Niemand kan altijd maar blij of opgewekt zijn. Dat zit niet in een mensenaard. Mensen die pretenderen altijd maar opgewekt te zijn, hebben of stil verdriet of zijn niet helemaal goed snik. Soms moet je gewoon even je ei kwijt. Ik net zo goed als iedereen anders. En als je dan humeurig bent, zeg je dingen die je anders niet zou zeggen, of waar je je achteraf over zou schamen of tenminste spijt van hebben.
Ik had dat vrijdagnacht. Ik zat gewoon even niet lekker in mijn vel. Mijn antwoorden waren kort en mijn lontje nog korter. Dan kost het me moeite om me professioneel op te stellen. Ik fietste door het dorp en werd een paar keer nageroepen vanaf een terras. "Kutpolitie" klonk het een paar keer, geheel in de stijl van New Kids, de rage uit Maaskantje. Ik had me er niet door moeten laten opnaaien, maar het gebeurde toch. Ik reed terug en vroeg over de afscheiding van het terras wie het had geroepen en daagde ze uit om het recht in mijn gezicht te zeggen. Toen dat niet gebeurde, verweet ik ze dat het lafaards waren en dat ze niet het lef moesten hebben het nogmaals te doen, want anders zou ik ze allemaal een vreselijk pak slaag geven. En daar ging het fout. Wat ik had moeten zeggen was " anders worden jullie allemaal aangehouden en krijgen jullie een boete". Daarmee zou ik in mijn recht hebben gestaan en iedere vorm van geweld die eventueel uit zo'n aanhouding zou zijn voortgevloeid, mits proportioneel, zou dan gerechtvaardigd zijn. Mijn uitspraken leverde dikke ruzie op, die nergens meer over ging. Uiteindelijk kreeg mijn professionele karakter de overhand en besefte ik me, dat ik niet goed bezig was. Ik nam één van de jongens apart en bood mijn excuses aan voor wat ik had gezegd. Hij accepteerde dat, maar hield er wel een rotgevoel aan over. Dan begrijp ik, maar meer dan dat kan ik er niet aan doen. Eén van de jongens werd door de uitbater na een stevig gesprek van het terras verwijderd. Ook met hem heb ik een gesprek gevoerd. Daar kwam niet zoveel zinnigs uit, want drank en ( vermoedelijk) drugs hadden zijn zintuigen enigszins afgestompt. Ik ben weggegaan om de kat niet nog meer op het spek te binden, kwaad op mezelf. Ik had beter moeten weten.
Als je humeur de overhand krijgt op je handelen, kun je beter even een stapje terug doen. Je weet namelijk achteraf niet meer altijd wat je doet, zegt of gedaan hebt. Een collega, die heel lang bij het Arrestatie Team gewerkt had, vertelde me ooit eens dat bij een aanhouding op straat altijd één lid van dat team zich wat achteraf ophield om het 'helikopterview' te behouden, iemand die alles had gezien en gehoord zonder dat zijn enthousiasme hem meegesleept had. Ik begrijp dat nu, maar toen – ik was nog jong en zat nog maar kort bij de baas – dacht ik : wat een slap gel*l.
Achteraf beseffen dat je fout zat is goed, want dan maak je dezelfde fout (hopelijk) niet nogmaals. Je excuses aanbieden is menselijk. Want ook politiemensen kunnen wel eens niet hun dag hebben. Excuses accepteren: dat is een grotere stap. Als dat gebeurt, wordt je je meestal pijnlijk bewust van je fout en van de grootmoedigheid van een ander. Je voelt je klein. En beseft je dat je de volgende keer beter na moet denken. En dan maar een scheldwoord van je af moet laten glijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten