Media

Vandaag liepen er twee mensen "van buitenaf" mee, die een reportage gaan maken over de controles waar ik momenteel mee bezig ben. Dit waren een fotograaf en een free-lance journalist in opdracht van weekblad Panorama. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het weekblad niet al te hoog in het vaandel heb staan, want meestal heb ik vijf minuten wel alles gezien: veel voetbal ( bwééh), mooie vrouwen zonder boodschap ( hmmm...) en snelle auto's die ik me niet kan veroorloven ( maar gold dat ook niet voor de vrouwen?) . Maar misschien ben ik een beetje publiciteitsgeil en anders vind ik het gewoon leuk om over mijn werk te vertellen. Het is niet de eerste keer dat mijn gezicht in de kranten of op tv verschijnt en het zal ook wel niet de laatste keer zijn, dus vooruit. Dat hoort er een beetje bij als je een publieke functie hebt, zeker als wijkagent.

Panorama dus. Ik kwam met ze in contact via een andere fotojournalist, www.petershotnews.nl .Ze waren al bezig met een achtergrondartikel over Mobiel Banditisme en zo kwamen ze via Peter bij ons terecht. Dat ging overigens niet zonder slag of stoot. Eerst moet iedereen er iets van vinden. Communicatie-adviseur, districtschef, etc.. Hebben we in het verleden goede ervaringen gehad met dat programma of blad? Zijn de journalisten bereid om voor plaatsing hun artikel te laten screenen? En eventuele aanpassingen die de politie om uiteenlopende redenen nodig of wenselijk acht, te respecteren? Hier even tekenen, a.u.b.!

 Kennelijk behoor ik dus niet tot dat slag collega's, maar er zijn dus collega's die niet met hun gezicht in beeld willen, om uiteenlopende reden. Misschien willen ze niet dat de buurt het weet. Misschien willen ze niet hun (schoon)familie het weet. En soms ambiëren ze nog andere functies bij deze baas waarbij het handig is dat je gezicht niet in de media verschijnt, hoe leuk het er ook uitziet. Maar ze kunnen toch niet allemaal bij één van de speciale eenheden gaan werken? Dan blijven er geen gewone agenten meer over!

Vanmorgen stonden we langs de snelweg. en als er dan journalisten komen om de wereld te vertellen over jouw werk, dan hoop je dat er iets speciaals gebeurt. Terwijl ik mezelf pas besefte toen ik het tegen de reporter zei, maar wat voor mij al gewoon is is voor hun misschien heel bijzonder. Eens even kijken, wat hadden we vandaag? Een Oekraïense meneer met een mes in zijn deurvak. Dat gebruikte hij om een appeltje te schillen, zei hij met gebruik van handen en voeten. En dat zal best wel, maar toch zijn we daar als politie niet blij mee, om voor de hand liggende redenen. Meer? Een Turkse meneer met een enorm spraakgebrek met een tot op het bot verrotte mercedes waar niks van klopt, zowel op papier als mechanisch niet. Dat wordt een takeltje regelen. Een meneer die nog door diverse politie-instanties gezocht werd en bovendien nog 3500 euro aan boetes open had staan. Mensen die door gedragingen uit hun verleden onze aandacht ruimschoots verdienden.

Voor ons niks bijzonders dus. Maar misschien voor een buitenstaander helemaal leuk om mee te maken. Het enige aan journalisten is: je moet zo vreselijk op je woorden passen. Voor je het weet haalt één of andere kromme uitspraak van jou de krant en ga dat dan maar eens goedpraten. Ik wacht in ieder geval af totdat het artikel verschijnt, vermoedelijk ergens in januari van het komend jaar. U Ook? Dan zijn ook de journalisten weer gelukkig.