Te laat....

Het overkomt iedereen wel eens een keertje: je wordt wakker uit een gelukzalige, diepe slaap en werpt een blik op de wekker om te zien hoelang je nog mag. En dan zie je: Te Laat.

Sommigen racen naar het werk om de schade goed te maken, maar ik heb altijd zoiets van: te laat ben ik toch al, dus ik kan net zo goed eerst ontbijten en even douchen.

Het overkwam mij in een iets andere versie afgelopen weekend. In de volle overtuiging dat ik een vrij weekend had, was ik met mijn vrouw en hond afgereisd naar onze vaste vakantiestek op de Veluwe. Ik had immers het vorige weekend gewerkt en zou dus dit weekend vrij zijn, zoals altijd. Ik had mijn chef wel horen mopperen, afgelopen week. Ondanks de vakantieroosters en zorgvuldige planning (...) waren er nog zoveel gaten te dichten voor komende week, dat hijzelf had aangeboden te koen werken. En dat nam de planning graag aan: ze hebben hem twee vroege diensten gegeven in een stadje naast het onze.

Toen hij me dan ook wakker belde, afgelopen zaterdagochtend en vertelde dat ik óók twee vroege diensten had en spoorslags mijn vrije weekend vaarwel kon kussen, was ik bepaald niet blij. Maar wat moet dat moet. Dus ik heb mijn vrouw heel voorzichtig het slechte nieuws verteld ( voortaan neem ik mijn kogelwerende vest mee naar huis) en heb ontbeten en ben teruggereden naar mijn bureau. Ik was er tegen tienen, drie uur te laat. Niemand, behalve mezelf, nam het me kwalijk hoor. Vergissen is menselijk. En al met al heb ik dit weekend toch wel wat leuke en nuttige klussen kunnen doen.

Ik verslaap me niet veel, minder dan de meesten in ieder geval. Ik kan me echter wel één spectaculair geval herinneren van een jaar of vijf terug. Ik was in de veronderstelling dat ik vrij was, dus na een rondje hardlopen gingen we op tijd naar bed. Ik ben zo'n man die snel zijn tweede been onder de dekens moet trekken, want zodra mijn hoofd het kussen raakt ben ik vertrokken en dan slaap ik de nacht met de been buiten boord. Mijn vrouw klaagt ook altijd dat ik niet zo'n beste beschermer ben, want ik wordt gewoon nergens wakker van. Behalve van haar elleboog, die zich onzacht in mijn zij boorde. "Er staat iemand met een zaklamp in de tuin"!" Slaapdronken trok ik het gordijn open en ik werd verblind door twee maglights, en de woorden "Politie, wilt u even open doen?"
Ik verweet de twee collega's van en ander korps dat ze wel heel ver gingen om een kop koffie los te praten, maar wat bleek: ik had nachtdienst. Ik had de huistelefoon niet gehoord. Ik had mijn mobiel niet gehoord. Ik had mijn werk-mobiel niet gehoord. En de politie had zelfs enkele ooms en tantes met dezelfde achternaam in mijn woonplaats gevonden en die gebeld, maar ook die hadden me niet kunnen bereiken. Hoe dan ook, met nauwelijks een half uurtje slaap ben ik aan het werk gegaan. Om vervolgens wel die nacht vijf inbrekers van een school aan te houden.

Hoe dan ook, het afgelopen weekend verliep even anders dan ik me had voorgesteld. Dat moeten we een andere keer maar weer inhalen, vind ik.....