Veel mensen weten dat misschien niet, maar de politie en het Centraal Justitieel Incasso Bureau hebben een werkrelatie die beide kanten op gaat. De boetes die wij uitschrijven, worden door het CJIB geïncasseerd. Als die boetes echter niet betaald worden, dan stuurt het CJIB de boetes terug naar de politie. Ze gaan er namelijk van uit dat niemand graag de politie aan de deur ziet. Als de boetes niet betaald worden, dan beslist de Officier van Justine in Leeuwarden namelijk, dat de politie in de woonplaats van de veroordeelde drie keer langs moet gaan aan de deur om hem of haar te bewegen tot betaling.Als extra stok achter de deur wordt de sanctie opgelegd dat het voertuig waarmee de overtreding werd gepleegd - of ieder ander voertuig dat de veroordeelde tot zijn beschikking heeft - af te laten takelen, waardoor de openstaande boete wordt vermeerderd met takel- en stallingskosten.
Derhalve kom ik als wijkagent vaak bij mensen aan de deur hiervoor. Dit is een klus waar veel politiemensen hun neus voor ophalen. "We zijn toch geen deurwaarder?" zeggen ze dan? Nee, dat klopt, zeg ik dan, maar de boetes die wij gaan innen zijn in eerste plaats uitgeschreven door ons als politie. En ik neem aan dat je dat niethebt gedaan om vervolgens te zien dat er niets mee gedaan werd omdat iemand weigert te betalen? Het zijn resultaten van uitspraken van de rechter, waardoor iemand schuldig is verklaard. En het zijn soms uitspraken tot het betalen van een schadevergoeding aan een slachtoffer van een misdrijf. Ook dan zijn wij er om die belangen te behartigen en te beschermen.
Aan de deur dus. Ik doe dat met de nodige compassie en begrip. Want ik kom soms mensen tegen die zo diep in de schulden zitten dat boetes op het laatste plan staan. Ze willen eerst de ziektekostenverzekering, de huur en eten betalen en dan komt de rest wel. En ik kan ze geen ongelijk geven. En soms hebben ze al die kosten niet, maar hebben ze eenvoudig niet het geld om al die boetes in één keer te betalen. Want boetes krijg je tegenwoordig niet alleen meer van de politie, maar ook van automatische systemen langs de snelweg, van bestandscontroles van het RDW en van andere opsporingsdiensten zoals de Douane en de FIOD. En dat kan aardig oplopen.
Ik maak daarom ook wel afspraken dat mensen één boete per maand kunnen betalen en dat ze, zolang ze zich aan die afspraak houden, ze door ons met rust gelaten worden. Ik vertel er óók altijd bij, dat die afspraak vervalt als ze buiten de gemeentegrenzen worden gecontroleerd en dat ze dan afhankelijk zijn van de goede wil van de collega's ter plaatse.
De laatste tijd kom ik ook steeds meer mensen tegen die een beroep hebben gedaan op de Wet Schuldsanering. Als je zo diep in de schulden zit en je ziet zelf geen mogelijkheid meer om eruit te komen, kun je je melden bij de gemeente. Die hebben meestal een bedrijf in de arm genomen om de uitvoering van deze wet te regelen, simpelweg omdat de kennis hen zelf ontbreekt. Dat bedrijf maakt je schulden inzichtelijk, doet een voorstel tot aflossing van de schulden waarbij voor jezelf een minimum leefbedrag wordt vastgesteld en kijkt of de eisende partij hiermee accoord wil gaan. Doe ze dat niet, dan kan de rechter een uitspraak doen dat je in de Wet wordt opgenomen. Na drie of vijf jaar leven op het bestaansminimum ben je dan schuldenvrij en kun je je leven overnieuw beginnen. Overigens geldt dat wel alleen voor de schulden die je in het verleden gemaakt hebt. Alle nieuwe schulden na de rechtelijke uitspraak zijn gewoon voor je eigen rekening.
Wij hebben een goede werkrelatie met het bedrijf dat de schuldsanering uitvoert in onze gemeente,. We moeten wel, want ook wij worden soms gewoon voorgelogen. Alle afspraken ten spijt. Soms komt er dus ook gewoon van dat ik iemand moet oppakken die zijn boetes niet betaald, ondanks dat hij beloofd heeft dit wel te doen. En daarmee stort ik hem of haar soms nog dieper in de ellende. Dat doet pijn, maar ik leef ook bij de wetenschap dat als mensen de feiten niet erkennen en denken een loopje te nemen met de wet, ze daarmee heel lang mee weg kunnen komen en er uiteindelijk niet mee gediend zijn. Uiteindelijk zijn de afspraken, zoals ik die hierboven beschreef, door mij zelf bedacht en niet gestoeld op enig wettelijk voorschrift. En is de wet gelijk voor iedereen, ongeacht afkomst, ras,geloof of levensovertuiging. Of financiële situatie.
Soms is het je eigen schuld. Soms niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten