Je thuis is je veilige haven. Je komt niet in een huis maar in jóuw huis. Daar staan je persoonlijke eigendommen, daar wacht je man of vrouw en kinderen of de hond op je en dan voel je je thuis. Het is vooral daarom dat, als er iets met het huis gebeurt, je je niet meer veilig voelt. Misdrijven die rondom je huis gebeuren hebben dus een extra zware impact. De politie doet daar heel veel aan om dat te voorkomen. Als je aangifte doet van stalking of huiselijk geweld, twee misdrijven waarvan het cijfer enorm is gestegen de afgelopen twee, drie jaar sinds de daarvoor bestemde publiciteitscampagne, worden vrijwel altijd opgepakt. Er is zelf een bestuurlijk huisverbod ingesteld bij huiselijk geweld, wat kan leiden dat de verdachte tot 28 dagen niet meer in of nabij zijn eigen huis mag komen om zo de overblijvende gezinsleden rust te gunnen. Ook komt er hulpverlening in het gezin, zowel voor verdachte als slachtoffers.
Een inbraak is nóg erger. In deze donkere maanden zie je het inbraakcijfer dramatisch omhoog gaan. Mensen liggen te slapen of zijn niet thuis en bemerken, vaak lang nadat de dader gevlogen is, dat er iemand in hun huis is geweest. De schade valt meestal wel mee – contant geld en soms sieraden – en is vaak verzekerd. Mensen vinden het vaak erger dat er iemand anders aan hun spulletjes heeft gezeten. Daarom dat wij de afgelopen twee weken extra capaciteit vrijmaken om te posten. In de hoop om inbrekers te pakken. Dat doen we graag, want iedereen wil graag een inbreker pakken. Dat is namelijk vaak nog een vorm van ‘beroepscriminaliteit’ en je lost er vaak niet één maar meerdere inbraken mee op.
Vandaar dat het óók extra bitter is dat politiemensen zoals ikzelf, soms ook niet veilig naar huis kunnen gaan. Ik heb er zelf geen last van, maar de voorbeelden zijn legio. Collega’s die op straat zo ernstig bedreig werden dat ze van de districtsleiding toestemming kregen om hun vuurwapen mee naar huis te nemen, iets dat normaal gesproken alleen onder zeer strikte voorwaarden mag. Collega’s van wie hun auto’s keer op keer vernield werden door baldadige jeugd, of uit wraak vanwege een bekeuring. Schuurtjes van collega’s die in brand werden gestoken als waarschuwing. De volgende keer is het misschien je woning; laat ons met rust!
Een jonge collega van mij die heel gedreven is in zijn werk, gaat in het dorp over de tong. Zijn auto is een aantal malen vernield. En onlangs kwamen we erachter dat er geld geboden werd door de jeugd om zijn huisadres bekend te maken. Wat ook resulteerde in een horde schreeuwende jongeren voor zijn huis die hem uitdaagden naar buiten te komen. Hij was er zelf niet, maar zijn familie wel. De jongens zijn opgepakt maar speelden de vermoorde onschuld. Ze zouden ‘het verkeerde huis hebben gehad’. Dag jongens, ga maar lekker naar huis. Beide onderzoeken zijn, en dan druk ik me héél voorzichtig uit, met de Franse slag uitgevoerd. Terwijl je zou denken dat je voor je collega soms een stapje harder loopt. Een paar jaar geleden circuleerde er een lijst onder wat lokale dealertjes waarop onze auto’s met merk, kleur en kenteken stonden. We werden gewoon afgelegd.
Als je thuis niet meer veilig bent, of dat nou door je werk komt, of door wat zich achter de ( gesloten) voordeur afspeelt, dan verlies je een groot stuk levensvreugde. En iedereen heeft een breekpunt…..
Als u de weblog leest en u hebt er een mening over, of u wilt mij en mijn collega’s een hart onder de riem steken? Laat eens een berichtje achter…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten