De Korpschef van Utrecht, Stoffel Heijsman, haalde van de week het nieuws. 150.000 aangiftes blijven jaarlijks op de plank liggen als gevolg van te weinig capaciteit bij de politie. Ik wist natuurlijk dat bepaalde aangiftes niet behandeld worden, maar ik wist niet dat het er zoveel waren. Natuurlijk is het nieuws ook andersom te brengen: 350.000 van de 500.000 aangiftes ( waar ook daadwerkelijk enige opsporingsindicatie in zit) worden wel opgepakt, maar dat zou geen nieuws zijn. En niet alleen de politie heeft iets te vertellen over of een zaak wel of niet opgepakt wordt, maar ook Justitie mag daar een mening over hebben. En aangezien opsporingskosten voor rekening komen van Justitie, hebben ze een niet onbelangrijke stem daarin. Maar ook daarover weet ik: Justitie is geneigd zaken alleen op te pakken als er ook een gerede kans tot vervolging in zit. Ergens is dat wel slim, want je kunt dan je opsporingscapaciteit richten op zaken die je daadwerkelijk tot een goed eind kunt brengen maar aan de andere kant kweekt het ook lafheid. Lafheid om bij zaken, die misschien niet klip en klaar zijn te zeggen dat die niet opgepakt worden. Ik weet zomaar een tweetal drugsdealers te noemen in mijn dorp. En ik kan het bewijzen ook. Maar Justitie wil dat niet oppakken. Omdat ze het maatschappelijk belang niet inzien. Wie dat snapt, mag het mij uitleggen.
Uit dit persbericht – dat heel handig in verkiezingstijd naar buiten is gebracht – blijkt dat er meer politiemensen moeten komen. Zowel in het blauw als bij de recherche. Dat laatste kan tegenwoordig ook via zijinstroming, dus je hoeft niet altijd op straat gelopen te hebben om rechercheur te worden. En het dwingt de kiezer na te denken over het feit dat er meer politie moet komen, terwijl politieke partijen over elkaar heen buitelen om meer agenten en meer veiligheidszorg te beloven. Terwijl niemand weet hoe we dat moeten gaan betalen. Maar ik schreef het al eerder: een land krijgt de politiezorg waarvoor zij bereid is te betalen. Of zoals een tweetal decennia geleden het motto van de lagere eenheden van de KGB was ( althans volgens Tom Clancy) :" zolang zij doen alsof ze ons betalen, doen wij alsof we werken"
Het is een leuk grapje maar zo'n instelling zou mijn eer te na zijn. Ik heb op dit moment vier strafzaken in behandeling: twee mishandelingen ( waarvan één in familiesfeer en één nog van het feest), een rechtshulpverzoek uit België over een aanrijding met een Nederlandse chauffeur en een belediging in combinatie met verkeersmisdrijven. Werk zat, dus. Maar ik maak ze wel af en zorg dat ze correct ingeleverd kunnen worden. Daarbij geholpen door mijn collega's die ook allemaal omkomen in het werk. Er loopt een collega op ons bureau rond die heel lang in de ziektewet heeft gezeten vanwege een zenuwbeknelling. Dat zal nooit meer helemaal genezen. Maar hij komt vier ochtenden in de week naar het werk en doet dan heel veel administratief werk. Mensen verhoren. Dossiers maken. En hij kent heel erg veel mensen. Ik ben blij met zijn inbreng en het werk dat hij voor ons verzet waardoor wij weer capaciteit op straat kunnen zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten