Het ging al een tijdje niet zo goed met hem. Als oud-politieman, wonend in een klein plaatsje van nog geen 1000 inwoners, weet iedereen wie je bent en wat je gedaan hebt. En als de leeftijd dan vordert en de helderheid in de bovenkamer vermindert, neemt men dat op de koop toe. Want ons kent ons, in die kleine plaatsjes. Maar de laatste tijd ging het steeds slechter. Piet stapte nogal eens achter het stuur van zijn bovengemiddelde terreinauto en ging zijn ding doen. Maar echt goed en veilig rijden kon hij toen al niet meer. En het werd hem steeds moeilijker om op zichzelf te blijven wonen; dat zag iedereen behalve hijzelf.
Ik kende hem niet van het werk, en was ook nooit met hem in aanraking gekomen doordat mensen onze hulp inriepen. Maar vandaag kwam het er dan toch van. Een speciale rechtzitting vond bij hem thuis plaats. Met een rechter, een griffier en enkele mensen van de Geestelijke Gezondheidszorg zou bepaald worden of er een rechterlijke machtiging moest komen, zodat Piet verplicht opgenomen kon worden in een kliniek. Zodat hij beter begeleid kon worden. Tussentijds kwamen de hulpverleners naar ons toe en stonden handenwringend aan het raam van onze bus. "De machtiging is er; de ambulance is onderweg, maar meneer is zeer geagiteerd Jullie moeten zo echt aan de bak hoor!"
En daar zit je dan. Moet je dan echt geweld gebruiken tegen een oude man van tegen de 70, omdat hij geestelijk de weg kwijt is? Een man die ook nog eens tot het eigen korps behoorde, ooit?
Toen de ambulance voorreed, zijn we naar binnen gelopen. Maar Piet kwam naar buiten en stelde ons gerust. "Jullie zijn echt niet nodig hoor, ik ga wel mee." En hij ging op de brancard zitten en liet zich vrijwillig ingespen. Ik zag dat hij een broeksriem droeg met daarop het logo van de Rijkspolitie, en een bordje met daarop dezelfde tekst hing op de schutting van zijn tuin. De beroepstrots was kennelijk nooit weggegaan.
Zou hij dezelfde gedachte hebben gehad? "Het kan niet zo zijn, dat ik die jongens, vroeger mijn eigen collega's, in een lastig parket moet brengen? " Toen we de straat uitreden, was het laatste wat ik zag de broer van Piet, die in tranen was. Het was ongetwijfeld het beste voor hem, maar dat wil niet zeggen dat je je er ook goed bij kan voelen...
Het andere voorbeeld van vergane glorie was er één, die het zichzelf had aangedaan. Ik ben dit weekend vrij en ben met mijn vrouw op de camping. Nieuwsjunkie als ik ben, moest ik een papieren krant in handen krijgen. In dit geval was het de schreeuwerige krant uit Amsterdam, want iets anders was er niet. Als ik hem al onder ogen krijg, mag ik graag de colums van Rob Hoogland en professor dokter Bob Smalhout lezen, maar daar kan ik net zo goed mee stoppen. Want mocht Smalhout vroeger graag schrijven over de zwaarte van het politieberoep en het ter ziele gegane gezag van alle beroepen sinds de jaren 80, sinds hij in 2010 gearresteerd werd wegens verboden wapenbezit, kan kennelijk geen enkele beslissing van, over, of door de politie hem meer bekoren. En overgiet hij in zijn stukjes de politie met azijn en vitriool. Zo ook de beslissing van het OM en de leiding van het korps Rotterdam-Rijnmond om de agente van het zg. schopincident, niet te vervolgen. Hij is vrijgesproken door een fout van Justitie. Maar dat hij een aantal verboden wapens in huis had, ook al was het voor verzamelaarsdoeleinden, heeft hij niet ontkend.
Jammer dat gezagsdragers uit het verleden soms zo van hun voetstuk kunnen vallen. Bedoeld of onbedoeld. En het is nóg erger dat ze die val niet met waardigheid kunnen ondergaan....
Overigens is er vanavond, zaterdag 30 juni om 20.25 uur op nederland 2, een discussie over het gebruik van geweld door de politie. Live meediscussiëren mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten