Ik heb een hele tijd zitten broeden op dit stuk, of ik het wel of niet zou schrijven. Want zoals wel meer van mijn stukjes wordt ook deze veroorzaakt door een gruwelijk iets. Het kan niemand ontgaan zijn dat er afgelopen week op een voetbalveld een grensrechter door drie minderjarigen zó werd mishandeld dat hij daar aan kwam te overlijden. De hele wereld - letterlijk - sprak er schande van, was onthutst, nam stilte en rouw in acht. En vanavond zag ik op het NOS journaal de indrukwekkende beelden van de stille tocht en de hartverscheurende toespraak van de zoon van de grensrechter.
Tegelijkertijd was ik wat bitter. Zonder aan dit geval af te doen, bedacht ik me dat wij als Nederlanders de afgelopen jaren met dergelijke gevallen om de oren zijn geslagen. Als er een willekeurig iemand naar vraagt, zal hij misschien één of twee namen kunnen noemen. Maar als je wat dieper zoekwerk verricht, kom je op enkele tientallen gevallen van de afgelopen 10 jaar, die door zinloos geweld om het leven zijn gekomen. En dan heb ik het nog niet eens over alle gewonden die de afgelopen jaren zijn gevallen.
Wie een volledige lijst wil inzien en een 'oh-ja' moment wil beleven, kijkt op de link van http://nl.wikipedia.org/wiki/Zinloos_geweld
En voor bijna al deze gevallen is een stille tocht georganiseerd in het kader van 'dit nooit meer!' En steeds kwamen er nieuwe gevallen. Dus wat is zo'n stille tocht dan waard en wat zijn de reacties uit het publiek dan nog waard? Kennelijk leren we dus keer op keer niks van een tragedie als deze en van de geschokte reacties.
Als ik het dan ook nog op mijn eigen beroepsgroep betrek, en bekijk, met hoeveel zinloos geweld wij als politie en andere hulpverlenende diensten te maken krijgen, en dat niemand zich daar druk om lijkt te maken, dan bloedt mijn hart. Het kabinet uit wat spierballentaal, de minister start een reclamecampagne ( handen af van onze hulpverleners) en op internet is de site te vinden www.geweldtegenpolitie.nl waar categorisch alle geweldsincidenten worden genoemd, maar zorgt dat voor een afname daarvan? Nee dus. Vroeger vonden rechters en bewindslieden dat een bepaalde mate van geweld tegen hulpverleners 'bij het vak' hoorde, maar gelukkig hebben ze sindsdien iets bijgeleerd.
En wat is dan de oorzaak van dit alles? Een hele belangrijke oorzaak is gebrek aan respect voor je medemens, geüniformeerd of niet. En dat vloeit weer voort uit een stuk opvoeding. Als drie 16 jarige pubers een dergelijke gewelddaad kunnen verrichten, wat hebben ze dan geleerd? Een overdaad aan gewelddadige films en computerspelletjes, waarin het heel gewoon is om iemand af te knallen alsof het niks is, zijn gemeengoed geworden. Respect voor ouderen, voor gezagsdragers? Vraag dat eens op een middelbare school, waar leraren op hun best genegeerd worden en soms ronduit bedreigd worden. En als dat thuis verteld wordt, heb je dikke kans dat vader ook nog even verhaal komt halen. Want het kan toch niet zo zijn dat een leraar hun kind straft! Dat zou even mooi zijn, zeg! En ga eens langs de kant van de lijn kijken op zaterdagmorgen bij het plaatselijke voetbalveld. Waar vaders en moeders hun zoons en dochters 'motiveren' door de meest ergerlijke verwensingen over de tegenstander uit te roepen. Ook dat is opvoeding. Of een gebruik
Opvoeding dus. En respect. Respect voor ouderen, voor jongeren, voor elkaar. Je kunt het met elkaar oneens zijn; dat is prima. Als iemand een beslissing neemt in jouw nadeel, mag je daar natuurlijk tegen protesteren. Als je het maar netjes houdt. En respectvol! Ik kan dat niet genoeg benadrukken. We zitten namelijk nog heel lang met elkaar opgescheept in dit kleine landje. En willen we echt iets leren van al die daden van zinloos geweld, laten we dan zorgen dat het niet meer voorkomt. Anders kunnen we net zo goed stoppen met stille tochten als we toch niet van plan zijn ons eraan te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten