Ik heb altijd al een zwak voor dieren gehad. Ik ben opgegroeid in een huis waar altijd dieren aanwezig waren, meestal honden. Honden zijn trouwe kameraden, en de verhalen waarin honden een reddende engel voor hun baas zijn geweest, zijn talloos. Toen ik in de beveiliging ging werken kwam ik voor het eerst in aanraking met de functie van hondengeleider. Ik ben het zelf ook geweest, al heb ik er nooit een opleiding voor gehad. "Hier heb je een hond" zei mijn baas. Ik heb nooit training gehad of certificaten behaald, iets waarvan ik nu weet dat het mij in enorme problemen had kunnen brengen als ik de hond ingezet zou hebben. Zoals die keer dat ik een grote groep jeugd erop betrapte die via de onderkant van het laaddok in een trailer met chocoladerepen waren geklommen en de tijd van hun leven hadden. Ik heb de hond uit de auto gehaald, maar niet ingezet. Ik durfde het niet. Maar goed ook.
In mijn huidige functie kennen we uiteraard ook hondengeleiders. Ik heb meer dan eens in het pak gezeten en wilde zelf altijd graag hondengeleider worden. Ik heb echter achter het net gevist. Wie weet wat er nog kan gebeuren. Maar soms zie en hoor je dingen die je rechtvaardigheidsgevoel ernstig aantasten. Want als hondengeleider kom je altijd bij geweldsincidenten. Relletjes. Ordeverstoringen. Voetbalsupporters. En als jij dan komt, dan is het vaak bal. Zoals ik laatst een filmpje op YouTube zag waar ik één van onze hondengeleiders herkende. Een demonstratie bij een uitzettingscentrum voor illegalen. En mensen die daartegen demonstreerden. Dat mag. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Maar proberen de faciliteit binnen te dringen is een heel ander spelletje. En als je dat probeert, ook al is het maar om je mening kracht bij te zetten, moet je niet gek opkijken als je tegen een klap met een wapenstok oploopt. Of dat Rico, Max, Rex of Django, ineens een paar krachtige kaken om je arm sluit en je een eindje meetrekt en dat dat pijn doet en je er een paar gaten in je arm aan overhoudt. Dat hoort dan bij het spelletje en die risico’s moet je dan maar accepteren. Maar achteraf aangifte doen, nog wel anoniem, tegen de politie omdat je gebeten bent? Daar ging mijn bloed van koken. En de collega- hondengeleider? Die kreeg een jaar voorwaardelijk gevangenisstraf. Omdat hij zijn werk deed. En de rechter ging akkoord met de anonimiteit van de aangever. Terwijl een getuige slechts in geval van levensgevaar anoniem kan getuigen, en dus soms riskeert dat zijn auto wordt bekrast of zijn ruiten worden ingegooid als hij het lef heeft te getuigen tegen jeugd die vernielingen plegen en hele nachten op straat hangen. Ik vind het dat mijn collega een groot onrecht is aangedaan en als het mij persoonlijk was overkomen had ik tot aan de hoge raad gevochten om mijn naam te zuiveren.
Afgelopen week kreeg ik een M-melding van dierenmishandeling. Iemand zou zijn hond niet te eten geven en mishandelen. Ik ben aan de deur gegaan. Ik trof een gezin met drie honden, waarvan één schitterende Mechelse Herder. Perfect van bouw, goed gebit, zeer gezond, maar in zijn eerste levensjaar totaal verwaarloosd door de vorige eigenaars. Dit gezin trachtte door streng en consequent op te treden de hond gehoorzaamheid aan te leren. Dat houdt ook in dat hij straf krijgt en af en toe een klap mag verwachten. Want honden zijn wat dat betreft net kleine kinderen. Ze zullen altijd proberen een stap vooruit te lopen en je uit te proberen, en als je dat niet aanpakt loopt de hond met jou weg in plaats van andersom. Ik heb de mensen gerustgesteld. In mijn ogen doen ze het prima.
Ik heb sinds kort ook weer een hond thuis. Een schitterende Amerikaanse Bulldog van vijf jaar oud. Eén bonk spieren die harder kan snurken dan ik en dat wil best wat zeggen. We genieten met volle teugen van hem en hij heeft het prima naar zijn zin bij ons. Getuige het feit dat hij net, voordat ik achter de computer ging zitten, op zijn rug bij de verwarming lag te ronken. Sammy, heet hij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten