Ik zag de uitzending van 1 vandaag, vandaag. Voor wie hem niet gezien heeft, is het gedeelte wat van belang was terug te kijken via www.uitzendinggemist.nl . Het horecageweld in de grote steden en het daarmee samenhangende geweld tegen politieagenten loopt uit de hand. Dat vonden ze in Groningen ook ( nooit geweten dat ze daar zo'n bruisend nachtleven hebben, maar goed) en daarom is er een speciaal Openbare Ordeteam opgericht. Een team - ik zeg het nog maar eens - van mensen die goed op elkaar zijn ingespeeld, elkaar kennen, samen trainen en samen werken. Samen werken is iets anders als Samenwerken. Het verschil zit hem er - volgens mijn bescheiden mening - in dat je vaak, zo niet altijd, in dezelfde samenstelling werkt. Vaste koppels. Vaste ploegen. Weten hoe je partner reageert en weten dat hij of zij weet hoe jij reageert.
Voor degenen die niet bij de politie werken maar toch deze blog met enige regelmaat lezen ( welkom!) is dit misschien wat verwarrend, maar ik zal proberen wat orde in de chaos te scheppen. Eens in de zoveel tijd werk ik in de Noodhulp. Of Directe Hulpverlening. Of Incidentenafhandeling. Geef er maar een naam aan, maar het betekent dat als er stront aan de knikker is, ik er als eerste naartoe gestuurd wordt. Soms mag ik zelfs leiding geven aan dezelfde club. Echter, degenen met wie ik samenwerk, wordt, zo lijkt het althans, bepaald door een speling van het lot. Steeds weer kom ik nieuwe gezichten tegen, andere collega's, soms uit andere plaatsen en niet plaatselijk bekend die met mij die ploeg bemensen. Ik weet vaak niks van hun expertises, hun sterke en zwakke kanten, hun persoonlijke achtergronden enzovoorts. Een aantal jaren geleden waren er vaste ploegen, die samen dezelfde dienst draaiden. Soms ging dat om ' van rijkswege opgedrongen collega's ' maar veel vaker ontstonden er hechte vriendschappen in zo'n ploeg, ja zelfs relaties die tot op de dag van vandaag voortbestaan. Dat is tegenwoordig verleden tijd. Waarom? Niemand heeft de moeite genomen het mij uit te leggen. Maar dat het werkte, was wel zeker. En waarom is het zo belangrijk je collega's goed te kennen? Je zal maar net met een collega die hoogtevrees heeft, naar een dak van een flatgebouw gestuurd worden. Of naar een reanimatie met een collega die net een dierbare verloren heeft. En gaat flippen.
Vaker echter, werk ik in de openbare orde. Met een vast ploegje mensen, die ik goed ken. En zij kennen mij, met al mijn eigenaardigheden, thuissituatie, vakkennis en blind spots. En dat heeft voordelen.
In Groningen is een ploeg van 90 man een week lang naar een intensieve training gestuurd om te leren snel en adequaat om te gaan met openbare orde problematiek en uitgaansgeweld. En ze hebben ervan geleerd. Leden van het team zijn herkenbaar, dragen uitrusting die tegen een stootje kan en dekken elkanders rug. En ze accepteren geen wangedrag. Vroeg ingrijpen en geen door-de-vingers-zien van feiten. Aanspreken, gegevens noteren, identiteit checken en desnoods een bekeuring of zelfs aanhouding. En terwijl het ene koppel dat doet, houdt het tweede koppel het publiek in de gaten. Want als 'vrienden ' zich ermee gaan bemoeien, worden die heel snel afgeserveerd. Niet mee bemoeien, of je ondergaat hetzelfde lot. Een grote mond wordt niet geaccepteerd en geweld al helemaal niet.
De politie schakelt op rap tempo over naar gele jassen. Passessies zijn de komende week. Collega's klagen daarover. Zo vangen we nooit meer een inbreker, is de veelgehoorde klacht. Maar als je 's avonds in de uitgaansgebieden loopt, is het moeilijk om je collega's te ontdekken.En wie is er nou zo gek dat hij gaat stappen in een kanariegele, retroreflecterende jas? Je pikt ze er zo uit. In Engeland doen ze al jaren niet anders. En als je inbrekers wilt vangen: Dan leg je de jas toch gewoon even op de achterbank? Samen met een stevige broek, een baseballcap, stevige hoge schoenen en een nieuwe wapenstok kunnen we uitgaan weer leuk maken. En daar was het toch allemaal om begonnen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten