Slachtoffers

Door persoonlijke omstandigheden - ik ben recentelijk verhuisd, en iedereen die die tak van sport beoefend heeft, weet dat daar veel tijd en ergernissen in gaan zitten - zit er wat meer tijd tussen deze blog en de laatste. Wees gerust, ik ben u niet vergeten! Een wijkagent wordt geacht veel op straat te zijn. Het staat zelfs in de nieuwe politiewet, die ten grondslag ligt aan de vorming van de Nationale Politie, dat een wijkagent een sleutelrol vervult. Een wijkagent wordt geacht te weten wat er speelt onder de inwoners van zijn wijk. Waar is behoefte aan, waar hebben de mensen last van. Dat kan dus alleen maar, als de organisatie hem zoveel mogelijk uit de wind houdt als het aankomt op administratieve rompslomp, noodhulpdiensten en andere verplichtingen. Helaas wordt dat nogal eens over het hoofd gezien. De reden dat ik hierop kom is dat ik gisteren, vandaag en waarschijnlijk ook morgen bezig ben met het verhoren van een verdachte in een zaak, die mijns inziens absoluut niet bij een wijkagent thuishoort. Al was het alleen maar omdat ik daardoor drie dagen niet in mijn wijk kan zijn. In plaats daarvan heb ik de afgelopen twee maanden, via mijn chef die me overigens wel alle medewerking verleende, een stammenstrijd uitgevochten met andere afdelingen om hen van mijn zienswijze te overtuigen. Helaas zonder succes. Ziet u, soms krijg je als politieman en zaak ter behandeling ( hij wordt 'op je naam gezet' zeggen we dan) waarvan je weet: dit is een ernstig misdrijf. Hiervoor ontbreekt mij de expertise. En er zit vrijwel zeker een voorgeleiding in. Dat betekent, dat de verdachte na zijn aanhouding en de eerste zes uur voor verhoor, vrijwel zeker in verzekering wordt gesteld voor de duur van drie dagen en ook dat hij na die drie dagen ( en vijftien uur) voor de rechter-commissaris geleid moet zijn. En daar komt een berg papier werk aan te pas, dat geloof je pas als je het gezien hebt. Nou is het ontbreken van expertise niet per sé onhandig, want als je weet waar je kennis kunt halen, kunnen ze je snel op vlieghoogte brengen. Maar het simpele feit dat dit soort zaken eigenlijk bij een afdeling Recherche thuishoort, dat steekt. Niet omdat ik denk dat ze daar niks te doen hebben, maar bij mij hoort het zeker niet thuis. Die stammenstrijd waar ik zoeven aan refereerde heb ik maar opgegeven omdat ik vond, dat ik het naar de slachtoffers, overigens ook inwoners van mijn wijk, niet kon verkopen om hen nog meer slachtoffers te laten worden van het feit dat de politie een turfwar uitvecht. En als je dan achteraf gaat uitkristalliseren waar het fout is gegaan, valt dat allemaal onder het kopje miscommunicatie. Mensen hebben elkaar verkeerd begrepen, hadden andere verwachtingen van elkaar. Hoe de routing loopt van een aangifte naar een behandelend verbalisant, gaat over een weg met zoveel hobbels en kuilen, daar zal ik u niet mee vermoeien. Maar we hadden allemaal andere verwachtingen van de rol van anderen. En uiteindelijk kent deze zaak, zoals de meesten, alleen maar verliezers. Alleen maar slachtoffers. De mensen die aangifte hebben gedaan en slachtoffer werden van een misdrijf. De verdachte van het feit, want die- daar ben ik zeker van - had ook liever gezien dat de zaken anders waren gelopen. En de wijk, die een aantal dagen zijn wijkagent moet missen en dus geen vast aanspreekpunt heeft. Vanaf maandag ben ik weer.