Kreeg ik gisteren te maken met de crisis, zeg! Nee, niet de crisis waar we met zijn allen bang voor zijn en zeggen in te verkeren, maar de crisiszorg. Ik fietste gisterenavond door de wijk en het was me al eerder opgevallen dat er bij de bushalte een mevrouw zat, omgeven door koffers en tassen. Op zichzelf een heel normaal gegeven. Als je op weg gaat, neem je datgene mee dat je nodig denkt te hebben. Toen ik een uurtje later op datzelfde punt voorbij fietste - het was inmiddels bijna donker - zat diezelfde mevrouw er nóg, te dutten op één van haar koffers. Ik maakte haar wakker en hoorde dat zij vertelde dat ze door haar man uit huis was gezet en nu onderdak zocht. ik rook ook wel een drankluchtje, maar echt dronken leek ze me niet. De barmhartige samaritaan in mij vond dat ik haar tenminste op weg kon helpen - hulp verlenen aan hen die dat behoeven, nietwaar? Ik heb telefoonnummers, busroutes etc. opgezocht en haar verder een goede reis gewenst. Ze wilde niet terug naar haar eigen woning en had een opvangadres voor de nacht, dus verdere politiebemoeienis bleek niet nodig.
Geen enkele goede daad blijft echter onbestraft, zo bleek later. Want diezelfde mevrouw werd door een voorbijganger met haar hele hebben en houwen afgezet op het politiebureau omdat ze nog steeds bij de bushalte zat. Ik was bijna klaar met werken en nu mocht ik dus iets proberen te regelen. Nu bleek ook, dat deze mevrouw een uitgebreide geschiedenis had op het gebied van drankgebruik en weglopen. Dat maakte de zaak niet minder gecompliceerd. Ik heb getracht een opvangadres voor haar te regelen, zodat ze voor de nacht in ieder geval een dak boven haar hoofd zou hebben.
Nu blijkt dus dat er in Nederland een groot aantal organisaties zijn, die zich bezig houden met crisisopvang voor dak- en thuislozen of voor mensen die slachtoffer zijn geworden van bijvoorbeeld huiselijk geweld en niet terug kunnen naar hun woning. Het zijn er zelfs zoveel dat het overzicht ontbreekt. Zo is er bijvoorbeeld het Leger des Heils, die eerste opvang verleent, maar ook de Sleep-inn, het Snurkhuis, het Blijf-van-mijn-lijfhuis, en zo nog een aantal opvanghuizen in de regio rondom Utrecht. En alles zat stampvol. Er was geen bed meer beschikbaar. Zelfs tot in Amersfoort, Hilversum en Amsterdam heb ik gebeld, maar nergens was plek.
Dat betekent dus kennelijk dat er in Nederland, op een willekeurige doordeweeksenacht zoveel mensen zijn die op de één of andere manier opvang nodig hebben, dat de zorg het niet meer aankan. Zwervers. Junkies. Moeders met kinderen. Mensen die op de één of andere manier geen dak meer boven hun hoofd hebben. Dat is eigenlijk ten hemel schreiend. En er is dus ook geen overzicht, geen landelijke instantie, geen eenduidig nummer dat je kunt bellen als je een opvangplek nodig hebt. Iedereen doet zijn best, maar of dat genoeg is?
Ik kan me een geval herinneren van een mevrouw die een acute opvangplek nodig had en de enige die er nog was, was in Emmen. Ik heb deze mevrouw samen met een collega naar Emmen gereden, in de tijd dat we nog redelijk snelle auto's hadden - Opel Vectra's. We deden er een uur heen en een uur terug over. Maar dat was wel een uitzonderingsgeval. En de volgende dat was ze al terug bij haar vriend, want het was allemaal 'een misverstand' geweest. Daar doe je dan zoveel moeite voor.
Het eind van het liedje was, dat mevrouw gewoon terug naar huis is gegaan. En dat de alcohol het allemaal een tandje erger had gemaakt in haar beleving dan het werkelijk was. Ik sloot om half één de deur achter me - drie uur na einde diensttijd. Ach, het was om iemand te helpen en dat is nooit verkeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten