Iedereen heeft zo spullen waar hij of zij trots op is. Die je in eigendom hebt, gewoon omdat je het gekocht hebt, of van iemand hebt gekregen. Je zorgt voor wat van jou is. Maar de manier waarop je aan je spullen komt, is nogal eens onderwerp van mijn werk. De laatste jaren immers, is er in koop en verkoop wel wat veranderd. Vroeger, laten we zeggen een jaar of tien geleden voordat het internet echt serieus ons leven veranderde, kocht je je spullen in een winkel of tweedehands van iemand anders, bijvoorbeeld door een advertentie in de krant of aan het prikbord in een winkel. Nu koop je de hele wereld met drie muisklikken en een creditcard. Dat maakt misdrijven als heling ook moeilijker te bewijzen.
Heling, voor wie het niet weet is het aankopen van zaken die gestolen zijn of in ieder geval niet legaal verkregen zijn. Iets waarvan je wist, of had kunnen weten, dat het niet eerlijk was. Iemand die op het Leidseplein van een vermagerd, vermoeid uitziend mannetje die er bovendien enigszins vervuild uitziet een gloednieuwe fiets koopt voor 50 euro, weet dat dat nooit eerlijk kan zijn. Je kunt dus tegenover de politie volhouden dat je de fiets eerlijk gekocht hebt, maar dat houdt dus geen stand.
Wil je iets kopen en niet beschuldigd worden van heling, dan zijn er drie basisvoorwaarden. Je moet een marktconforme prijs voor het goed betaald hebben, je moet je voorganger kunnen benoemen ( dus degene van wie je het goed hebt gekocht) en het moet op een plaats gekocht zijn waar het gebruikelijk is om goederen te kopen. Die laatste voorwaarde is dus wat verwaterd, want waar criminelen vroeger beweerden dat ze een auto in een café hadden gekocht smadelijk door de rechter werden uitgelachen, worden ze nu geloofd. Want met Marktplaats en aanverwante sites is het heel goed mogelijk dat je in een café hebt afgesproken om daar een koop rond te maken.
Ik had van de week een man die op Marktplaats een boot had gezien en hij was ervan overtuigd dat het zijn boot was, die 3 jaar geleden van hem gestolen was. Oké, de boot op de foto's had een nieuw verfje gekregen maar hij wist een aantal punten te benoemen waardoor hij aannemelijk kon maken dat dit zijn boot was geweest. Ik ben naar de boot gegaan. Dat was nog een leuk iets want de huidige eigenaar en ik hebben in het verleden nogal eens wat aanvarinkjes gehad ( en niet altijd op het water) en dus heerst er wat oud zeer tussen ons. Hij benadrukte dat ook meteen door te stellen dat-ie mij een klootzak vond. Dat vond ik ook van hem, maar ik wist me te beheersen. Het had geen zin om zijn stekels nog meer op te zetten. Ik heb de boot onderzocht, maar kon niet onomstotelijk vaststellen dat dit dé gestolen boot was. En zijn verklaring, dat de boot op marktplaats was gekocht kon zo maar eens waar zijn. En daar had hij geen papieren van bewaard. Dat is dus weer een waardevolle les, gewaardeerde lezers.
Een ander nautisch geval van de week betrof een oude kajuitboot die al zeker drie jaar onbeheerd achter een landje lag. Ik kwam erbij omdat iemand een melding deed dat er werd ingebroken. We hielden acht jongeren staande, maar het leek er meer op dat de boot als hangplek gebruikt was dan een echte diefstal. Allemaal een bekeuring voor baldadigheid en allemaal het bos in. Want als de eigenaar niet te achterhalen valt, is een aangifte ook niet te regelen. En zonder aangifte geen strafzaak./ Dezelfde week kwam ik weer bij de boot en trof er, na wederom een melding van inbraak, twee jongens die met gereedschap trachtten de motor te reanimeren.
"nee meneer, we wilden hem niet stelen, maar het waterbedrijf had gezegd dat we de boot mee mochten nemen".
Het waterbedrijf produceert niet alleen drinkwater maar ziet ook toe op handhaving van vaarregels, bewaakt het milieu en sleept verwaarloosde boten af. Maar ik vond het moeilijk om te geloven dat ze toestemming hadden gegeven aan twee netaan meerderjarige jongens om een boot af te slepen en zich toe te eigenen. Want het maakt me niet uit wie je bent of wat je vertegenwoordigt, je kunt niet iets weggeven waar je geen eigenaar van bent. Dat zou even mooi zijn zeg. Mijn buurman komt naar me toe en geeft met zomaar de Mercedes van zíjn buurman. Gewoon, omdat het kan. Met een vriendelijk 'YOLO' wijst hij naar de auto en bralt " voor jou!" . Dacht het niet.
Maar een telefoontje naar het waterbedrijf leerde desondanks dat ze wel niet met zoveel woorden hadden toegezegd dat de jongens de boot mochten hebben maar dat ze het wel konden zien als een gevonden voorwerp. En een gevonden voorwerp mag je onder je nemen, mits je dat meldt bij de gemeente ( want de politie doet geen gevonden voorwerpen meer tenzij het om wapens, drugs of geld gaat) en na een jaar wordt je eigenaar van het goed. Meldt zich tussentijds een eigenaar, dan ben je verplicht het goed over te dragen, maar mag je kosten die je gemaakt hebt in rekening brengen bij de oorspronkelijke eigenaar. Ik vond het een creatieve oplossing van het waterbedrijf. Want zij bespaarden immers de kosten van slepen, opslag en adverteren om een eigenaar te vinden. Maar desondanks kon ik er niet mee akkoord gaan. Ik heb de jongens wel laten gaan, overigens. Zij behoefden niet het slachtoffer te worden van de eigenaardige handelswijze van een bedrijf, dat beter had moeten weten dan iets weg te geven wat niet hun eigendom was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten