Een mens moet toch een hobby hebben om zijn gedachten af te leiden van de rauwe dagelijkse realiteit. Ik heb als hobby LOTUS slachtoffer spelen. Ik grimeer wonden en letsels en speel deze na bij EHBO-verenigingen en bedrijven. Kan ik me gewoon eens lekker aanstellen. Dat ik gebruik maak van mijn praktijkervaring zal wel weer voer zijn voor psychologen, maar vooruit.
Ik ben ook altijd al gefascineerd geweest door vuurwapens. Ik las er over, werd lid van een schietvereniging, wilde beroepsmilitair worden. Ik weet niet waar dat vandaan komt. Als mensen daarnaar vroegen zei ik altijd dat vuurwapens geen mensen doden. Mensen doden mensen. Een vuurwapen is slechts een stuk gereedschap. Sommigen mensen vinden auto's mooi, of postzegels. Ik hou van vuurwapens. Ik zeg dat ook altijd gekscherend als het meisje bij de kassa vraagt "Spaart u zegels?". "Nee"zeg ik dan "ik spaar geld en vuurwapens" . Die blikken…….
Op mijn LOTUSvereniging werd vorig jaar een presentatie gegeven over vuurwapenletsels. De kennis van de presentator was..nogal gedateerd. En dan druk ik me voorzichtig uit. Dus ik bood aan een nieuwe presentatie te maken en de kennis te updaten. Dat werd in dank aanvaard en dus ben ik het internet aan het afspeuren naar het hoe en waarom van schotwonden. Er is alleen erg weinig te vinden.
Hij die kijkt maar niet ziet….Hallo! Je werkt voor de politie. Als je informatie wilt hebben dan ga je toch naar de Forensische Opsporing? En dus nam ik contact op met Rob. Die bijna met pensioen gaat ( ze gaan met bosjes deze tijd) en meer over vuurwapens is vergeten dan ik ooit zal leren. En veel schietincidenten heeft meegemaakt en onderzocht. Ik ben naar de kantoren van de Nederlandse CSI gegaan en Rob heeft met foto's laten zien en wat verteld over schietincidenten. De meeste foto's waren ronduit gruwelijk. Als de FO bij schietincidenten komt zijn die zonder meer met dodelijke afloop. Bij andere verwondingen gaat het slachtoffer met de ambulance naar het ziekenhuis en komt de FO er niet aan te pas. Maar ik kreeg nu foto's te zien waarop menselijke gezichten soms niet meer als zodanig herkenbaar waren…of gewoon in zijn geheel weggeblazen waren. Hoe kan een normaal mens dat soort werk doen en er niet gillend gek van worden na 30 of 40 jaar?
Ik weet dat als je vroeger slecht sliep door de dingen die je had meegemaakt bij de politie, je 's avonds bezoek kreeg van je postcommandant, die een fles goeie ( of goedkope) jajem bij zich had en niet wegging voordat de fles leeg was en hij net zo dronken was als jijzelf. En dan werd je geacht het trauma verwerkt te hebben. Niet meer zeuren Verder! Gelukkig gaat dat tegenwoordig anders.
Hoe dan ook, ik heb van Rob wel wat voorbeelden van munitie gekregen en een foto van een schotverwonding in de borst. Misschien kan ik daar iets mee. Als je er maar vaak genoeg naar kijkt, dan went het. Misschien….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten