Afscheid

November 30, 2010
Door Jobthecop op 13:22

Morgen is het zover. Dan nemen we afscheid. Nou ja, geen definitief afscheid, maar een collega wijkagent gaat na 32 jaar met pensioen. Hij woont nog steeds in mijn werkgebied en zal af en toe wel eens binnen vallen voor een bakkie pleur. Maar toch.

Stel je eens voor: Hans ( want zo heet hij) ging in 1968 naar de opleidingsschool. Sommigen van ons hebben vaders die toen nog niet geboren waren! In 1968 was de Rijkspolitie nog een min of meer militaristische organisatie, waar exercitie nog op het lesprogramma stond. Alle opleidingen intern, 's avonds verplicht studeren en een Adjudant was gelijk aan God.

Hans was één van de wijkagenten toen ik in 2000 als broekie van de opleiding kwam te werken waar ik nog steeds werk. Hij had ook altijd daar gewerkt en kende het dorp en de inwoners van haver tot gort. Als je op straat iemand aanwees, wist hij met wie hij getrouwd was, met wie hij het nog meer deed, hoeveel kinderen de waren en welke kleur vloerbedekking er op de vloer lag. Samen met Peter, Rob, Andre, Heino, Herwin en Eric vormden ze de wijkagenten van het dorp. Net zo'n hechte club als wij nu zijn. Ik vond het maar en stoffige functie: wijkagent. Wat was dat nou voor politiewerk? Een beetje burenruzies sussen, overhangende takken, dat soort dingen.

Ik ben inmiddels zelf 4 jaar wijkagent en het is de aller-leukste functie die er binnen de politie is. Vind ik. Ik had nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden, maar toch is het zo. Ik heb een hoop verantwoordelijkheid en mag zelf bepalen wat ik doe ( binnen bepaalde kaders) tegenwoordig is het zelfs zo, dat de wijkagent de spil is waar de politieorganisatie om draait. Die mede bepalend is voor het beleid dat gevoerd wordt. Als de wijkagent het wil, gebeuren er dingen. Dat kan een chef niet altijd zeggen, want die wordt nogal eens..genegeerd? Nou ja, zijn goede bedoelingen worden nogal eens in twijfel getrokken, laat ik het zo zeggen. Ervaren wijkagenten knikken ja en doen dan wat hun het beste lijkt. Dat werkt vaak beter.

Legendarisch zijn de verhalen die Hans mij vertelde over de goede oude tijd. Toen processen-verbaal nog op typemachines werden uitgetikt. Waar collega's voor de grap het carbonpapier tussenuit haalden, zodat je alles nog een keer kon typen. Of het vel papier in je typemachine in de brand staken. Waar bekeuringen op straat direct afgerekend dienden te worden. Waar zwervers in een bus geladen werden en op de Utrechtse Brug in Amsterdam eruit gegooid werden. Ga daar maar vervelen. En als je niet wilde, dan hielpen ze je een handje. Waar nog niemand dacht aan georganiseerde misdaad.

Maar ook de schaduwzijde. Waar niet genoeg portofoons waren voor alle collega's. ( klinkt bekend hè?) Waar kogelwerende vesten schaars waren. En toen werd er na een gewapende bankoverval een collega van Hans doodgeschoten. Iemand die op hetzelfde bureau werkte als hij. Iemand van wie nog steeds een foto aan de muur prijkt en die door collega's, eens per jaar, op zijn sterfdag wordt herdacht.

Dus het was niet allemaal koek en ei, vroeger. Simpeler misschien. Maar zeker niet minder gevaarlijk. De politie had nog steeds respect, ook al was dat hard aan het afnemen. Kom daar nu eens om.

Bedankt Hans, voor alle leuke verhalen en wijze lessen. Kom gauw eens langs voor een bakkie koffie.

1.      zegt: ·december

Hans heeft niet na 32 maar na ruim 42 jaar de dienst verlaten!
Verder is het een geweldig leuk stukje Job , Goed gedaan man!
de vrouw van Hans