Afgelopen week is een jongen door vuurwapengebruik van een politieman om het leven gekomen. Dat is een tragisch feit. En aan die discussie werd tegelijkertijd de schietvaardigheid van de Nederlandse politie gekoppeld. Onlosmakelijk met elkaar verbonden, ja,maar een beetje smakeloos tijdstip.
De agent in kwestie ging met zijn collega's naar station Hollands Spoor omdat er een melding was dat een jongeman iemand had bedreigd met een vuurwapen. Of er daadwerkelijk een vuurwapen getoond was, of dat er 'alleen' gezegd was "ik schiet je neer"of zoiets, vertelt het verhaal niet. Op het spoor zagen de collega's een jongeman lopen die aan het signalement voldeed. Met getrokken wapens benaderden ze hem en riepen hem aan zijn handen te laten zien. Toen de jongeman dit niet deed maar naar zijn middel greep, heeft één van de collega's geschoten en de jongeman in zijn nek geraakt. Hij overleed ter plaatse. En dat is een tragedie. Voor alle betrokkenen.
Hoewel ik een dergelijke heftige melding nooit heb gekregen, of me niet kan herinneren, kan ik me goed voorstellen wat er door de hoofden van de collega's gingen. Sowieso zijn ze in de stad meer vuurwapengeweld of gewoon geweld gewend. Maar toch.Je rijdt aan met meer dan gemiddelde snelheid. Je stapt uit en trekt eventueel het zware kogelwerende vest aan. Je trekt je wapen en misschien overtuig je jezelf ervan, dat het wapen is doorgeladen. En daarna ga je kijken.En dan overkomt je zoiets als ik hierboven beschreef. Reken maar dat je hart in je keel zit, dat je begint te zweten en dat je mond droog wordt. Allemaal perfect lichamelijke reacties van je lichaam op stress. Je lichaam komt in de vechten-of-vluchten-modus. Maar door die stress kun je niet meer goed zien, omdat daarmee ook tunnelvisie komt. Je ziet alleen maar waar je recht naar kijkt, niet wat er allemaal omheen gebeurt. Je hoort niks meer. En dan neem je - bewust of onbewust - de beslissing om te schieten. Je richt op het doelwit, maar niet op een bepaald lichaamsdeel. Je mikt op het grootste trefvlak. Veelal denken collega's die geschoten hebben, dat niet zijzelf, maar de andere collega's geschoten hebben. Ze sluiten het schot auditief uit, horen het niet. Merken niet dat hun eigen wapen beweegt door de terugslag. En worden dan even later, als de hartslag zakt, geconfronteerd met de werkelijkheid. Dat ze een ander mens hebben neergeschoten, zelfs hebben gedood. En ook dat is een tragedie.
Een Nederlandse agent krijgt 32 uur per jaar aan trainingstijd en ze worden lang niet allemaal gebruikt. En dat is zonde, want het is al zo weinig. En in die tijd moet zoveel gedaan worden. EHBO met reanimatie, zelfverdediging en aanhoudingstechnieken, mindset, fysieke vaardigheidstoets, lezingen over heel veel onderwerpen. En schietvaardigheid. In het verleden hebben we wel geoefend met zogenaamde simunition, verfpatronen van Canadese makelij die in dienstwapens met een aangepaste loop verschoten kunnen worden. Die redelijk trefzeker zijn en en verfvlek achterlaten op de kleding. En een fikse blauwe plek, want ze komen hard aan. Kan ik uit eigen ervaring zeggen. We zijn ermee opgehouden omdat je beschermende kleding moest dragen, inclusief gezichtsbescherming en dat maakte de zaak weer minder 'echt'. En daar train je toch voor. Om raak te kunnen schieten als het werkelijk nodig is. Maar trainen op 'schieten of niet schieten'? Dat doen we bijna niet. Daar is ook geen tijd voor. Dan moet je iedere maand trainen of misschien wel iedere week.
Een zaak als deze kent alleen maar verliezers. Want zelfs als de collega wordt beoordeeld door de Officier van Justitie, of zelfs door de rechter en hij wordt vrijgesproken, draagt hij deze gebeurtenis voor de rest van zijn leven met zich mee. En ook dat is een tragedie.
Ik moet nog even mijn excuses maken voor een opmerking van mijn vorige blog: Ik heb daarin een naam genoemd van een politica in een wat minder vleiende context. Dat had ik beter niet kunnen doen, hoe mijn persoonlijke mening daar ook over is. Ik zal in het vervolg geen namen meer gebruiken en als dan onverhoopt toch uit de tekst mag blijken wie ik bedoel, dan is iedere overeenkomst puur toevallig.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten