Rechten en plichten

Collega's uit universiteitssteden hebben er soms de handen vol aan: studenten die, zoals meestal op uitgaansavonden, zwaar onder invloed van alcohol proberen ons te vertellen wat we wel en niet mogen, daarbij niet gehinderd door enige praktijkkennis. Of ze gooien het op familierelaties "Mijn pa is advocaat, en ik dien zó een klacht in". Meestal halen we onze schouders op - het is tenslotte ook al de zoveelste - en soms krijgen ze een duw ter aanmoediging om de richting op te gaan waar wij ze heen willen laten gaan. Weg bij ons vandaan. Ik heb er geen ervaring mee, maar gisterenavond kreeg ik er toch een staaltje van.

Gisterennacht was namelijk het feest van de plaatselijke eindexamenklassen. 100 Dagen voor het examen is er een gala in de lokale sporthal annex partycentrum en de jongelui komen, keurig in het pak of in het lang ( nou ja, lang...als mijn dochter zoiets zou aantrekken zou het enige lange haar huisarrest worden) naar het feest. Omdat sinds een aantal jaar de schoolleiding aan de deur controleert op alcoholgebruik kunnen ze niet meer voordrinken en dat betekent dat ze zich in die tweeënhalf uur zich compleet laveloos hebben gedronken, want zo kwamen ze naar buiten. De meeste verstandige meiden hadden in een plastic tasje een setje uggs of allstars gympen meegenomen, want ze zijn er op de harde manier achtergekomen dat lopen op hoge hakken oefening vereist, zeker als het gaat om de telefoonpalen die ik gezien heb. Wie mooi wil zijn...

En als je 200 jongelui, die overlopen van de testosteron en drank, bij elkaar zet is er altijd wel een reden te vinden voor een conflict. Er is vast wel een oude ruzie, een scheve blik of een opmerking en ze zijn bereid tot het uiterste te gaan. En de rest is er als de kippen bij om goed advies te geven of gewoon de sensatie mee te beleven. Of ze vinden iets anders om hun baldadige inslag op bot te vieren. Zoals een bushokje, in de casus van afgelopen nacht.

Dat is niet handig als er politiemensen staan toe te kijken, met de ervaringen van eerdere feesten. Namen worden genoteerd, en daarna wordt iedereen gemaand weg te gaan. Dat mag ook best op je 16e of 17e om een uurtje of twee 's-nacht, vind ik. Je hebt een leuke avond gehad - hoop ik - maar die is nu ten einde. Eerder op de avond trof ik al een groepje, die spontaan aan me vroegen of ik hen op de foto wilde zetten, als aandenken. Dat deed ik graag en ik wenste ze een leuke avond toe, want dan zou mijn avond ook leuk verlopen. Daarnaast geeft de Algemene Politie Verordening mij de nodige handvatten om op straat op te treden.

Artikel 2:1 Samenscholing en ongeregeldheden

• 1. Het is verboden op een openbare plaats deel te nemen aan een samenscholing, onnodig op te dringen of door uitdagend gedrag aanleiding te geven tot ongeregeldheden.
• 2. Hij die op een openbare plaats aanwezig is bij een voorval waardoor ongeregeldheden ontstaan of dreigen te ontstaan, of bij een tot toeloop van publiek aanleiding gevende gebeurtenis waardoor ongeregeldheden ontstaan of dreigen te ontstaan, dan wel zich bevindt in of aanwezig is bij een samenscholing, is verplicht op bevel van een ambtenaar van politie zijn weg te vervolgen of zich in de door hem aangewezen richting te verwijderen.

Dus wij gaan beginnen met manen en vegen. Jongens - want het zijn altijd de jongens - tijd om weg te gaan. De opmerkingen die je dan krijgt! "Ik mag hier toch gewoon staan?" "Ik wacht op hunnie". "Ik doe toch niks verkeerd?" en ongelooflijk genoeg "Niet luisteren naar de agent hoor, je mag hier gewoon staan".

 

Lang zijn mijn tirades uit eerdere blogs over gewoon doen wat de politie zegt, en ik wil me liever niet herhalen. Maar toch. Hier was in ieder geval een jongere man, of eigenlijk twee, die ondanks vijf eerdere aanmoedigingen die niet wilden luisteren. De één kwam steeds terug met tergende beleefdheid of hij mij een vraag mocht stellen. Normaal altijd, maar nu moet hij even luisteren en doorlopen. En de andere, die gewoon pertinent weigerde weg te gaan. "Ik sta op de bus te wachten". Jazeker, tot morgenochtend .7.55 uur, dan komt de eerste? Vooruit, joh, wegwezen. En ik gaf hem een duw de goede richting op. Dat deed hem ontvlammen. Waar ik het gore lef vandaan haalde? IK had me alweer omgedraaid. Hij was ten slotte niet gevallen, had geen letsel en het kostte hem geen geld. Ik had voor mijn doen een bewonderenswaardig geduld aan de dag gelegd, maar ook dat houdt een keer op.

 

Later op het bureau vertelden de collega's me, dat er een klacht tegen me zou volgen. Kom maar op, ik heb een brede rug, dacht ik. Klagen mag hoor, begrijp me niet verkeerd. Als ik iets verkeerd heb gedaan, of als iemand ontevreden is over de oplossing die ik heb aangedragen, dan mag er geklaagd worden. Ik ben tenslotte ook maar een mens. Maar voor deze klacht ben ik niet bang.

 

Vanavond hebben we een soortgelijk feest. Maar dan van en iets oudere leeftijdscategorie. We gaan eens zien wat dat ons gaat brengen. Want het is zeker niet gezegd dat volwassenheid - of liever gezegd, oudere leeftijd, want dat zijn twee hele verschillende dingen - onder invloed van alcohol voor minder problemen zorgt. Ziedaar de grote gelijkmaker: onder invloed van alcohol zijn we allemaal even irritant en betweterig. Kennen we allemaal onze rechten. En betwisten we luidkeels de autoriteit van de politie. Maar die plichten, hè. Die vergeten we nogal eens.....