Een royaal gevoel

Aan de koffietafel worden de smeuïgste verhalen verteld; ik weet niet of dat bij u ook zo is, maar bij de politie, mits er een verschil in leeftijd en dienstjaren is, wordt met groot enthousiasme verteld over 'vroeger'. Vroeger kon er meer, was er meer, alles was beter, u kent dat wel. Je kon, als ik de verhalen mag geloven in ieder geval met meer wegkomen dan nu. Ik heb de verhalen gehoord over de kroningsrellen van 1980. Waarbij één van mijn vorige chefs bij de toentertijd nauwelijks uitgeruste ME diende en vanaf de daken rondom de Dam bekogeld werd met trottoirbanden. Dat er toen geen doden zijn gevallen, mag een wonder heten.

Ik kwam op dit onderwerp terwijl ik het laatste nieuws over de aanstaande abdicatie van - nu nog - Prins Willem Alexander las. Het korps Amsterdam staat voor een megaklus. Vindt de rest van politie Nederland tenminste. Zelf hebben ze het niet alleen over dit evenement dat de hele wereld over zal gaan, maar kijken ze daar ook al weer naar het kampioenschap van Ajax en de dodenherdenking op de Dam, allemaal gebeurtenissen die enorm veel capaciteit opslokken. Er moest dan ook enorm veel mankracht geleverd worden aan Amsterdam. Maar nu de contouren van die dag langzaamaan zichtbaar worden, lijkt dat hel erg mee te vallen. Ik hoef er in ieder geval niet heen. En dat vind ik jammer. Begrijp me goed, ik geniet enorm van mijn vrije tijd ( nu nog meer dan vroeger) maar dit soort dagen zijn de krenten uit de pap.

Ik heb twee maal gewerkt met Koninginnedag waarbij de Koninklijke familie ook aanwezig was. In 1999 in Houten, toen ik nog aspirant was, en vorig jaar in Rheden. Ik heb vanaf de zijlijn gezien wat een enorme operatie dat is geweest. Ik vond het leuk om te doen, ik vond ook een eer om te mogen doen. Uit het bovenstaande kunt u opmaken dat ik het koningshuis een warm hart toedraag. Dat is inderdaad zo, al zou ik desgevraagd niet direct een aantal klare redenen hiervoor kunnen opnoemen. Ik ben in ieder geval  nog steeds trots als het Wilhelmus ergens klinkt.

Maar om mij heen hoor ik dit soort geluiden niet zo vaak meer. Wij Nederlanders lopen ook niet zo voorop als het gaat om Nationale trots, tenminste niet als we hier in Nederland zijn. In het buitenland mag iedereen weten dat we Nederlands zijn maar hier thuis geven we graag af op Nederland. Vorige week was ik toevallig tijdens het weekend bezig met een parkeercontrole in het dorp. Een man die bezig was met het inladen van de boodschappen wilde of durfde mij kennelijk niet aan te spreken, maar klaagde wel luidkeels over Nederland en de functie die ik in zijn ogen vervulde, namelijk die van spekker van de belastingkas. Ik dacht bij mezelf: als het je hier niet bevalt, dan sodemieter je toch op? Je weet niet half hoe goed je het hier hebt.

Door de trots die ik voel voor het koningshuis, voel ik ook pure minachting voor een aantal eerste en  tweede Kamerleden die weigeren de eed van trouw af te leggen aan de koning. ""Nee" hoorde ik er één zeggen "Ik heb de eed al afgelegd toen ik Tweede Kamer lid werd, ik ga het niet nog eens doen". Als het aan mij lag, werden ze allemaal direct ontslagen en ontdaan van welke wachtgeldregeling dan ook, maar ook dat is democratie, zo werd mij ingefluisterd. Toen ik bij de politie kwam , heb ik, samen met mijn klasgenoten,  gezworen de grondwet en de Koningin en om alle wetten van dit land te eerbiedigen." Ik heb dat met volle overtuiging gedaan en beantwoord met "Zo waarlijk helpe mij God almachtig!" Ik vond het een plechtig moment, want het gaf voor mij aan waar ik voor stond en wat de inhoud van mijn werk zou zijn. En ik zou het zo weer doen, als dat van mij verlangd werd. Ik kan geen helder argument bedenken om het niet te doen, want uiteindelijk is het alleen maar een bevestiging van wat je eerder hebt gezworen en als het goed is, is dat niet veranderd. Ik stond toen ergens voor en daar sta ik nu nog steeds voor. Dus wat is er dan verkeerd om dat nog een keer te benadrukken?