. Politie telt het aantal malen dat een verdachte bij de politie is geweest, een strafdossier heeft gekregen of een bekeuring heeft gekregen. Justitie telt echter alleen onherroepelijke veroordelingen. En dat is vrij lastig. Want een vonnis moet eerst betekend worden aan een verdachte, die vervolgens twee weken de tijd heeft om beroep aan te tekenen. Pas daarna wordt een vonnis onherroepelijk en kan het ten uitvoer worden gebracht. En als iemand dat steeds weet te ontduiken - en met de gigantische papierwinkel en het bureaucratische proces dat daarmee gemoeid gaat, is dat niet eens zo moeilijk - kan zo iemand heel lang de dans ontspringen. En wij maar dweilen.
Het is een zaak van de lange adem, maar uiteindelijk kun je zo iemand kwijt raken. Uitzetten. Uitschakelen.
Op naar de volgende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten