Je hebt het onder de leden. Iemand heeft je aangestoken. Je hebt het te pakken. Het kan op meerdere dingen slaan, maar in dit geval slaat het wat mij betreft maar op één ding. Ik ben verkouden! Niet dat dat me tegenhoudt, zeg! Ik ben een Hollandse vent en een beetje snifferigheid houdt me niet tegen om mijn werk te gaan doen. Dat zal even lekker zijn.
Ik weet ook precies waar het begonnen is. Ik was vorige week in de sportschool, waar de airconditioning op orkaankracht staat om de zweetlucht te verdrijven. Want een sportschool is toch al één grote modeshow, met rollende spierballen en strakke pakjes. Stel je voor dat zoiets idyllisch door zoiets gewoons als zweetlucht teniet gedaan zou worden, zeg. Maar tijdens een korte pauze tussen het cardio-gedeelte en de krachttraining, hebben ze me toch te pakken gekregen. Vrijdag de hele dag aan de strepsil en in het weekend ben ik erachter gekomen dat het waar moet zijn, dat een mens voor meer dan 90 % aan vocht bestond. Anders zou het nooit kunnen dat ik vocht verloor uit openingen, die anders strak op slot zitten. Maar ik ben niet ziek!
Je kunt collega's ( en dat geldt niet alleen voor politiemensen, denk ik tenminste) onder verdelen in twee categorieën. Degene die zich ziek melden bij het eerste kuchje, het liefst een half uur voordat ze moeten beginnen met de dienst. En degene zoals ik, die tegen beter weten in door blijven ploeteren, op de been gehouden door zakdoeken ( ik gebruik het liefst van die grote rode boerenzakdoeken; daar kan meer in) hot coldrex en vitamine C. Maar eigenlijk weet ik niet wat nou het beste is. Natuurlijk, als je zo kort voor aanvang dienst je collega's in de steek laat door niet af te lossen, dat is niet leuk. Maar door toch te komen iedereen aan te steken zodat de rest ziek wordt terwijl jij net weer beter bent, dat kan ook niet de bedoeling zijn. En hoewel mijn weerstand normaal gesproken onveranderd hoog is, slaat mijn neus dicht zodra er iemand in de teamkamer binnenloopt die verkouden is. Ik ruik het als het ware op een afstand.
Tegenwoordig wordt van een daco, zoals ik vandaag was, verwacht dat hij zelf een oplossing in de roosters zoekt om het ziekteverzuim van zijn collega's op te vangen. Vandaag echter, regende het ziekmeldingen en de spoeling was zodanig dun, dat ik toch weer op de centrale planning moest terugvallen. Die kan districtsbreder kijken en uit andere teams bijstand vragen. En dat lukte, zij het met moeite. Want alle teams hebben te maken met ziekte.
Morgen is de eindejaarsbijeenkomst, waar we even een momentje rust kunnen hebben. De gebeurtenissen van het afgelopen jaar de revue kunnen laten passeren. Een hapje en een drankje nuttigen. En de kans om op nóg grotere schaal mensen aan te steken, als ik ga. Dus ik denk dat het verstandig is als ik maar gewoon aan het werk blijf. Maar ik ben niet ziek! Hatsjoe!
Nog even een oproepje: de Kerst en de Oudejaarsviering komen er weer aan. Denk eraan dat nu inbrekers hun slag slaan en ze hebben echt niet veel tijd nodig. Dus zorg er voor dat uw huis goed is afgesloten als u buitenshuis Kerst gaat vieren ( met name de kerstnacht, als de kerken onveranderd vol zijn en de rest van het jaar weer leeg zijn) is geliefd onder inbrekers. En met oud en nieuw werken hulpverleners voor u. Loop ons dus alstublieft niet in de weg en doe gewoon wat we zeggen. Dan blijft het het feestje, dat het zou moeten zijn. Snif. Uche.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten