Zoals bekend mag worden geacht, is de politie als ordehandhavingsdienst de enige die legaal een vuurwapen mag dragen, voorhanden hebben en gebruiken. Ik reken de marechaussee in haar hoedanigheid als militaire- of grenspolitie dan maar even onder datzelfde kopje. De enige andere legale manier om een vuurwapen te bezitten is om lid te zijn van een schietsportvereniging en je met die sport bezig te houden. Ik dacht altijd dat schietsportverenigingen vooral in zwang waren gekomen na de tweede wereldoorlog, omdat mensen zich wilden kunnen verdedigen als er weer een tijd zou aanbreken als in '40-'45. Een blik op de site van de KNSA, de Koninklijke Nederlandse Schutters Associatie, leerde echter dat schietsport in Nederland al sinds 1851 bestond.
Ik ben zelf in mijn jeugdige jaren twee maal lid geweest van een schietsportvereniging en ik heb mijn liefde voor vuurwapens nooit onder stoelen of banken gestoken. Toentertijd was het ook heel simpel. Je ging naar een club, vertelde dat je lid wilde worden en je was het. Het eerste half jaar was je aspirantlid en mocht je schieten met de wapens van de vereniging en na een jaar volledig lid te zijn geweest kon je voorzichtig gaan denken over aanschaf van een eigen wapen. Zover is het nooit gekomen, om uiteenlopende redenen. Ik heb vuurwapens altijd mooi gevonden, als sportartikel. Ik stel dat laatste even heel duidelijk, omdat ik niet gezien wil worden als een of andere guncrazy, die graag op alles wil schieten wat los en vast zit.
Want, zo'n dergelijke guncrazy met psychiatrische problemen, die ook nog eens een plaatsgenoot van me bleek te zijn, is verantwoordelijk voor een van de grootste rampen in de Nederlandse geschiedenis. Op een zonnige zaterdagmorgen schoot Tristan van der Vlis in Alphen aan den Rijn zes mensen dood, verwondde een aantal anderen en pleegde daarna zelfmoord. Met vuurwapens die hij via zijn lidmaatschap van een schietvereniging had verkregen. Terwijl de jongen psychisch gewoon niet in orde was. En door die daad werd iedere sportschutter, die serieus met zijn sport bezig was, bestempeld tot een verdachte in zijn eigen huis.
Daardoor is de controle op sportschutters, en in het verlengde de jachtaktehouders, zwaar verscherpt. Werd er vroeger steekproefsgewijs door de afdeling bijzondere wetten van de politie een aantal sportschutters thuis bezocht om te zien of ze zich aan alle regels hielden, nu moeten álle schutters thuis gecontroleerd worden.
Een sportschutter moet zijn wapens thuis in een afgesloten, verankerde kluis bewaren. Ongeladen, met de munitie apart opgeborgen. Moet over de juiste papieren beschikken. Mag uiteraard niet meer of andere wapens hebben dan er op zijn verlof vermeld staan. Moet per jaar tenminste zes schietbeurten op de baan maken. Mag zijn wapen alleen in een koffer vervoeren, met de munitie apart verpakt. Overtredingen komen op een schorsing te staan van je wapenverlof en een mogelijke strafrechterlijke sanctie. Ter vergelijking, mijn dienstpistool ligt weliswaar ongeladen in mijn kluis ( maar ik ben wel de enige die consequent zijn wapen laadt en ontlaadt bij begin en einde van de dienst) maar wel met de munitie erbij en ik mag van geluk spreken als ik vier keer per jaar een trainingsmoment op de baan krijg.
Dus nu moeten we vóór het einde van dit jaar alle sportschutters en jachtaktehouders in mijn werkgebied bezocht en gecontroleerd hebben. We doen dat als de zoveelste klus die op ons toch al overvolle bordje terecht komt. Want een dergelijke controle duurt ongeveer een half uur per bezoek en dan moet alles nog pico bello zijn, anders duurt het nog langer. En omdat we in een poldergebied wonen, waar jagen van oudsher heel normaal was om de maaltijd wat aan te vullen, wonen er ongeveer 200 jachtaktehouders en sportschutters in mijn gebied. En volgend jaar moeten ze allemaal weer gecontroleerd worden.
De titel 'roosjes melken' slaat op precisieschieten, waarbij een goed schutter niets anders dan tienen schiet. Een betere titel had kunnen zijn 'als het kalf verzopen is, dempt men de put'. Want het is natuurlijk een sterk staaltje van symboolbestrijding. Niet bepaald een geval van in de roos schieten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten