Appelig

Ik werk in een gemeente die gelegen is vlak naast wat ik iemand onlangs de startbaan van Amsterdam Vijf banen breed, zowel richting Utrecht als richting Amsterdam. Waar je toch maar maximaal 100 km per uur mag. Een schande, vinden sommigen. Als zo'n mooi stuk weg van ónze belastingcenten is aangelegd, dan willen we zelf kunnen bepalen hoe hard we er mogen rijden. tenminste 120, maar als het even kan 140 of harder. Want wat kan er nou fout gaan op zo'n brede weg. Nou, daarmee zal ik u niet vermoeien. Ik moest in ieder geval afgelopen week voor zeven uur 's ochtends over die weg, onderweg net zoals alle andere forenzen. Ik ging onderweg naar het IBT centrum, om er achter te komen dat de les waar ik voor stond gepland helemaal niet door ging. Maar da's weer een heel ander verhaal.

Ondanks dat ik onderweg ben ergens naar toe, en dus niet ben belast met enige vorm van toezicht of surveillance, let ik nog steeds op op wat er om me heen gebeurt. Het feit dat ik in uniform was en in een politieauto reed, dragen daar natuurlijk ook aan bij. Zo's instinct laat zich maar moeilijk uitschakelen. Op grond van de bevoegdheden die mij als politie-ambtenaar zijn ontleend, rij ik harder dan is toegestaan. Ik kijk in het voorbijgaan in de auto's naast me om te zien of de bestuurder zich met vreemde zaken bezig houdt. En ik heb al wat vreemde zaken gezien en de politie in het algemeen komt mensen tegen die zich met hele rare dingen bezig houdt. Terwijl ze een brok staal met een gewicht tussen de 1200 en 1500 kilo besturen. Telefoneren staat met stip op één, of dat nou handsfree is of niet. Even de papieren doornemen voor de vergadering van zometeen. De secretaresse kietelen ( of zichzelf) . De navigatie instellen. Een filmpje kijken. Een broodje bal met mayo downloaden. Voorbeelden te over.

Als ik dan voorbij rijd zie ik mensen altijd wat appelig naar me opkijken. Zo van: hij wél! Als ik dat probeer krijg ik een boete. En niemand maakt hem wat.

Als ik probeer het verkeer te controleren op al die dingen die ik zoeven opnoemde, dan heeft het weinig zin om netjes 100 km per uur achter één auto aan te blijven hobbelen. Dan kan ik gedurende 25 km ook precies die ene auto controleren, die dan heel zenuwachtig wordt. Als ik wat harder rijd, dan kan ik er veel meer bekijken. Dat is de gedachte die erachter zit. Niet de gereden snelheid, of die moet wel heel erg uit de pan rijzen. Ik voor mij vind het ook onzin dat je op zo'n brede weg maar 100 km mag rijden. De veiligheid komt echt niet in het geding als we de maximum snelheid daar wat verhogen. Of je nou met 100 of met 120 km een vast object raakt, dood ben je tóch. Dus het is geen veiligheidsissue. En persoonlijk vind ik, los van de spanning die het met zich meebrengt, dat harder rijden de concentratie wel ten goede komt. Maar goed, de powers-that-be hebben besloten dat 100 hard genoeg is er er hangt een duur computersysteem om ervoor te zorgen dat de staatskas gespekt blijft, dus waarom zou ik me druk maken over de overschrijdingen van de snelheid. Degene die dat tenslotte toch doen, vinden dat kennelijk leuk genoeg om regelmatig een bijdrage te doen aan de rijksfinanciën. Op zichzelf een nobel streven.

Nee, laat mij dan maar opletten op echt foute handelingen. En dan heb je nog die types die denken dat als je ingehaald wordt door een politieauto, je dan het recht heeft om dan maar net zo hard te rijden. Dus ik heb regelmatig volgers, die dezelfde snelheid aanhouden als ik. E dan verontwaardigd reageren als ze erop aangesproken worden. "U reed zelf veel te hard!" . Ja, maar ik mag dat en u niet. Dan volgt er wat gepruttel, maar het kwartje valt dan wel. De andere categorie let helemaal nergens op en komt mij nog gewoon voorbij rijden aan de linkerkant, terwijl ik al te hard rij. Dat is pas echt lef hebben. Ik bedoel, zouden ze het echt niet gezien hebben of kan het ze gewoon niet schelen dat ze veel te hard rijden?

Oh, en ook als de politie het te bont maakt, worden we ter verantwoording geroepen hoor. Want dat computersysteem waar ik net over sprak, dat maakt geen onderscheid tussen politieauto's en de rest. De boetes belanden gewoon op het bureau van het hoofd verkeerszaken van ons district. Die bekijkt of de overschrijding proportioneel was. En zo niet, dan mag je even komen uitleggen waarom je zo hard hebt gereden. En als je dat niet kunt, mag je gewoon zelf de boete betalen. Zoals het hoort, als je iets hebt gedaan wat niet mag. Net een gewoon mens.