De afgelopen dagen was de elke dag wel een keer raak: een schietincident waarbij de politie gebruik maakte van het vuurwapen. In Oss en Uithoorn werden inbrekers neergeschoten, in Utrecht werd een verwarde man neergeschoten. In Horst werd ook een inbreker neergeschoten en in Heinenoord werd een verwarde man neergeschoten. Allemaal in de laatste zeven dagen. In Nederland. Echt waar.
Het NOS-journaal besteedde gisteren aandacht aan iets waar iedereen wel een vermoeden van heeft: de politie schiet steeds vaker. Eigenlijk is er een stijgende lijn te ontdekken sinds het Sunset Grooves-feest in Hoek van Holland, enkele jaren geleden. De NOS stelde zelfs dat er nergens ter wereld zoveel doden vallen door vuurwapengeweld van de politie als in Nederland, alleen Canada en de Verenigde Staten uitgezonderd. Vorig jaar waren er 2 doden te betreuren en 23 gewonden gevallen als gevolg van vuurwapengeweld door de politie en dit jaar staat de teller al op 18 schietincidenten, dus er zit duidelijk een stijgende lijn in. Ter vergelijking: in Duitsland zijn in 2009 'slechts' 9 mensen doodgeschoten door de politie. En dat land is vele malen groter en telt veel meer politiemensen als Nederland.
Zijn Nederlandse politiemensen dan een stelletje gun-crazies, die er bij het minste geringste maar op los knallen? Verre van dat, kan ik uit eigen ervaring mededelen. In twaalf jaar tijd heb ik drie keer mijn vuurwapen getrokken. De eerste keer was ik nog op stage tijdens de opleiding. Ik stond vooraan bij een uitpraatprocedure en trok mijn wapen, maar achter mij stonden nog tien collega's uit een andere regio die ook allemaal hun vuurwapen trokken. Dat deed me besluiten, dat als er geschoten zou worden, ik in ieder geval niet de eerste zou zijn. De tweede maal was toen ik midden in de nacht werd geconfronteerd met een auto met vier ramkrakers die ineens allemaal uit de auto stoven. Uit pure reactie trok ik mijn wapen en richtte, maar dacht toen dat het feit- een kraak in een telefoniewinkel – het niet waard was om er iemand voor neer te schieten. En de derde keer was onlangs, bij een uitpraatprocedure, waarbij iemand die zijn vrouw had bedreigd met de dood én altijd in het bezit van een vuurwapen was geweest, aangehouden werd. Ik heb dus nooit buiten de schietbaan hoeven te schieten en ik hoop dat het nooit nodig zal zijn. Maar ik hoop óók, dat als het wel nodig is, ik niet zal aarzelen op die cruciale seconde.
Nederlandse agenten zijn jarenlang puur bang gemaakt voor de mogelijke gevolgen die het voor hen zou hebben als het pistool zouden trekken en gebruiken. Voor je het wist, stond je voor de rechtbank waar mensen die er niet bij waren geweest en nooit eerder zoiets dergelijks hadden meegemaakt, over jouw gedrag zouden oordelen. Die bangheid is de laatste jaren wat aan het afnemen. De roep om respect is ook bij de politie duidelijker geworden. Niet dat respect iets is dat uit de loop van een vuurwapen komt, dat is angst. Laten we die twee niet met elkaar verwarren. Maar Nederlandse politiemensen zijn de laatste tien jaar afgeschilderd als een stelletje watjes, belastinginners en van-achter-een-boom boeteschrijvers. Terwijl dit niet waar is. Ik weet als geen ander hoe hard er gewerkt wordt, op alle lagen van de organisatie, om beter getraind te worden, om meer boeven te vangen en om betere processen-verbaal aan te leveren zodat er meer verdachten veroordeeld worden.
Ik heb mijn vrouw ernaar gevraagd, of ze ooit bang was dat mij iets zou overkomen. In de loop van mijn werk. Dat bevestigde ze, maar ze veronderstelde dat ik dat zelf ook zou hebben. Dat heb ik ook, maar meestal achteraf, als ik de tijd neem om alles nog eens de revue te laten passeren en me bedenkt wat er allemaal anders had gemoeten. En hoe vreselijk fout het had kunnen gaan. Maar tegelijkertijd kun je je daar niet door tegen laten houden. En dat je er niet constant stil bij kunt staan, maar wel rekening mee houdt. Het is een beroepsrisico.
Ik las net dat een agent in Groningen een schadevergoeding heeft geëist aan een verdachte, die hij zelf heeft neergeschoten. Deze verdachte bedreigde de agent met een pijl en boog, waaraan hij mespunten had vastgemaakt. Praten hielp niet en de agent zag zich genoodzaakt om de man in zijn been te schieten. En kreeg daar zo'n psychische knauw van, dat hij zijn vuurwapen had moeten gebruiken om een ander mens neer te schieten, dat hij de verdachte daarvoor aansprakelijk stelt. Een interessant standpunt, maar ik weet niet goed, wat ik er van moet denken. Een uitspraak volgt nog, en ik zal u zeker op de hoogte houden.
Ik schreef het ergens al eerder "Better to be judged by twelve men, than carried away by six" In politieland zeggen we: aan het einde van de dag wil je wel je eigen schoenen thuisbrengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten