Op iedere werkvloer kom je ze tegen. Relaties. Soms stiekum, soms openlijk. Het is iets heel natuurlijks. Stop een hoop - veelal jonge - mannen en vrouwen samen en vroeg of laat beginnen een aantal ervan elkaar leuk te vinden. Soms mondt dat uit in een echte relatie, maar meestal blijft het bij wat losvast gefriemel. Zeker bij een bedrijf als de politie, waar dit soort dingen vaker lijkt voor te komen als in andere takken van sport. Dat is ook logisch, want mensen voelen zich aangetrokken tot mensen die hetzelfde memaken of hebben meegemaakt als henzelf. Als je samen heftige gebeurtenissen meemaakt en die tot een goed einde weet te brengen, dan schept dat toch een band. Ens soms groet die band uit to iets moois, of op zijn minst iets broeierigs. Een klasgenoot van de primaire opleiding had daarvoor in het leger gezeten en in Bosnië gediend. En wat hij daar ook gezien had, hij wilde en kón dat niet met ons delen. Simpelweg omdat we er niet bij geweest waren en ons dus geen voorstelling konden maken van hoe erg het was geweest.
Gedurende de jaren heb ik op de werkvloer wel wat relaties zien ontstaan. En in het verleden werden die collega's door de districtsleiding uit elkaar geplaatst, zodat ze niet op hetzelfde bureau zitten. Ik vind dat een goede zaak, want je kunt niet verwachten dat je met dezelfde scherpe blik op je geliefde/scharrel/man/vrouw let als op je collega's.Je maakt je toch zorgen over iemand, terwijl je dat niet deed voordat je een relatie begon. En, zoals Doe Maar zong, je scherpe blik is ook wel een beetje zoek. Meestal draaien de partners zelfs verschillende diensten, om zo niet het risico te lopen met elkaar op de auto terecht te komen of onbewust met elkaars meldingen mee te rijden.
Maar in dat beleid dreigt de laatste tijd toch de klad te komen. Ik zie stelletjes samen op één auto zitten . Samen diensten draaien. Ik vraag me af: wat heb je dan nog om thuis over te praten ? Je bent immers al de hele dag samen bezig geweest. Ik moet er niet aan denken om samen met mijn vrouw op hetzelfde werk te zitten, hoe lief ik haar ook vind. Dat vindt zij trouwens ook, hoor. Ze zegt altijd dat ze mij toch niet zou herkennen als ik op mijn werk ben qua gedrag. Thuis ben ik natuurlijk veel aardiger...
Maar het nare van relaties is : ze kunnen beëindigd worden. Soms met wederzijdse goedkeuring. Soms bloeden ze dood. Maar soms exploderen ze in je gezicht. En dan komen de verhalen los. En omdat er rancune meespeelt, kun je nogal eens twijfelen aan het waarheidsgehalte. Komt nog bij dat een man , die vele relaties heeft gehad, nog altijd gezien wordt als een veroveraar, terwijl een vrouw, die vele relaties heeft gehad, gezien wordt als een slet. Hoe oneerlijk dat ook is. Ik had een andere collega tijdens de primaire opleiding, die inmiddels de politie verlaten heeft. Die heeft het bed met héél veel collega's gedeeld, soms zelfs tussen de lessen door. Ik kan het nu vertellen want ze werkt niet meer bij de politie. En nee, ik was niet één van de veroveraars. Of prooien....
Ik kwam eigenlijk op dit onderwerp omdat de stukgelopen relatie tussen twee collega's ons wijkteam redelijk wat werk verzorgt. Uit het oogpunt van privacy kan en wil ik niet in details treden, maar leuk is het niet. Want zeker als het om collega's gaat met wie je veel samenwerkt, zijner eigenlijk alleen maar verliezers. En iedereen heeft er een mening over. Terwijl het jou ook heel gemakkelijk kan overkomen. Het is prima als je mekaar aardig vindt, maar als het fout loopt, zullen we dan elkaars waardigheid bewaren? Lijkt me een prima afspraak....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten